เรื่อง ทะลุมิติรักฉบับซุปเปอร์สตาร์ (แปลจบแล้ว)
ฉินซีอาศัยประสบการณ์ที่สั่งสมมาจากชาติที่แ้ แสดงถึงการฝึกมาเป็อย่างดีในถ่ายภาพฟิตติ้ง ไม่ว่าจะเป็การโพสท่าหรือการใช้สายา ช่างภาพก็เก็บภาพไปได้สบายๆ รอจนถ่ายเสร็จเป็ที่พอใจ สวี่เทาก็พูดสรุปึ้มาทันทีว่า ให้เจี่ยงถิงเฟิง เถาเซียงและฉินซีไปถ่ายภาพฟิตติ้งด้านนอกต่อ.
เื่ผ่านไปแบบี้ซ้ำไปซ้ำมาอยู่ 2 ั การถ่ายภาพฟิตติ้งก็ปิดม่านลง
และเาะที่ฉินซีถ่ายภาพอยู่นั้น ได้ทำให้ทีมหลายตะลึงในควาามจนอดใจแอบถ่ายภาพอัปโหลดลงบนอินเทอร์เน็ตไม่ได้ บังเอิญว่าเป็ช่วงที่ข่าวการถ่ายทำกระบี่เย้ยยุทธจักรกำัเป็ที่พูดถึงอยู่พอดี ภาพของฉินซีบนเวยป๋อ[1] จึงมีจำนวนแชร์ไปไม่น้อย ทว่าบางก็คิดว่าเขาเพียงแต่งคอสเพลย์[2] เท่านั้น
ฉินซีไม่ค่อยได้เล่นเวยป๋อ จึงไม่รู้ว่าภาพของัเองูอัปโหลดไปแ้ เขาเตรียมสัมภาระสำหรับไปถ่ายละครกับกองถ่ายไว้เรียบร้อยาแ้ เขาไปเดียว ไม่มีผู้จัดการ ไม่มีผู้่ ลำบากถึงขนาดต้องทำทุกอย่างด้วยัเอง
ฉินซีรู้ว่าข้อจำกัดแบบี้จะเป็อุปสรรคต่อการเจริญเติบโตในวงการบันเทิง แต่ถ้ายังหาบริษัทที่เหมาะสมไม่ได้ ก็ทำได้เพียงค่อยๆ เป็่ๆ ไปแบบี้ ถ้ารีบร้อนเกินไปก็อาจผิดพลาดอย่างครั้ง่หน้า ูหลอกแ้ก็ยังไม่รู้ั
กระบี่เย้ยยุทธจักรูกำหนดให้เปิดกล้องในัที่ 12 มิถุนายน ฉินซีกังวลว่าัเองไปเดียวจะไปไมู่ที่ เขาจึงไปขอสวี่เทาเดินทางพร้อมกลุ่มใหญ่ของกองถ่ายในัที่ 11 เอาไว้แ้
ไม่าก็มาถึงัที่ 10 มิถุนายน ฉินซีคาดว่าสถานที่สำหรับถ่ายทำน่าจะค่อนข้างลำบาก ่เดินทางหนึ่งัจึงคว้ากระเป๋าตังค์แ้ไปหาร้านอาหารประเภทบุฟเฟ่ต์ร้านหนึ่ง ั้ใจว่าจะปลอบประโลมกระเพาะของตนให้ดีเีหน่อย รอจนเขาจ่ายเิและยกถาดอาหารเตรียมเบียดเ้าไปในกลุ่มเพื่อแย่งชิงอาหาร ู่ๆ โทรศัพท์ืถือในกระเป๋ากางเกงก็ัึ้
ฉินซีนำโทรศัพท์ืถือมาด้วยืเดียว และกดรับสายในทันทีโดยไม่ดูให้ละเอียดว่าใครโทรเ้ามา “ฮัโ สวัสดีครับ ี้ผมไม่ค่อยสะดวกรับสาย ถ้ามีเื่ด่วนอะไร ีสักครู่ผมจะโทรกลับไปนะครับ”
“ไม่สะดวก?” ้ำเีงปลายสายค่อนข้างเย็นชา เื่ได้ยินเีงที่กระทบโสตประสาท ฉินซีก็รู้สึกตื่นัึ้าะทันหัน “จะไม่เอาโทรศัพท์ืถือคืนแ้เหรอ?” ปลายสายถามีครั้ง
โทรศัพท์ืถือของฉัน?
แต่ละฉากความทรงจำในสมองของฉินซีย้อนกลับมาอย่างรวดเร็ว เขาถอนหายใจมาเบาๆ “ุเฉิน โทรศัพท์ของผมอยู่กับุเหรอครับ?”`
“นายทำตกเอาไว้บนรถ ฉันคิดว่านายจะรีบติดต่อมาเีี คิดไม่ถึงเลยว่า… นายจะเปี่ซิมการ์ดใหม่อย่างไร้สุ้มเีง แม้แต่โทรศัพท์ืถือก็ยังไม่มาเอาคืน” ้ำเีงของเฉินเจวี๋ยไม่ได้นุ่มนวลอะไร เกรงว่าหากอื่นมาได้ยินเ้า ก็เ้าใจผิดไปว่าเขากำัโมโห แต่ฉินซีรู้ดี อย่างเฉินเจวี๋ยไม่มีทางจะรู้สึกรู้สาอะไรกับเื่แค่ี้``
และที่เฉินเจวี๋ยติดต่อมาหาเขาเาะโทรศัพท์ืถือเครื่องเดียว นั่นก็มีความเป็ไปได้อย่างเดียวเท่านั้น… เาะเห็นคลิปวิดีโอในโทรศัพท์เ้าให้แ้!
ศีรษะของฉินซีชื้นเหงื่อที่เกิดจากความกังวล เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้นและพยายามกด้ำเีงไว้ไม่ให้ผิดสังเกต “ผมคิดว่าโทรศัพท์ืถือหายไป คงหาไม่เจอแ้ จึงไม่ได้ใส่ใจ่ะั”
“แ้ี้ยังจะเอาอยู่ไหม?” เฉินเจวี๋ยย้ำถามี
เอาอยู่ไหม? ไม่เอาเหรอ?
แน่นอนว่าต้องเอากลับมาสิ! ‘ัฐา’ แบบนั้นไม่ควรอยู่ในืของอย่างเฉินเจวี๋ยเลย!
“ไม่ทราบว่าุเฉินจะสะดวกไหนครับ ผม… ผมจะเ้าไปเอาครับ” ฉินซีพูดึ้อย่างระมัดระวัง
ทางฝั่งเฉินเจวี๋ยไม่ได้พูดอะไรมาเป็นาที ฉินซีก็ไม่กล้าวางสาย กระทั่งเีงพลิกกระดาษัึ้จากฝั่งนั้น เขาถึงได้ยินเีงของเฉินเจวี๋ยจากปลายสายีครั้ง “ี้ก็แ้กัน ไปรอฉันที่ร้านอาหารตะัตกถนนชิงา 17”
“ี้เหรอครับ?” ฉินซีตกใจไปเล็กน้อย ่จะคิดึ้ว่า เื่สักครู่เฉินเจวี๋ยคงจะดูารางเวลาของัเอง และมีเพียงช่วงี้เท่านั้นที่พอจะมีเวลาว่าง ฉินซีถอนหายใจมา พอดีเลย พรุ่งี้เขาก็ต้องไปที่อื่นกับกองถ่ายแ้ “โอเคครับ เดี๋ยวผมจะไปเดี๋ยวี้เลย”
“อืม” เฉินเจวี๋ยวางสายไป เื่ฉินซีได้สติกลับมา ก็พบว่าในืยังถือถาดอาหารอยู่ เาเะ... ดูเหืนว่าบุฟเฟ่ต์มื้อี้คงต้องพับไป่ หัจากี้สักพักไปนั่งทานอาหารตะัตกกับเฉินเจวี๋ย ก็รู้อยู่แ้ว่าคงต้องกระอักกระอ่วนจนกลืนอาหารไม่ลงแน่
เฉินเจวี๋ยเป็ที่มีเื่ามายให้จัดการในทุกๆ ั หัจากฉินซีนั่งรถเมล์มาถึง ก็ยังไม่เห็นเงาของเฉินเจวี๋ย แม้แต่รถเบนท์ลี่ย์สีดำคันนั้นก็ไม่มีจอดให้เห็น ฉินซีเดาว่าคงีสักพักกว่าเขาจะมาถึง จึงเ้าไปในร้านอาหารตะัตก่ พนักงานหน้าร้านอาหารตะัตกโค้งกล่าวต้อนรับ ่จะถามึ้ “สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าได้จองเอาไว้หรือเปล่าครับ?”
อ่า... ดูเหืนว่าร้านอาหารตะัตกระดับสูงจะต้องจอง่มา… ฉินซียังคิดไม่ว่าควรตอบอย่างไรดี ู่ๆ พนักงานนั้นก็มองมาที่เขาด้วยสีหน้าแจ้งกระจ่าง “อ้อ ุคือเพื่อนของุเฉินใช่ไหมครับ?”
ฉินซีพยักหน้า
พนักงานกระตือรือร้นึ้มาไม่น้อย “พวกเราจัดที่ไว้ใหุ้เฉินเรียบร้อยแ้ครับ ุมาลองดู่ได้เลยครับ ว่าูใจที่นั่งตรงี้มั้ย”
ฉินซีเดินามพนักงานนั้นไปถึงมุมทีู่ต้นไม้ในกระถางปิดบังไปกว่าึ่ บริเวณี้วางโซฟาสีแดงเอาไว้ 2 ุ มองดูุ่ิ่ แต่ราคาคงไม่ธรรมดา ีั้บนโต๊ะยังมีเทียนจุดเอาไว้ าแวดล้อมเงียบบา แต่ฉินซีกลับรู้สึกว่าบรรยากาศดูแปลกๆ ชอบกล
เื่พนักงานเห็นว่าเขาไม่พูดอะไรก็รีบเ้ามาอธิบาย “ุเฉินชอบสถานที่เงียบๆ ่ะั พวกเราก็เลยั้ใจจองที่ตรงี้ไว้ใหุ้เฉิน”
ถ้าเฉินเจวี๋ยชอบ แน่นอนว่าฉินซีก็ไม่อาจพูดอะไรได้ อย่างไรเขาก็ไม่ใช่จ่ายเิ จึงไม่มีสิทธิ์เื่า
ฉินซีนั่งลง พนักงานนำ้ำเปล่าแก้วหนึ่งมาวางลงตรงหน้าฉินซี จากนั้นก็เดินถอยไป
ฉินซียกแก้ว้ำึ้มาเพื่อจะดื่ม ทว่าเขากลับสังเกตเห็นคู่รักตรงหน้าเ้า ทุกการกระทำจึงชะงักงันไป
...เดี๋ยว่นะ ในที่สุดเขาก็รู้แ้ว่าบรรยากาศมันแปลกไปตรงไหน าแวดล้อมแบบี้ การัาแี้ มันเหืนกับดินเนอร์ใต้แเทียนของคู่รักไม่มีผิดเลยนี่? พนักงานนั้นคงไม่ได้ั้ใจจัดเตรียมมาใช่ไหม? พนักงานเ้าใจความสัมพันธ์ของัเขาและเฉินเจวี๋ยผิดไปหรือเปล่า? ไ่ๆๆ ในประเทศเราไม่ได้เปิดกว้างขนาดจะยอมรับคู่ชายรักชายได้ขนาดนั้น! ทั่วไปก็คงจะรู้สึกว่าพวกเขาเป็แค่เพื่อนกันเท่านั้น...!
ฉินซีรู้สึกกระอักกระอ่วนเป็อย่างา
เขานั่งอยู่เกือบจะึ่ั่โ ในที่สุดเฉินเจวี๋ยก็มาถึง
ัี้เฉินเจวี๋ยสวมุสูทสีดำดูเหืนว่าจะเพิ่งมาจากบริษัท ที่ด้านหัไม่มีบอดี้การ์ดามมาด้วย ถ้ามองข้ามสีหน้าเรียบเฉยและความสูงส่งรอบัไป เขาก็ดูไม่ได้ต่างจากมีเิทั่วไปนัก
เฉินเจวี๋ยเ้ามานั่งด้านในโซฟา ในระหว่างนั้นเขาก็ขมวดคิ้วั ฉินซีอดส่งเีงถามไม่ได้ “เป็อะไรไปเหรอครับ?”
เฉินเจวี๋ยพยายามเก็บขาเ้าไป “ไม่มีอะไร”
ฉินซี “...” เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่าขาของเฉินเจวี๋ยยาวเกินไป หากจะต้องนั่งโซฟาและม้วนขาเ้าไปใต้โต๊ะ ก็ค่อนข้างลำบากอยู่
“พวกเรา… เปี่ที่นั่งกันดีไหมครับ?” เดิมทีที่จ่ายค่าอาหารมื้อี้ก็คือเฉินเจวี๋ย ฉินซีไม่ควรจะเป็พูดเื่ี้ึ้มา
เฉินเจวี๋ยไม่ได้พูดอะไร เขาพิงัไปกับพนักพิงของโซฟา แ้หลับาั ดูเหืนว่า่หน้าี้เขาคงต้องจัดการงานไม่น้อย ันั้นถึงได้แสดงท่าทางเหนื่อยล้าเช่นี้
ในนั้นฉินซียิ่งรู้สึกกลืนไม่เ้าคายไม่ ไม่ใช่เพียงเาะคำถามของเขาไม่ได้รับคำตอบกลับ แต่เขายังไม่อยากเห็นด้านี้ของเฉินเจวี๋ยเลย นี่ทำให้รู้สึกกังวลึ้มาได้ อย่างเฉินเจวี๋ยจะมาเปิดเผยความรู้สึกต่อหน้าแปลกหน้าอย่างเขาง่ายๆ ได้อย่างไร
เฉินเจวี๋ยวางืลง พลางถามฉินซี “นายชอบที่นั่งตรงไหน?”
“หืม? เ?” ฉินซีนิ่งไปั่ครู่ ่จะกวาดสายาไปทั่วห้องอาหาร “ใกล้หน้าต่างก็แ้กันครับ ผมชอบที่สว่างๆ”
เฉินเจวี๋ยพยักหน้า ่จะเรียกพนักงานมาเปี่ที่นั่งให้พวกเขา
ฉินซีไม่เ้าใจว่าทำไมเฉินเจวี๋ยถึงดีกับเขาขนาดี้ แต่ก็ทำได้เพียงเก็บความสัยไว้ และย้ายไปนั่งที่ใหม่ใกล้หน้าต่างกับเฉินเจวี๋ยีครั้ง
“โทรศัพท์ืถือของนาย” ยามที่เฉินเจวี๋ยพูดต่อหน้าจริงๆ กลับูั้ๆ กระชับกว่าในสายโทรศัพท์านัก เื่รวมกับ้ำเีงเรียบเฉยก็ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมชาติที่แ้ถึงมีจำนวนไม่น้อยบอกว่าเขา ‘ชอบกับเกลียดไม่แตกต่าง เ้าใกล้ได้ไม่ง่าย’
เฉินเจวี๋ยแบืข้างที่ถือโทรศัพท์
ฉินซีเห็นว่าเขาไม่ได้ทำอะไรต่อ จึงเป็ฝ่ายยื่นืไปหยิบโทรศัพท์ืถือมา
โทรศัพท์ืถือของเขาปลอดภัยดีไม่มีอะไรเีหาย ีั้ยังูชาร์จแบตเตอรี่จนเต็มี ในความใส่ใจเล็กๆ น้อยๆ ี้ ทำเอาฉินซีประหลาดใจไปเล็กน้อย
เฉินเจวี๋ยเรียกพนักงานเ้ามาเพื่อสั่งอาหาร รอจนพนักงานหมุนัไป ู่ๆ เขาก็เปิดปากโจมตีฉินซีึ้มา “ฉันเห็นคลิปวิดีโอในโทรศัพท์แ้”
เห็นแ้จริงๆ ้! หัวใจของฉินซีพลันเต้นระรัว
“นายกล้าาจริงๆ” ยิ่งเขาพูดจาไร้อารมณ์ ฉินซีก็ยิ่งไม่เ้าใจว่าคำพูดของเขามีความหมายอย่างไรกันแน่
ฉินซีพยายามทำความเ้าใจจนรู้สึกปวดหัว แต่ก็ไม่กล้าจะพูดอะไรกับเฉินเจวี๋ยต่อ จึงได้แต่ปิดปาก ้หน้า ดื่ม้ำ ทำเป็ไม่ได้ยิน...
เื่อาหารูนำมาเสิร์ฟ และเห็นว่าฉินซีนิ่งเงียบไป เฉินเจวี๋ยก็ไม่ได้โมโห แต่กลับพูดต่อ “บริษัทที่สามารถเปิดมาได้หลายปีอย่างเทียนหม่าหยูเล่อ นายคิดว่าพวกเขาจะไม่มีเบื้องหัเลยเหรอ?” และประโยี้ก็ทำให้สันหัของฉินซีพลันเย็นวาบ
ความจริงฉินซีก็เคยคิดเื่ี้มา่ แต่เขาก็ไม่สามารถครุ่นคิดให้าขนาดนั้นได้นัก ในเื่คิดทางที่ดีกว่าี้ไม่ได้ และอย่างไรเขาก็เป็เพียงธรรมดา ันั้นจึงทำได้แค่เสี่ยงอันตรายเพื่อจัดการกับบริษัทเทียนหม่าหยูเล่อเท่านั้น ถ้าไม่ปลาาย แหก็ต้องขาด แต่ว่าเบื้องหัของเทียนหม่าหยูเล่อ… คือใครกันแน่?
“หน้าของนายจะลงไปในจานแ้”
ฉินซีตกใจสะดุ้งเฮือกจนรีบเงยหน้าึ้มา และบังเอิญสบเ้ากับสายาของเฉินเจวี๋ยพอดี ั้บั้เยือกเย็น แต่รู้สึกว่าในั่พริบานั้น ราวกับเห็นรอยยิ้มแฝงอยู่ในนั้น
รอยยิ้มนั้นทำให้จิตใจของฉินซีบลงีครั้ง นี่เขาร้อนรนอะไรอยู่? แม้จะมีเบื้องหัแต่ก็ไม่อาจหาัเขาพบ นอกจากเฉินเจวี๋ยแ้ จะมีใครได้ีว่าเขาเป็อัปโหลดคลิปวิดีโอนั่น? ถ้าเฉินเจวี๋ยจะพูดไปก็คงไม่เอาโทรศัพท์ืถือมาคืนเขาหรอก
“ทานอะไรสักหน่อยเถอะ” ความเย็นชาบนใบหน้าของเฉินเจวี๋ยจางลงเล็กน้อย เขาเทไวน์แดงลงในแก้วด้วยัเอง ่จะวางมันลงข้างืของฉินซี “เื่วิดีโอ ฉัน่นายจัดการไปแ้ เอาโทรศัพท์ืถือกลับไป แ้ถือว่าเื่ี้ไม่เคยเกิดึ้ก็แ้กัน”
ดวงาของฉินซีวาบประกายึ้มา คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินเฉินเจวี๋ยจะพูดอะไรแบบี้
“นายไปเซ็นสัญญากับบริษัทเทียนหม่าหยูเล่อได้ยังไง?” เฉินเจวี๋ยดูมีความเป็ผู้ดีสูง แต่กลับไม่ได้ติดเื่ห้ามพูดคุยระหว่างทานอาหาร เขาชอบการค่อยๆ ทานอาหารไปพร้อมกับพูดคุยอย่างไม่รีบไม่ร้อน และไม่ได้สนใจว่าตรงหน้าจะูท่าทางของเขาทำเอาสั่นสะท้านด้วยความกลัวไปแ้
“่หน้าี้ไม่รู้เื่่ะั ก็เลยเซ็นสัญญาไปแบบโง่ๆ หัจากนั้นถึงได้รู้ว่าในสัญญามีบางอย่างผิดปกติ”
“ันั้นก็เลยคิดวิธีี้ึ้มายกเลิกสัญญา?” ดูเหืนว่าเฉินเจวี๋ยจะอ่านใจฉินซีได้หมดแ้
สิ่งที่ัเขาคิดได้ เฉินเจวี๋ยเองก็สามารถคิดได้ าในใจของฉินซีรู้สึกราวกับว่ามีมาสัมผัสจุดที่ลึกที่สุดในจิตใจ ความรู้สึกประหลาดี้คืออะไรกัน เขาฝืนคอที่แข็งเกร็งพยักหน้าลงอย่างอึดอัด
“...วงการบันเทิง ไม่เหมาะกับนาย” เาะเฉินเจวี๋ยไม่ค่อยอยากอาหารนัก จึงทานเ้าไปง่ายๆ เพียงไม่กี่คำ แ้รวบช้อนส้อมลง เขาขมวดคิ้วยืดัึ้พร้อมใช้ืซ้ายจัดสูทันอก และพูดมาราวกับต้องการแนะนำฉินซี
สีหน้าของฉินซีค่อยๆ เปี่ไป และไม่ได้พูดอะไรมา คำพูดี้ของเฉินเจวี๋ยถือว่าแตะูจุดอันตรายของเขาเ้าแ้ เื่ชาติ่ ข้างกายที่บอกว่าเขาทำอะไรเกินัมีาั้ามาย แต่เขากลับแสดงถึงความขุ่นเคืองนั้นไม่ได้! มีเินี่นะ พวกมีเินี่นะ… รอให้เขามีเิบ้างแ้ เขาถึงจะมีสิทธิ์ไปโมโหอื่นได้
เฉินเจวี๋ยไม่ได้ยินฉินซีตอบกลับใดๆ ในใจคิดว่าีฝ่ายคงกำัเีใจ ันั้นเลยไปรูดบัตรจ่ายเิ และจากไป่
ความจริงเฉินเจวี๋ยยังมีีึ่ประโยคที่ไม่ได้พูดมา
“เาะอารมณ์ของนายรุนแรงเกินไป หากอยู่ในวงการบันเทิงโดยไม่มีดูแลจะลำบากเอาได้ ฉันยื่นืเ้าไป่นายครั้งหนึ่ง แต่ไม่ได้หมายความว่าหัจากี้จะมีมาคอย่นายตลอด”
เฉินเจวี๋ยเดินมาจากห้องอาหารตะัตก ่จะึ้ไปนั่งในรถ
หืม? เื่สักครู่ฉันพลาดอะไรไปหรือเปล่า? ุเฉินพลาดไปแ้ึ่ประโยคจนทำให้ฉินซีโมโหึ้มาพ
……
[1] เวยป๋อเป็โซเซียลมีเดียหนึ่งของจีน
[2] คอสเพลย์คือการแต่งัเลียนแบบัละครจากการ์ตูน เกม ิปิ กระทั่งัละครจากภาพยนตร์หรือซีรีส์เื่ต่างๆ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??