เรื่อง ทะลุมิติรักฉบับซุปเปอร์สตาร์ (แปลจบแล้ว)
ฉินซีถูกเสียงเคาะปะตูทำให้ตกใตื่น เาที่ไ่ได้ัสบายมาาเลิกผ้าห่มออกด้วยามึนงง ก่อนจะเิไปเปิดปะตูอย่างไ่ยินดีนัก แต่ใครจะรู้ว่าใบหน้าของคนที่ยืนอยู่นอกปะตูจะทำให้เาตื่นเต็มาขึ้นทันที
“ุ… ุเฉิน” ฉินซีพูดทักทาย ติดๆ ขัดๆ
เฉินเจวี๋ยชี้เข้าไปด้านใ
ฉินซีเข้าใาหมายจึงรีบหลีกทางให้เา “ุเฉินเข้ามานั่งข้างใก่อนเถอะครับ”
ฉินซีพาเฉินเจวี๋ยเข้ามาด้านใ ทั้งนั่งลงที่โซฟาเ็ๆ ้าเี และเป็นเพราะโซฟาเ็มาก ทำให้ทั้งคู่นั่งลงไปจึงค่อนข้างอึดอัด เข่าของพวกเาแทบจะซ้อนกันให้ได้ นี่ฉินซีทำให้รู้สึกขัดเขินขึ้นมาอย่างปะหลาด จึงหดขาของตัวเองเข้ามาโดยไ่รู้ตัว และเป็นฝ่ายออกตัวถาม “ุเฉินมีเรื่องอะไรเหรอครับ?”
“ถ่ายละครเสร็จแ้ใช่ไหม?” เฉินเจวี๋ยถาม
ฉินซีไ่แปลกในักที่เฉินเจวี๋ยรู้เรื่องี้ เจี่ยงถิงเฟิงอาอกกับจงซิ่งอู๋แ้ ดังั้เฉินเจวี๋ยก็ต้องรู้ด้วย เาพยักหน้าตอบ “ครับ ่าเ็แ้ พรุ่งี้เช้าผมจะไปจากที่นี่”
เฉินเจวี๋ยดันที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะให้ห่างออกไป าใแววาปรากฏารังเกียจออกมาให้เห็น าใที่เขี่ยบุหรี่คือก้นบุหรี่และขี้บุหรี่ที่เจี่ยงถิงเฟิงกับถังชานสูบทิ้งไว้ที่เข้ามาเล่นให้องี้
“พรุ่งี้ฉันจะกลับเืงหนิงชื่อกับนาย” เฉินเจวี๋ยก็เปิดปากพูดขึ้นกะทันหัน
“ุเฉินจะกลับไปกับผมเหรอครับ?!” ฉินซีถูกทำให้ตื่นตกใ เฉินเจวี๋ยไ่เหืนคนที่สามารถใกล้ชิดได้ง่ายๆ แบบั้! แต่ทำไมถึงได้ทำตัวอ่อนโยนกับเาตลอดแบบี้?
“ื นายกลับคนเีอันตรายเกินไป” เฉินเจวี๋ยพูดามตรง แุ้ขึ้นเิออกไป
ทิ้งให้ฉินซีนั่งคิดวุ่นวายอยู่คนเี เาเป็นผู้า การเิทางคนเีจะมีอะไรไ่ปลอดภัยกัน?
หลังจากเฉินเจวี๋ยกลับไปแ้ เจี่ยงถิงเฟิงกับถังชานก็เข้ามาวุ่นวายีรอบ ทั้งคนเอาเบียร์มาด้วย สุด้าก็ดื่มจนตัวของฉินซีคลุ้งกลิ่นแอลกอฮอล์ ฉินซีทนต่อไปไ่ไหวจึงไล่พวกเาออกไป ถังชานกอดปะตูแน่นไ่ปล่อย ปากก็พร่ำตะโกนคำพูดที่แทบจับาไ่ได้ “ทำใไ่ได้เลย… ไ่าเรียน… ไ่าเลย… ฃ”
เจี่ยงถิงเฟิงถีบถังชานลงไปที่พื้น ก่อนจะจับืของฉินซีพร้อม้ำาคลอ “พวกเราจะยังได้เจอกันีไหม?”
ฉินซีถูกทั้งคนทำเอาขนุขนพองมาตั้งาแ้ เาออกแรงดึงืของตัวเองกลับมา ่ปากก็ตอบกลับไป “ื ื ื… ยังมีโอกาสได้เจอกันี ืๆ รีบกลับไปนอนได้แ้ พรุ่งี้พี่ยังต้องไปถ่ายละครีนะ รีบกลับไปได้แ้”
เสียง “ตึง!” ดังขึ้น เจี่ยงถิงเฟิงคุกเข่าอยู่ข้างเท้าของฉินซี จากั้ก็กอดขาของเาไว้ ีทั้งยังใช้ใบหน้าถูไถไปกับต้นขาของคนตัวเ็ “ไ่… ฉันยังอยากอยู่ที่นี่ีสักพัก… ้าัไปแ้ นายายไปจะทำยังไง?”
ทีมงานที่เิผ่านมาบริเวณโถงทางเิอดยิ้มขบขันไ่ได้ “ี่เี่ นี่อินกับบทละครมากเกินไป จนถอนตัวออกมาไ่ได้หรือไง?”
เจี่ยงถิงเฟิงกอดต้นขาของฉินซีเอาไว้ ร้องไห้สะอึกสะอื้น
ฉินซีอดทนจนไ่อาจจะอดทนต่อไปไหว เตะีฝ่ายออกไป “รีบกลับไปเถอะ นอนัสักตื่นก็ดีขึ้นแ้” ผู้จัดการของเจี่ยงถิงเฟิงเข้ามาจับตัวของเจี่ยงถิงเฟิงไว้จากทางด้านหลัง ก่อนจะลากเจี่ยงถิงเฟิงกลับห้องไปด้วยใบหน้าขมขื่น ฉินซีผ่อนลมหายใออกมาอย่างสบายใ ใที่สุดก็ปิดปะตูลงได้สักที
ฉินซีไ่ได้ดื่มสุรา เมื่อได้นอนัไปอย่างมีาสุข วันต่อมาเาก็ตื่นขึ้นมาด้วยาสดชื่น เาเปิดปะตูออก ตั้งใจะไปทานอาหารเช้า แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อเปิดออกไปแ้ จะได้พบกับาใบหน้าเข้มขรึมคนหนึ่ง ีฝ่ายไ่ใช่บอดี้การ์ดที่มักจะอยู่ข้างกายเฉินเจวี๋ยเหรอ?
ฉินซีนิ่งไป “ุเฉินมีคำสั่งอะไรหรือเปล่าครับ?”
“เจ้านายแก้ไขตั๋วเครื่องบินใหุ้แ้ 10 โมงจะนั่งรถของเจ้านายไปสนามบินพร้อมกัน” บอดี้การ์ดไ่พูดให้มากา กล่าวก็จากไป
ฉินซีนิ่งไปัั ใใของเาคิดว่า ที่แท้เฉินเจวี๋ยมีาสามารถถึงขนาดี้เลย เาซื้อตั๋วเครื่องบินไปเรียบ้แ้ ก็ยังสามารถแก้ไขตั๋วเครื่องบินให้เาได้ี
เมื่อคิดไปถึงว่าเรื่องเหล่าี้ต่างก็ถูกจัดการเรียบ้แ้ ฉินซีก็ลงไปหาอะไรทานที่ห้องอาหารข้างล่างได้อย่างสบายใ แม้โรงแรมี้จะเ็ อาหารก็ไ่ได้วิเศษเลิศเลอ แต่สำหรับฉินซีที่ทานข้าวกล่องของกองถ่ายจนชินชาไปแ้ มันก็ถือว่าเป็นรสชาติที่ยากจะได้รับ
เาถือถาดเ็ๆ ไว้ จากั้ก็เลือกของหวานจำนวนไ่น้อยวางลงไป เมื่อผ่านไปัั อยู่ๆ เฉินเจวี๋ยก็มาปรากฏตัวข้างกายเาราวกับสายลม เฉินเจวี๋ยพูดขึ้นด้วย้ำเสียงราบเรียบ “ทานของหวานมากขนาดี้เลย นักแสดงไ่ได้ต้องกังวลเรื่องหุ่นเหรอ?”!
ฉินซีถูกทำให้ตกใจนืสั่นเกือบจะทำถาดคว่ำไป เารีบจับถาดเอาไว้ และไ่ค่อยพอใกับการกระทำแบบี้ของเฉินเจวี๋ยนัก จึงตอบกลับเาไปอย่างคลุมเครือ “เอาไว้อ้วนแ้ค่อยว่ากันครับ”
จู่ๆ เฉินเจวี๋ยก็ยื่นืมาแย่งเค้กทุเรียนชิ้นสุด้าใถาดของฉินซีไป ฉินซีรีบหมุนตัวหมายจะแย่งคืนมา แต่ใครจะคิดว่าแขนของเาจะไ่ยาวเท่าแขนของเฉินเจวี๋ย จึงทำได้เพียงจับแขนเสื้อของเฉินเจวี๋ยเพื่อพยายามจะหยุดยั้งอย่างไร้ปะโยชน์ และมองเฉินเจวี๋ยทานเค้กทุเรียนชิ้นั้ไป หลังจากั้สีหน้าของเฉินเจวี๋ยก็ค่อยๆ เปี่ไปราวกับอยากจะคายออกแต่ก็ทำไ่ได้
“... ุเิ่า...” ฉินซีกลืนคำพูดครึ่งปะโยคหลังลงไป บางเรื่องก็ไ่ควรแกว่งเท้าหาเสี้ยนนี่นา...
เฉินเจวี๋ยพยายามอย่างั จนสุด้าก็สามารถกลืนเค้กทุเรียนลงไป บอดี้การ์ดหน้าาคมเข้มที่อยู่ีด้านก็ตกใจนใบหน้าเกือบกลายเป็นสีขาว เารีบเข้ามาส่ง้ำแก้วหนึ่งให้เฉินเจวี๋ย หลังจากเฉินเจวี๋ยดื่มลงไป ก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาีครั้ง
“ทำไมนายถึงทานอะไรแบบี้ลงไปได้?” เฉินเจวี๋ยขมวดคิ้วพูดขึ้น เาพยายามมองข้ามาผิดพลาดเมื่อครู่ ไ่คิดว่าแค่จะแกล้งคนตัวเ็ตรงหน้าแท้ๆ แต่ผลที่ออกมาก็เกือบจะทำให้เาทำอะไรไ่ถูก
“กลิ่นหอมของทุเรียนไ่ใช่เรื่องที่คนธรรมดาทั่วไปอย่างุจะเข้าใหรอกครับ” ฉินซีส่งเสียงใลำคอเบาๆ จากั้ก็ถือถาดอาหารไปหาที่นั่ง บอดี้การ์ดของเฉินเจวี๋ย นำ้ำเต้าหู้ 2 แก้วมาวางบนโต๊ะ
เมื่อเฉินเจวี๋ยเห็นท่าทีที่ฉินซีมีต่อตัวเองปล่อยวางลงเรื่อยๆ แ้ ใสายาของเาเผยปะกายาชื่นชมกระแสหนึ่ง
ทั้งทานอาหารเช้าด้วยกัน บางทีเฉินเจวี๋ยก็ถามเรื่องใกองถ่ายของฉินซีขึ้นมา สรุปโดยรวมแ้ก็ดูเป็นกันเองดี ฉินซีคิดไ่ถึงว่า เมื่อกลับชาติมาเกิดครั้งี้ เาจะมีโอกาสได้นั่งทานข้าวโต๊ะเีกับเฉินเจวี๋ยราวกับรู้จักกันมาเนิ่นา
“เก็บของเสร็จหรือยัง?” เฉินเจวี๋ยถาม “ถ้ายังไ่เสร็จก็ค่อยๆ ขึ้นไปเก็บซะ”
ฉินซีพยักหน้า แต่เมื่อเาเพิ่งจะุขึ้นมา โทรศัพท์ืถือก็ดังขึ้น เากดรับสาย ก่อนจะได้ยินเสียงของเถาเซียงถูกส่งมาจากีฝั่ง าใ้ำเสียงของเฟังดูร้อนรนเ็น้อย “ฉินซี นายกลับไปหรือยัง?”
“ยังๆ มีอะไรเหรอ?” ฉินซีชะงักฝีเท้า
“นายมาช่วยที่กองถ่ายหน่อยสิ! ไ่รบกวนเวลาของนายาหรอก!” เถาเซียงพูดอย่างรีบร้อน
“ช่วยอะไรเหรอ? พูดให้ชัดเจนสิ”
“ฉันมีซีนที่ต้องถ่ายฉากเล่นฉินใป่าไผ่ ตัวแสดงแทนที่เดิมทีตั้งใจะมาเล่นให้มาไ่ได้แ้ ฉันเองก็ไปลองมาิหน่อย แต่ผู้กำกับสวี่บอกว่ามันดูปลอมเกินไป ฉันได้ยินถังชานบอกว่านายเคยเรียนกู่เจิงมาก่อน คิดว่าถ้ามาเล่นกู่ฉิน… วิธีเล่นก็คงไ่ต่างกันมากหรอก...”
ตัวของฉินซีนิ่งแข็งไปทันที กู่ฉินกับกู่เจิงมันต่างกันเกินไปต่างหากเล่า!
“ผู้กำกับสวี่จะระเบิด นายเข้ามาก่อนเถอะ… ฉินซี รีบหน่อย! เรื่องสำคัญถึงชีวิตเลยนะ!” ้ำเสียงของเถาเซียงยิ่งฟังยิ่งร้อนรน
ฉินซีจึงกล่าวตอบอย่างช่วยไ่ได้ “จะให้ฉันไปแสดงแทนเหรอ?”
“ใช่ ่มากจะต้องถ่ายืและแผ่นหลังของนาย พอถึงั้ค่อยไปตัดสลับเปี่แทนกันก็ใช้ได้แ้” ้ำเสียงของเถาเซียงยังคงรีบร้อน
“ถ้าแบบั้เดี๋ยวฉันเข้าไป” ฉินซีถอนหายใอย่างช่วยไ่ได้ อย่างไรการช่วยเหลือคนอื่นก็นับเป็นการสั่งสมสายสัมพันธ์อันดีงาม
“ผมต้องกลับไปที่กองถ่ายสักรอบเพื่อช่วยเป็นตัวแสดงแทนน่ะครับ” ฉินซีทำอะไรไ่ได้ “ไ่รู้ว่าจะล่าช้าไปถึงกี่โมง ุเฉินนั่งเครื่องบินกลับไปก่อนน่าจะดีกว่าะั ไ่ต้องรอผมหรอก”
เฉินเจวี๋ยเรียกบอดี้การ์ดเข้ามา “ขับรถไปส่งุาฉินที่กองถ่าย”
ฉินซีตะลึงไปเ็น้อย เมื่อได้รับการดูแลที่ดีขนาดี้ “ไ่ต้องก็ได้มั้งครับ?”
“ฉันจะไปกับนายด้วย” เฉินเจวี๋ยนำกระดาษขึ้นมาเช็ดืด้วยท่าทางเรียบ้สุขุม แม้แต่ช่องว่างระหว่างนิ้วก็ไ่ละเลย ท่าทางดูสมกับเป็นพวกคนมีชาติะู แต่เมื่อคิดย้อนไปถึงใบหน้าที่กลั้นหายใจนขาวซีดของเฉินเจวี๋ยที่ทานเค้กทุเรียนเข้าไป ฉินซีก็รู้สึกว่านี่เป็นเรื่องขบขันที่สุด
เฉินเจวี๋ยไ่ปล่อยโอกาสให้ฉินซีปฏิเสธ บอดี้การ์ดขับรถให้พวกเาทั้งนั่ง ใช้เวลาปะมาณ 10 กว่านาทีก็มาถึงกองถ่าย
ที่ฉินซีเข้าไปใกองถ่าย เถาเซียงยังคงนั่งทำหน้าาขมขื่นศึกษาวิธีการวางื และกรีดนิ้วดีดฉินไปามวิดีโอใโทรศัพท์ืถือ เถามสวี่เทา “ผู้กำกับสวี่คะ ทำมั่วๆ ไปเหืนว่าทำได้ก็ไ่ได้เหรอคะ?”
สวี่เทาพูดออกมาอย่างอารมณ์เสีย “ที่เโดนคนด่าว่าไ่มีารู้ใละครเรื่องก่อนนี่รู้สึกดีมากไหม?”
เถาเซียงเบ้ปาก ไ่พูดอะไรี
ฉินซียกืขึ้นเงียบๆ “ผมมาแ้ มีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ไหมครับ?”
าจริงสวี่เทาก็กำลังรอฉินซีอยู่ แววาของเาเปล่งปะกายขึ้นมา ก่อนจะุขึ้นเิไวๆ ไปลากฉินซีมานั่งตรงหน้าฉินเ็สาย “อันี้นายเล่นได้ไหม? มาลองดูหน่อย”
แม้ฉินซีไ่ได้เรียนมาลึกซึ้งมากนัก และมีารู้เกี่ยวกับกู่ฉินเพียงผิวเผิน แต่เาก็พอจะเข้าใท่าทางการวางืของกู่ฉินอยู่ หากต้องแสร้งทำก็ไ่มีปัญหาอะไร ฉินซีนั่งลงวางืเหนือสายกู่ฉิน คนใกองถ่ายต่างพากันกลั้นหายใ จับ้ฉินซีอย่างไ่ละสายา เฉินเจวี๋ยไ่ได้เิเข้าไป เพียงยืนอยู่ใบริเวณที่ไ่ไกลนัก ไ่ปะปนกับคนโดยรอบ
ฉินซีลองเล่นบทเพลง [หูเจียสือปาพ่าย] ออกมาอย่างติดๆ ขัดๆ มีบางจุดที่เาเล่นพลาดไป แต่โชคดีที่ท่าทางออกมาสวยงาม พอจะหลอกสายาคนได้ สวี่เทาแสดงท่าทางว่าแสนจะพึงพอใ และบอกให้ฉินซีไปเปี่เสื้อผ้ามาเข้าฉาก พอถ่ายทำเสร็จก็จะปล่อยตัวเาไปพ
ฉินซีุขึ้นไปเปี่เสื้อผ้า ไ่รู้ว่าเฉินเจวี๋ยามเาเข้ามาให้องแต่งหน้าตั้งแต่เมื่อไร รอจนเปี่เสื้อผ้า ใส่ผมปลอมเสร็จถึงจะเิออกมาีครั้ง เฉินเจวี๋ยมองพิจารณาตัวเา ก่อนจะเม้มปากยิ้ม “แต่งเป็นผู้หญิงก็ดูสง่างามดีนี่”
มุมปากของฉินซีพลันกลายเป็นแข็งเกร็ง ไ่รู้ว่าเฉินเจวี๋ยกำลังชมหรือเยาะเย้ยเาอยู่กันแน่ แต่รอจนถึงที่เากำลังจะลากขาเิออกไปด้านนอกต่อ อยู่ๆ เฉินเจวี๋ยก็จับตัวเาไว้ “เมื่อกี้นายเล่นผิดาจุด ท่าทางการเล่นก็ไ่ค่อยถูกต้องเท่าไร” เฉินเจวี๋ยพูดพร้อมกับสอดืเข้ามาจากด้านหลังของฉินซี จากั้ก็จับืของเาไว้ และขยับจัดนิ้วืให้ ใวินาทีที่ฉินซีราวกับถูกโจมตีอย่างั หัวใของเาพลันเต้นระรัว และไ่ได้แสดงปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ เพียงแต่นิ่งให้เฉินเจวี๋ยจัดท่าทางไปามใเท่าั้
จู่ๆ เฉินเจวี๋ยก็ปล่อยืออก ขมวดคิ้วเข้าหากันเ็น้อย ก่อนะ่ๆ หยักมุมปากยกเป็นรอยยิ้มน้อยๆ
ฉินซีชักืของตัวเองกลับราวกับถูกไฟช็อต “คิดไ่ถึงว่าุเฉินจะรู้เรื่องเครื่องดนตรีโบราณด้วย ขอบุะั ผมขอตัวก่อน”
“ไปเถอะ” เฉินเจวี๋ยมองฉินซีเิห่างออกไป ผ่านไปััถึงยกฝ่าืของตัวเองขึ้นมามอง เาเคยเรียนกู่ฉินกับอาจารย์คนหนึ่งอยู่ 2 ปี ั้เายังเป็นทายาทที่ไร้เรื่องกังวลให้คิด ต่อมาะูเฉินเกิดาวุ่นวายขึ้นาใ จึงต้องปล่อยวางงานอดิเรกยามว่างทั้งหมดไปอย่างช่วยไ่ได้ และเข้าไปจัดการเรื่องาใะูเฉิน ตั้งแต่ั้เป็นต้นมา เาก็ไ่มีเวลาว่างอันสุขสบายแบบั้ี
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??