เรื่อง ทะลุมิติรักฉบับซุปเปอร์สตาร์ (แปลจบแล้ว)
“โอ๊ยๆๆ ใ้าิ วอนเจ้าของเวยป๋อช่วยบอกทีเถอะว่านี่เป็ใครกัน? ไม่เห็นจะได้ยินเว่าช่วงี้มีนักแสดง้าใหม่เ้ามาในวงการบันเทิง!”
“แผ่นัก็สวย! มือก็งาม! ่าเลียแผล่บๆ!”
“คนในภาพของเจ้าของเวยป๋อดูคุ้นตามากเ! เหมือนจะเป็เพื่อนที่โรงเรียนเก่าของฉันหรือเปล่านะ...”
“พระเจ้า! ฉันมีเวยป๋อเา… @ฉินซีอาซี
“จริงหรือเปล่าเนี่ย?! ฉันจะเ้าไปดูในแอค @ฉินซีอาซี”
......
ฉินซีล้างองุ่นถาดึ่วางลงในจานของว่างข้างมือ ัจากั้ก็นั่งลงอย่างอารมณ์ดีอยู่บนโซฟา เาเปิดเวยป๋อที่ไม่ได้เปิดมาเนิ่นนาน และเมื่อเาได้เลื่อนไปก็ต้องตกใึ้มายกใหญ่ ครั้งก่อนที่เาโพสต์เวยป๋อก็เป็ช่วงึ่เดือนก่อนที่เาไปถ่ายละครกับเถาเซียงในกองถ่าย เถาเซียงทำซีนเสียไปนับไม่ถ้วน ทำเอาสวี่เทาโมโหจนด่าทอ เมื่อเถาเซียงไปจำบทและทำาเ้าใในอารมณ์ัละครอย่างอับอาย ฉินซีจึงนั่งพักอยู่ตรงั้ พอว่างไม่มีอะไรทำก็เอาโทรศัพท์มาโพสต์เวยป๋อลงไป
เายังจำได้ว่าั้ัเองลงแค่ภาพวิวเารูปึ่พร้อมด้วยแคปชั่น ‘ุวันต้องวิ่งไปวิ่งมาอยู่ข้าง เกือบจะเป็บ้าแ้’ ก็เท่าั้...
คำพูดแสนธรรมดาแบบี้ ทำไมถึงดึงดูดคนจำนวนมากให้เ้ามาดูและคอมเมนต์ได้มากมายาี้?
ฉินซีมองไปยังช่องข้อาที่ปาฏเลข 10,000+ อย่างไม่ค่อยเ้าในัก
เากดเ้าไปดูด้วยามึนงง แ้สุ่มดูคอมเมนต์และแอคเคาท์จำนวนึ่ ก่อนะ่า ที่แท้ก็มีคนในกองถ่ายคลิปสั้นๆ แ้โพสต์ลงเวยป๋อ คลิปวิดีโอั้เป็ที่ฉินซีไปแสดงแทนเถาเซียงพอดี มีคนคุ้น้าเาก็เลากมาถึงเวยป๋อของเาด้วย!
ฉินซีอดยิ้มไม่ได้
เาคิดไม่ถึงเว่า เมื่อัเองได้ัมาเกิดใหม่อีกครั้ง ัจากเ้าวงการบันเทิงอีกรอบ หนทางจะราบรื่นาี้ การเป็คน้าใหม่คนึ่ที่สามารถเปิดัได้แบบี้ก็นับว่าฟ้าช่วยเามากแ้!
ฉินซีไม่ได้รีบร้อนตอบัข้อาเหล่าั้ เาเชื่อว่า ถ้ารอให้ถึงที่กระบี่เย้ยยุทธจักรถูกตัดต่อและจัดการุอย่างจนเสร็จิ้ แ้ให้สวี่เทาประกาศัตนของเาก่อน ัจากั้เาค่อยปาฏัมา ในั้ข่าวก็จะยิ่งแพร่สะพัด
เาปิดแอคเคาท์ทิ้งไป ก่อนจะทานองุ่นไปพร้อมกับอ่านการ์ูนอย่างมีาสุข
ในี้ฉินซียังไม่รู้ว่า อีกไม่นานจะมีคนเชื่อมภาพฟิตติ้งของตงฟางปู๋ป้ายที่ทีมงานเคยลงบนอินเทอร์เน็ตก่อน้าี้เ้ากับคลิปวิดีโอี้ จากั้ภายในอินเทอร์เน็ตก็เกิดหัวข้อการสนทนาึ้ ‘ขออนุญาตถาม นี่คือตงฟางปู๋ป้ายัจริงหรือเปล่า’ ุๆ วันหัวข้อการสนทนาี้จะติดอันดับการค้นหา และค้างอยู่แบบั้ไปอย่างน้อยเป็อาทิตย์ ทางอีกฝั่ง ัจากสวี่เทาเห็นอันดับของหัวข้อการสนทนาี้แ้ เาก็ให้เหล่าทีมงานผู้ดูแลโพสต์ภาพที่ฉินซีเล่นฉินที่ถ่ายไว้ลงในอินเทอร์เน็ตเพื่อเรียกกระแสทันที ัจากผ่านการปรับแต่งแ้ ภาพั้ก็ยิ่งดูสวยงาม อีกั้ทีมงานผู้ดูแลก็ยังใส่แคปชั่นลงไปด้วย เวลาตัดต่อคลิปของเาทำอะไรรุนแรงไม่ลงเ
ประโยคี้ทำให้คนจำนวนไม่น้อยเกิดาประหลาดใ และเพิ่มยอดไต่ลำดับึ้ไปอีก
แต่ี้ฉินซีัไม่ได้รู้เรื่องเหล่าี้แม้แต่น้อย
เพียงพริบตาก็มาถึงสุดสัปดาห์แ้ ฉินซีตั้งนาฬิกาปลุกไว้ล่วง้าเพื่อย้ำเตือนให้ัเองไปหาเฉินเจวี๋ย วันี้เมื่อถึงเวลา 8 โมงตรง นาฬิกาก็ดังึ้มา ฉินซีกดปิดนาฬิกาด้วยามึนงง และเดินสะลึมสะลือเ้าห้อง้ำไปล้าง้าแปรงฟัน ัาา ข้อาึ่ก็ถูกส่งเ้ามาในโทรศัพท์มือถือ
เฉินเจวี๋ยเพิ่งจะมาถึงเมืองหนิงชื่อ เายังไม่ทันได้จัดการเรื่องที่อยู่จึงเลือกพักที่โรงแรมห้าดาวแห่งึ่ชั่วคราวไปก่อน และภายในข้อาก็ระบุที่อยู่ของโรงแรม รวมถึงเลขห้องพักของเฉินเจวี๋ยเอาไว้ ที่ฉินซีเห็น เาก็ตกใึ้มาเล็กน้อย ด้วยคิดไม่ถึงว่าแม้แต่เลขห้อง เฉินเจวี๋ยก็จะส่งมาให้
บางทีอาจมีคนคิดว่าก็แค่เลขห้องเท่าั้ ทว่าสำหรับคนที่ต้องการร้องขอหรืออยากสร้างาสัมพันธ์กับเฉินเจวี๋ยแ้ การยืนยันที่อยู่ที่แน่นอนของเาได้ นั่นถือเป็ข้อดีมหาศาล!
อาการตกใของฉินซีถูกเก็บลงไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เาจะลงไปทานอาาเช้าอย่างเอื่อยเฉื่อย ัจากั้ก็โทรไปหาเฉินเจวี๋ยอย่างไม่รีบร้อน และถามเาอย่างมีมารยาทว่า ถ้าเ้าไปี้จะสะดวกหรือเปล่า ปลายสายฝั่งเฉินเจวี๋ยมีเสียง้ำดังเ้ามา ัจากั้ไม่กี่วินาทีเสียงแหบๆ คล้ายเพิ่งตื่นนอนก็ดังึ้
“...อืม มาได้เ”
เมื่อเฉินเจวี๋ยพูดจบก็ตัดสายโทรศัพท์ไป
ฉินซีไม่ได้โมโหอะไร เาเดาว่าเฉินเจวี๋ย่าจะกำลังอาบ้ำอยู่ จะรับสายเาก็คงไม่ค่อยสะดวกนัก ฉินซีจึงจ่ายเงินที่ร้านอาาเช้า ก่อนจะเดินึ้รถเมล์ ัาเิไปถึงแ้ เ็สาวจำนวนไม่น้อยต่างก็พากันมองมาที่เา ฉินซีไม่เ้าใปฏิกิริยาเช่นี้นัก หรือว่าเมื่อครู่ที่เาทานชงโหยวปิ่ง[1] จะมีหัวหอมติด้าเา?
ฉินซีทนยั้งมือัเองไม่ให้เผลอไปลูบ้าเอาไว้
ในั้เาบังเอิญได้ยินเสียงกระซิบกระซาบของเ็สาวสองคนเ้า
“เอ๋ เรู้สึกว่าเา้าตาเหมือน ‘ตงฟางปู๋ป้าย’ ในเวยป๋อไหม?”
“คล้ายๆ ู่ะ แต่เาไม่ได้ใส่ชุดโบราณ ก็มองไม่ค่อยเ...”!
“อย่างั้เหรอ ฉันเคยเ้าไปดูในเวยป๋อของเา ในเวยป๋อมีภาพเซลฟี่อยู่ไม่ใช่เหรอ? เๆ ดูสิ เืไ?” เ็สาวพูดพร้อมกับยกโทรศัพท์มือถือึ้ไปทางเพื่อน
......
ฉินซีเ้าใึ้ในทันทีว่าทำไมัเองถึงเป็ที่จับตามองาี้ เาโด่งดังึ้ในเวยป๋อ และนับว่าเป็คนที่มีชื่อเสียงคนึ่แ้ ในี้ผู้คนต่างก็ให้าสนใและยกย่องเ็สาวเ็ชาย้าสวยที่ปาฏมาเป็อย่างมาก หากว่ามีพี่ชายสุดหล่อยุค 90 ปาฏัึ้ ุ่มคนในยุคั 90 ก็จะรู้สึกได้ถึงเกียรติยศและา่าเคารพ เ็สาวยุคั 80 ก็จะรู้สึกชอบเ็ใหม่้าใส ั 70 เองก็ไม่ละเว้น… นี่สามารถสรุปได้ว่า มันคือโลกที่มองคนที่้าตานั่นเอง!
ฉินซีมีใบ้างดงามดูดี ดังั้ไม่ว่าเาจะไปที่ไหนก็ได้รับาสนใอยู่เสมอ
เมื่อคิดถึงตรงี้ เาก็หันไปส่งยิ้มให้เ็สาวั้สองอย่างใดี ในั้รถเมล์เ้ามาจอดตรง้าเาพอดี ฉินซีเดินึ้รถไปอย่างมีมารยาท และไม่ได้ถือัในแบบของ ‘คนดัง’ เแม้แต่น้อย
เ็สาวั้สองกำสองมือึ้ด้วยาตื่นเ้ และรีบตามเาึ้รถไป
ฉินซีอดหันไปถามเไม่ได้ “เไม่ได้ึ้รถผิดคันใช่ไหม? มองเีๆ แ้หรือยังครับ?”
เ็สาวรีบร้อนโบกมือปฏิเสธเป็พัลวัน “ไ่ิ่ะ ไม่ผิดแน่นอน!”
แน่นอนว่าั้ฉินซีไม่อาจคาดคิดว่าเพียงการพูดคุยกับเ็สาวง่ายๆ ไม่กี่ประโยคและส่งยิ้มให้เ จะทำให้บรรดาแฟนคลับนำเรื่องี้มาชมเชยว่าเาเป็กันเอง ่โยน ใดี และเป็นักแสดงผู้เปล่งประกาย!
ัลงจากรถเมล์แ้ ฉินซีเดินต่อไปอีกสักพักก็มาถึง้าประูทางเ้าของโรงแรมเถิงหัว
ฉินซีึ้ลิฟต์ไปยังชั้นบนสุด แต่เมื่อประูลิฟต์เปิด ก็ถูกบอดี้การ์ดกันไว้ ฉินซีเองก็ไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไร่าัว เมื่อชาติก่อนเาก็ได้พบกับสถานการณ์แบบี้มาไม่น้อย ก็เหมือนอย่างจี่อวี้เซวียน เาเป็คนอันดับต้นๆ ของเมืองหนิงชื่อ เวลาที่เาไปพักอยู่ที่โรงแรมด้าน ก็มักจะเป็สถานที่ที่มีบอดี้การ์ดเฝ้าระวังอยู่เสมอเช่นกัน
“ุเป็ใคร? เ้ามาที่นี่เฉยๆ ไม่ได้นะครับ” บอดี้การ์ดผู้มีใบ้าเคร่งขรึม พูดึ้ด้วย้ำเสียงเย็นยะเยือก พยายามขู่ให้อีกฝ่ายตกใัว
“ผมชื่อฉินซี ผมมาพบุเฉินครับ”
เมื่อบอดี้การ์ดเห็นอีกฝ่ายบอก่าวชื่อเสียงเรียงนาม ก็จ้องมองฉินซีอย่างเชื่อึ่ไม่เชื่อึ่ “โปรดรอสักครู่” บอดี้การ์ดพูดพร้อมกับนำโทรศัพท์ึ้มา “สวัสดีครับุเฉิน ุฉินมาขอพบุครับ”
ฉินซีได้ยินปลายสายตอบัมา “ให้เาเ้ามา” ทว่ามันัไม่ใช่เสียงของเฉินเจวี๋ย ้... ดูเหมือนจะเป็เสียงบอดี้การ์ด้าดำที่มักจะอยู่กับเฉินเจวี๋ยคนั้
“ุเฉินเชิญุให้เ้าไปด้านในครับ” บอดี้การ์ดเปิดทางให้เา ฉินซีส่งยิ้มให้ ก่อนจะเดินเ้าไป คนที่เฝ้าอยู่้าห้องก็คือบอดี้การ์ด้าดำคนั้ เาเปิดประู ก่อนจะแสดงท่าทางให้ฉินซีเ้าไปด้านใน ฉินซีเองก็ไม่ได้เล่นัอะไร เาเองก็ไม่ได้อยากรอเฉินเจวี๋ยอยู่ด้านเหมือนนางสนมน้อยที่รอเบื้องบนมารับในสมัยโบราณ
ฉินซีเดินเ้าไปนั่งที่โซฟา เาได้ยินเสียง้ำดังมาเบาๆ ดูเหมือนว่าเฉินเจวี๋ยจะยังไม่จากห้อง้ำ
บนโต๊ะด้าน้ามีั้เค้กผลไม้ และ้ำผลไม้เตรียมไว้มากมายให้เลือกสรร เรียกได้ว่านี่คือการรับรองแขกดุจจักรพรรดิ
ที่ฉินซีเห็นเค้กทุเรียน ดวงตาของเาก็เปล่งประกายึ้มาอย่างไม่อาจห้าม คิดไม่ถึงว่าห้องของเฉินเจวี๋ยจะมีของแบบี้ด้วย อย่างไรครั้งก่อนเฉินเจวี๋ยก็กินมันเ้าไปจน้าเขียว เาหยิบมันึ้ใส่ปากชิ้นึ่ก่อนจะหลับตาพริ้ม ่มาก… ่าจะเป็ของที่พ่อครัวใหญ่ของเถิงหัวทำมาเป็พิเ แน่นอนว่าพ่อครัวของโรงแรมระดับห้าดาวฝีมือย่อมต้องแตกต่าง แค่ของหวานธรรมดาๆ ก็ทำมาได้ละเอียด่รสชาติดี ฉินซีอดกินไปอีกหลายชิ้นไม่ได้ รอจนถึงที่เฉินเจวี๋ยเดินมาจากห้อง้ำ ฉินซีก็กำลังดื่ม้ำผลไม้แก้คอแห้งอยู่
“นายนี่ไม่ได้เกรงใเจริงๆ” เฉินเจวี๋ยไม่ได้โมโห เาเพียงพูดแหย่อีกฝ่าย ัจากั้ก็นั่งลงข้างๆ คนัเล็ก
เมื่อบอดี้การ์ดด้านได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวภายใน เาก็เคาะประูเ้ามาถาม “ให้นำอาาเช้าเ้ามาเไหมครับ?”
เฉินเจวี๋ยหันมาถามฉินซี “นายทานอะไรแ้หรือยัง?”
ฉินซีโบกมือไปมา “ทานมาแ้ครับ”
แต่เฉินเจวี๋ยัส่งเสียงเย้ยเาเบาๆ “ทานมาแ้ทำไมยังขโมยขนมบนโต๊ะของฉันอี่ะ?”
ฉินซีรู้สึกผิดึ้มาบ้าง แต่ก็ยัง้าพูดมาอย่างผ่าเผย “ไม่ได้ขโมยนะครับ ผมทานให้เห็นชัดๆ เ ขนมหวานี้ไม่ได้เอาไว้รับรองแขกอยู่แ้หรือครับ?”
เฉินเจวี๋ยเบิกตาึ้อย่างเอื่อยเฉื่อย “นายเป็แขกคนแรกของที่นี่เ”
หัวใของฉินซีพลันเ้ระรัว ยังรู้สึกตกใที่ัเองได้รับารักใคร่เอ็นดูาี้จริงๆ
เฉินเจวี๋ยสั่งให้บอดี้การ์ดไปสั่งอาาเช้ามา ่ัเองก็นำเอกสารวางลงอีกฝั่งของโต๊ะเพื่อทำงานระหว่างรออาา แม้แต่เวลาแบบี้ เาก็ยังไม่ลืมจัดการงาน
ในที่สุดฉินซีก็เ้าใแ้ว่าคนร่ำรวยั้ไม่ได้เป็กันง่ายๆ ยิ่งมีเงินมากเท่าไร ภาระของเาก็จะยิ่งหนักึ้เท่าั้ ก็เหมือนกับฮ่องเต้ในสมัยโบราณที่มีกองงานมากมายจนต้องทำงานแทบจะั้วันั้คืน
ไม่นานนักอาาเช้าก็ถูกนำเ้ามาเสิร์ฟ สีสัน ิ่นหอมและรสชาติต่างครบครัน ไอร้อนและิ่นหอมอบอวลึ้มา ฉินซีอดขยับจมูกสูดิ่นหอมจากอาาตรง้าไม่ได้ ท่าทาง่ารัก่าชังแบบี้ ไม่คิดว่าจะเ้ากับฉินซีผู้มีใบ้าที่สามารถสะกดสายตาของคนได้าี้ เมื่อเฉินเจวี๋ยเหลือบมองอีกฝ่ายโดยไม่ได้ตั้งใ เฉินเจวี๋ยก็รู้สึกราวกับว่า่ที่่นุ่มของจิตใถูกสัมผัสเ้า และรู้สึกยากที่จะควบคุมไม่ให้อารมณ์ทะลักมา แต่จะเป็ารู้สึกแบบไหนที่ทะลักมาั้ เาัไม่แน่ใ
ดังั้เฉินเจวี๋ยจึงชี้ไปยังอาาตรง้า และพูดึ้อย่างอารมณ์ไม่ดีนัก “อยากได้อะไรก็ยื่นมือมาหยิบไปสิ”
ใบ้าของฉินซีายเป็แดงเรื่อ รู้สึกอึดอัดใึ้มาเล็กน้อย เาแสดงท่าทางมาชัดเจนาั้เเหรอ? “้าแั้ผมทานอันี้ก็แ้กันครับ” เมื่อเฉินเจวี๋ยปาก ฉินซีก็ไม่ปฏิเสธ เาหยิบเค้กนม้วยใส่เ้าไปในปากพร้อมกับถามึ้ “ุเฉินช่วยบอกเรื่องการถ่ายทำ [ตำนานยุคฉิน] ผมฟังหน่อยได้ไหมครับ?”
“เดิมทีมีสูดิโอึ่ต้องการซื้อลิขสิทธิ์มาจัดทำ แต่มีเงินทุนไม่เพียงพอ ยากที่จะถ่ายมาให้ดีก็เเลือกทำงานร่วมกับบริษัทของเรา” พูดมาถึงตรงี้ เฉินเจวี๋ยก็อดมองฉินซีอย่างตั้งใไม่ได้ จากั้เาก็พูดึ้ “ถ้านายเซ็นสัญญากับบริษัทของเรา การเ้ากองถ่ายก็จะง่ายึ้มาก”
ฉินซีไม่ลังเลแม้แต่น้อย “ด้วยทักษะการแสดงของผม การเ้ากองถ่ายก็เป็เรื่องง่ายเหมือนกันครับ”
เฉินเจวี๋ยคิดไม่ถึงว่าฉินซีจะมั่นใในัเองาี้ ้ ไ่ิ หลงัเองมากาี้ ดังั้เาจึงเม้มปากเป็รอยยิ้ม “้าแั้ ฉันจะพานายไปแสดงาสามารถสักหน่อย” พ
“ครับ!” ในเวลาที่ควรจะมั่นใ ฉินซีก็ไม่เคย โอกาสมีไว้ให้คนที่มีา้าและาพร้อมเท่าั้! และเาก็บังเอิญเป็คนที่มีั้าพร้อมและา้า แ้เาจะไม่มั่นใด้วยเหตุผลอะไรกันล่ะ? ที่ฉินซีไม่อยากเซ็นสัญญาภายใต้บริษัทของเฉินเจวี๋ยั้ ไม่ใช่เพราะาทะนงั แต่เป็เพราะว่าตั้งแต่ชาติที่แ้ เาก็เฝ้ารอคอยที่จะได้เ้าไปในบริษัทเดียวกับเทพเจ้าที่เาชอบคนึ่อยู่แ้ต่างหาก!
……
[1] ชงโหยวปิ่งคือโรตีที่ทา้ำมันใส่หัวหอม
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??