เรื่อง ทะลุมิติรักฉบับซุปเปอร์สตาร์ (แปลจบแล้ว)
เฉินเจวี๋ยไม่ได้พาฉินซีไปพบผู้รับผิดชอบโดยตรง ัจากที่ทานอาหารเ็ เขาก็จัดางานของตัวเองที่ห้อง และไม่ได้บอกใ้ิีไป ฉินซีนั่งอยู่บนโซฟา่าเบื่อหน่าย เขารู้สึ่าใต้ก้นของเขาเริ่มจะร้อนระอุ บรรยากาศเงียบสงบแผ่กำจายไปทั่วห้อง เมื่อฉินซีนั่งว่างๆ เขาก็หยิบโทรศัพท์ืถือมาเ่เวยป๋อ เนื่องจากเขาเองก็ไม่สามารถไปเร่งเร้าถามเฉินเจวี๋ยว่าจะไปตอนไหนได้
ฉินซีเ่ Plants VS Zombie ัั สุด้าก็ถูกพวกซอมบี้รุมจนตาย เ่ Tample Run อีกัั วิ่งไปได้ไม่ึพันเมตรก็ตกเหวเสียแ้ เ่เกมออนไลน์ในโทรศัพท์ืถือเพียงครู่เดียวก็ถูกผู้เ่อื่นถามว่า “นายเป็เด็กปะถมหรือเปล่า!” ฉินซีรู้สึกน้อยใ แต่ก็ทำได้เพียงปิดเกมทิ้งไป แ้เปี่ไปหาคลิปดูเ่ไปเรื่อยเปื่อย แต่ว่าาที่ตัวเองเป็นักแสดง เวลาดูละครก็มักจะชอบวิจารณ์ึจุดเด่นและจุดด้อยจากาแสดงของคนอื่น หรือยกข้ีข้้อยของแต่ละฉาก่าไม่รู้ตัว และนั่นก็ส่งผละทบต่ออรรถรสในาดูหนังของเขาอีก ันั้นฉินซีจึงทำได้เพียงล้มเลิกไป ทำอะไรดีนะเรา?
ฉินซีนอนเลื้อยอยู่บนโซฟา นิ้วกดเข้าไปในเวยป๋อ่าไม่ทันรู้ตัว… เฮ้อ ่าน้อยาเลื่อนดูเวยป๋อไปเรื่อยๆ ก็ไม่ได้จำเป็ต้องใช้เทคนิคาสามารถอะไร
ฉินซีเลื่อนเปิดข่าวล่าสุดของตัวเองขึ้นมา แต่เพราะถูกเฉินเจวี๋ย ‘ป่ปละละเลย’ เขาจึงไม่ชอบในัก แม้ตอนี้จะเห็นข่าวดีที่น่าดีใ เขาก็ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น
“เอาล่ะ พวกเราไปกันเถอะ” ู่ๆ เฉินเจวี๋ยก็ส่งถุงะดาษใบเล็กมาตรง้าเขา ฉินซีเงย้าขึ้นไปรับถุงะดาษมา่ามีมารยาท จากนั้นเขาก็พบว่าเฉินเจวี๋ยจัดางานเ็แ้ ไม่รู้ว่ามายืนจ้องอยู่ข้างๆ ตั้งแต่เมื่อไร ต่อให้้าของฉินซีจะหนาแค่ไหน แต่ตอนี้เขาก็รู้สึกอายขึ้นมาไม่ได้อยู่ดี
เฉินเจวี๋ยเดินไปนอกปะตูแ้ ฉินซีจึงรีบเดินตามไป ในระหว่างนั้นก็เปิดถุงะดาษดูด้านใน ที่แท้ด้านในก็บรรจุเค้กทุเรียนที่ถูกห่อไว้เป็่าดีหนึ่งกล่องกับน้ำส้มอีกะป๋องไว้ เฉินเจวี๋ยใส่ใขนาดี้เลยเหรอ? ในสมองของฉินซีตื่นตะลึง ยิ่งคิดก็ยิ่งอลเ ได้รับารักใคร่เอ็นดูขนาดี้ ำัเามันมากไปแ้จริงๆ!
บี้า์ดคนนั้นยังคงเป็คนขับรถให้เช่นเดิม เฉินเจวี๋ยกับฉินซีนั่งอยู่ด้วยกันด้านั
ตอนอยู่บนรถฉินซีรู้สึกเบื่อหน่ายขึ้นมา จึงนำเค้กทุเรียนมาทานเข้าไป่าครึ่ง เฉินเจวี๋ยขมวดคิ้วแน่น เพราะไม่ค่อยชอบกลิ่นี้เ่าไร แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ฉินซีคิดไม่ึว่าาทนของเขาจะมากขนาดี้ ันั้นเพื่อที่จะ ‘ปลอบปะโลม’ คุณเฉินที่ถูกกลิ่นทุเรียนทำร้าย ฉินซีจึงยอมยกน้ำส้มะป๋องนั้นให้เขา เฉินเจวี๋ยดื่มลงไปเพียง 2-3 อึก แ้ถือมันเอาไว้ในืโดยไม่ได้ยกขึ้นดื่มอีก เพราะฉินซีทานเค้กทุเรียนเข้าไปเยอะ ลำคอของเขาจึงแห้งผาก เขากลืนน้ำลายลงไปพร้อมจ้องน้ำส้มในืของเฉินเจวี๋ยด้วยาเสียดาย ทำไมเขาึยกน้ำให้คนอื่นไปได้นะ?!
ัจากนั้นปะมาณครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็มาึนอกร้านอาหารจีนแห่งหนึ่ง
ฉินซีะหายน้ำเป็่ามาก จึงเดินตามอยู่ด้านัเฉินเจวี๋ย่าไม่ค่อยมีสตินัก พนักงานจำนวนหนึ่งนำพวกเขาเข้าไปยังห้อง่ตัว ภายในห้อง่ตัวนั้นมีคนอยู่ไม่น้อยทั้งาหญิง พวกเขาไม่เหืนกับคนของบริษัทเทียนหม่าหยูเล่อ แม้จะมากัน่แ้ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ภายในห้อง่ตัวเต็มไปด้วยกลิ่นบุี่ โดยเฉพาะัจากที่เฉินเจวี๋ยมาึ พวกเขาก็่ๆ พากันลุกยืนขึ้น่าสงบเสงี่ยม แ้เอ่ยทักทายเฉินเจวี๋ยไปตามลำดับ ภาพแบบี้ทำใ้ิีที่มองอยู่ก็ตกใขึ้นมา จากนั้นเขาก็ทำได้เพียงถอนหายใ คน่าเฉินเจวี๋ยเป็พวกคนที่มีาสามารถในาควบคุมจัดาคนจริงๆ ไม่แปลกใเลยว่าทำไมเื่าิ่เขาึสุดยขนาดนั้น!
“คุณคนี้คือ… เสี่ยวฉินเหรอครับ?” าวัยกลางคนที่เป็ผู้นำส่งยิ้มบางๆ ใ้ิี จากนั้นก็ยื่นืมาจับืด้วย
ฉินซีเองก็เผยยิ้มมาโดยไม่ได้ปะจบปะแจง และไม่ได้ไร้ามั่นใ “สวัสดีครับ นี่ผมควรเีคุณว่า่าไรดี?”
แม้ว่าคนที่ฉินซีถามจะเป็ฝ่ายตรงข้าม แต่คนที่ตอบกลับกลับเป็เฉินเจวี๋ย “เีเขาว่าเ่าหลินเถอะ”
เมื่ออีกฝ่ายได้ยินเฉินเจวี๋ยเป็ฝ่ายตัวแนะนำแก่ฉินซี าตาที่ใช้มองไปยังฉินซีก็ไม่เหืนเดิมอีกต่อไป ในใของเขาคิดทบทวนเกี่ยวกับสถานะของพี่าตัวน้อยที่ถูกเฉินเจวี๋ยแนะนำด้วยตัวเองคนี้
ในตอนี้ฉินซีรู้สึกอายขึ้นมาเล็กน้อย เขาจึงรู้สึ่าลำคอของตัวเองยิ่งแห้งผากมาก่าเดิม เฉินเจวี๋ยสามารถเีอีกฝ่ายว่าเ่าหลินได้ แต่เขาที่เป็คน้าใหม่ของาบันเทิงจะไปเีอีกฝ่ายว่าเ่าหลินจริงๆ ได้่าไร? นั่นไม่ใช่ว่าดูจองหองเกินไปเหรอ? ฉินซีไตร่ตรองเล็กน้อย ่ถามอีกฝ่ายขึ้น่านอบน้อม “เรีย่าอาจารย์หลินได้ไหมครับ?” ่าไรในาบันเทิง ใๆ ก็สามารถเป็อาจารย์ได้ทั้งนั้น และาเีแบบี้ก็ยังแสดงึาเคารพแก่อีกฝ่ายได้ด้วย
อีกฝ่ายเผยยิ้มชอบใ เขาพอใาให้าเคารพแบบี้ของฉินซีมาก “เฮ้อ าุยังน้อย เีฉันว่าเ่าหลินคงไม่ค่อยเหมาะ แต่เรีย่าอาจารย์หลินก็ไม่คุ้นเคยกันเ่าไร เอาแบบี้ก็แ้กัน เีฉันว่าพี่หลินนะ ั่ะ เป็ผู้ควบคุมาผลิตของละครเื่ี้ ถ้าเสี่ยวฉินเข้าไปในกองถ่ายแ้ ัจากี้พวกเราก็ต้องร่วมงานกันอีกมากเลยแหละ!”
ในใของฉินซีสั่นไหวขึ้นมาเล็กน้อย เขานึกึตัวตนของอีกฝ่ายขึ้นมาได้แ้ คนคนี้ชื่อว่าหลินซง เป็ผู้ควบคุมาผลิตในา บางครั้งก็ทำบทละคร หรือเป็ผู้ช่วยผู้กำกับ เริ่ม้าตัวจากฮ่องกง ัจากนั้นก็ถูกพาตัวมายังบริษัทใญ่ภายในแผ่นดินใญ่ คนคนี้ทำอะไรก็้ละเอียด่ ไม่ว่าจะด้านใดก็มีาสามารถ ัจากที่เขาตั้งตัวสูงขึ้นได้เรื่อยๆ ก็ยกเลิกสัญญากับบริษัท และอาศัยชื่อเสียงผู้ดูแลาผลิตืทองไปเป็ผู้ตรวจสอบาผลิตในขั้นตอนสุด้าของกองถ่าย เขาไม่ได้มีอะไร่าอื่นอีก แต่เื่ารู้จักกับผู้คนเป็กว้างนั้น แม้แต่ผู้จัดาหลายๆ คนก็ยังเทียบไม่ได้ แต่าที่คน่าหลินซงอยู่ในาบันเทิงมาได้นานขนาดี้ วิธีาของเขาก็เกรงว่าคงไม่ได้สะอาดนัก ันั้นสามารถพูดได้ว่าเขาเพียงไม่เคยฆ่าคนหรือวางเพลิงมา่เ่านั้นเอง
ฉินซีไตร่ตรองัั ่จะตัดสินใเคารพผู้ควบคุมาผลิตคนี้ให้มาก แต่ก็ไม่ใกล้ชิดจนเกินไป
ัจากนั้น หลินซงก็เป็ฝ่ายแนะนำผู้กำกับของกองถ่าย เฝิงผิงเฉิงที่มีชื่อเสียงจากาถ่ายละครแนวแฟนตาซี รวมทั้งผู้ช่วยผู้กำกับที่มีชื่อเสียงจากละครแนวปะวัติศาสตร์ กงเซ่า และผู้เขียนบทละครหลักหลิ่วเชิง… ฉินซี่ๆ ทำารู้จักไปทีละคน ในใของเขาปะหลาดใ ด้วยคิดไม่ึว่าาะทำของเฉินเจวี๋ยจะว่องไวขนาดี้ คนในกองถ่ายมีพร้อมเกือบทั้งหมด ขาดเพียงทีมงานเบื้องัและนักแสดงอีกไม่กี่คนก็เริ่มาถ่ายทำได้แ้!
ัจากทำารู้จักกันไปแ้ ทุกคนก็นั่งปะจำที่ เฉินเจวี๋ยนั่งอยู่หัวโต๊ะ และฉินซีก็นั่งลงข้างๆ เมืู่จากอิทธิพลอำนาจของเขา
พนักงาน่ๆ นำอาหารเข้ามาเสิร์ฟ บนโต๊ะมีเพียงหลินซงที่กล้าปากคุยกับเฉินเจวี๋ย คนอื่นต่างก็รู้สึกยำเกรงเขา ันั้นพวกเขาจึงหันมาคุยกับฉินซีแทน!
เฉินเจวี๋ยรู้ดีว่าหลินซงเป็คน่าไร เขาค่อนข้างมีาสามารถ ทว่านิสัยาะทำก็คือคนทั่วไป เฉินเจวี๋ยไม่จำเป็ต้องสนใอะไรเขา ถ้าไม่ใช่เพราะละครในืของอีกฝ่ายบังเอิญมีราคา เฉินเจวี๋ยคงไม่มีทางร่วมงานด้วย เฉินเจวี๋ยไม่ได้สนใจะพูดคุยกับหลินซงนัก แต่ก็ไม่ได้แสดงาเกลียดาชอบของตัวเองมาตรงๆ เขาเปี่หัวข้อสนทนาไปยังตัวฉินซี่าแนบเนียน “คุณว่าเขาเป็ยังไงบ้าง?” เฉินเจวี๋ยยกแก้วชาขึ้นจิบ
ที่นี่ไม่มีใครกล้าบอกให้เฉินเจวี๋ยดื่มสุรา
หลินซงหัวเราะร่า “คนที่คุณเฉินแนะนำ มาย่อมต้องมีาสามารถอยู่แ้ล่ะครับ!” หลินซงยกยอฉินซี่าแนบเนียน
เฉินเจวี๋ยไม่ได้หวั่นไหวแต่่าใด “หลิ่วเชิงนำบทมาแ้หรือยัง? เอามาใ้ิีดู่ได้ไหม?”
หลิ่วเชิงเป็ผู้าวัยรุ่น ้าตาดูปกติทั่วไป เื่าิ่ ฉินซีก็ไม่เคยได้ยินชื่อของเขามา่ เมื่อหลิ่วเชิงได้ยินเฉินเจวี๋ยพูดึตัวเอง เขาก็รีบนำบทส่งให้เฉินเจวี๋ยโดยไม่พูดอะไร เฉินเจวี๋ยรับมา่จะส่งต่อใ้ิี “ทานข้าวไปพร้อมกับ่ๆ อ่านบทไปพลางๆ ถ้ามีอะไรต้องาพูดคุยก็คุยกันบนโต๊ะอาหารนี่เลย” ท่าทางของเฉินเจวี๋ยชัดเจนมาก เขาต้องาจะสื่อว่า ทางที่ดีาทานอาหารมื้อี้จะต้องจัดากำหนดตัวละครของฉินซีให้เรียบร้อย
หลินซงเข้าใขึ้นมา ยิ้มบนใบ้าของเขา้เป็ปะา และตัดสินใเงียบๆ แ้ว่าต้องไปพูดโน้มน้าวผู้กำกับ เมื่อึตอนนั้นก็แค่นำบทดีๆ ใ้ิีไปก็พอ แม้ทักษะาแสดงจะไม่ดีก็ไม่เป็ไร ่าไรก็ต้องมอบน้ำใี้แก่เฉินเจวี๋ย แค่ตัวละครเล็กๆ หากเทียบกับเฉินเจวี๋ยแ้ ก็ไม่ได้มีอะไรน่าเปรียบเทียบเลย!
เมื่อฉินซีรับบทมา เขาก็เข้าสู่สถานะนักแสดงคนหนึ่งทันที เขาตั้งใอ่านบทในื และไม่ได้ไปใส่ใคิดให้ละเอียดว่า คำพูดเมื่อสักครู่ของเฉินเจวี๋ยได้กำหนดว่าเขาจะต้องได้แสดงในเื่ตำนานยุคฉินไปแ้
เมื่อฉินซีอ่านบท เขาก็ลืมเื่ทานอาหารไป
กงเซ่ารู้สึกไม่ชอบใคน่าฉินซีอยู่เล็กน้อย แต่เขาอยู่ในาบันเทิง แม้จะเป็ผู้กำกับที่มีชื่อเสียงอยู่บ้าง แต่เขาก็ไม่อาจหัก้าเฉินเจวี๋ยได้ กงเซ่าจึงเปิดปากพูดราวกับแนะนำด้วยาใส่ใ “พออ่านบทแ้เสี่ยวฉินก็ตั้งใมากเลยนะ แม้แต่ข้าวก็ไม่แตะเลย...” าจริงเขาตั้งใจะเย้ยหยันท่าทางของฉินที ไม่ใช่แค่พวกเด็กเส้นหรอกเหรอ จะมาทำท่าทางตั้งใขยันขันแข็งไปทำไม?
าตาเย็นชาของเฉินเจวี๋ยกวาดมองตัวเขา กงเซ่ารู้สึกผิดขึ้นมาในใ เขาจึงต้องหดตัวกลับ่าไม่ทันรู้สึกตัว
“พวกคุณไม่ต้องไปยุ่งกับเขา” เฉินเจวี๋ยเองก็ไม่รู้ว่าาต้องาปกป้องในใของตัวเองเพิ่มขึ้นมาจากไหน เขาไม่ได้ใส่ใคิดให้ละเอียด เพียงทำไปตามที่ใสั่งมาเ่านั้น เขาตักซุปลงในถ้วยของฉินซี และนำไปวางข้างือีกฝ่าย “ตอนอยู่บนรถไม่ใช่หิวน้ำมากหรือไง? ดื่มน้ำซุปเข้าไปสัก่แ้ค่อยอ่านก็ยังไม่า”
เมื่อคนอื่นเห็นว่าท่าทีที่เฉินเจวี๋ยมีต่อฉินซีค่อนข้างเป็กันเองก็เริ่มไม่แน่ใในาสัมพันธ์ของพวกเขา และทำได้เพียงหัวเราะคล้อยตามไป “ฮ่าๆ เสี่ยวฉินเป็แบบี้ก็ถือเป็เื่ดีอยู่แ้ครับ ่ๆ อ่านไป ่ๆ อ่านไป...”
ัจากนั้นพวกเขาก็เห็นท่าทางที่ทำให้พวกผู้คนเกิดาคิดแปลกๆ ขึ้นมา เช่นาที่เฉินเจวี๋ยตักอาหารไปใ้ิี...
หยาดเหงื่อไหลรินจากัลำคอของกงเซ่า เขามักจะรู้สึ่าเมื่อสักครู่เฉินเจวี๋ยเตือนบาง่ากับเขา ืที่ถือตะเกียบจึงเริ่มจะไม่มั่นคงขึ้นมา
ฉินซีไม่ได้รู้ึาคิดวุ่นวายต่างๆ นานา ของพวกคนบนโต๊ะเลยแม้แต่น้อย เมื่อเขาอ่านรายละเอียดตัวละคร และฉากแรกๆ ของเื่คร่าวๆ เ็แ้ ก็วางบทลง เมื่อหัน้าไปก็พบว่าข้างืของตัวเองมีซุปเห็ดหูหนูขาวถูกวางอยู่ ตอนี้มันถูกวางทิ้งไว้จนเริ่มเย็นลงบ้าง เมื่ื่มลงไปก็กำลังพี ลูกะเดือกของฉินซีขยับเคลื่อนไหว เขายกซุปขึ้นดื่มจนหมด แต่ท่าทางของเขาไม่ดูมูมมาม ทำให้ไม่ได้ดูเสียมารยาท เฉินเจวี๋ยคอยมองดูฉินซีอยู่ตล เมื่อเห็นฉินซีเงย้าขึ้นดื่มน้ำซุปและลูกะเดือกขยับเคลื่อนตัวขึ้นลง เฉินเจวี๋ยก็ต้องหัน้าไปอีกทาง่าไม่ทันรู้สึกตัว ฝ่าืของเขาพลันเย็นเฉียบ ในตอนนั้นเขาเพิ่งคิดขึ้นได้ว่าในืของตนยังคงถือน้ำส้มที่ฉินซีให้มาอยู่
ตอนี้เฉินเจวี๋ยไม่รู้ว่าตัวเองควรรู้สึก่าไร เขาไม่สามารถทิ้งมันลงไปบนพื้นได้และยิ่งไม่อาจวางมันลงบนโต๊ะได้แน่ๆ ันั้นเฉินเจวี๋ยจึงถือมันไว้ในื่านั้น
“ผมชอบตัวละครจางเหลียงในเื่ตำนานยุคฉินมากเลยครับ ไม่รู้ว่าตัวละครี้ถูกกำหนดนักแสดงไปแ้หรือยัง?” เมื่อฉินซีขจัดาะหายไปแ้ น้ำเสียงของเขาจึงยิ่งน่าฟังขึ้นอีก
กงเซ่าเป็คนที่มีนิสัยค่อนข้างตรงไปตรงมา เขาจึงหลุดปากพูดขึ้น “พวกเราเชิญนักแสดงไปเรียบร้อยแ้!”
หลินซงลอบถลึงตาใส่เขาเล็กน้อย
ฉินซีผิดหวังขึ้นมาเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ชอบไปแย่งบทใคร นั่นเป็า้าาเกลียดชังในรูปแบบหนึ่ง!
“ถ้าแบบนั้น… ผมรับบทเป็อิ๋งเจิ้งก็แ้กันครับ” ดูไปดูมา ตัวละครที่เขาชอบก็มีอยู่เพียงไม่กี่ตัว ฉินซีจึงเลือกตัวละครี้ขึ้นมาด้วยาลังเล ำัเาแ้ บางทีอาจจะมีาท้าทายมากเสีย่ แต่มันก็เป็โอกาสดีในาพัฒนาทักษะาแสดงของเขา! เขาคงไม่สามารถอาศัยทักษะเก่าที่ดี่านักแสดงพวะดับสองระดับสามจากชาติที่แ้ไปตลได้
ฉินซีไม่รู้เลยว่าัจากกงเซ่าได้ยินแบบี้ าดูถูกในใก็ยิ่งเพิ่มพูน ที่แท้พวกเด็กเส้นชอบบทบาทไหนก็คิดว่าตัวเองสามารถแสดงได้ทั้งนั้น! ไม่รู้จักสำเหนียกตนเลยว่าตัวเองเป็เพียงพวกืใหม่ที่ไม่มีใครเคยได้ยินแม้แต่ชื่อ ทั้งยังไม่รู้ึาเหมาะสมในบทบาทของตนอีก?! ในใของกงเซ่าเกิดาไม่พอใขึ้น เขารู้สึ่าละครดีๆ แบบี้คงจะพังครืนลงตรงี้แ้
แต่ผู้กำกับ่าเฝิงผิงเฉิงกลับไม่ได้ใส่ในัก เขาสนใเพียงเงินลงทุนนั้นว่าจะมากเ่าไร และละครเื่ี้จะถ่ายมาได้ดูยิ่งใญ่หรือไม่เ่านั้น!
“ให้ผมลองแสดงให้ดูสักซีนไหมครับ?” ฉินซีไม่รู้าในใของคนเ่าี้ ันั้นเขาจึงปากถามขึ้น
หลินซงึกับตกตะลึงไป ด้วยคิดไม่ึว่าฉินซีจะเป็ฝ่ายเอ่ยปากขอลองแสดงเอง เขาหัน้าไปมองเฉินเจวี๋ย เมื่อเห็นว่าเฉินเจวี๋ยไม่ได้โต้แย้งอะไร เขาก็คิดว่าฉินซีอาจจะมีาคิดแบบเด็กๆ ที่อยากจะอวด ‘ทักษะาแสดง’ ของตัวเองมาสัก่ หลินซงเผยยิ้ม่โยนพร้อมกับชี้ไปยังที่ว่างข้างๆ ห้อง่ตัวี้มีพื้นที่กว้างมากพอพ
“ถ้า่านั้นเสี่ยวฉินก็มาแสดงตรงี้จะได้ไหม?”
ฉินซีลุกขึ้นเดินเข้าไป “ได้ครับ”
กงเซ่าแสยะยิ้มขึ้นในใ นี่ไม่ใช่รนหาาอับอายให้ตัวเองหรอกเหรอ?
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??