หากใจเราตรงกัน

​

“เรียกผมว่าวิน” ชายหนุ่มเอ่ยย้ำอีกครั้งอยากให้เธอเรียกเขาอย่างสนิทสนมอย่างที่เคยเรียกมาก่อนสมัยยังเรียนอยู่ด้วยกัน

“แต่ฉันว่ามันไม่เหมาะ”

“ผมเป็นคนตัดสินเองว่าเหมาะหรือไม่เหมาะ”

เขาเอ่ยเสียงเข้มพลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะสาวเท้าเดินอ้อมเข้ามาหาเธอและกางแขนใช้มือจับด้านข้างของเก้าอี้เพื่อกักตัวเธอไว้แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนเธอแทบหยุดหายใจ

“จะทำอะไรคะ?”

นับดาวเอ่ยถามอย่างตกใจหัวใจเต้นระรัวจนแทบทำอะไรไม่ถูก ชายหนุ่มไม่ตอบคำตอบของเธอแต่กลับเผยอยิ้มเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ โน้มใบหน้าคมลงมาจนหญิงสาวต้องหลับตาปี๋แทบจะทันที

-------------------------------

​

​