เรื่อง อสูรทลายสวรรค์ [แปลจบแล้ว]
ณ เืา เขตปกเทพคราม ทวีปมังกรเพลิง.
เืาตั้งอยู่ทางทิศใต้ของเขตปกเทพคราม เป็นึ่ในเืงใญ่ในเขตปกี้ โดยอยู่าใต้าครอบของะูเย่ซึ่งเป็นึ่ใน้าะูใญ่ของเืง
านอกถนนใญ่หน้าจวนจ้าวเืง เ็หนุ่มชุดเขียวอายุราวสิบ้าสิบปีคนึ่วิ่งมาบนท้องถนน บนใบหน้าที่งดงามของเขานั้นเต็มไปด้วยาเฉยเมยระคนร้อนใจ ในืถือห่อยาวิ่งบ่ายหน้าไปทางปะตูจวนจ้าวเืงโดยไม่ได้ใส่ใจต่อาาผู้คนที่จ้องมองอย่างตื่นตะลึง
“ท่านแม่! ท่านแม่! ชิงหานซื้อยามาให้ท่านแล้ว ข้าเชื่อว่าท่านต้องอาาดีึ้อย่างแน่”
เ็หนุ่มยังคงวิ่งต่อไปข้างหน้า้กับบ่นพึมพำกับัเ มองเห็นสิงโตหินขนาดใญ่ัอยู่ด้านหน้าจวนที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล ยิ่งทำให้เขาเร่งฝีเท้าเร็วยิ่งึ้ไปี
หน้าปะตูจวนจ้าวเืงมียามเฝ้ารักษาาณ์แปดคนยืนเรียงรายกันอยู่ แต่ละคน่าสูงใญ่บนัสวมชุดเกราะหนา ในืถือดาบยาวมองูแล้วน่าเกรงขามราวกับเทพผู้เฝ้าอารักขาปะตู์ฉันนั้น
วันี้เป็นเวรของั้แปดคนที่ต้องมาเฝ้าหน้าปะตูใญ่ แม้ว่าหน้าที่ในลักษณะี้อาจจะถูกคนมองว่าเหืนสัตว์สี่เท้า(หมา)เฝ้า้า แต่ั้แปดก็หาได้ใส่ใจไม่ ตรงกันข้ามบนใบหน้าที่เคร่งขรึมของพวกเขานั้นกลับแสดงออกให้เห็นึาภาคภูมิใจเีด้วยซ้ำ ที่เป็นเช่นนั้นเาะปะตูจวนที่พวกเขายืนเฝ้าอยู่ี้คือ...ปะตูจวนะูเย่ ะูเย่มีฐานะเป็นผู้ปกทางตอนใต้ของเขตปกเทพครามและเป็นึ่ใน้าะูใญ่ จึงไม่แปลกที่จะทำให้บ่าวรับใช้เ่าี้รู้สึกมีเกียรติและภาคภูมิใจ
ด้วยเหตุี้ั้แปดคนจึงรู้สึ่างานเฝ้าปะตูี้มีเกียรติและมีหน้ามีา ทำให้พวกเขามองผู้คนที่เดินผ่านไปมาด้วยาาที่หยิ่งยโสและอวดดี
ตุบ! ตุบ!
มีคนกำลังตรงมาทางี้!
เมื่อได้ยินเีงฝีเท้าเดินใกล้เข้ามา ยามั้แปดมีอาาตื่นตระหนกเล็กน้อย เาะปกติแล้วถ้าเป็นบุคคลธรรมดาหากไม่ได้รับอนุญาตจะไม่มีใครกล้าเฉียดเข้ามาใกล้ปะตูจวนจ้าวเืงโดยเด็ดขาด ันั้นเีงฝีเท้าของผู้ที่ตรงเข้ามาต้องไม่ใช่บุคคลธรรมดาอย่างแน่ เมื่อคิดได้เช่นนั้นแล้วยามั้แปดจึงยืดัึ้ตรง้กับแสดงรอยยิ้มอ่อนโยนที่มุมปากแล้วหันหน้าไปยังทิศทางของเีงที่กำลังตรงเข้ามา`
แต่เมื่อพวกเขาได้เห็นเ้าของเีงฝีเท้าที่กำลังตรงเข้ามานั้นคือเ็หนุ่มเสื้อเขียวที่กำลังถือห่อยาอยู่ในื ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างอ่อนโยนของพวกเขาก็กลับมาเคร่งขรึมและเย็นชาัเดิมโดยทันที``
“ข้าก็นึ่าใครที่ไหนซะี ที่แท้ก็ไอ้นายน้อยลำดับเจ็ดจอมขยะไร้ค่านี่เ แม้แต่เื่ซื้อยายังต้องมาทำด้วยัเ” ึ่ในยามั้แปดพูดกระซิบกระซาบกับคนอื่นๆ ้กับาาที่เต็มไปด้วยาูถูกและเย้ยหยัน
“้ ระวังคำพูดของเ้าด้วย ึอย่างไรก็ามเขาก็ยังเป็นึ่ในนายน้อย ถ้าหากคนในะูทราบเข้าเราจะถูกลงโทษเอาได้... ู! นั่นใครมา? โอ้! นั่นนายน้อยลำดับกลับมาแล้ว เร็วพวกเรารีบไปต้อนรับกันเถอะ!”
เมื่อยามั้แปดมองเห็นรถม้าคันึ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหราและโอ่อ่ากำลังวิ่งตรงเข้ามา ทันใดนั้นใบหน้าของพวกเขาก็ปรากฏรอยยิ้มอย่างอ่อนโยนและเป็นมิตรีครั้ง และเมื่อเห็นัอักษร “เย่” ที่เขียนบนธงสีดำที่ปักอยู่บนรถม้าและัอักษร “เีน” ที่อยู่ใต้ัอักษรเย่ ยิ่งทำให้แววาของยามั้แปดอ่อนโยนและเป็นมิตรยิ่ง่าเดิม ยิ่งไป่านั้นดวงาของพวกเขายังแฝงไปด้วยแววของาปะจบสอพลอเล็กน้อยีด้วย
“ยินดีต้อนรับนายน้อยลำดับกลับจวน!”
ยามั้แปด้ตะโกนออกมา้กันด้วยเีงอันั ทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างก็สะดุ้งตกใจ เ็หนุ่มเสื้อเขียวที่ถือห่อยาอยู่พลางหยุดชะงักไปด้วย เขาหันย้อนกลับมามองไปยังรถม้าที่หรูหราโอ่อ่าและใบหน้าทีู่ปะจบสอพลอของยามั้แปด เขาได้แต่ยิ้มเยาะและเดินมุ่งหน้าต่อไปยังปะตูจวน
.................................
เย่ชิงเีน นายน้อยลำดับของะูเย่และยังเป็นศิษย์าใน เขาคิดเสมอว่าด้วยตำแหน่งและฐานะของเขา ในโลกี้น้อยนักที่จะมีเื่หรือใครที่กล้าขัดใจหรือทำให้เขาไม่พอใจ แต่ว่าวันี้อารมณ์ของเขาไม่ดีเป็นอย่างา สาเหตุมาจากนางคณิกาที่หอนางโลมหมอกควันเมามายที่เขาไปเที่ยวเมื่อคืนวาน
มีใครไม่รู้บ้างว่าเขาคือใคร? เขาคือนายน้อยลำดับของะูเย่...เย่ชิงเีน
ะูเย่แสดงึอะไร? ะูเย่คือึ่ใน้าะูใญ่ของเขตปกเทพคราม เป็นผู้ปกในเขตแดนตอนใต้ี้ แต่นางคณิกาคนนั้นกลับกล้าปฏิเสธเขา? บอ่าเป็นหญิงที่ขายแต่ศิลปะาแสดง...! บิดาเ้าเถอะ! หญิงที่ขายแต่ศิลปะาแสดง...
หอนางโลมหมอกควันเมามายคือหอนางโลมอันดับึ่ในเืา ผู้หญิงที่ทำงานที่นั่นล้วนเป็นนางคณิกา แต่นางแพศยานั้นกลับปฏิเสธข้าบอ่านางขายแต่ศิลปะาแสดงไม่ขาย่ากาย ข้าอยากรู้เีจริงว่าจะมีศิลปินคนไหนไปในสถานที่เช่นนั้นเพื่อชมงานศิลปะกัน ถ้าเป็นงานศิลปะทางด้าน่ากายก็ว่าไปอย่าง
‘ฮึ! ถ้าไม่ใช่ว่าัฝ่ายหอผู้คุมกฎของะูจะลงโทษ ไม่ใช่ว่าัจะล่วงเกินผู้มีชื่อเีงที่อยู่ในนั้น หรือว่าัตนเจะเีภาพพจน์ ถ้าไม่ใช่...ข้าจะขืนใจมันและพังหอนางโลมหมอกควันเมามายให้ราบเป็นหน้ากองเลยทีเดียว!’
เย่ชิงเีนกระโดดลงจากรถม้าและเดินตรงไปยังหน้าปะตูจวนด้วยใบหน้าที่ดำคล้ำ เขาพยายามหาเหตุผลเพื่อมาปลอบใจตนเให้บลงจากเหตุาณ์ที่เกิดึ้เมื่อคืนวาน เมื่อาาของเขามองไปยังปะตูจวน เขาเห็นาาของยามั้แปดที่มองมาที่เขามีแววของาปะจบสอพลอทำให้อารมณ์ของเขาดีึ้า คิดในใจว่ายามั้แปดคนี้ช่างมีหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยารักเีจริง ยากที่จะเชื่อได้ว่าแต่ละคน่ากายกำยำสูงใญ่น่าเกรงขามราวกับเทพสังา แต่กลับยิ้มออกมาได้...สวยหยาดเยิ้มเช่นี้?
เย่ชิงเีนเห็นันั้นจึงยื่นืตบไปยังไหล่ยามคนึ่เบาๆ เพื่อแสดงึาพึงพอใจต่อาปฏิบัติหน้าที่ของพวกเขา ้กับแหงนหน้าหัวเราะึ้เบาๆ ่จะเดินผ่านเข้าไป
อย่างไรก็าม เย่ชิงเีนก็อารมณ์ดีได้เพียงไม่นานก็ต้องหัวเีึ้มาีครั้งเาะด้านข้างของปะตูที่เขากำลังเดินเข้าไปนั้นมีเ็หนุ่มเสื้อเขียวในืถือห่อยาเดินมาด้วยใบหน้าที่เร่งรีบ และด้วยาที่เร่งรีบไม่ทันระวังจึงชนเข้าที่ด้านหลังของเย่ชิงเีนอย่างจัง
“โอ๊ย!”
เย่ชิงเีนแม้ไม่ชื่นชอบาฝึกุ์านักแต่อย่างไรก็ได้ชื่อว่าเป็นศิษย์าในผู้มีฝีือยู่ในระดับขั้นขอบเขตยอดุ์ เมื่อคืนวานหลังจากที่อารมณ์เีจากนางผู้หญิงที่ขายแต่ศิลปะาแสดง เย่ชิงเีนจึงได้เรียกหญิงคณิกาหลายนางมาเพื่อระบายอารมณ์ตนเ จนกระทั่งตอนี้ขาของเขายังมีอาาสั่นะเดิน ึแม้จะถูกเ็หนุ่มเสื้อเขียวชนก็ไม่ึกับล้ม แต่ก็ซวนเซไปข้างหน้าก้าว่ที่จะปะคองัเได้ เขาตกใจเล็กน้อย่จะหันกลับไปูว่าเกิดอะไรึ้
แต่เมื่อเขาหันกลับไปเห็นเ็หนุ่มเสื้อเขียวใบหน้าซีดขาวที่เต็มไปด้วยารู้สึกผิดและละอายใจ ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็แสดงาโกรธึ้มาทันที้ั้ตะโกนด่า
“เย่ชิงหาน!! ไอ้ลูกพันธุ์ผสม เ้าาบอดรึอย่างไร?”
“ข้า...ข้าขอโทษ เป็นาผิดของข้าเ ข้าเดินเร็วไป่” เย่ชิงหานพูดึ้อย่างละอายใจ้ั้รู้สึกลนลานและไม่สบายใจ
“ขอโทษรึ? ถ้าแค่พูดว่าขอโทษแล้วจบเื่ได้ ทั่วั้ทวีปมังกรเพลิงก็คงไม่ต้องมีคนจำนวนาต้องายเาะทำผิดแล้วละ!” เย่ชิงเีนหัวเราะึ้อย่างเย็นชา มันทำให้เขานึกึนางผู้หญิงในหอนางโลมหมอกควันเมามายที่ปฏิเสธเขาโดยกล่าวคำว่า “ขอโทษ” แบบเดียวกันี้ ยิ่งทำให้อารมณ์ของเขาไม่ดีึ้ไปี จึงด่าออกไปอย่างรุนแรง่าเก่า “ทำไม? ูเ้าเร่งรีบขนาดี้ เ้าจะรีบไปจัดางานศพให้แม่เ้าหรืออย่างไร?”
“เ้า…เย่ชิงเีน ข้าแค่ชนเ้าแค่นั้นเ และข้าก็ได้กล่าวขอโทษไปแล้ว...เ้าอย่าได้ใจเกินไปนัก ท่านแม่ข้าอย่างน้อยก็ถือเป็นผู้อาวุโส เ้าควรรู้จักให้าเคารพท่านบ้าง” เย่ชิงหานเดิมทีรู้สึกละอายใจที่ตนเป็นฝ่ายผิด แต่เมื่อได้ยินเย่ชิงเีนพูดลบหลู่มารดาของตน าในใจพลันบังเกิดาโกรธึ้มาทันที ดวงาของเขาเพ่งมองไปที่เย่ชิงเีน
“ผู้อาวุโส?” เห็นสีหน้าที่กำลังโกรธเดือดดาลของเย่ชิงหาน มันทำให้เย่ชิงเีนเกิดารู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูก แต่คล้ายกับว่ายังรู้สึกไม่สะใจพอจึงได้พูดยั่วยุึ้ี “ข้าจำได้ว่าไม่เคยมีผู้อาวุโสที่เคยเป็น ‘นางคณิกา’ า่อน”
“เย่ชิงเีน!” มองเห็นาายิ้มเยาะของยามั้แปดที่อยู่ข้างๆ ซึ่งกำลังเดินเข้ามามุงูอย่างสนใจ เย่ชิงหานโกรธเดือดดาลึขีดุจึง้ตะโกนกลับไปด้วยเีงั้หมดที่มี “ท่านแม่ของข้าตอนนั้นเป็นหญิงที่ขายเฉพาะแต่ศิลปะาแสดงไม่ได้ขาย่ากาย ไม่ได้เป็นนางคณิกาอย่างที่เ้ากล่าวหา หากเ้ายังกล่าวลบหลู่ท่านแม่ของข้าีอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจก็แล้วกัน!”
“ถุย!”
เมื่อได้ยินคำว่าหญิงที่ขายแต่ศิลปะาแสดงคำี้ี สมองเย่ชิงเีนพลันนึกึภาพใบหน้าและคำกล่าวปฏิเสธของนางคณิกาคนนั้นมันทำให้เขาเดือดดาลึ้มาทันที จึงตะโกนออกไป “หญิงที่ขายศิลปะาแสดง? ลบหลู่? ลบหลู่แล้วเ้าจะทำไม...ไอ้ขยะ! ไอ้ลูกผู้หญิงหากิน! แล้วอย่างไร...เ้าจะทำร้ายข้าอย่างนั้นรึ?”!
“เ้า…” ั้คำว่าไอ้ขยะและผู้หญิงหากิน ทำให้เย่ชิงหานโกรธอย่างบ้าคลั่ง่าเดิม เขาวางห่อยาไว้บนพื้นแล้วกระโจนเข้าหาเย่ชิงเีนทันที
“เย่ชิงเีน ข้าจะสู้กับเ้า...หมัดฮุคซ้าย!”
.................................
“เกิดเื่อะไรึ้? เกิดเื่อะไรึ้? ”
เ่าบ่าวรับใช้าในจวนที่ได้ยินเีงเอะอะวุ่นวายต่างตรงเข้ามาูและสอบถามยามั้แปดึต้นาปลายเหตุของเื่ราวที่เกิดึ้
“อ๋อ ! เื่ราวเป็นอย่างี้นี่เ มิน่าเล่าปกตินายน้อยลำดับเจ็ดเป็นคนซื่อๆ เงียบๆ ไม่ค่อยพูดจาทำไมึได้สู้กับนายน้อยลำดับได้ ที่แท้นายน้อยลำดับลบหลู่มารดาของเขานี่เ”
“ฮึ! ลบหลู่แล้วจะทำไม? ก็มารดาของเขาเป็นหญิงขายศิลปะาแสดงจริงๆ หลังจากเย่เาบิดาของเย่ชิงหานายไป ครอบครัวลูกคนรองก็เหลือแค่เย่ชิงหานคนเดียวแถมยังเป็นไอ้ขยะไร้พร์ี ข้าว่าีไม่นานพวกเขาคงจะถูกขับไล่ออกจากจวนเป็นแน่...”
“ชู่ว์…พูดเบาๆ ่ พวกเราไม่ควรพูดคุยกันเื่พวกี้จะดี่า ถ้าฝ่ายหอผู้คุมกฎรู้เื่เข้าจะถูกลงโทษเอาได้ ข้าว่าพวกเรามาพนันกันดี่านายน้อยลำดับเจ็ดจะรับืนายน้อยลำดับได้กี่กระบวนท่า”
“ถุย! ไอ้ขยะไร้พร์อย่างเย่ชิงหานที่มีพลังฝีืเพียงแค่ระดับแรกของขอบเขตขั้นสูงนี่นะ ึแม้นายน้อยลำดับจะชอบเที่ยวหาาสำราญแต่พร์ร้ายกาจ ตอนี้อยู่ในระดับแรกของขอบเขตยอดุ์ ระดับพลังของั้ห่างกันึสามระดับ ข้าว่าไม่น่าเกินสามกระบวนท่าเย่ชิงหานได้ลงไปกองบนพื้นแน่”
“ูนั่น! นายน้อยลำดับหมัดเดียวก็ซัดเย่ชิงหานลอยปลิวไปโน่นแล้ว...”
ทุกคนต่างยุติาพูดคุยพลางมองไปยังทิศทางที่คนั้กำลังต่อสู้กันอยู่ เห็น่าของเย่ชิงหานถูกซัดลอยกระเด็นออกมา
ปัง!
่าของเย่ชิงหานลอยละลิ่วไปตกกระทบกับพื้นข้างๆ ปะตูใญ่ทางเข้าด้วยเีงอันั แต่ที่พื้นก็ไม่ได้มีฝุ่นลอยึ้มาแต่อย่างใด เาะปะตูทางเข้าของจวนะูเย่ย่อมต้องมีบ่าวรับใช้มาทำาสะอาดอยู่ทุกวัน
“ทุกคนคงเห็นแล้วว่าเย่ชิงหานมาท้าสู้กับข้าเ และข้าก็ได้ตอบรับคำท้าของเขา ถ้าวันหน้าเขาเอาเื่ที่เกิดในวันี้ไปกล่าวหาข้ากับฝ่ายหอผู้คุมกฎ หวังว่าทุกคนจะช่วยเป็นพยานให้ข้าได้” เย่ชิงเีนเอ่ยึ้้กับปัดืไปมาเพื่อทำาสะอาด พูดึด้านพลังฝีืเย่ชิงเีนสามารถจัดากับขยะอย่างเย่ชิงหานได้ึเจ็ดแปดคนในคราเดียวเลยก็ว่าได้ แถมในเวลาที่เขาอารมณ์ไม่ดีเช่นี้มีคนเสนอัมาเป็นที่ระบายให้มีรึเขาจะปฏิเสธ
“อาาา...! ” เย่ชิงหานก้มหน้าครางออกมาเบาๆ ้กับนวดคลึงไปที่เข่าตนเ าาของเขาเพ่งมองไปที่เย่ชิงเีนที่กำลังกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างได้ใจ เขาลุกึ้ใช้ขาึ่ก้าวไปข้างหลังแล้วออกแรงพุ่งทะยานัออกไปหาเย่ชิงเีนีครั้ง “หมัดฮุคซ้าย!”
เย่ชิงเีนยิ้มอย่างเย้ยหยัน้กับเอี้ยวัหลบาโจมตีได้อย่างง่ายดาย เขาตวัดขาขวาลอยสูงึ้แล้วต่อยด้วยหมัดซ้ายออกไปยังท้องน้อยของเย่ชิงหาน
ปัง!
ีครั้งที่เย่ชิงหานังอ้กับกระเด็นลอยออกไป หลังจากดิ้นรนอยู่สักพักเขาก็ลุกึ้ยืนแล้วพุ่งทะยานเข้าไปหาเย่ชิงเีนีครั้ง
“หมัดฮุคซ้าย”
ปัง!
“ยังคงเป็นหมัดฮุคซ้าย...ีเช่นเดิม!”
ปัง!
“หมัด...ด...ฮุคซ้าย”
ปัง!
ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เย่ชิงหานพุ่งทะยานเข้าไปและถูกซัดกระเด็นออกมา เ่าบ่าวรับใช้ที่รายล้อมูอยู่ต่างก็เริ่มรู้สึกสารเย่ชิงหานกันึ้มาบ้างแล้ว แต่จะว่าไปแล้วเย่ชิงหานนี่ก็ไม่เอาไหนจนเกินไป แม้แต่สักกระบวนท่าก็ต้านทานไม่ได้ ไม่รู้ว่าใช้เป็นเพียงแค่ท่าเดียวหรืออย่างไร? แม้ว่าจะออกกระบวนท่าได้ไม่เลว แต่ใช้อยู่ท่าเดียวหมัดฮุคซ้าย! หมัดฮุคซ้าย! และเดี๋ยวก็หมัดฮุคซ้าย! แม้เย่ชิงหานใช้ได้ไม่เบื่อแต่คนูกลับเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายแทน
“ฮ่าๆ ไอ้ลูกพันธุ์ผสม เ้ายังไหวไหม? ถ้าไม่ไหวแล้วละก็ข้าจะได้ไปซะที ตอนเย็นจะได้ไปหาพวก้นางคณิกาที่ขายศิลปะาแสดงมาปรนนิบัติข้าต่อ ฮ่าๆๆ...”
เย่ชิงหานที่ัขดงออยู่ไม่ไกลออกไป ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบเลือดและรอยฟกช้ำ แต่เมื่อได้ยินเย่ชิงเีนกล่าวพาดพิงเกี่ยวกับมารดาของตนีครั้งจึงคำรามลั่นออกมาด้วยาโกรธแค้นเป็นทวีคูณ เขายื่นืออกไปคว้าสิ่งที่อยู่บนพื้น้กับพยุงัลุกึ้อย่างยากลำบาก แล้ว้ตะโกนออกไปด้วยหน้าาที่ดุร้าย
“เย่ชิงเีน ข้าจะทำให้เ้าจดจำวันี้ไปตลอดชีวิต!”
พูดจบเย่ชิงหานคล้ายกับหมีร้ายที่กำลังบ้าคลั่ง เขาชูฝ่าืึ้สูงตระหง่าน้กับฟาดลงไปยังเย่ชิงเีนอย่างรวดเร็วราวกับกระสุนปืนใญ่
“ฮ่าๆ ข้าก็จะทำให้เ้าจดจำวันี้ไปตลอดชีวิตเช่นเดียวกัน!”
เย่ชิงเีนหัวเราะออกมาเีงัราวกับเป็นเื่สนุกสนาน เขาคิดาในใจคำพูดคุยโวโอ้อวดใครก็พูดได้ น้ำหน้าอย่างเย่ชิงหานที่ใช้เป็นแต่ท่าหมัดฮุคซ้าย ต่อให้ข้าหลับาก็ยังสามารถซัดให้กระเด็นได้ เดี๋ยวครั้งี้คงต้องออกแรงเพิ่มีนิดจะได้รีบจบเกมที่น่าเบื่อี้เีที แม้ว่าารังแกคนที่อ่อนแอ่าจะสนุกสนาน แต่เมื่อคืนวานออกศึกกับนางคณิกาพวกนั้นหลายนางใช้เรี่ยวแรงไปเยอะ ทางที่ดีควรรีบไปพักสัก่จะดี่า...
“หมัดฮุคซ้าย...”
เย่ชิงเีนมองไปยังเย่ชิงหานที่กำลังพุ่งตรงเข้ามา้กับท่าหมัดฮุคซ้ายที่คุ้นหู เขายิ้มออกมาอย่างเย็นชาเอี้ยวัหลบไปทางด้านขวาโดยสัญชาตญาณ้กับตวัดเท้าขวาึ้แล้วปล่อยหมัดซ้ายออกไป
เอ๊ะ? ทำไมข้าซัดไม่โดน? เย่ชิงเีนแหงนหน้าึ้มองด้วยาสัย แต่ทว่าสิ่งที่พบเจอกลับมีเพียงแค่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเย็นยะเยือกกับก้อนอิฐขนาดใญ่
“หมัดฮุคซ้าย...บวกก้อนอิฐขวา”
ตูม!
ก้อนอิฐขนาดใญ่กระแทกเข้ากับหัวของเย่ชิงเีนอย่างจัง เขารู้สึกเจ็บแปลบึ้มาในสมองอย่างรุนแรง าพร่ามัว จากนั้นจึงหมดสติล้มลงไป แต่่ชั่วะที่จะหมดหมดสติไปนั้น ในสมองของเขายังคงขบคิดึคำของเย่ชิงหาน...ทำไมไม่ใช่แค่ท่าหมัดฮุคซ้าย? แล้วก้อนอิฐขวาโผล่ได้อย่างไร? เป็นคนทำไมึทำัได้ไร้ยางอายึเพียงี้?
เอ่อออ...!
ทุกคนที่มุงูอยู่ต่างตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดึ้เมื่อมองเห็น่าของนายน้อยลำดับที่ค่อยๆ ล้มลงไปกองกับพื้น และภาพนายน้อยลำดับเจ็ดที่ยืนถืออิฐอยู่ในืด้วยหน้าาที่ดุร้าย เงียบกริบ...เงียบอย่างที่ไม่เคยปรากฏา่อน ผู้ที่อยู่ในระดับแรกของขอบเขตขั้นสูงซัดผู้ที่อยู่ในระดับแรกของขอบเขตยอดุ์จนหมดสติ ช่างเป็นเื่ที่น่าเหลือเชื่อา ล้มล้างารู้าเข้าใจเกี่ยวกับวิถีของาฝึกุ์ที่เคยมีมา แม้ว่าวิธีาเอาชนะโดยาลอบทำร้ายของนายน้อยลำดับเจ็ดจะต่ำทราม แต่ชนะก็คือชนะมิใช่รึ? และเขาก็ยืนเด่นอยู่ตรงนั้น มีาสามารถรู้จักเสาะแสวงหากลุ์ในาเอาชนะก็ถือว่าเป็นส่วนึ่ของพลังฝีืมิใช่รึ?
แต่สิ่งที่เกิดึ้ต่อมายิ่งทำให้ทุกคนที่มุงูอยู่ึกับตกตะลึงยิ่งึ้ไปี นายน้อยลำดับเจ็ดที่ปกติเป็นคนซื่อๆ และไม่ค่อยพูดโยนก้อนอิฐทิ้งแล้วกระโดดึ้คร่อม่าของเย่ชิงเีน จากนั้นเขากระหน่ำปล่อยหมัดซ้ายขวาลงไปยังใบหน้าที่หล่อเหลาของเย่ชิงเีนอย่างไม่ยั้งื
“ข้าบอกแล้วว่าจะทำให้เ้าจดจำวันี้ไปตลอดชีวิต...”
“นายน้อยลำดับเจ็ดพอเถอะ...เดี๋ยวเื่ได้บานปลายไปกันใญ่”
ทุกคนที่มุงูอยู่ต่างพากันร้อนรน ยามั้แปดที่อยู่ข้างๆ รีบเดินหน้ามาอย่างรวดเร็ว ึ่ในนั้นจึงพูดึ้้าม
“หยุดอยู่ตรงนั้น!” เย่ชิงหานหันกลับไปด้วยาาที่ดุร้าย้ั้้ตวาดึ้ “ทำไม? พวกเ้ากล้าลงืกับข้าที่เป็นนายน้อยอย่างนั้นรึ? พวกเ้าอยากโดนเนรเทศรึอย่างไร? นี่คือาต่อสู้ระหว่างข้ากับเย่ชิงเีน! แม้ว่าครอบครัวลูกคนรองอย่างข้าฐานะต่ำต้อย แต่ข้าก็ยังเป็นนายน้อย! ถ้าพวกเ้าอยากโดนเนรเทศออกไปในวันรุ่งึ้ก็ก้าวเข้ามา”
ยามั้แปดหยุดฝีเท้าลงในทันที พวกเขารู้กฎของะูดีจึงไม่กล้าที่จะละเมิด ได้แต่ยืนอยู่กับที่้ั้อธิบายเหตุผลว่า “คือ...พวกข้าไม่ได้คิดที่จะล่วงเกินนายน้อยเลย เพียงแค่อยากช่วยเ่านั้น ถ้าหากเื่บานปลายไปา่าี้ท่านจะลำบากเอาได้” พ
“ฮึ!” เย่ชิงหานกระแทกเีงออกมาอย่างเฉยชาครั้งึ่่จะง้างหมัดแล้วชกออกไปอย่างุแรง จากนั้นจึงลุกึ้ปัดืั้ข้างไปมาเพื่อทำาสะอาดและเดินไปหยิบห่อยาที่วางไว้บนพื้น
“ท่านพี่...”
ในเวลานั้นเ มีเ็สาวนางึ่ในชุดสีขาวเดินตรงเข้ามาหาทางเย่ชิงหานด้วยอาาร้อนรนจนเกือบจะสะดุดล้ม ่าของนางสั่นเทาและน้ำเีงที่้เรียกออกมานั้นสั่นเครือเต็มไปด้วยาเศร้าโศกเีใจ ั้หวาดัและไร้ที่พึ่ง
“หืม?” เย่ชิงหานได้ยินเีง้เรียกที่เต็มไปด้วยาเศร้าโศกจึงรีบหันกลับไปู เมื่อเห็นหญิงสาวที่วิ่งมาอย่างร้อนรนว่าคือผู้ใด าในใจพลันบังเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีึ้มา
“ท่านพี่ ท่านแม่...ท่านแม่เีชีวิตแล้ว...”
ตุบ! ห่อยาที่เพิ่งจะปิดสนิทหล่นลงสู่พื้น กระดาษที่ห่ออยู่ชั้นนอกฉีกขาดออก ยาสมุนไพรที่คล้ายกับรากไม้ที่บรรจุอยู่ข้างในห่อตกกระจัดกระจายไปทั่วพื้น...
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??