เรื่อง อสูรทลายสวรรค์ [แปลจบแล้ว]
เมืองชางใยามค่ำคืน าอากาศ่ๆ เย็นลง เม็ดฝนที่กำลังร่หล่นจากท้องฟ้าอย่างต่อเนื่องยิ่งเพิ่มบรรยากาศของาหนาวเหน็บ
ขณะนี้เป็นเวลาดึกสงัดเที่ยงคืนสี่ิห้านาที ตามท้องถนนาใเมืองที่กว้างใหญ่แทบจะไม่หลงเหลือผู้คนที่สัญจรไปมา จะมีก็เพียงแค่แสงเทียนริบหรี่ใร้านค้ากลางคืนที่ส่ายไหวไปตามแลม ทำให้บรรยากาศใยามค่ำคืนของฤดูหนาวยิ่งดูเงียบเหงาและเปล่าเปลี่ยวยิ่งขึ้นไปี
แต่าานอกนั้นกลับตรงกันข้ามกับจวนะูเย่ ณ ลานที่พักขนาดใหญ่แห่งึ่ส่องสว่างไปด้วยแสงเทียน แต่ประูทางเข้ากลับปิดสนิทและที่ด้าน้าประูมีเ็หนุ่มเสื้อเขียวคนึ่กำลังคุกเข่าอยู่
ค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนที่หนาวเหน็บและฝนโปรยปา ลานที่พักขนาดใหญ่ของะูส่องสว่างไสวไปด้วยแสงเทียน เ็หนุ่มคนหนี่งกำลังคุกเข่าท่ามกลางาฝนและฟ้า้คำราม หากมีผู้พบเห็นคงจะรู้สึกแปลกประหลาดอยู่ไม่น้อย เพราะมันช่างดูขัดแย้งกับาของค่ำคืนนี้โดยสิ้นเชิง
“ขอให้หอผู้าุโโปรดเมตตา ข้าเย่ชิงหานยอมเป็นช้างเป็นม้ารับใช้ะูไปตลชั่วีิ...”
เ็หนุ่มเสื้อเขียวยังคงดึงดันคุกเข่าอยู่เช่นนั้น ไม่ได้สนใาฝนที่ตกกระหน่ำลงมา สิ่งเีที่เขาทำคือการ้ตะโกนอ้อนวอน และก้มลงค้อมคำนับอย่างไม่ลดละ แม้จะ้ออกมาด้วยเสียงที่แหบพร่าแต่ก็ยังได้ยินอย่างชัดเจนใคืนที่ดึกสงัดเช่นนี้
แต่ทว่า!
ประู้าลานที่พักยังคงปิดสนิท ทั่วั้ลานยังคงเงียบงันไม่มีเสียงตอบรับราวกับว่าไม่มีใครได้ยินเสียง้ตะโกนอ้อนวอนนั้น จะมีก็เพียงแค่เงาของแสงเทียนที่ส่องผ่านเยื่อกระดาษบน้าต่างที่สั่นไหวไปมาเ่านั้น
ผ่านไปอย่างเนิ่นนาน...
เ็หนุ่มเสื้อเขียวอ่อนเปลี้ยเพลียแเสียงก็แหบแห้ง เขาฟุบลงกับพื้นคล้ายกับว่าได้หลับไปแล้ว จะมีก็แต่นานๆ ครั้งที่แหงน้าอันซีดเผืขึ้นมาสักที าใต้เม็ดฝนที่ซัดสาดและแสงเทียนที่ลออกมาทำให้เห็นถึงใบ้าที่ั้เด็ดเดี่ยวและขมขื่นของเขาไปพร้อมๆ กัน
ประูยังคงปิดสนิท เงียบงันไม่มีเสียงใดๆ
ฝนยิ่งตกยิ่งแขึ้น!
.................................
ฟ้าเริ่มสาง...ฝนหยุดตก าใลานเต็มไปด้วยร่องรอยาเสียหายจากพายุฝนที่โหมกระหน่ำเมื่อคืนที่ผ่านมา
เ็หนุ่มเสื้อเขียวยังคงคุกเข่าอยู่ที่เดิม ่าของเขาสั่นสะท้านพร้อมกับนัยน์ตาแดงก่ำที่่ๆ หรี่ลง แม้ว่ายังคงมีสติแต่ก็ฝืนทนด้วยายากลำบาก
เอี๊ยด!
ใที่สุดประูก็เปิดออก
ทันใดนั้น ดตาของเ็หนุ่มเสื้อเขียวก็เบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อมองเห็นชายวัยกลางคนสองคนยืนอยู่ที่้าประู แววตาของเขาเต็มไปด้วยาหวังและการวิงวอน เขากำลังจะขยับริมฝีปากที่แห้งผากเพื่อที่จะกล่าวสิ่งใด แต่ใที่สุดก็ไม่ได้พูดมันออกไป จึงทำเพียงแค่โค้งคำนับชายวัยกลางคนั้สองเ่านั้น
“เจ้าเ็คนนี้ทำไมถึงได้ดื้อรั้นเสียจริง!! เจ้าไม่ห่ใยสุขภาพของตนเองบ้างึอย่างไร?”
ชายวัยกลางคนั้สองาุราวสี่ิปี พวกเขาต่างเป็นผู้มีชื่อเสียงแห่งเมืองชางและเขตปกครองเสงา คนึ่สวมเสื้อสีเทามีจมูกโด่งและมีดตาดุจเหยี่ยว มุมปากมีรอยแผลเป็นบางๆ ยาวไปถึงหู มีชื่อว่าเย่หรง เป็นรองหัว้าฝ่ายหอผู้คุมกฎและเป็นสมาชิกฝ่ายหอผู้าุโีด้วย ส่วนีคนสวมเสื้อสีขาวหัวสวมมงกุฎทองคำใมือถือั ท่าทางคล้ายปัญญาชนผู้มีารู้ มีชื่อว่าเย่เชียง เป็นรองหัว้าฝ่ายหอประจัญบานและเป็นบุตรชายคนที่สามของหัว้าะู
คนที่พูดขึ้นเมื่อสักครู่คือเย่เชียง เขาสะบัดมือรวบเก็บั สี้าแสดงาเป็นห่เย่ชิงหานพร้อมกับทำท่าจะประคองเขาใหุ้ขึ้น แต่ว่าเย่ชิงหานไม่รับาหวังดีนั้นกลับยังคงดื้อรั้นคุกเข่าอยู่ต่อ เขาเลียลิมฝีปากที่แห้งผากพร้อมกับเพ่งมองไปที่เย่เชียงก่อนจะพูดขึ้นว่า “่า...่าลุงสาม ได้าว่าอย่างไรบ้าง? ฝ่ายหอผู้าุโยินยอมหรือไม่?”
“เอ่ออ คือว่า...เฮ้อ...!” เย่เชียงได้แต่ส่ายหัวไปมาสี้าไม่สู้ดีนัก เขาเองก็อับจนปัญญาไม่รู้จะหาทางช่วยเหลืออย่างไรได้
“เย่ชิงหาน เจ้าไม่ต้องคุกเข่าีต่อไปแล้วละ เจ้ากลับไปเถอะ” เย่หรงที่ยืนอยู่ด้านัพูดขึ้นด้วยเสียงที่เย็นชาพร้อมกับดตาประดุจเหยี่ยวที่แฝงแววของาไม่ปรารถนาดี รอยแผลเป็นที่มุมปากยิ่งทำให้เขาดูดุร้ายยิ่งขึ้น!
“เดิมทีแม่ของเจ้าเป็นหญิงคณิกาใหอนางโลม เป็นเพราะพ่อของเจ้าที่ไม่สนคำคัดค้านของคนใะู ไถ่ัและแต่งนางเข้ามา เป็นเพราะเื่นี้ทำชื่อเสียงะูเสียหาย ่าหัว้าะูถึงกับจะขับไล่พ่อเจ้าออกจากะูด้วยซ้ำ แม้ว่าคนใะูจะไม่ถือสา แต่ก็ไม่เคยยอมรับว่าแม่เจ้าเป็นสะใภ้ของะู และพ่อของเจ้าก็ยโสโอหังจนเกินไป เดินทางไปยังเขาสุสานทวยเเพียงคนเีเพื่อเสาะหาสมบัติ สุด้าบาดเ็แล้วเสียีิอยู่ที่นั่น ัจากพ่อเจ้าตายทางฝ่ายะูเองก็ไม่ได้ททิ้งพวกเจ้าแมู่ ทุกเืยังคงจ่ายเงินประจำเืให้พวกเจ้าเช่นเดิม ถ้าไม่อย่างนั้นละก็ป่านนี้พวกเจ้าได้ไปเป็นขอทานข้างถนนเรียบร้อยแล้ว”
“นี้แม่เจ้าก็ตายแล้ว ทางะูเห็นว่าเจ้ามีากตัญญูจึงช่วยเหลือจัดการเื่งานศพ แต่เจ้ากลับไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ ยังจะเรียก้ให้ฝังแม่เจ้าไว้กับพ่อเจ้าใสุสานบรรพชน? ข้าว่าสมองเจ้าเริ่มเลอะเลือนแล้วละ สุสานบรรพชนเป็นสถานที่มงคลมีไว้ฝัง่าของบรรพบุรุษคนะูเย่เ่านั้น แม่เจ้าก็แค่นางคณิกาแถมยังไม่ได้รับการยอมรับจากะู คิดจะฝังที่สุสานบรรพบุรุษึ? เจ้ารีบๆ ไสหัวไปให้ไวจะดี่า มา้ตะโกนส่งเสียงรบกวนสร้างารำคาญให้่าเ่าผู้าุโอยู่ที่นี่ อย่าหาว่าข้าไม่เตือนที่ใช้กฎของะูลงโทษเจ้าก็แล้วกัน!”
“่า...”
ได้ยินันั้น เย่ชิงหานุขึ้นโดยทันทีและจ้องมองผู้าุโหรงด้วยาโกรธแค้น คงจะเป็นเพราะคุกเข่านานเกินไปแถมยังตากฝนั้คืนไอเย็นจึงไหลซึมเข้าสู่่า เมื่อผุดุขึ้น่ากายจึงมีอาการสั่นและหัวหมุนจนเกือบล้ม แต่ัจากโซเซถอยัไปหลายก้าวจึงประคองัได้
“่า...่าอะไร? เมื่อวานที่เจ้าใช้วิธีการที่ต่ำทรามลอบทำร้ายเย่ชิงเสียนจนบาดเ็สาหัส เห็นแก่ที่เจ้าเพิ่งเสียแม่ไปฝ่ายหอผู้คุมกฎเลยไม่เอาเื่ลงโทษเจ้า วันนี้กลับมาก่อกวนฝ่ายหอผู้าุโี เจ้าคิดจริงๆ ึว่าฝ่ายหอผู้คุมกฎของะูไม่กล้าจัดการกับเจ้า? ยังไม่รีบไสหัวไปี?”
“ฮ่าๆ! ะูึ?...ะูปฏิบัติต่อแม่ข้าไม่เลวึ? ใช่...ไม่เลวจริงๆ? ผู้าุโหรง่าวางใได้เลย ต่อไปข้าจะไม่มารบกวนเ่าผู้าุโที่สูงส่งน่าเคารพั้หลายีอย่างแน่ ฝ่ายหอผู้าุโอย่างนั้นึ! ฮ่าๆ...”
เย่ชิงหานเห็นใบ้าลุงสามเย่เชียงที่อับจนปัญญาจะช่วยอะไรได้ และใบ้าของผู้าุโเย่หรงที่กำลังยิ้มเยาะ เขาได้แต่ฝืนหัวเราะออกมาด้วยาเ็ปวด แหงน้ามองแผ่นป้ายอักษรขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่บนประูทางเข้า “หอผู้าุโ” ที่ดูยิ่งใหญ่และโอ่อ่า เขายิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างเย้ยหยันแล้วใช้มือปัด้ำที่อยู่บนใบ้า จากนั้นก็เดินจากไป
“เย่ชิงหาน ลุงสามทำเต็มที่แล้ว แต่ลุงคนโตและผู้าุโเย่หรงออกโรงกดดัน เ่าผู้าุโ่าอื่นๆ ก็ทำอะไรไม่ได้มาก ีั้ก็เป็นการผิดกฎของะูด้วย ที่ทำได้ดีที่สุดนี้คือเจ้าต้องพยายามฝึกฝนให้มาก ก่อนาุิหกบรรลุถึงระดับเขตยยุทธ์ให้จงได้ หรือไม่ก็เรียกสัตว์อสูรระดับหกออกมาให้ได้ใงานเทศกาลมังกรเพลิง เจ้า็ะไ้เข้า่เป็นศิษย์าใ ถึงเวลานั้นค่อยพูดเื่ของแม่เจ้าีที เช่นนี้ถึงจะมีโอกาสทำตามาปรารถนาสุด้าของแม่เจ้าได้สำเร็จ...”
หืม! ฝีเท้าของเย่ชิงหานหยุดชะงักลง ข้างหูแว่วเสียงพูดแผ่วเบาของเย่เชียงที่ส่งกระแสเสียงมา ได้ยินันั้นเย่ชิงหานจึงหันกลับไปพยัก้าตอบรับแสดงาคุณแล้วจึงเดินหายลับไปท่ามกลางกลุ่มไอหมอกใยามเช้า
.................................
บ้านสกุลเย่คือจวนของ่าจ้าวเมืองเมืองชาง และเป็นที่พำนักอาศัยของูหลานาเลืโดยตรงและศิษย์าใ พื้นที่กินอาณาบริเวณหลายร้อยไร่ มีลานที่พักมากมายนับไม่ถ้วน ถ้ามองจากไกลๆ จะเหมือนกับพระราชวังขนาดเล็ก
าใแบ่งออกเป็นลานที่พักด้านตะวันออกและลานที่พักด้านตะวันตก เวลาปกติพวกตำแหน่งระดับสูงของะูจะพำนักอยู่ทางฝั่งด้านตะวันตก ส่วนฝั่งด้านตะวันออกจะเป็นของพวกยาม ั์ และบ่าวรับใช้
แต่ว่าทางด้านฝั่งตะวันออกนี้กลับมีลานที่พักเล็กๆ โเดี่ยวอยู่ัึ่ ึ่้าๆ เป็นไร่นาและบ้านเรือนปะปนกัน แสดงให้เห็นว่าผู้ที่พักอาศัยอยู่ที่นี่ไม่ใช่บุคคลสำคัญของะูเย่อย่างแน่
หมอกใยามเช้า่ๆ หนาขึ้นเป็นลำดับ าใลานที่พักเล็กๆ แห่งนี้ยังคงมีแสงสลัวของเทียนที่กำลังุไหม้ แสงสีแดงจากเปลวเทียนกับสีขาวนวลของไอหมอกที่คละคล้ำเข้าด้วยกัน บวกกับเสียงสะอื้นไห้ของเ็สาวที่ลอยแผ่วมา ทำให้สถานที่แห่งนี้ดูลึกลับและแปลกประหลาดเพิ่มขึ้นเป็นพิเ
ท่ามกลางหมอกหนาทึบ เงา่าาึ่กำลังมุ่ง้าตรงเข้าไปยังลานที่พักเล็กๆ แห่งนั้น
ห้องโถงาใลานที่พักเล็กๆ แห่งนี้ไม่ใหญ่มากนัก เนื้อที่ประมาณยี่ิ่าตารางเมตรเห็นจะได้ าใถูกเก็บกวาดอย่างเรียบร้อย จะมีก็เพียงแต่โลงสีดำใหญ่ใบึ่ตั้งอยู่ใกลางห้อง ข้างๆ มีเ็สาวคนึ่กำลังคุกเข่าเผากระดาษเงินกระดาษทองอยู่
เ็สาวาุประมาณิสี่ิห้าปีสวมชุดไว้ทุกข์สีขาว นางมีใบ้าที่เรียวเล็กสวยงาม มีผิวขาวราวกับหิมะ เส้นยาวสลวยราวกับเส้นฝอยของเหมยเขียว บวกกับคราบรอย้ำตาที่ไหลเป็นทางบนใบ้ายิ่งทำให้นางดูสวยสดงดงามและละเมียดละไมมากยิ่งขึ้น
เมื่อเห็นว่ามีคนเข้ามานางจึงรีบเช็ด้ำตาที่อยู่บน้าพร้อมกับุขึ้นจัดแต่งชุดที่ใส่อยู่ให้เข้าที่ แต่เมื่อมองเห็นเ็หนุ่มเสื้อเขียวที่เต็มไปด้วยาเหงาหงอยและเปล่าเปลี่ยวเดินลากขาเข้ามาาให้องโถง ้ำตานางยิ่งพรั่งพรูออกมาราวกับาฝนพร้อมกันกับเสียง้เรียกจากปากนาง
"่าพี่!"
ผู้ที่เดินเข้ามาคือเย่ชิงหาน เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นปน้ไห้เอ่ยเรียกเขา และใบ้าที่ซีดเผืและซูบผอมของ้สาว เขาก็ไม่ได้ที่จะรีบเช็ดหางตาและยืดกายให้ตรงเพื่อแสดงอาการของาเข้มแข็ง
เขาเดินเข้าไปเอื้อมจับมือที่อ่อนนุ่มของนาง ก่อนจะหยิบธูปขึ้นมาจุดพร้อมกับคุกเข่าลงบนพื้น และทำการไหว้ลงสามครั้ง จากนั้นก็ส่งสัญญาณบอกให้้สาวเผากระดาษเงินกระดาษทองต่อ ส่วนัเขายังคงคุกเข่าสงบนิ่งต่อ้าโลงศพอยู่อย่างนั้น
"ูอกตัญญูไม่สามารถทำตามาปรารถนาสุด้าของ่าแม่ได้ นี้ทำได้เพียงแค่นำ่าแม่ฝังไว้ที่ภูเขาด้านตะวันตก ขอให้วิญญาณของ่าแม่จงไปสู่สุคติ! ่าแม่ไม่ต้องเป็นห่ ข้าจะดูแลัเองและ้สาวให้ดีที่สุด ข้าจะพยายามฝึกฝนวรยุทธ์ให้มากเพื่อทำให้บ้านูคนรองของเรากลับมารุ่งโรจน์ีครั้ง”
ขณะที่พูดอยู่นั้นจิตใที่ห่อเหี่ยวและหงอยเหงาของเย่ชิงหานก็่ๆ จางหายไป สิ่งที่กลับเข้ามาแทนที่คือใบ้าที่เต็มไปด้วยาหนักแน่นและเด็ดเดี่ยว
ผ่านไปเนิ่นนาน เย่ชิงหานคล้ายกับนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้จึงผุดุขึ้นหยิบชามที่ใช้บรรจุเหล้าแล้วออกแบีบจนแตก จากนั้นเขายกแขนข้างซ้ายขึ้นแล้วหยิบเชามที่แตกนั้นเฉือนลงไปยังมือข้างซ้ายอย่างหนักหน่ทีึ่ โลหิตแดงฉานจากบาดแผลสาดกระเซ็นไปทั่วพื้น แต่ใบ้าของเขาไม่ได้แสดงถึงาเ็ปวดแต่อย่างใด จะมีก็เพียงแค่คิ้วที่กระตุกเพียงเล็กน้อยเ่านั้น จากนั้นเย่ชิงหานจึงกล่าวขึ้นอย่างหนักแน่นว่า
"ฟ้าดินเป็นพยาน วันนี้ข้าเย่ชิงหานขอให้สัตย์สาบานว่า ตราบใดที่ข้ายังมีีิอยู่ ข้าจะพยายามอย่างสุดาสามารถเพื่อนำป้ายวิญญาณของ่าพ่อและ่าแม่เข้าไปไว้ใวิหารวิญญาณศักดิ์สิทธิ์าในครแห่งเให้จงได้ ทุกๆ ปีให้คนหมื่นพันกราบไหว้เคารพบูชา หากข้าผิดคำสาบาน ขอให้มีาไม่ต่างจากชามใบนี้"
กล่าว นิ้วมือั้ห้าของเย่ชิงหานออกแบีบ เชามจากเดิมที่เหลืออยู่คึ่งึ่ถูกแบีบแหลกละเอียดกลายเป็นผุยผงร่หล่นลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยเลื สีขาวจากเชามที่แหลกละเอียดคละเคล้ากับสีแดงของเลืดูแล้วเป็นที่น่าขนุขนพองเป็นอย่างยิ่ง
"อ๊าา! ่าพี่ ่าบ้าไปแล้วหรือ...?"
เย่ชิงอวี่ที่อยู่ข้างๆ ้ตะโกนด้วยาตกใ ใทวีปมังกรเพลิงการสาบานต่อวิญญาณ้าหลุมศพถือว่าเป็นเื่ที่รุนแ แม้ว่าการนำป้ายวิญญาณไปใส่ไว้ใวิหารวิญญาณศักดิ์สิทธิ์จะเป็นเื่ที่มีเกียรติสูงสุดสำหรับผู้ตาย แต่การจะทำเช่นนั้นได้ต้องเป็นยฝีมือแห่งยุคหรือผู้ที่ทำคุณประโยชน์อย่างใหญ่หลให้กับทวีปมังกรเพลิงเ่านั้น ่าพี่กล่าวคำสาบานเช่นนี้ก็ไม่ต่างกับการผลักตนเองให้เดินไปใเส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับคืนมาได้ีพ
เย่ชิงหานหัวเราะเล็กน้อยพลางส่าย้าไปมา ารู้สึกสลดสังเวชใระคนกับาแน่วแน่เด็ดเดี่ยวแผ่ซ่านไปทั่วั้่า าตามองลผ่านประูใหญ่ไปยังสถานที่ห่างไกลบางแห่งแล้วพูดขึ้นอย่างหนักแน่นว่า
"เหอะๆ แม้กระทั่งสุสานบรรพบุรุษเล็กกระจ้อยร่อยเพียงแค่นี้พวกเขายังไม่ยินยอมให้ข้านำ่าของ่าแม่เข้าไป เกรงว่าจะทำให้สุสานบรรพบุรุษแปดเปื้อน ถ้าเป็นเช่นนั้นข้าก็จะขอใช้ีิเป็นเดิมพัน ใช้ทุกอย่างที่ข้ามีเพื่อนำป้ายวิญญาณของ่าพ่อและ่าแม่ไปไว้ใวิหารวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ในครแห่งเให้จงได้ ทุกๆ ปีให้คนหมื่นพันกราบไหว้เคารพบูชา รวมไปถึงพวกคนใหญ่คนโตที่สูงส่งั้หลายใะูนี้ด้วย จะต้องกราบไหว้ทุกๆ ปีเช่นเีกัน..."
เสียงที่นุ่มนวลอ่อนเยาว์แต่กังวานมีพลังทะลุผ่านลานที่พักเล็กๆ แห่งนี้ลอยัออกไปทั่วทุกทิศ
ณ
เส้นฟ้าที่ห่างไกลออกไป
พระอาทิตย์ยามเช้ากำลังสาดส่องผ่านม่านกลุ่มม่านหมอกและกำลังลอยสูงขึ้นเป็นลำดับ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??