เรื่อง อสูรทลายสวรรค์ [แปลจบแล้ว]
เมืองชาง ภูเขาด้านตะวันตก
เย่ชิงหานและเย่ชิงอวี่คุกเข่าอยู่บนพื้นเงียบๆ เบื้อง้าเป็นหลุมฝังศพขนาดใญ่ที่เพิ่งูทำขึ้นใหม่ๆ เมื่อพิจารณาจากสภาพดินและรอยถากถางหญ้าที่อยู่โดยรอบก็จะรู้ได้ทันที
"ท่านแม่ ข้าพาน้องสาวมาเยี่ยมท่าน วันนี้เป็นวันครบรอบเจ็ดวันที่ท่านจากไป ข้าหวังว่าดวงวิญญาณท่านจะหาที่เกิดใหม่ในตระกูลที่ดีได้ในเร็ววัน..."
เย่ชิงหานและน้องสาวที่นั่งคุกเข่าอยู่ค้อมหัวไหว้คำนับแก่หลุมศพมารดา จากั้จึงพากันจุดธูปเทียนและเผากระดาษเงินกระดาษทอง วันนี้เป็นวันที่เจ็ดการจากไปมารดา แม้ว่าทางตระกูลจะช่วยเหลือในการจัดการงานศพ แต่วันครบรอบวันตายอะไรทำนองนี้แน่นอนว่าตระกูลไม่คิดจะมาสนใ ดังั้จึงมีแค่เย่ชิงหานกับน้องสาวที่ซื้อกระดาษเงินกระดาษทองและธูปเทียนขึ้นเขามาทำการคารวะหลุมศพมารดา
มองดูหลุมศพที่อยู่ตรง้าและน้องสาวที่กำลังสะอื้นร้องไห้อยู่ข้างๆ จิตใเย่ชิงหานล่องลอยไปไ
เขามายังโลกใหม่แห่งนี้ได้ิห้าปีแล้ว!
ตัวเขาเก็แทบจะลืม "โลกเดิม" ที่เคยอยู่อาศัยไปเสียแล้ว
ใช่! เขาก็คือชายผู้ข้ามผ่านกาลเวลามา! คือดวงวิญญาณที่มาจากอีกโลกหนึ่งที่มาอาศัยร่างาเนื้อเด็กหนุ่มในทวีปมังกรเพลิง
อุบัติเุที่เกิดขึ้นเมื่อิห้าปีก่อนได้นำพาดวงวิญญาณตนมาสู่อีกโลกที่แปประหา ตลอดิห้าปีที่เห็นสิ่งต่างๆ จนชินหูชินตา ทำให้เขาปรับตัวเข้ากับโลกที่แปประหานี้ได้แล้ว
คิดว่าบนโลกเดิมก็คงมีหลุมฝังศพที่มีชื่อตนเอยู่เช่นเดียวกัน บางที...ท่านแม่ที่ตายไปก็อาจจะข้ามผ่านกาลเวลาไปอีกโลกหนึ่งและเริ่มชีวิตใหม่เหมือนกับตนเก็เป็นได้ คิดไปคิดมาเย่ชิงหานก็เริ่มรู้สึกไม่ค่อยจะโศกเศร้าามายเช่นเดิมอีก
มันก็จริงว่าคนที่ตายก็จากไป คนที่ยังอยู่ก็ต้องต่อสู้ดิ้นรนเพื่อมีชีวิตรอดอยู่ต่อไป เพียงแต่...ในโลกนี้ตนเจะสามารถนำพาน้องสาวให้มีชีวิตอยู่ต่อไป่าสุขสบายได้หรือไม่? าใต้ทวีปมังกรเพลิงที่ยกย่องพลังฝีมือคือุสิ่ง่า ผู้ที่อ่อนแอเป็นเหยื่อ ่ผู้ที่แข็งแกร่งเป็นนั่า ตนเที่ไม่มีพรสวรรค์เป็นไอ้ขยะทางด้านการฝึกยุทธ์จะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้่าสงบสุขได้่าไร?
ตระกูลเย่เป็นตระกูลใญ่ มีอำนาจบารมีแผ่ขยายไปทั่วทั้งทวีป ่ตนเที่เป็นนายน้อยลำดับเจ็ดตระกูลคาดว่าคงมีคนจำนวนาคิดอิจฉาในชาติกำเนิดและการใช้ชีวิต
แต่คนพวกั้หารู้ไม่ว่าแท้จริงแล้วตนเเป็นได้แค่เพียง...นายน้อยที่ต่ำต้อยและไร้ค่า!
เย่ชิงหานมุมปากยกสูงขึ้นพร้อมกับหัวเราะออกมา่าเยาะเย้ยถากถาง ฐานะและความเป็นอยู่เขาในนี้ไม่สามารถแม้แต่จะเทียบกับนายน้อยธรรมดาๆ ที่ไม่ใช่สายเลือดโดยตรงในตระกูลเล็กๆ ทั่วไป
.................................
เฮ้อ! ช่างมันเถอะ แม้ไม่สามารถจะมีชีวิตอยู่่าสุขสบาย ึจะอยู่่าต่ำต้อยแต่่าไรก็ต้องอยู่ต่อไป หรือว่าจะทิ้งน้องสาวไว้คนเดียวแล้วลองตายดูอีกสักครั้ง ดูสิว่าจะสามารถข้ามผ่านกาลเวลาได้อีกหรือไม่? แต่ถ้าทำไม่ได้อีกเล่า? ก็ตายฟรีน่ะสิ...
“ชิงอวี่ เราับกันเถอะ!”
ไม่นานนักเงาร่างที่ซูบผอมทั้งก็เลือนหายไปตามทางเดินเล็กๆ บนเชิงเขาด้านตะวันตก
.................................
เย่ชิงเสียนยังคงอารมณ์ไม่ดี นับตั้งแต่ทีู่นางคณิกาที่หอนางโลมหมอกควันเมามายปฏิเสธ อารมณ์เขาก็ขุ่นมัวอยู่ตลอด
“นางคณิกา!! หญิงที่ขายศิลปะการแสดงไม่ขายร่างา!! ชีวิตนี่ข้าเียดที่สุดก็คือหญิงที่ขายแต่ศิลปะการแสดงกับไอ้ลูกพันธุ์ผสมเย่ชิงหาน มัน้าลอบทำร้ายข้า คอยดูเถอะสักวันข้าจะทำให้มันไม่ตายดี”
นับตั้งแต่วันทีู่เย่ชิงหานใช้ก้อนอิฐฟาดจนสลบเหมือด พอับึ้าก็ูบิดาด่าสั่งสอนไปยกใญ่ และยังูกักบริเวณเป็นเวลาหนึ่งเดือนห้ามไม่ให้ออกจาก้าตระกูลเย่
ไม่ออกก็ไม่ออกสิ! แม้จะคิดึผิวที่เนียนนุ่มน้องนางทั้งหลายที่หอนางโลมหมอกควันเมามาย แต่เขาก็ไม่้าฝ่าฝืนคำสั่งบิดาผู้ึ่เป็นทั้งจ้าวเมืองชางและหัว้าตระกูลเย่ เพียงแต่...สายตาพวกบ่าวรับใช้ที่มองมายังเขาทำให้เขารู้สึกไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก พวกบ่าวชั้นต่ำพวกนี้ยังคงซุบซิบนินทากัน่าสนุกสนานเกี่ยวกับเรื่องที่เย่ชิงหานลอบทำร้ายตนจนสลบเหมือดลงไปนอนกองกับพื้น
ข้าจะต้องกู้้าคืนมาให้ได้...จำเป็น่ายิ่ง !!
เย่ชิงเสียนบอกกับตนเ่าไรก็ต้องหาทางสู้กับเย่ชิงหานอีกครั้งให้ได้เพื่อกู้้าคืน คิดได้ดังั้แล้วจึงเริ่มตระเวนไปรอบๆ ้าตระกูลเย่เพื่อตามหาเย่ชิงหาน
นับตั้งแต่เย่เตาบิดาเย่ชิงหานได้เสียชีวิตลง และท่านผู้อาวุโสหัว้าตระกูลเย่ เย่เทียนหลงได้หลีกเร้นาไป ตระกูลเย่ในนี้เรียกได้ว่าอยู่าใต้การควบคุมฝั่งครอบครัวลูกคนโตแทบทั้งิ้ กิจการน้อยใญ่ต่างๆ าในตระกูลนี้เกือบทั้งหมดล้วนตกอยู่ในการดูแลเย่เจี้ยนบิดาเย่ชิงเสียนที่เป็นทั้งจ้าวเมืองชางและหัว้าตระกูลเย่ในะนี้
ก่อน้านี้เย่เตาบิดาเย่ชิงหานมีพรสวรรค์และฝีมือที่โดดเด่นจนทำให้คนในรุ่นราวคราวเดียวกัน่าเย่เจี้ยนบิดาเขาูกดทับรัศมีจนโงหัวไม่ขึ้นเป็นเวลาหลายิปี นี้เย่เตาก็ตายไปแล้ว คนรุ่นหลัง่าตนควรที่จะข่มคนรุ่นราวคราวเดียวกัน่าฝั่งครอบครัวลูกคนรองจนโงหัวไม่ขึ้นสิึจะู
เพราะเุนี้ หลังจากที่เย่เจี้ยนผู้เป็นบิดาทราบข่าวว่าเขาที่อยู่ระดับแรกขอบเขตยอดยุทธ์ ูเย่ชิงหานที่อยู่ระดับแรกขอบเขตขั้นสูงฟาดจนสลบเหมือดจึงเดือดดาลเป็น่าา ดังั้...เขาจะต้องตามหาเย่ชิงหานให้เจอแล้วฟาดมันให้สลบเหมือดไปเช่นเดียวกัน
“เอ๊ะ? นั่นน่าจะใช่?”
ห่างออกไปไม่ไ เย่ชิงหานและน้องสาวกำลังเดินตรงมา ทันใดั้ดวงตาเย่ชิงเสียนเป็นประาขึ้น มือเขากำหมัดแน่นพุ่งตรงเข้าไปหาโดยทันที
“หืม?”
เย่ชิงหานมองเห็นเย่ชิงเสียนที่ตรงเข้ามาหาด้วยท่าทางที่ไม่เป็นมิตร จึงคาดเดาได้ว่าอีกเดี๋ยวคงได้มีเรื่องราวอีกแน่นอน ดังั้จึงจูงมือน้องสาวให้ไปอยู่ข้างๆ ก่อน ่ตนเพุ่งเข้าไปรับ้าเย่ชิงเสียนเพียงคนเดียว
“เฮอะ! เย่ชิงหานเ้าลูกพันธุ์ผสม เห็นข้าแล้วับยัง้ายืนอยู่อีก?” เย่ชิงเสียนข่มั้นอารมณ์เดือดดาลตนเพร้อมกับพูดออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขึม
เย่ชิงหานยิ้มเล็กน้อยก่อนพูดขึ้น “ไหนมาให้ข้าตรวจดูหน่อยสิว่ารอยแผลที่หัวเ้าหายดีแล้วหรือยัง?”
“เ้า...” เย่ชิงเสียนสี้าเปลี่ยนไปในทันที จากเดิมที่แสร้งทำเป็นวางมาดหยิ่งยโสูคำพูดเย่ชิงหานพังทลายลงในทันใด จึงอดไม่ได้ร้องด่าออกมา “มารดาเ้าเถอะ! เ้ามันก็ทำได้แค่ลอบกัดเท่าั้แหละ แน่จริงวันนี้เ้ามาสู้กับข้าอีกครั้งเป็น่าไร? ข้ารับรองได้ว่าครั้งนี้เ้าได้เจ็บหนัก่าข้าวันั้่าแน่นอน”
เย่ชิงหานหัวเราะ่าเย้ยหยัน “ลอบกัด? ถ้าหา่าเ้าูศัตรูตระกูลเย่ลอบสังหารตายอยู่ข้าง หลังจากที่ตายแล้วเ้าก็จะคลานออกมาจากหลุมศพแล้วด่าไอ้คนที่ลอบสังหารเ้า่าั้ึ? คิดจะสู้กับข้าอีกครั้ง? เ้าคิดว่าเรื่องแบบนี้เหมือนกับสิ่งที่เ้าทำกับพวกนางคณิกาในหอนางโลมหมอกควันเมามาย่าั้ึ หลั่งเร็วออกมาครั้งหนึ่งแล้วยังสามารถลองได้อีกครั้ง?”
“เ้า...เ้าแน่า! ข้าว่าเ้ามันก็เก่งแต่ปากเท่าั้แหละ? หากยังเป็นลูกผู้ชายก็มา ‘เอา’ กับข้าอีกครั้งสิ” เย่ชิงเสียนโกรธเดือดดาลจนึขีดสุดจนพูดออกมาไม่เป็นคำ ึกับพูดคำว่า “สู้” ายเป็น “เอา” แทน
“ไม่สู้! ข้าไม่สู้กับพวกหลั่งเร็ว” เย่ชิงหานมองด้วยตาขาว พูดขึ้น่าไม่สนใ “เ้าอย่าคิดที่จะลงมือเชียว! กฎตระกูลข้อที่ยี่ิหก หากศิษย์ตระกูลมีความขัดแย้งกันเกิดขึ้น จะต่อสู้ตัดสินกันต้องได้รับความิยอมจากทั้งฝ่าย ห้ามลงมือึขั้นเอาชีวิต และจำเป็นต้องมีผู้เป็นพยานรู้เห็นอยู่ในะั้ด้วย หาไม่เช่นั้จะต้องูขับออกจากตระกูล เย่ชิงเสียน...การต่อสู้ตัดสินต้องได้รับการิยอมจากทั้งฝ่าย วันนี้ข้าอารมณ์ไม่ดีไม่อยากต่อสู้ ฉะั้ข้าไม่ิยอม หากเ้าไม่ัวูขับไล่ออกจากตระกูลเ้าก็ลองลงมือกับข้าดู”
“มาร...มารดาเ้าเถอะ! ไอ้ขี้ขาตาขาว ไอ้ขยะไร้ค่า!” เย่ชิงเสียนเดือดเป็นฟืนเป็นไฟง้างหมัดอยากที่จะชกใส่เย่ชิงหาน แต่เมื่อนึกึกฎตระกูลข้อที่ยี่ิหกเขาจึงจำเป็นต้องลดแขนที่เกร็งจนสั่นไปด้วยความโกรธั้ลง เพราะกฎตระกูลไม่ได้สนว่าเขาจะเป็นนายน้อยหรือฐานะอะไรทั้งั้
จะลงมือก็ทำไม่ได้ จะเถียงก็เถียงไม่สู้ อารมณ์โกรธเดือดดาลที่อยู่าในใไม่รู้จะระบายออกมา่าไรดี จึงทำได้เพียงด่าออกมา่าดูู “ไอ้ขยะ ไอ้ลูกพันธุ์ผสม ไอ้เดรัจฉาน !”
“ฮึ! ่าเ้าน่ะึ? ขอเวลาแค่สามปีข้าก็แข็งแกร่ง่าเ้าแล้ว วันนี้ข้าไม่สู้แต่อีกสามปีจากนี้ในงานประลองใญ่ตระกูลเราได้เห็นดีกัน”
“หยุดเดี๋ยวนี้ข้าไม่ให้เ้าไป วันนี้เ้าจะต้องสู้กับข้า ไอ้ขยะ ไอ้ลูกนางผู้หญิงหากิน!” เห็นเย่ชิงหานกำลังจะเดินจากไป เย่ชิงเสียนเริ่มด่ารุนแรงยิ่งขึ้น่าเก่า
“หืม?” เมื่อได้ิสิ่งที่เย่ชิงเสียนพูดออกมา เย่ชิงหานที่กำลังหมุนตัวจะจากไปฝีเท้าัหยุดลงทันใด เขาหันมาพร้อมกับใบ้าที่เย็นชาและดวงตาที่แดงก่ำ “มารดาข้าเพิ่งจะฝัง เ้าับ้าลบหลู่ท่านอีก? คน่าเ้าดูเหมือนว่าจะไม่รู้จักเข็ดหลาบ พอแผลหายดีก็ลืมความเจ็บปวดที่เคยได้รับ ก็ได้เดี๋ยวข้าจะสู้กับเ้า่าที่เ้าปรารถนาเ รีบเรียกคนมาเป็นสักขีพยานเถอะ”
“โอ้ว? ดีา...ต้องได้่านี้สิ!” เย่ชิงเสียนตะลึงระคนิดี เขารีบโบกไม้โบกมือเรียกยามที่กำลังออกตระเวนตรวจตราหน่วยหนึ่งให้เข้ามาหา ยามหน่วยนี้บังเอิญคือแปดคนที่เคยเฝ้า้าประตูจวนในวันั้เ วันนี้เปลี่ยนเวรมาเป็นหน่วยออกตรวจตรา ทั้งแปดคนสังเกตสถานการณ์ทางนี้มาได้สักพักแล้ว เมื่อเห็นนายน้อยลำดับโบกมือเรียกจึงรีบตรงเข้ามาทันที
“คารวะนายน้อยลำดับ...อ้อ...และนายน้อยลำดับเจ็ด”
“อืม!” เย่ชิงเสียนพยัก้าตอบรับเล็กน้อย่าไม่สนใสายตาที่ประจบสอพลอยามทั้งแปด แล้วชี้นิ้วไปที่เย่ชิงหาน “พวกเ้าช่วยเป็นพยานที ข้าจะต่อสู้ตัดสินกับเย่ชิงหาน”
สายตายามทั้งแปดที่มองไปยังเย่ชิงหานเต็มไปด้วยแววความแปประหาใ คิดว่าสมองเย่ชิงหานคงมีปัญหาไปแล้วแน่ๆ วันั้ที่ลอบทำร้ายสำเร็จเลยคิดว่าตนเที่พลังฝีมือระดับแรกขอบเขตขั้นสูงจะเอาชนะนายน้อยลำดับได้อีกครั้ง?
แต่เมื่อพวกเขาเห็นเย่ชิงหานพยัก้าเล็กน้อยเป็นการตอบรับจึงไม่อาจจะทำ่าไรได้ ในเมื่อเป็นเช่นั้ทั้งแปดจึงถอยออกมาเพื่อเปิดทางให้ ดวงตายามทั้งแปดคู่ทอประารอยยิ้มขึ้นเพราะอีกประเดี๋ยวก็จะมีเรื่องสนุกให้ดูอีกแล้ว...
หืม?
เพียงแต่พวกเขาไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นภาพเุการณ์แปประหา เพราะหลังจากที่เย่ชิงหานพยัก้าตอบรับแล้วก็ไม่มีทีท่าว่าจะเตรียมตัวต่อสู้แต่่าใด ตรงกันข้ามับจ้องมองไปยังด้านหลังพวกเขาด้วยสี้าจริงจัง ัคุกเข่าลงไปข้างหนึ่ง่ารีบเร่ง
“คารวะท่านจ้าวเมือง!!”
คารวะท่านจ้าวเมือง?
เย่ชิงเสียนทั้งงุนงงและแปใ เย่ชิงหานคุกเข่าให้เขาทำไม? ยอมแพ้่าั้ึ? แต่เมื่อได้ิประโยค "คารวะท่านจ้าวเมือง" ที่เย่ชิงหานพูดออกมา่านอบน้อมั้ เย่ชิงเสียนึกับตื่นตระหนกขึ้นมาทันทีราวกับสามีผู้ใูญาติผู้ใญ่ทางฝั่งภรรยาจับได้กระั้ จึงรีบหมุนตัวที่สั่นเทิ้มับไปมองด้วยอาการร้อนรน
แต่ทว่าด้านหลังับว่างเปล่าไม่มีสิ่งใดเลย เขารู้ได้ทันทีว่าหลงเข้าให้แล้ว!! ในะที่เขากำลังเตรียมตัวจะกระโดดถอยออกให้ห่างจากจุดที่ยืนอยู่ั้ ด้านหลังศรีษะับูพลังหนักหน่วงสายหนึ่งกระแทกเข้า่าจัง าในสมองบังเกิดความรู้สึกเจ็บปวดขึ้นทันที หลังจากั้จึงหมดสติไปอีกครั้ง แต่ก่อนที่จะหมดสติไปั้เขาคล้ายกับว่ามองเห็นหมัดใญ่โตหมัดหนึ่งกระแทกเข้ากับด้านหลังศีรษะตนพ
“คนโง่เง่าเช่นเ้า พลังฝีมือระดับขั้นยอดยุทธ์แล้ว่าไร? ต่อให้บรรลุึระดับขอบเขตราชาจักรพรรดิข้าผู้นี้ก็ล้มเ้าได้เช่นเดิม...”
เอ่อ...! ยามทั้งแปดเบิกตากว้างอ้าปากค้าง่าตกตะลึง เย่ชิงหานเบ้ปากก่นด่าพร้อมกับปัดมือทั้งไปมาเพื่อทำความสะอาด เขารู้สึ่าแค่นี้ยังไม่สะใพอ จึงยกเท้าขึ้นแล้วกระทืบลงไปยังเย่ชิงเสียนที่นอนสลบอยู่่าหนักหน่วงอีกที...
ลอบทำร้ายอีกแล้ว? ไร้ยางอาย...ช่างไร้ยางอายเสียจริง! นายน้อยลำดับเจ็ดทำไมึได้ไร้ยางอายได้ึขั้นนี้?
ยามทั้งแปดต่างคิดในสิ่งเดียวกัน ึ่ในะเดียวกันด้านหลังพวกเขามีกระแสไอเย็นเบาบางพัดผ่านมา คล้ายกับว่าลมหนาวเหมันตฤดูมาไว่ากำหนด
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??