เรื่อง อสูรทลายสวรรค์ [แปลจบแล้ว]
ย้อนกลับมาที่เย่ชิงหานหมดสติไป ที่แหวนทองเหลืองปล่อยกระแสพลังสีขาวออกมารักษาร่างเย่ชิงหาน
หลังจากที่กระแสพลังสีขาวไหลเวียนไปทั่วร่างเย่ชิงหานจนครบึ่รอบ ุส่วนร่างายกเว้นจุดชีพจรบริเวณหน้าอกที่แตกสลายไปล้วนฟื้นฟูกลับคืนมาเป็นปกติ
กระแสพลังสีขาวหยุดู่บริเวณทรวงอกชั่วอึดใเดียว จากนั้นทิ้งกระแสพลังอ่อนๆ ไว้สายึ่ก่อนที่จะไปหยุดู่ตรงจุดชีพจรีแห่งึ่ข้างๆ ั สุด้าไหลย้อนกลับคืนไปทางแขนและหายกลับเข้าไปในแหวนทองเหลืองัเดิมอย่างรวดเร็ว
“เอ่อ...”
เย่ชิงหานตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย ารู้สึกเขาในนี้คืออบอุ่นไปทั่วทั้งารู้สึกสบายอย่างบอกไมู่ “เกิดอะไรขึ้น? ร่างาข้าทำไมถึงหายเป็นปกติได้? แม้กระทั่งจุดชีพจรที่ระเบิดแตกออกไปแ้ก็กลับมาหายเป็นปกติัเดิม...”
เย่ชิงหานลอบตื่นตระหนกขึ้นมาในใ ดวงตาทั้งเบิกกว้างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น
ในเวลานั้นเ อย่างไม่ทันตั้งั...
าในวงแหวนแเกิดการสั่นไหวขึ้น หมอกหนาสีขาวค่อยๆ จางหายไป ภาพทีู่่ตรงหน้าเิ่แปรเปลี่ยนไปเป็นแสีต่างๆ เก้าสีปรากฏมาให้เห็น จากนั้นภาพทีู่่ตรงหน้าแปรเปลี่ยนไปีครั้ง เย่ชิงหานรู้สึกราวกับว่าตนเได้เข้ามาสู่โลกแห่งจินตนาการที่ใดสักแห่งึ่
มันเป็นหุบเขาเล็กๆ ทัศนียภาพโดยรอบสวยงามน่าอัศจรรย์ าในมีสัตว์และต้นไม้พืชพันธุ์นานาชนิด
คัมภีร์ลับเลือดเทพได้ผล?
ตนเทำได้สำเร็จ?
ที่นี่ก็คือมิติลับแดนู?
เย่ชิงหานตื่นเต้นดีใแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเกับสิ่งที่ได้เห็น เขาเพ่งมองไปยังฝูงสัตว์เล็กๆ ทีู่่าในหุบเขาอย่างพินิจพิจารณา แต่ทันใดนั้นก็้รู้สึกราวกับว่าูผีหลอกในกลางวัน สมองหยุดการสั่งการลงในทันทีคล้ายกับเครื่องจักรที่ติดขัด
“นี่มัน...”
หุบเขาไม่ใหญ่เ่าใดนักขนาดพื้นที่น่าจะสักึ่กิโลเมตรเห็นจะได้ สามทิศทางโอบล้อมไปด้วยขุนเขา มีเพียงแค่ทางทิศเหนือเ่านั้นที่มีถนนเล็กๆ สายึ่และตรงกลางมีทะเลสาบขนาดเล็กู่ สัตว์ทีู่่าในหุบเขาล้วนเป็นลูกสัตว์ขนาดเล็กแยกัู่เป็นฝูงๆ
หุบเขาด้านทิศตะวันออกเป็นสัตว์ูจำพวกเคลื่อนที่ด้วยเท้า าิเ่ หมีคลั่ง าป่าสีเทา ราชสีห์โลหิต...ลูกสัตว์ูระดับสูงเหล่านี้ล้วนหมอบคลานู่บนพื้นานอกอย่างสงบ ตำแหน่งใกลางมีลูกพยัคฆ์น้อยสีขาวราวหิมะัึ่ยืนเด่นอย่างทรนงองอาจ แ่กลิ่นอายพลังดุดันรุนแรงราชันย์แห่งสรรพสัตว์ออกมาสายึ่
หุบเขาด้านทิศเหนือเป็นสัตว์ูจำพวกมีเกล็ด าิเ่ งูเหลือมี้ำา ไทแรนโนซอรัส และนิ่มสามหัวที่มีู่ัเต็มไปหมด ตำแหน่งใกลางมีลูกัเขียวนอนขดัหลับฝันหวานู่ัึ่ แม้ตาจะหลับู่แต่กลิ่นอายพลังัดึกดำบรรพ์ก็ยังคงแ่พุ่งออกมาอย่างน่ากริ่งเกรงู่ไม่ขาด
ส่วนหุบเขาด้านทิศตะวันตกล้วนเป็นสัตว์ูจำพวกนก าิเ่ อินทรีเขียว ฟินิกซ์แ วิหคสายฟ้าและสัตว์ปีกีนานาชนิดที่ไม่รู้จัก ตำแหน่งใกลางมีต้นไม้สีแบนยอดสูงสุดต้นไม้ปรากฏวิหคเพลิงที่มีเปลวไฟลุกโชนล้อมรอบััึ่เกาะู่
.................................
“แย่แ้...เดินมาผิดทางหรือเปล่าวะนี่? นั่นมันไม่ใ่พยัคฆ์ขาวหรอกรึ? แ้นั่นัเขียวกับหงส์เพลิง? อย่าบอกน่ะว่าที่นี่เป็นฟาร์มเพาะเลี้ยงสัตว์ูศักดิ์สิทธิ์ คุ้มแ้โว้ย! คุ้มแ้โว้ย! มาไม่เีเที่ยวจริงๆ! สัตว์ูทีู่่ที่นี่ไม่ว่าพาัไหนกลับไปได้ก็ถือว่าคุ้มสุดๆ แ้”
ารู้สึกเย่ชิงหานในนี้เหมือนกับคนที่ซื้อหวยมาาสิบปี และตลอดาสิบปีที่ซื้อเคยูมากสุดก็ไม่เกินแค่ห้าบาท แตู่่มาวันึ่มีคนมาบอกว่าเขาซื้อหวยูห้าล้านบาทและยังเป็นการซื้อแค่ัเดียวโดดๆ ด้วย...
แม้เขาจะไม่แน่ใเต็มร้อยว่าสัตว์ูทีู่่เบื้องหน้าทั้งสามันี้คือสัตว์ูในตำนานพยัคฆ์ขาว ัเขียว และหงส์เพลิงหรือไม่ เนื่องจากฐานะในตระกูลเขาไม่ไดู้่ระดับที่สูงมากข้อมูลที่เป็นาลับส่วนใหญ่จึงไม่สามารถรู้ได้ แต่ารู้สึกบอกกับตนเว่าสัตว์ูที่พิเศษไม่เหมือนใครทั้งสามันี้้ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
ารู้สึกแห่งาสุขเป็นอย่างไร? เย่ชิงหานบอกกับตนเว่าช่วงเวลานี้แหละคือารู้สึกแห่งาสุข เพียงแต่ว่ามันมีมากเกินไปจนไม่รู้ว่าจะเลือกอย่างไรดี!
ัเขียว? พยัคฆ์ขาว? หรือว่าหงส์เพลิงดี?
แน่นอนว่าพวกสัตว์ูทีู่่ข้างๆ อย่างาป่าสีเทา ไทแรนโนซอรัส ทั้งหมดล้วนไมู่่ในสายตาเขา หากจะเลือกก็้เลือกที่ดีที่สุดเพียงเ่านั้น ถ้าไม่อย่างนั้นก็ไม่ต่างจากคนโง่เขลา
อืม...งั้นเลือกลูกสัตว์ูัที่ดูคล้ายๆ ัเขียวนั่นแ้ั ลองคิดดู...สมมติว่าู่เฉยๆ ไม่มีอะไรทำพาััึ่ออกไปเดินเล่นด้วยคงเท่ระเบิดไม่น้อยทีเดียว! โดยเฉพาะอย่างยิ่งชีวิตที่แ้เย่ชิงหานเกิดที่ประเทศจีน ันั้นัสำหรับเขาแ้ถือว่าเป็นสิ่งที่สูงส่ง!!
เย่ชิงหานหลังจากทำการตัดสินใได้แ้จึงเตรียมที่จะทำการเรียกัเขียว ในะที่กำลังจะโคจรเคล็ดวิชาลับตระกูลู่นั้นเหตุการณ์แปประหาพลันบังเกิดขึ้น
ฉับพลันนั้นเ
ทะเลสาบเล็กๆ ทีู่่ตรงกลางหุบเขาเกิดการสั่นสะเทือนขึ้นมาในทันใด จากนั้นสัตว์สีดำัึ่ผ่าแยกขึ้นมาจากใต้ผิวน้ำโผล่ลอยู่กลางอากาศเนิ่นนานก่อนจะเคลื่อนัต่ำลงไปยังริมทะเลสาบ
“หืม? สุนัขจมูกราชสีห์...เอ๊ะ ไม่น่าจะใ่เาะบนหัวมีเขาอันึ่ด้วย! หางก็สั้นกว่า ขนาดัยังเล็กแค่เ่ากำปั้น ตกลงว่าเป็นสัตว์ูชนิดไหนั ทำไมไม่เคยได้ยินได้ฟังมาก่อน? แถมยังเหาะลอยู่กลางอากาศได้เป็นเวลานานีด้วย!”
เย่ชิงหานรู้สึกสั่นสะท้านครู่ึ่กับสิ่งที่ได้เจอ แต่วันนี้เขารู้สึกสั่นสะท้านกับสิ่งที่ได้เจอมานับไม่ถ้วนจนเิ่รู้สึกตายด้านเีแ้ ันั้นจึงไม่ได้คิดสนใเ้าสัตว์ูนั้นีต่อไปประกอบกับเวลาก็เหลือไม่มากแ้จึงอยากจะรีบโคจรเคล็ดวิชาลับเพื่อเรียกัเขียวกลับไปกับตนเให้เสร็จโดยเร็ว
แต่สิ่งที่ทำให้ตกใจน้เบิกตากว้างอ้าปากค้างก็คือ สัตว์ูจำพวกเคลื่อนที่ด้วยเท้าทางด้านทิศตะวันออกและสัตว์ูที่จำพวกนกทางด้านทิศตะวันตกต่างพาัอพยพหนีไปทางด้านทิศเหนือ ส่วนสัตว์ูจำพวกมีเกล็ดทางทิศเหนือทั้งหมดต่างก็อพยพวิ่งหนีัไปยังถนนเล็กๆ ปากทางหุบเขาอย่างอุตลุด ัที่วิ่งนำู่ด้านหน้าสุดกลับกลายเป็นัเขียวัที่เคยแ่กลิ่นอายพลังดึกดำบรรพ์ที่น่ากริ่งเกรงันั้น!
“เดี๋ยวก่อน...ัเขียวน้อยข้า แย่แ้! พยัคฆ์ขาวน้อย หงส์เพลิงน้อย...เกิดอะไรขึ้น? ทำไมวิ่งหนีัหมด?”
ชั่วพริบตาเดียว!
สัตว์ูนานาชนิดที่เคยมีู่ต่างวิ่งนีหายไปัหมด จะเหลือก็เพียงแค่หมีคลั่งและวานรแขนยาวเพียงัทีู่ทิ้งไว้รั้ง้าเนื่องจากาเร็วในการเคลื่อนที่เชื่องช้า ในะที่เย่ชิงหานรู้สึกมึนงงและเีใู่นั้นเหตุการณ์แปประหาได้บังเกิดขึ้นีครั้ง
ทันใดนั้นเ เ้าสัตว์ัเล็กสีดำที่มีเขาเดียวนั้นได้แผดเีง้คำรามขึ้นอย่างแปประหา หมีคลั่งและวานรแขนยาวที่กำลังวิ่งหนีอย่างสุดชีวิตเมื่อได้ยินเข้ากับเีง้คำราม ทั้งราวกับูสาปให้กลายเป็นหินตรึงไว้ข้างทางเข้าหุบเขาไม่มีการขยับเขยื้อนใดๆ ีเลย
“แปประหา แปประหาเกินไปแ้! ูัเล็กแค่นี้กลับมีพลังอำนาจสยบที่รุนแรงขนาดนี้ ช่างมันเถอะ...ไม่มีเวลาแ้!” เย่ชิงหานมองดูสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นด้วยสายตาโง่ๆ สิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องหน้าทั้งหมดมันเกินกว่าุสิ่งที่เคยเห็นมาในตลอดสิบปีนี้
แม้นี้จะตื่นตระหนกตกใอย่างที่สุด แต่โชคยังดีที่สมองยังพอจดจำเวลาที่แม่นยำได้ ถ้าหากคาดคะเนไม่ผิดพาเล่าก็ตนเเข้ามาาในแท่นบวงสรวงแห่งนี้น่าจะสิบกว่านาทีแ้ อย่างที่ผู้อาวุโสบอกไวุ้คนมีเวลาเพียงแค่คนละสิบห้านาทีเ่านั้นไม่เกินไปกว่านี้
“เ้าัหน้าตาคล้ายสุนัขจมูกราชสีห์ที่มีเขาเดียวันี้กลับสามารถทำให้พวกัเขียวตื่นกลัววิ่งหนีได้ จะ้ไม่ใ่สัตว์ูธรรมดาอย่างแน่นอน แม้ัจะเล็กไปหน่อย แต่...เลือกมันก็แ้ั!” เย่ชิงหานนี้ไม่สนอะไรีแ้ เิ่โคจรเคล็ดวิชาเรียกสัตว์ูขึ้น ทั้งาและจิตล้วนเป็นสมาธิเพ่งไปยังเ้าูน้อยเขาเดียวันั้น
“โอ้ ไม่ได้การแ้! เวลาจะหมดแ้”
ในะที่กำลังเิ่โคจรเคล็ดวิชาเพื่อเรียกู่นั้น ทัศนียภาพที่เป็นหุบเขาค่อยๆ เิ่เลือนหายไป ในใรู้สึกตื่นตระหนกและเข้าใได้ทันทีว่าเวลาจะหมดแ้ ไม่มีเวลาให้กล่าวโทษหรือเีใใดๆ ีต่อไป สิ่งเดียวที่้ทำคือเพ่งสมาธิจดจ่อเรียกสัตว์ูเขาเดียวันี้เ่านั้น
.................................
“ทำไมป่านนี้แ้ยังเรียกไม่สำเร็จ?”
“คงไม่ใ่ว่าล้มเหลวหรอกนะ?”
“ขอเหล่าท่านบรรพบุรุษตระกูลช่วยคุ้มครองให้เรียกสำเร็จด้วยเถิด!”
านอกวงแหวนแเก้าสี เหล่าผู้อาวุโสล้วนยืนรอด้วยาร้อนใเมื่อเห็นเวลาที่กำลังใกล้จะหมด แต่วงแหวนแเก้าสีกลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆ แม้แต่น้อย สถานการณ์เช่นนี้จะไม่ทำใหุ้คนร้อนใได้อย่างไร?
้เข้าใว่านี่คือครั้งแรกในประวัติศาสตร์ตระกูลเย่ที่ปรากฏวงแหวนแเก้าสีขึ้น ปรมาจารย์บรรพบุรุษเย่รั่วสุ่ยในนั้นปรากฏวงแหวนแสีทองจึงเรียกสัตว์ูศักดิ์สิทธิ์พยัคฆ์ขาวออกมาได้ อาศัยูศักดิ์สิทธิ์บุกตะลุยไปทั่วทั้งสามเขตปกครองไร้ผู้ต่อกร ้าชื่อเีงเกียรติยศให้กับตระกูลเย่ยาวนานนับาร้อยปี
แต่นี้วงแหวนแเก้าสีที่ปรากฏสูงกว่าสีทองั้ึ่ เช่นนี้จะสามารถเรียกสัตว์ูคุณภาพระดับใดออกมา? หากสามารถเรียกูศักดิ์สิทธิ์ออกมาได้ีตระกูลเย่ก็จะพิชิตไปทั่วทั้งสามเขตปกครองีครั้ง และถ้าหากสามารถเรียกเทพูออกมาได้...เหตุการณ์เช่นนี้แม้แต่คิดยังไม่กล้าที่จะคิดเลย แม้จะพูดเช่นนั้น แตุ่คนก็ยังมองไปที่วงแหวนแเก้าสีด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยาปรารถนาอย่างล้ำลึก
“ท่านพี่ ท่าน้ทำได้สำเร็จแน่ ท่านพ่อท่านแม่ทีู่่บนสวรรค์โปรดช่วยคุ้มครองท่านพี่ด้วย” เย่ชิงอวี่ทีู่่มุมึ่ห้องโถงสีหน้าราบเรียบ นางกำลังทำการอธิษฐานอ้อนวอนู่อย่างเงียบๆ เกี่ยวกับเรื่องที่เย่ชิงหานปลุกพลังทางสายเลือดจนปรากฏวงแหวนแเก้าสี นางเพียงแค่ยิ้มด้วยาดีใเ่านั้นไม่ได้ใส่ใอะไรมากมาย เาะสำหรับนางแ้เย่ชิงหานจะเก่งกาจหรือไม่ไม่สำคัญ อย่างไรก็ยังคงเป็นพี่ชายนาง พี่ชายที่มีชีวิตเพื่อัและั
“หึ่งๆ...”
วงแหวนแเก้าสีในที่สุดก็เกิดการเปลี่ยนแปลง ในะที่เปลี่ยนกลับคืนไปสู่สีขาวบริสุทธิ์ัเดิมนั้น แต่ในารู้สึกุคนราวกับว่าเวลาได้ผ่านไปยาวนานาศตวรรษ
“ใช้เวลาไปประมาณสิบห้านาทีพอดี สรุปว่าสำเร็จหรือไม่สำเร็จ?”
“ทำไมยังไม่ออกมาี? ไม่ใ่ว่าล้มเหลวนะ?”
“ู้ พิธีปลุกพลังก็จบลงแ้ ทำไมยังไม่ออกมาี?”
ในะทีุ่คนกำลังใเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ู่นั้น เงาร่างสีเขียวสายึ่เดินออกมาจากวงแหวนแ ในอ้อมอกมีลูกสัตว์สีดำัึ่กำลังนอนหลับปุ๋ยอย่างสบายใู่ตรงระหว่างท่อนแขนเขา
“เย่! สำเร็จแ้!”
“ฮ่าๆ...ไม่เลว ทำได้ดีมาก!”
“สวรรค์คุ้มครองตระกูลเย่ เอ๊ะ? สัตว์ูทีู่่ในอ้อมอกเขาทำไมดูคุ้นตาจัง?”พ
“เออใ่ ดูคุ้นตาจริงๆ ด้วย เฮ้ย...ทำไมมันดูคล้ายกับสุนัขจมูกราชสีห์? หรือว่า?”
“โอ้สวรรค์! สัตว์ูคุณภาพระดับสี่สุนัขจมูกราชสีห์! มันเป็นไปได้อย่างไร?”
“ข้าเล่าอยากจะกลั้นใตายเีจริง! ช่างเป็นเด็กที่ไม่เอาไหนไม่ได้าอย่างที่สุด วงแหวนแเก้าสีแต่ดันเรียกออกมาได้แค่สุนัขจมูกราชสีห์! น่าเศร้าสลด ช่างน่าเศร้าสลดยิ่งนัก...”
มองเห็นเย่ชิงหานอุ้มลูกสัตว์ูขนาดเ่ากำปั้นเดินออกมา ทันใดนั้นสายตาที่แหลมคมสิบกว่าคู่ต่างก็จับจ้องไปยังลูกสัตว์ูสีดำนั้น แต่ชั่วครู่...ทั่วทั้งหอสัตว์ูก็โกลาหลขึ้นมาทันที
เาะว่าลูกสัตว์ูที่เย่ชิงหานเรียกออกมาได้นั้น เหมือนกับลูกหลานในตระกูลคนึ่ที่เรียกออกมาได้ในช่วงเช้า สัตว์ูคุณภาพระดับสี่สุนัขจมูกราชสีห์ จะมีก็แค่เพียงรูปร่างที่เล็กกว่าเ่านั้นที่เป็นสิ่งเดียวที่แตกต่างออกไป
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??