เรื่อง อสูรทลายสวรรค์ [แปลจบแล้ว]
ลานที่พักเล็กๆ ด้านตะวันออก
“ท่านพี่ เ้าลูกสุนัข่ารักัี้คือัที่ท่านเ่าว่าเป็นสัตว์ูเขาเดียวที่่าัวนั่นหรือ? แ้ทำไมมันไม่มีเขาแ้เ่า? ีั้ัยังเล็กจิ๊ดเดียวี!” เย่ชิงอวี่คิ้วสวยกระดกึ้ มุมปากเผยรอยยิ้มสงบราบเรียบออกมา ดวงาที่ำขลับยิ่งกว่าไข่มุกสีำนางแฝงไว้ด้วยความสงสัยเล็กน้อย
“เหอะๆ...พี่ชายจะหลอกเ้าทำไมกัน มันเพิ่งจะถูกเรียกออกมาตอนี้อยู่ในช่วงระยะอ่อนแอ คงเทียบได้กับทารกแรกเิ เขามันเลยยังไม่งอกออกมาให้เห็น ข้าจะบอกอะไรให้ จากการคาดคะเนข้าเ้าูเขาเดียวัี้อย่างน้อยก็คุณภาพระดับแปด หรือไม่แน่ว่าอาจจะถึงระดับเ้าก็เป็นได้” เย่ชิงหานลูบคลำเ้าูน้อยที่อยู่ในอ้อมอก ใบ้าเต็มไปด้วยความปลื้มปีติยินดี
นึกถึงเหตุการณ์ในมิติลับแูที่เ้าูน้อยทำให้มังกรเขียวตื่นตกใจนวิ่งหนี ดูแ้มีโอกาากที่จะเป็นคุณภาพระดับเ้า แต่อย่างน้อยที่สุดก็ไม่ต่ำกว่าคุณภาพระดับแปดอย่างแน่ ส่วนจะเป็นสัตว์ูคุณภาพระดับเทพหรือไม่ั้ตนเองยังไม่้าที่จะคาดคิด อย่าว่าแต่สัตว์ูคุณภาพระดับเทพเลย แค่มารูคุณภาพระดับเทพยังไม่เคยได้ยินว่าเคยปรากฏในทวีปี้มา่
“คุณภาพระดับแปดระดับเ้า? สุดยขนาดั้เลย...แต่ว่าท่านพี่ ทำไมท่านไม่บอกฐานะที่แท้จริงเ้าูน้อยัี้กับพวกผู้อาวุโสไปเ่า? หากท่านพี่บอกเรื่องี้แก่พวกเขาท่านพี่ต้องได้เป็นศิษย์าในตระกูลอย่างแน่” ัจากเย่ชิงอวี่อุทานออกมาด้วยความตกตะลึงครั้งึ่ ความฉงนสนเท่ห์ที่ปรากฏบนใบ้านางยิ่งเด่นชัดยิ่งึ้
“บอกแก่พวกเขางั้นหรือ? ฮึ! ถ้าบอกแก่พวกเขาข้าว่าเ้าสัตว์ูน้อยัี้คงมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินสามวันเป็นแน่” เย่ชิงหานส่าย้าอย่างเย็นชา ในหัวนึกถึงภาพเหตุการณ์ช่วงบ่ายตอนที่ตนเองเรียกสัตว์ู
ในะที่พิธีปลุกพักำัจะหมดเวลาลงและดวงจิตกำัจะหวนับคืนมาสู่ร่างั้ เขาคิดว่าตนเองคงล้มเหลวีครั้งอย่างแน่ ในใถูกความเีใและความอับจนปัญญายึด แต่ในเวลาั้เองมีแสีขาวาึ่พุ่งผ่านแหวกท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ไพศาลออกมา มันตรงดิ่งมุดเข้าไปในดวงจิตแ้หลอมรวมเข้าไปในดวงจิตเขา
ช่วงนาทีสุด้าั้ับายเป็นว่าเรียกสัตว์ูได้สำเร็จ ในตอนั้เย่ชิงหานั้ดีใั้มีความสุขจนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ เมื่อเ้าูน้อยหลอมรวมเข้าในดวงจิตเขาแ้ั้สองฝ่ายมีพันธสัญญาแ่วิญญาณึ้ เขาจึงได้ทราบ้มูลั้หมดเกี่ยวกับเ้าูน้อยัี้
เ้าูน้อยมหัศจรรย์ัี้แท้จริงแ้เป็นชนิดไหนคุณภาพระดับอะไรัมันเองยังไม่รู้เลย าม้มูลจากดวงวิญญาณเ้าูน้อยที่ส่งมา ั้แต่เิมามันก็อาศัยอยู่ภายในหุบเขาแ่ั้แ้ไม่เคยออกไปที่ไหนมา่ และตอนที่มันเิมาั้ในหุบเขาไม่ปรากฏว่ามีสัตว์หรืออะไรแม้แต่ัเดียว โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายในหุบเขามีพังานแปลกประหลาดบางอย่างที่คุมขังมันเอาไว้ไม่ให้ออกมาสู่ภายนอกหุบเขา
ส่วนพวกสัตว์ูมังกรเขียว พยัคฆ์ขาวที่เย่ชิงหานเห็นวิ่งหนีกันไปปากทางเข้าทางทิศเหนือั้ พัแปลกประหลาดที่อยู่ในหุบเขาไม่ได้มีผลต่อพวกมันแม้แต่น้อย พวกมันสามารถเข้าออกภายในภายนอกหุบเขาได้อย่างอิสระ
ถ้าพิจารณาาม้มูลที่ได้รับจากดวงวิญญาณเ้าูน้อยัี้ เย่ชิงหานคาดเดาว่าเ้าูน้อยัี้อาจจะถูกพ่อกับแม่มันททิ้งไว้ที่หุบเขาแ่ี้ ้ำในทะเลสาบที่อยู่างหุบเขา่าจะมีพังานพิเศษอะไรบางอย่างที่ดึงดูดสัตว์ูั้หลายให้มาดื่มกิน พังานลึับี้ได้ครอบหุบเขาเอาไว้ หากสัตว์ูัใดมีอายุถึงในระดับึ่จะไม่สามารถเข้าไปภายในได้
พังานแปลกมหัศจรรย์? ครอบมิติลับแูไว้? เย่ชิงหานไม่ได้ที่จะนึกถึงพิธีปลุกพัทางาเลื พัที่ปรากฏในพิธีปลุกพัทางาเลืช่าง่าอัศจรรย์ ูๆ ก็คือเหมือนกับพัแ่เทพ ั้หมดั้มวลี้ล้วนทำให้เย่ชิงหานฉงนสนเท่ห์ครั้งแ้ครั้งเ่า
ในโลกใบี้มีเทพอยู่จริงๆ หรือไม่?
ถ้าหากไม่มี แ้พัที่แปลกมหัศจรรย์ในพิธีปลุกพัทางาเลืตระกูลเย่จะอธิบายว่าอย่างไร? แท่นบวงสรวงที่เก่าแก่! วงแหวนแเจิดจ้าที่เปลี่ยนสีได้ มิติลับแูที่่าพิศวง ั้หมดั้มวลล้วนแปลกประหลาดมหัศจรรย์และลี้ลับอย่างที่สุด! โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่นครแ่เทพได้ยินว่ามีร่องรอยเทพปรากฏอยู่บ่อยๆ แ้อย่างี้จะอธิบายว่าอย่างไร?
ยังมีีตอนพิธีปลุกพัทางาเลื สุด้าแ้ที่ตนเองทำได้สำเร็จเป็นเพราะอะไร? เพราะคัมภีร์ลับเลืเทพอย่างั้หรือ?
เมื่อตอนที่เริ่มใช้คัมภีร์ลับเลืเทพจนจุดชีพจรแตกสลายแ้มันฟื้นฟูับมาได้อย่างไร? หรือว่าคัมภีร์ลับเลืเทพมีคุณบัติในการรักษาัเองด้วยอย่างั้หรือ?!
ในตอนั้ ่ที่จะหมดสติไปเขารู้สึกได้อย่างเลือนรางว่ามีกระแสพัาึ่ทำให้ร่างกายเขารู้สึกสุขสบาย แต่่าเีดายที่สุด้าก็หมดสติไป จนกระทั่งบัดี้เขาก็ยังงุนงงอยู่ว่าพัอะไรที่มารักษาอาการบาดเจ็บจนช่วยให้เขาสามารถปลุกพัทางาเลืและเรียกสัตว์ูได้สำเร็จ
คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก สุด้าจึงสรุปว่าเป็นเพราะโชคดีตนเอง
ใครจะไปคาดคิดว่า สิ่งที่มาช่วยชีวิตเขาไว้ในตอนั้ับเป็นแหวนทองเหลืองที่เขาสรุปว่าเป็น “เลียนแบบ” วงั้ ที่ในยามคับขับได้ปล่อยกระแสพัสีขาวาึ่ออกมา
.................................
ับมาพูดถึงเ้าูน้อยว่าทำไมัจากที่เรียกออกมาแ้ายเป็นสุนัขจมูกราชสีห์ สิ่งี้ทำให้เย่ชิงหานจะร้องไห้ก็ใช่ที่จะไม่ร้องเีเลยก็ไม่ได้ เ้าูน้อยัจากถูกเรียกออกา็เข้าสู่ระยะอ่อนแอในทันที เขามันก็หายับเข้าไปในหัว าก็ยื่นยาวออกมาีเล็กน้อย ายร่างเป็นสุนัขจมูกราชสีห์อย่างแท้จริง
เดิมทีเย่ชิงหานก็คิดจะบอกความจริงเกี่ยวกับทุกสิ่งที่ตนเองได้ประสบพบเจอในมิติลับแู รวมไปถึงรูปลักษณ์ที่แท้จริงเ้าูน้อยัี้แก่เหล่าผู้อาวุโสั้หลาย
แต่ตอนที่เพิ่งจะก้าวออกมาจากวงแหวนแ อย่างไม่ได้ั้ใ ในตอนั้เย่ชิงหานไปยังาาทุกที่จ้องมายังเ้าูน้อยที่อยู่ในอ้อมอกตนเอง เขาับพบว่าาาท่านลุงใหญ่เย่เจี้ยนแฝงไปด้วยแววสังหารปรากฏอยู่ ในตอนั้เองทั่วั้ร่างเย่ชิงหานเย็นเฉียบ องครุ่นคิดอย่างรวดเร็วแ้จึงได้เข้าใเรื่องราวต่างๆ ามายที่อยู่ตรง้า
บวกกับรูปร่างลักษณะเ้าูน้อยในะั้ เขาจึงตัดสินใแต่งเรื่องโกหกคำโตึ้
ด้วยเหตุี้สัตว์ูเขาเดียวที่มีระดับคุณภาพที่อาจจะสูงกว่าูศักดิ์สิทธิ์จึงถูกทุกพิจารณาตัดสินชี้ขาดว่าเป็นสัตว์ูคุณภาพระดับสี่สุนัขจมูกราชสีห์
เย่ชิงอวี่ได้ยินที่พี่ชายเ่ามาั้หมดในใลอบอุทานด้วยความตื่นตะลึงและดีใ แต่เมื่อนึกถึงท่านลุงใหญ่ที่าาปรากฏแววสังหารนางจึงถามึ้ด้วยความงุนงงว่า “อ๋อ...เป็นอย่างี้นี่เอง! แต่ท่านพี่ ทำไมท่านลุงใหญ่ถึงอยากจะฆ่าสัตว์ูที่ท่านพี่เรียกออกมาด้วยเ่า? ท่านพี่เรียกสัตว์ูระดับสูงออกมาได้ สำหรับตระกูลแ้ควรเป็นเรื่องที่่ายินดีอย่างยิ่ง ถือเป็นบุญวาสนาตระกูลถึงจะถูก แต่ทำไมท่านลุงใหญ่ถึง...”
เย่ชิงหานยิ้มอย่างเย็นชาสี้าราวกับ้ำแ็ “เรื่อง่ายินดี! เหอะๆ สำหรับหลายๆ ในตระกูลอาจเป็นเรื่องที่่ายินดี แต่สำหรับพวกเย่เจี้ยนครอบครัวลูกโตเรื่องี้ไม่ใช่เรื่องที่่ายินดีอย่างแน่ ในัยที่ท่านพ่อยังมีชีวิตอยู่พวกครอบครัวลูกโตถูกกดทับรัศมีเป็นสิบๆ ปี พวกเขากว่าจะมีวันี้ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าหากตอนี้ข้าเรียกสัตว์ูคุณภาพระดับแปดหรือว่าูศักดิ์สิทธิ์ออกมาได้ี พวกครอบครัวลูกโตจะต้องไม่มีวันได้ชูคอึ้มาีเป็นแน่ ัั้ข้าถึงต้องแต่งเรื่องโกหกคำโตอย่างไรเ่า ข้าัวว่าหากให้พวกเขารู้ฐานะที่แท้จริงเ้าูน้อยัี้ พวกเขาก็จะทำการลงมืออย่างลับๆ ฆ่ามันั้แต่เนิ่นๆ หากสัตว์ูข้ายังไม่เติบโตเต็มวัยไม่มีพัเพียงพอที่จะป้องกันตนเองข้าจะไม่บอกความลับี้แก่ทุกอย่างแน่...ฮึ! เย่เจี้ยน เย่ชิงขวง และยังมีเย่หรง รอ่เถอะรอสัตว์ูข้าเข้าสู่ระยะเติบโตเต็มวัย พวกเ้าไม่มีวันได้อยู่อย่างสุขสบายแน่!”
“ฮะ!” เย่ชิงอวี่อุทานออกมาด้วยความตกใ ใช้มือน้อยๆ ึ้ปิดปากตนเอง ในจิตใที่ใสซื่อบริสุทธิ์นางคิดเอว่าท่านลุงใหญ่คือญาติสนิทึ่ เขาจะฆ่าแกงในตระกูลเดียวกันได้อย่างไร?
“เอาละ เ็โง่ดึกาแ้เ้าับไปพักผ่อนเถอะ จำเอาไว้...อย่าบอกเรื่องเ้าูัน้อยี้กับใครเด็ดขาด!” เย่ชิงหานพูดกำชับออกมาด้วย้าาที่เคร่งขรึมจริงจัง
“อืม...ข้าเข้าใแ้ อย่างั้ท่านพี่ก็รีบพักผ่อนเถอะ” เย่ชิงอวี่พยัก้าตอบรับ นางเข้าใถึงความสำคัญเรื่องี้ดีจึงพยัก้าตอบรับ่ที่จะเดินเข้าไปยังห้องตนเอง
ภายนอก้าต่าง เวลาางคืนที่ดึกสงัดบรรยากาศเงียบสงบ าลมหนาวพัดหวีดหวิว
เย่ชิงหานเอนกายลงไปบนเตียงแต่ทำอย่างไรก็หลับไม่ลง ในห้วงแ่ความคิดปรากฏภาพเหตุการณ์ต่างๆ ในีตลอยึ้มาเป็นฉากๆ อย่างไม่ขาดา
ภาพในัยเป็นเ็ ท่านพ่อที่องอาจ่าเกรงขาม ดวงาที่เต็มไปด้วยความรักท่านแม่ มารดาายไปตนนั่งคุกเข่า้าหอผู้อาวุโสในคืนฝนตก เสว่อู๋เหินซัดตนเองจนกระอักเลืลอยปลิวางถนนใหญ่ าาที่ดูถูกเหยีดหยามเย่ชิงขวง และยังมีเ้ารอยแผลเป็นบนใบ้าที่่าเียด่าชังเย่หรง...
“ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านเห็นแ้หรือยัง? วันี้ลูกเรียกสัตว์ูที่เหนือยิ่งกว่าูศักดิ์สิทธิ์ออกมาได้ ีไม่นานเกินรอลูกจะทำให้ความปรารถนาท่านแม่สำเร็จ นำหลุมฝังศพท่านย้ายเข้าไปฝังในสุสานบรรพชนให้ท่านั้สองอยู่เคียงข้างกัน และีไม่นานใาคตข้าง้า รอวันที่สัตว์ูลูกเติบโตเต็มวัย ลูกจะหาทางนำหลุมฝังศพท่านั้สองย้ายเข้าไปอยู่ในวิหารวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ในนครแ่เทพให้จงได้ ให้ผู้ั้หลายกราบไหว้บูชา...”
เย่ชิงหานเอนัอยู่ที่มุมเตียงบนใบ้าปรากฏรอยยิ้มอ่อนๆ ะที่กำับ่นพึมพำกับัเอง ส่วนเ้าูัเล็กำมืดที่อยู่ข้างๆ กำัหลับฝันหวานกรนคร่อกๆ ออกมาอย่างสบายใพ
“เ้าูัเล็กี้ทำไมถึงเก่งอย่างี้? ั้แต่เรียกออกา็เป็นเวลานานแ้แต่ับยังหลับสนิทอยู่ี ไม่รู้ว่าจะตื่นึ้มาเมื่อไหร่?” เอามือลูบคลำขนที่นุ่มลื่นมันวาวเ้าูน้อย ดูจมูกที่คล้ายดั่งจมูกราชสีห์ และใบ้า่ารัก่าชังตอนหลับมัน เย่ชิงหานไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู
นอก้าต่าง พระจันทร์ยังคงสาดส่องแสีเิ ดวงดาวบนท้องฟ้ายังคงส่องแระยิบระยับหยอกเย้าาาผู้
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??