เรื่อง อสูรทลายสวรรค์ [แปลจบแล้ว]
เย่ชิงหานหัจากเก็บสัมภาระเรียบร้อยแ้จึงกระโลงจาก้ไม้ใญ่ สายาแสดงาื่เ้ดีใจรีบมุ่งหน้าสู่ส่วนลึกาใของเทือกเขาไป่ารวดเร็ว
เทือกเขารกร้างไม่รู้ว่าดำรงอยู่มาเป็นกี่ื่ปีแ้ ทุกหนทุกแห่งล้วนเต็มไปด้วย้ไม้ดึกดำบรรพ์อายุนับพันปี ้หญ้า เาั์ พุ่มไม้หนามและแมลงสัตว์มีพิษหายากที่ไม่รู้จักอีกนานาชิึ้ปกคลุมไปตลอดเทือกเขา
ยังดีที่เย่ชิงหานไม่ใช่คนที่บุ่มบ่ามไม่รู้า ก่อนที่จะเข้ามายังเทือกเขาแห่งนี้ได้ซื้อยาผงมาไว้เป็นที่เรียบร้อยแ้จึงได้ล้วงออกมาทาไปามส่วนต่างๆ ของ่ากาย แมลงสัตว์มีพิษต่างๆ จึงไม่กล้าเข้ามาตอมไต่ผิวกาย แต่เขาเองก็ไม่กล้าปะมาทจึงเลือกเิามทางเล็กที่คนก่อนๆ ใช้ เิรุดหน้าไป่าระมัดระวัง
สวบ! สวบ!
เิรุดหน้ามาได้ราวิ่ากิโลเมตร ใทีุ่เย่ชิงหานก็พบเข้ากับมารอสูรระดับึ่ตัวึ่ นี้เขาหมอบคลานอยู่าพุ่มหญ้าแห่งึ่ชะเง้อคอมองไปยังหมูป่าขนาดตัวเท่าลูกวัวตัวึ่ที่กำัทำาขุดคุ้ยอยู่ใต้โคน้ไม้ เขี้ยวฟันสีขาวซี่ที่ยื่นออกมาจากปากของมันกระทบกับแสงพระอาทิตย์ที่ส่องลงมา ูแ้ทำให้รู้สึกหวาดเสียวน่าขนลุกขนพองเป็น่ามาก
“หมูป่าเขี้ยวตัน มารอสูรระดับึ่!”
เย่ชิงหานสายาเป็นปะกายสีหน้าแสดงาื่เ้ดีใจ ใหัวปรากฏ้มูลต่างๆ เกี่ยวกับหมูป่าเขี้ยวตัน หมู่ป่าเขี้ยวตัน มารอสูรระดับึ่ ึ่ใสายพันธุ์พิเศษของปะเภทมารอสูรหมูป่า มีนิสัยชอบท่องเที่ยวไป่าโเดี่ยว เขี้ยวฟันที่ยื่นออกมาแคบยาวแหลมคม พละกำัมหาศาล
‘อืม...มันนี่แหละ!’
เย่ชิงหานล้วงกริชออกมาจากอก่าช้าๆ กำไว้ใมือแน่น แต่ไม่ได้พุ่งออกไปโดยทันที ยังคงทำาสังเกตาณ์ูสิ่งผิดปกติต่างๆ โดยรอบทั้งสี่ทิศ่าละเอียด
ฟิ้ว!
พริบาั้ เขาออกแไปยังขาทั้งข้าง ่ากายโค้งงอเล็กน้อยขณะที่พุ่งทะยานไปยังทิศทางที่หมูป่าเขี้ยวตันอยู่
“โฮกกก...”
หมูป่าเขี้ยวตันสัมผัสได้ึภัยัตรายชูหัวึ้มาใทันที ดวงารูปสามเหลี่มทั้งข้างแดงก่ำ เขี้ยวฟันหน้าที่ยื่นยาวแหลมคมของมันล็อคเป้าและทะยานสวนมายังเย่ชิงหานที่กำัพุ่งตรงเข้ามา
‘ฮะ!’
ปฏิกิริยาตอบสนองไวขนาดนี้เชียว! ใใจเย่ชิงหานตกตะลึงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ช้าลงแต่ปะาใด เขาย่อตัวลงใช้เท้าข้างึ่เหยียบไปที่เขี้ยวฟันหน้าของหมูป่าเขี้ยวตัน ตวัดมือกรีดลงไปทีึ่ก่อนที่จะยืมแดีดตัวหลบออกไป
โฮก! โฮก!
หมูป่าเขี้ยวตันแผ่นหัูกรีดเป็นแผลใญ่เลือดแดงสดไหลออกมาเป็นทาง ยิ่งทำให้มันโกรธเกรี้ยวยิ่งึ้ร้องคำรามออกมาทีติด ดวงาราวกับเลือดแดงก่ำยิ่งึ้ ขาหัอวบใญ่ทั้งข้างของมันออกแวิ่งหมุนวนไปทั่ว่าเกรี้ยวกราด ทำเอา้ไม้ใบหญ้ารอบๆ ปลิวว่อนกระจัดกระจาย ุท้ายหันเหเขี้ยวฟันัแหลมคมคู่ั้พุ่งทะยานตรงเข้าหายังทิศทางที่เย่ชิงหานอยู่
‘ฮะ! รวดเร็วอะไรเช่นนี้!’
เย่ชิงหานที่เพิ่งจะหมุนตัวกลับมาเห็นเข้ากับบางสิ่งลักษณะสีเทาคล้ายกับกระแสน้ำที่ไหลบ่ามาทางตนเอง แต่ก็ตกตะลึงอยู่แค่เพียงั่ครู่แ้รีบโคจรพัปราณรบเคลื่อนตัวหลบออกไป
ปัง!
้ไม้ดึกดำบรรพ์้ึ่ล้มลงจากแปะทะของหมู่ป่าเขี้ยวตันที่ชนเข้า่าจัง เศษฝุ่นลอยฟุ้งตลบอบอวล
หืม? พละกำัขนาดนี้่าน้อยก็ต้องม้าสี่ตัวรวมกันเห็นจะได้! ถ้าหากูชนเข้าละก็และเอียดเป็นเนื้อบดแน่ เย่ชิงหานรู้สึกสะดุ้งกลัวอยู่าใใจ แต่ที่มาก่าั้คือาื่เ้ดีใจที่ได้รับ ึ่มันแสดงให้เห็นว่าธาตุแท้จริงๆ แ้เขาเป็นพวกสายเลือดนักสู้มากแค่ไหน เย่ชิงหานขยับกริชที่อยู่ใมือให้เข้าที่ าธิทั้งหมดื่ตัวเตรียมพร้อมทำาตั้งรับ
ตูม! ตูม! ตูม!
หมูป่าเขี้ยวตันพุ่งทะยานเข้าหาเย่ชิงหานครั้งแ้ครั้งเล่าราวกับว่าจะชนเขาให้และเอียด แต่เย่ชิงหานล้วนหลบได้่ายอดเยี่ยมทุกครั้ง และกรีดลงไปยังตัวของเ้าหมูป่าด้วยทุกครั้ง เวลานานเข้าเลือดของหมูป่าเขี้ยวตันยิ่งไหลเยอะึ้ จนใทีุ่าเร็วของมันก็เริ่มช้าลงเนื่องจากสูญเสียเลือดมากจนเกินไป
“ฮู่วๆ! ยังดีที่เ้าหมูป่าเขี้ยวตันพุ่งชนเป็นแค่ทิศทางเี แต่ก็่าว่าเป็นมารอสูรระดับต่ำสติปัญญาก็ต่ำาม ค่อยๆ ถ่วงเวลาทรมานมันให้ายก็สามารถทำได้”!
เย่ชิงหานหอบหายใจออกมาหนักหน่วง ลำตัวโค้งงอลงเล็กน้อย มือกำกริชแน่น ดวงาหรี่ลงจ้องมองไปยังหมูป่าเขี้ยวตัน
ตูม!
เกิดาชนเข้า่าจังอีกครั้ง ้ไม้ดึกดำบรรพ์ลำ้ขนาดเท่ากำปั้นูชนล้มลง เ้าหมู่ป่าเขี้ยวตันรอบนี้ไม่ได้หันหัวกลับมา่าที่เคย แต่กลับวิ่งตรงไปทิศทางเบื้องหน้าต่อโดยไม่หันกลับ
“ฮะ? คิดจะหนี! สายไปแ้”
เย่ชิงหานยิ้มออกมาเล็กน้อยขยับ่าติดามออกไป่ารวดเร็ว ทีแรกคิดว่าระดับาเร็วของตนจะไล่ามไม่ทันหมูป่าเขี้ยวตัน แต่ว่านี้หมูป่าสูญเสียเลือดมากเกินไป พัทางกายจึงูใช้ไปเป็นจำนวนมาก ั่ครู่เขาก็ไล่ามมันจนทัน
“ท่าตัดแยกปฐี!”
เย่ชิงหานกระโลอยสูงึ้ม้วนตัวาอากาศ มือกำกริชแน่นปักลงไปยังส่วนหัวของหมูป่าุแ
ตูม!
นอกจากด้ามกริชแ้ส่วนที่เหลือล้วนจมมิดหายเข้าไปาใส่วนหัวของหมูป่า หมูป่าเขี้ยวตันล้มลงกับพื้นใทันที ปากของมันมีเลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมา ขาอวบอ้วนทั้งสี่กระตุกสั่นไม่หยุด ปากพ่นฟองอากาศผเลือดออกมาอยู่ั่ครู่ก็แน่นิ่งไป
ฮู่ว! ฮู่ว!
เย่ชิงหานทรุดนั่งลงกับพื้น่าอ่อนแ ออกศึกครั้งแรกทำให้เขาเสียพักายและพัองไปเป็นัมาก เริ่มรู้สึกได้ึาเหนื่อยล้าสติสัมปชัญญะเลอะเลือนคล้ายจะหลับไป่าั้
ฝืนบังคับเรียกสติให้กลับคืนมา หยิบกริชึ้มาคว้านเข้าไปาใหัวของหมูป่าแคะเอาแก่นผลึกมารอสูรเม็ดึ่ออกมา จากั้เฉือนเอาเนื้อที่น่องของมันห่อด้วยใบไม้แ้จากไป่ารวดเร็ว
.................................
เขานั่งขัดาธิอยู่บนกิ่งไม้ขนาดใญ่บน้ไม้ดึกดำบรรพ์้ึ่ กำัโคจรเคล็ดวิชาเย่หวงเพื่อฟื้นฟูพัปราณรบที่สูญเสียไป าต่อสู้เมื่อสักครู่ที่่ามาเกือบจะทำให้พัปราณรบที่มีอยู่ใช้ไป่าหมดิ้ และาต่อสู้เมื่อสักครู่ทำให้เขาเข้าใจและเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ เพิ่มมากึ้
“าต่อสู้ที่แท้จริงล้วนเต็มไปด้วยัตรายที่ไม่คาดคิด หากเมื่อสักครู่ปฏิกิริยาตอบสนองช้า่าั้อีกิ หรือว่ามารอสูรที่พบเจอไม่ใช่หมูป่าเขียวตัน ุจบอาจจะเป็นสิ่งที่ไม่สามารถหวนกลับคืนมาได้อีก...”
เย่ชิงหานหรี่าทบทวนาต่อสู้เมื่อสักครู่ที่่ามา ทบทวนสิ่งที่ตนเองทำผิดพลาดใาต่อสู้ คำนวณว่าหากเกิดาต่อสู้ใครั้งหน้าและอยู่ใสถานาณ์เช่นนี้ตนเองควรทำเช่นไร โดยใช้พัปราณรบให้น้อยทีุ่แต่โจมตีออกไปได้่าุแทีุ่ ทำเท่าที่จะเป็นไปได้
เมื่อสักครู่เป็นศึกแรกจริงๆ ใชีวิต ัั้อาจจะมีอาาื่เ้ ปฏิกิริยาตอบสนองช้า วิธีาใาโจมตีไมู่ต้อง ้ผิดพลาดที่เกิดึ้ถือเป็นเื่ปกติ แต่หัจากที่ต่อสู้ไปได้สักพักจึงได้เริ่มเห็นช่องใารับมือกับหมูป่าเขี้ยวตัน หมูป่าเขี้ยวตันเป็นมารอสูรปะเภทมีพละกำัมาก มารอสูรระดับึ่โดยทั่วไปจะมีพละกำัของม้า้าตัว เหมือนกับเย่ชิงหานที่อยู่ใระดับขอบเขตขั้นสูงโดยหลักาแม้จะมีพละกำัของม้าิตัว แต่ปะสบาณ์สู้รบจริงๆ ไม่เพียงพอ เมื่อต่อสู้สามารถปลดปล่อยพัออกมาได้จริงๆ เท่ากับพละกำัของม้าสามหรือสี่ตัวก็ถือว่าไม่เลวแ้ วิธีาต่อสู้ของหมูป่าเขี้ยวตันคือพุ่งเข้าหาโดยตรง บวกกับาเร็วของมันยิ่งทำให้พัรุนแมากึ้ ถ้าหากคิดจะปะทะกันึ่หน้าก็ไม่ต่างกับหาเื่เจ็บตัว จึงทำได้แค่เพียงถ่วงเวลาค่อยๆ ทรมานมันให้าย
“เสี่ยวเฮย ออกมากินอาหาร”
ใช้าคิดพิจารณาทบทวนอยู่นาน เย่ชิงหานยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเรียกสัตว์อสูรออกมา กระแสพัสีดำสายึ่ไหลพรั่งพรูออกมาจากบริเวณอกค่อยๆ รวมตัวกลายเป็นสุนัขจมูกราชสีห์ตัวสีดำขนาดเท่าฝ่ามือปรากฏอยู่ที่ขาอ่อนของเขา จมูกที่กลมของมันกระตุกเล็กน้อย าสีดำแวววาวทั้งข้างยังคงสะลืมสะลือราวกับยังหลับไม่ื่ดี
เย่ชิงหานล้วงมือเข้าไปให่อผ้าหยิบเอาแก่นผลึกมารอสูร้าเม็ดที่รวมของหมูป่าเขี้ยวตันเข้าไปด้วยออกมาวางไว้ข้างปากของเสี่ยวเฮย ทันใดั้สัตว์อสูรเสี่ยวเฮยมีชีวิตชีวาึ้มาทันที าที่ครึ่งหลับครึ่งื่พลันทอปะกายแสงึ้ อุ้งมือข้างปะคองแก่นผลึกมารอสูรเม็ดึ่แ้เริ่มกิน่าเอร็ดอร่อย
แชะ! แชะ! เพียงั่ครู่แก่นผลึกมารอสูรทั้ง้าเม็ดก็ูเสี่ยวเฮยกินจนหมด เสี่ยวเฮยหูตั้งส่ายหางไปมา กระโโลดเ้ไปมาบน่ากายของเย่ชิงหาน่าสบายอกสบายใจ แสดงอาาสนิทสนม่าไร่าั้
“พอแ้...ไม่ต้องอ้อนขอแ้ เ้ากลับไปนอนก่อนเถอะเดี๋ยวข้าจะไปหาอาหารให้เ้าต่อ” เย่ชิงหานยิ้มด่าออกมาคำึ่ ัมันึ้มาลูบหัว่าเอ็นูแ้เรียกกลับคืนมิติสัตว์อสูรเช่นเดิม
เขาไม่มีเวลามาเล่นกับเสี่ยวเฮยเาะต้องรีบหาแก่นผลึกมารอสูรให้ได้วันึ่่าน้อย้าเม็ด ไม่่าั้าข้าม่าช่วงระยะอ่อนแอของเสี่ยวเฮยก็จะขาดช่วงไป
ปัง!
เป็นหมูป่าเขี้ยวตันอีกตัวที่ล้มลงกับพื้น หมูป่าใละแวกนี้มีอยู่กระจัดกระจายไปทั่ว เย่ชิงหานหยิบกริชึ้มาคว้านเข้าไปที่หัวหมูป่าแ้งัดเอาแก่นผลึกมารอสูรออกมาเก็บใส่เข้าไปให่อของ
วันนี้เป็นวันที่้าที่เย่ชิงหานเข้ามายังหุบเขา หัจาก่าศึกแรกใวันที่กับหมูป่าตัวั้ปะสบาณ์าสู้รบก็ค่อยๆ เพิ่มึ้ทีละน้อย จากศึกแรกที่มี้ผิดพลาดมากมายจนค่อยๆ พัฒนาลดน้อยลงามลำดับ ต่อมาเย่ชิงหานจึงเลือกที่จะลงมือเฉพาะกับหมูป่าเท่าั้ จนึนี้ฆ่าหมูป่าตัวึ่ใช้พัปราณรบไม่ึึ่ใ้าส่วน พูดได้เลยว่าง่ายดายเป็น่ามาก
เนื่องจากหมูป่าเขี้ยวตันเป็นเพียงแค่มารอสูรระดับึ่ รูปแบบาโจมจึงเรียบง่าย พละกำัมากุเพียงแค่กำัม้า้าตัว ส่วนผู้มีพัฝีมือระดับขั้นสูงุของขอบเขตปุถุชนมีพละกำัเท่ากับกำัม้า้าตัว ระดับขอบเขตผู้กล้ามีพละกำัเท่ากับกำัม้าิตัว เย่ชิงหานที่อยู่ใระดับแรกของขอบเขตขั้นสูงมีพละกำัเท่ากับกำัม้าิตัวึ้ไป
ช่วงนี้เขาออกล่า่าไม่หยุด ปะสบาณ์าต่อสู้ก็เพิ่มึ้เรื่อยๆ และเริ่มเคยชินกับาใช้พัปราณรบที่มีอยู่าใกายมากึ้ กำัม้าิตัวสู้กับหมูป่ากำัม้า้าตัวจึงสามารถฆ่าได้่าสบายแบบไม่ต้องห่วงกังวลเลยสักิ
ถ้าหากเป็นยอดฝีมือระดับสูงาโจมตีเพียงแค่ง่ายๆ ทีเีก็สามารถฆ่าได้ เย่ชิงหานที่เพิ่งฝึกฝนมาเพียงิปี ทั้งระดับขอบเขตและพัแม้จะยังไม่สูงมากแต่รากฐานมั่นคงแข็งแ เมื่อ่าาขัดเกลาจากาต่อสู้จริงใระยะแรกมาได้ จนนี้สามารถรับมือหมูป่าได้่าสบาย
อีก่าึ่คือเย่ชิงหานรู้ตัวเองดีจึงไม่เคยคิดที่จะเข้าไปใส่วนของเทือกเขาที่ลึกมาก่านี้ เาะที่เขาต้องาก็แค่เพียงแก่นผลึกมารอสูรระดับึ่เท่าั้ ัั้จึงเน้นาสนใจไปที่หมูป่าเขี้ยวตันมารอสูรระดับึ่เพียงเท่าั้ ถ้าหากพบเจอกับมารอสูรชิอื่นก็จะรีบเร่งล่าถอยหลบไปเพื่อาปลอดภัยโดยทันทีพ
“อืม...วันนี้ได้มาิเม็ดแ้ สามารถพักผ่อนได้แ้!”
มองลอด่าใบไม้เห็นแสงสายัณห์กำัจมลงลับขอบฟ้าไป เย่ชิงหานตัดสินใจหาที่พักแรมใระแวกใกล้เคียง เาะเวลาาคืนเทือกเขาคือสรวงสวรรค์ของเหล่ามารอสูร หากทะเล่อทะล่าเิทางอาจจะายโดยไม่รู้ตัว
เย่ชิงหานนอนเอนกายพิงอยู่กับกิ่งไม้ใญ่บน้ไม้ ใช้มือทั้งข้างรองหัวแทนหมอน ปากคาบ้หญ้าที่ไม่รู้ชื่อ้ึ่ สายามองลอด่าช่องว่างของใบไม้ึ้ไปยังท้องฟ้ายามราตรีที่ดารดาษไปด้วยดวงดาว
เป็นค่ำคืนที่เงียบสงบราวกับผืนน้ำ แสงั์สีเงินที่สาดส่องไปทั่วผืนปฐี ดวงดาวบนท้องฟ้าสว่างเจิดจ้าูราวกับเพชรที่เปล่งปะกายแสงระยิบระยับฉันั้
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??