เรื่อง อสูรทลายสวรรค์ [แปลจบแล้ว]
“ไมู่้ว่าตอนี้ชิงอวี่กำลังทำอะไรอยู่?” เย่ชิงหานคิดไปต่างๆ าา คิดถึงโลกเดิมที่เคยจากมา คิดถึงบิดามารดาที่ายจากไป แต่ที่คิดถึงยิ่ง่าคือน้องสาวตัวน้อยที่แสนบอบบางนั้นที่อยู่ห่างไกลออกไปในเมืองชาง
คิดถึงน้องสาวที่งดงาม่โยน ู้ความ และรูปร่างที่บอบบางที่ต้องการการปกป้องนั้น เื่คิดถึงบ่อยครั้งที่มันสะเทือนเข้าไปถึงส่วนลึกที่่โยนที่สุดในก้นบึ้งภายในหัวใจเขา ความู้สึกความเป็ญาติพี่น้อง? หรือความู้สึกที่ยังไม่สามารถจะู้ได้? เย่ชิงหานเก็ไมู่้คำตอบ ู้เพียงแต่ว่าตอนี้คิดถึงเย่ชิงอวี่เป็อย่างา
“ี๊ๆ ี๊ๆ”
เสี่ยวเฮยที่อยู่บนอกเย่ชิงหานกำลังใช้อุ้งเล็บั้สองข้างมันตะกุยตะกายไปมา ปากส่งเีง้ี๊ๆ ี๊ๆ ออกาไุ่ สองวันมาี้มันชอบออกมาเล่นข้างนอกแม้ว่าจะเป็เวลาไม่นานแต่ก็ทำให้เย่ชิงหานดีใจเป็อย่างา มันแสดงให้เห็นว่าสัตว์อสูรเิ่จะค่อยๆ ้าข้ามผ่านช่ระยะ่แอและเติบโตขึ้นเรื่อยๆ
“้อะไร ี๊ๆๆๆ!” เย่ชิงหานใช้สายาที่แสดงออกถึงแววตำหนิมองไปยังเสี่ยวเฮย พูดด้วยรอยยิ้มขึ้น “เ้าเป็สัตว์อสูรระดับสูงนะเสี่ยวเฮย ทำไม้เลียนแบบหนู ี๊ๆๆๆ อย่างี้ ราชสีห์มันยัง้ โฮกๆ อย่างน้อยที่สุดเ้าก็ควร้ให้มันเหมือนลักษณะภายนอกหน่อยก็ยังดี โฮ่งๆ ก็ได้ยังน่าฟังหน่อย ถ้าหากเ้ายัง้แบบี้ีเขาจะพูดเอาได้ว่าสู้สุนัขจมูกราชสีห์ยังไม่ได้เลย”
“ี๊ๆ ี๊ๆ” เสี่ยวเฮยทำสีหน้างุนงง ดาั้สองข้างกลอกกลิ้งไปมา ทำสีหน้าท่าทางแสดงออ่าไม่เข้าใจ
“ี๊ๆ xxxxx...ถ้ายัง้ี๊ๆ ีระวังข้าจะเฉือนจู๋เ้าทิ้งเี ให้เ้าไม่มีจู๋ดูสิยังจะกล้า้ี๊ๆ ต่อีไหม!” เย่ชิงหานพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ มีสัตว์อสูร้ี๊ๆ ไม่น่าฟังเช่นี้พาออกไปเดินข้างนอกใครเห็นเข้าถูกหัวเราะเยาะขายขี้หน้าหมด
“ี๊ๆ...” เสี่ยวเฮยยังคงทำหน้างุนงงสงสัยดังเดิม คล้ายกับว่าเีงที่มัน้ไม่ได้มีสิ่งผิดแปลกแต่อย่างใด ใบหน้าท่าทางบ่งบอ่าแม้ฆ่าให้ายก็ยังจะ้แบบี้ เย่ชิงหานก็อับจนด้วยปัญญากำลังจะเรียกมันกลับเข้าไปยังมิติสัตว์อสูร ทันใดนั้นเเสี่ยวเฮยคล้ายกับว่าสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง ดาไข่มุกั้สองข้างมันพลันเปลี่ยนจากสายาเด็กน้อยที่ชอบเล่นซุกซนกลายเป็ดุดันแหลมคมขึ้นมาทันที ขนที่อยู่บนหัวตั้งชูชันขึ้น ดูคล้ายกับราชสีห์ที่เจอเข้ากับศัตรูโดยธรรมชาติฉันนั้น
“หืม? มีสิ่งผิดปกติ? ไม่ได้การ!”
เย่ชิงหานเก็สัมผัสได้ถึงสิ่งไม่ชอบมาพากลเช่นเดียวกัน มีบางสิ่งทำใหู้้สึกขนลุกและเย็นเฉียบไปทั่วั้ร่าง าวันที่ผ่านาารต่อสู้อย่างต่อเนื่องทำให้เขาตัดสินใจได้ถูกต้องภายในระยะเวลาไม่กี่เสี้ยววินาที รีบเรียกสัตว์อสูรกลับเข้าไปยังมิติสัตว์อสูร จากนั้นพลิกกายหย่อนตัวลงจากกิ่งไม้ใญ่ลงไปเบื้องล่าง
ปัง!
“อ๊าาา...”
เย่ชิงหานถึงแม้ปฏิกิริยาจะตอบสนองเ็ แต่สิ่งที่เข้ามาลอบจู่โจมกลับรวดเ็ยิ่ง่า ในะที่เขาหย่อนตัวลงมาจากกิ่งไม้ใญ่ มีเงาสีดำสายหนึ่งที่กำลังลดตัวลงมาจากท้องฟ้าพร้อมกรงเล็บแหลมคมสองข้างที่สะท้อนเข้ากับแสงจันทร์เปล่งประกายเย็นยะเยือกออกมา มันตะปบไปที่กิ่งไม้ใญ่ที่ที่เย่ชิงหานเอนกายอยู่แต่ก่อน กิ่งไม้แตกขาดออกในทันที หน้าอกด้านซ้ายเย่ชิงหานก็พลอยถูกกรงเล็บตะปบเข้าไปด้วยเช่นกัน
ในวินาทีนั้นเย่ชิงานู้สึกราวกับว่าร่างกายซีกซ้ายถูกฉีกออก ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กายทนไม่ได้จึงครางออกมาด้วยเีงต่ำ เขาู้สึกได้ว่ากระูซี่โครงด้านซ้ายอย่างน้อยหักไปสองสามซี่ ัจากความู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแผ่านพ้นไปหน้าอกด้านซ้ายก็เิู่้สึกชาขึ้นมา และในเวลาี้เขาเิ่ใช้สมองครุ่นคิดขึ้นมาอย่างรวดเ็
ใจเย็นๆ! ใจเย็นๆ!
เขาบอกกับตัวเว่าจะต้องใจเย็นๆ ไม่อย่างนั้นละก็วันี้ได้ายแน่ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย
ร่างเย่ชิงหานยังคงร่หล่นลงมายังพื้นเบื้องล่าง เงาดำที่อยู่ข้างบนก็กระโดดามลงมาติดๆ ราวกับว่าจะรีบซ้ำให้ายในะที่เขาบาดเจ็บอยู่ จากเหตุการณ์เื่สักครู่ทำให้หัวเย่ชิงหานกลับมาปลอดโปร่งีครั้ง ภายในหัวครุ่นคิดอย่างรวดเ็สายามองไปยังเงาดำที่ใกล้เข้ามาทุกที ทันใดนั้นเขาแสยะปากยิ้มขึ้น
เขาที่อยู่เพียงแค่ระดับขอบเขตขั้นสูงต่อให้อยู่ในสภาพที่พร้อมที่สุดในทุกๆ ด้านก็ไม่ใช่คู่มือมารอสูรตัวี้ ยิ่ง่านั้นในตอนี้เขาบาดเจ็บสาหัสเีด้วย!
หนีก็หนีไม่รอดแ้!
งั้นก็ไม่ต้องหนี ไอ้เดรัจฉานตัวี้มันอยากกินข้า? ข้าก็จะส่งใส่พานไปให้มันกิน! แต่ถึงแม้ข้าจะายก็จะลากมันลงนรกไปด้วยกัน
เย่ชิงหานตอนี้คิดได้เพียงความคิดที่บ้าคลั่งเช่นี้เ่านั้น เขาเิ่ยืมแจากกิ่งไม้ค่อยๆ ทำให้ตนเตกถึงพื้นได้ช้าลงีเพื่อให้ลงถึงพื้นได้พร้อมกันกับมารอสูรตัวนั้น
“มารอสูรระดับสามเสือเขี้ยวดาบ!”
มองดูเงาดำที่อยู่ใกล้แค่ปลายจมูก อาศัยแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาเพียงเล็กน้อย เขามองเห็นปากที่เหี้ยมโหดที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด ฟัสีขาวราวกับสีหิมะงอกยาวออกมาราวกับดาบ ดากลมใญ่ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายความเย็นยะเยือก ตัวอักษรคำว่าราชาขนาดใญ่ส่ายไหวไปมา มันคือมารอสูรระดับสามเสือเขี้ยวดาบ แถมยังเป็ชนิดที่อยู่ในระดับสูงระดับสามีด้วย
“มาเลยเ้าเดรัจฉาน! มาทำให้ข้าสัมผัสถึงพลังเ้าสักหน่อยเป็อย่างไร”
ครืน!
พื้นดินั่สะเทือน ขาั้สี่เสือเขี้ยวดาบเหยียบร่างเย่ชิงหานตกลงสู่พื้น หนึ่งหนึ่งอสูรน้ำัรวมกันาร้อยกิโลทำเอากอหญ้าในระแวกใกล้เคียงถูกทับปรากฏเป็รูปสี่เหลี่ยมขึ้น เย่ชิงหานู้สึกราวกับว่าถูกรถเก๋งที่วิ่งตรงมาชนเข้าอย่างจัง กระูทั่วั้ร่างและเอียด ความเจ็บปวดรุนแมหาศาลครอบคลุมไปทั่วร่างกาย เลือดสีแดงสดคำหนึ่งไหลทะลักออกมาจากกระเพาะอย่างบ้าคลั่ง ดูคล้ายกับสัตว์ถูกล่าที่กำลังใกล้ายพยายามดิ้นรนช่ลมหายใจเฮือกสุด้าฉันนั้น
ส่วนเ้าเสือเขี้ยวดาบกำลังใช้สายาที่เย็นยะเยือกพิจารณาดูเหยื่อที่อยู่ใต้กรงเล็บมันว่าจะเิ่ลงมือจากส่วนไหนดี
แต่ทว่า
ในะที่เย่ชิงหานกระอักเลือดออกมานั้น เสือเขี้ยวดาบเหมือนกับว่าไม่อยากให้ศีรษะมันแปดเปื้อนด้วยเลือดที่สกปรกเ้ามนุษย์่แอผู้ี้ จึงเคลื่อนตัวหลบไปข้างๆ
ในเวลาี้เ เย่ชิงหานที่คล้ายกับว่าายไปแ้ ดาเปล่งประกายแสงสองสายที่คมกริบราวกับกระบี่ออกมา มุมปากปรากฏรอยยิ้มเหี้ยมโหด มือขวาที่กำกริชสีดำไว้แน่นตวัดกรีดผ่านไปยังลำคอเสือเขี้ยวดาบอย่างรวดเ็และัหน่ราวกับฝนดาวตก
ฉัวะ...!
เสือเขี้ยวดาบหันคอกลับมามองเย่ชิงหาน สายาเต็มไปด้วยความตกใจหวาดกลัวและสิ้นหวัง จากนั้นลำคอคล้ายกับเขื่อนแตกเลือดสีแดงสดไหลทะลักพรั่งพรูออกมา สุด้าั่กระตุกสักพักก่อนจะล้มลงไป ดาั้สองมันยังเบิกกว้างคล้ายกับว่าายาไม่หลับฉันนั้น
“ฮู่วๆ...”
จนกระทั่งเห็นว่าเสือเขี้ยวดาบไม่ขยับตัวแ้เย่ชิงหานถึงได้ถอนหายใจออกมาอย่างัหน่ ตอนี้ร่างกายเิ่บิดงอขึ้นมาทันทีด้วยความเจ็บปวด เื่สักครู่เพราะตกอยู่ในสถานการณ์คับขันเป็ายถึงได้ฝืนลืมความเจ็บปวดไป วิธีรอดมีเพียงเอาตัวเเข้าไปเสี่ยงเ่านั้นถึงจะมีโอกาสรอดได้ หากฆ่าเสือเขี้ยวดาบได้ก็ยังพอมีโอกาสรอด ไม่อย่างนั้นภายใต้คมเขี้ยวที่แหลมคมราวกับดาบนั้นตนเจะต้องายแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย
“เหอะๆ เสี่ยงายเพื่อเอาีิรอด ดูท่าจะไม่รอดอยู่ดี...แต่ว่าก็ฆ่าไอ้เดรัจฉานี้ได้ ายก็ไม่เีดายแ้ล่ะ ท่านพ่อ ่าแ่ ลูกจะไปอยู่เป็เพื่อนพวกท่านแ้! ชิงอวี่ เฮ้อ! ชิงอวี่...”
เขาู้ตัวดีว่าอาการบาดเจ็บเขาเป็อย่างไร กระูทั่วั้ร่างยกเว้นมือขวาและศีรษะล้วนบิดงอแตกหักอย่างรุนแ ร่างกายสูญเีเลือดไปาจนถึงตอนี้ก็ยังไหลอยู่ ที่สำคัญที่สุดคือตอนี้เขาไม่มีแแ้ ไม่มีแแม้แต่จะกระดิกปลายนิ้วมือก็ยังทำไม่ได้เลย ดังนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึงให้ลุกขึ้นนั่งโคจรพลังรักษาอาการบาดเจ็บเลย
ข้ามาอย่างเงียบๆ ข้าก็จากไปอย่างเงียบๆ สะบัดแขนเสื้อโบกมืออำลา ไม่นำพาสิ่งใดติดตัวไปด้วย
ในหัวเย่ชิงหานตอนี้ปรากฏกลอนประโยคหนึ่งโผล่ขึ้นมา ีิเหมือนดั่งภาพวาดใบหนึ่ง ภาพวาดทวีปมังกรเพลิงใบี้ตนเยังไม่สามารถวาดให้เสร็จได้แ้ หวังว่าภาพวาดในีิต่อไปตนเจะเป็ภาพภูเขาและสายน้ำที่งดงาม...ชิงอวี่ ชิงอวี่! พี่จะจากเ้าไปแ้นะ ทิ้งเ้าไว้เพียงเดียวอย่างโดดเดี่ยวและลำบากยากแค้นบนโลกใบี้ ไมู่้ว่าจะได้รับทุกขเวทนาสักปานใด...
ภายในใจทอดถอนใจออกมาอย่างัหน่ ู้สึ่าพลังีิภายในกายกำลังหมดหายลงไปทุกที
เขาหลับาลงรอคอยความายที่กำลังใกล้เข้ามาถึง...พ
แต่ในเวลานั้นเ!
กระแสพลังอบอุ่นสายหนึ่งพุ่งทะลักออกมาจากทางนิ้วนางเขา สติสัมปชัญญะที่กำลังเลื่อนลอยขาดหายไปพลันปลอดโปร่งฟื้นคืนมา เขาค่อยๆ สัมผัสรับู้มันอย่างประณีต...ทันใดนั้น วิญญาณเขาต้องั่สะเทือนขึ้นราวกับพบเจอเข้ากับเรื่องที่มหัศจรรย์ ความดีใจอย่างเป็บ้าเป็ัพรั่งพรูเข้ามาภายใจจิตใจเขาอย่างถึงที่สุด
“กระแสพลังี้...กระแสพลังี้กำลังรักษาและฟื้นฟูร่างกายข้า
้าอดแ้ สวรรค์! ้าอดแ้...เอ๊ะ! แ้กระแสพลังสายี้พุ่งทะลักออกมาจากที่ใดกัน นิ้วนาง? แหวนทองเหลืองที่ใส่อยู่บนนิ้วนาง...หรือว่า? หรือว่า? ที่คิดว่าเป็เลียนแบบแท้จริงแ้เป็แท้?”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??