เรื่อง อสูรทลายสวรรค์ [แปลจบแล้ว]
“ใ่ เจ้าจำเป็ต้องทำความสะอาด”
มองดูเด็กหนุ่มตรงหน้ามีอาการขวยเขินเล็กน้อยอั้นเยว่ยิ้มออกมาด้วยอารมณ์ยินดี ใบหน้าที่ขาวเนียนของนางแดงยิ่งึ้่าเก่า เีงที่อ่อนหวานดังลอยอยู่กลางอากาศใยามค่ำื “แต่ว่าเจ้าไม่ต้องรีบร้อนขนาดั้ก็ได้ เพราะเจ้ายังมีเวลาีสามเืที่จะทำความสะอาดจานชามภายให้องครัวให้สะอาดหมดจด”
“อืม! ความจริงแล้วข้าไม่ได้รู้สึกสนใใการทำความสะอาดจานชาม เพียงแต่สนใใเตียงใบใหญ่ที่อยู่ให้องั้มาก่า ไม่รู้ว่าจะอ่อนนุ่มมากเพียงใด? นอนใเทือกเขามาั้าวันคิดถึงรสชาติของการนอนเตียงนุ่มๆ ะแู่่แล้ว ถ้าหากเจ้าแพ้...คงไม่บ่ายเบี่ยงหรอกใ่ไหม?” มองผ่านม่านไข่มุกเข้าไปภายให้องเ่ิาเห็นเตียงสีชมพูขนาดใหญ่ ้ายกับนึกอะไรึ้มาได้จึงพูดออกมา
“คิกๆ เป็เด็กหนุ่มที่่าสนใเีจริง” มองเห็นอาการ้ายกับเด็กของเ่ิา อั้นเยว่หัวเราะคิกๆ ึ้มาใทันที ทำเอาสิ่งที่อยู่บริเวณทรวงอกสั่นไหวไปามเีงหัวเราะ มองดูแล้วเป็ภาพที่่าชมอย่างที่สุด “ถ้าหากเจ้าเอาชนะข้าได้ พี่าคนี้จะให้เจ้านอนบนเตียงใบใหญ่สีชมพูั้ และให้เจ้าเปลี่ยนจากเด็กหนุ่มกลายเป็ชายหนุ่มด้วยเช่นกัน”
“ตกลงกันให้ชัดเจนก่อนว่า ไม่ใ่ข้าชนะท่านด้วยพลังทั้งหมด แต่คือชนะเพียงแค่พลังฝีืึ่หนึ่งของท่าน!” เ่ิาไม่อาจทราบได้ว่าเตียงใหญ่สีชมพูใบั้สำหรับผู้คนใเืงหมันหมายถึงอะไร และไม่รู้ว่ามีคนจำนวนมากเท่าใดที่ปรารถนา และพวกเขาคงไม่มีบุญวาสนาได้เห็น แต่เ่ิารู้เพียงว่าเตียงใหญ่ใบั้ใวันี้เป็ของเขาเท่าั้
“ตกลง...หนุ่มน้อยเรามาเริ่มกันเถอะ เอาแค่สัมผัสูก็พอ เดี๋ยวลานที่พักของข้าจะพังเีก่อน วางใได้พี่าคนี้ไม่บิดพลิ้วแน่นอน และไม่มีนิสัยแบบั้ด้วย” อั้นเยว่โบกืไปมา จัดชุดอาบน้ำให้แน่นเข้าที่ จากั้รวบเส้นผมสีดำงามสลวยไปมัดไว้ยังด้านั
เ่ิาเกาศีรษะพูดออกมาอย่างขวยเขิน “าลืมบอกท่านไปว่าชื่อของข้าคือ เ่ิา ข้ามีสัตว์อสูรตัวหนึ่งสามารถรวมร่างได้ ไม่รู้ว่าแบบี้จะถือว่าผิดกติกาหรือเปล่า?”
“ไม่เป็ไร ข้าก็ลืมบอกเจ้าไปเหืนกัน เื่ไม่นานที่ผ่านมาข้าเพิ่งจะบรรลุถึงระดับขั้นที่สามของขอบเเยี่ยมุ์ แม้จะลดขั้นพลังปราณรบลงมาึ่หนึ่ง พลังฝีืของข้าก็คงยังอยู่ใระดับขั้นูสุดของขอบเยอดุ์อยู่ดี เจ้าใช้ร่างสัตว์อสูรได้เลย ให้ข้าได้สัมผัสหน่อยสิว่าร่างสัตว์อสูรของตระกูลเย่ั้แข็งแกร่งสักเพียงใด”
อั้นเยว่โคจรวิชากำลังภายใทำให้พลังปราณรบที่อยู่ภายใร่างลดระดับขั้นลงมาเหลือึ่หนึ่ง แม้จะทำให้นางสามารถใช้พลังได้เพียงแค่ระดับขั้นูสุดของขอบเยอดุ์ แต่เท่าี้นางก็คิดว่าเพียงพอแล้ว จากการหาข้อมูลามเส้นาของนาง รู้ว่าเ่ิามีสัตว์อสูรคุณภาพระดับสี่ แต่นางก็ไม่ได้ใส่ใเพราะนางคิดมาตลอดว่ามีเพียงพลังที่เกิดจากการฝึกฝนอย่างมุมานะด้วยตนเเท่าั้ถึงจะเป็ของจริง การหยิบยืมพลังจากสิ่งภายนอกมาเพิ่มพูนให้ตนเล้วนเชื่อถือไม่ได้ เป็พลังที่มีได้เพียงระยะเวลาสั้นๆ เป็แนวทางที่ผิด เฉกเช่นเีกันกับตระกูลเย่ที่ได้รับพลังจากสัตว์อสูร
แต่ว่า เพียงไม่กี่วินาทีที่ความคิดี้เกิดึ้มาใหัวของนางพลันูระดับความเร็วที่่าตื่นตระหนกของเ่ิาพังทลายลงไปจนหมดสิ้น ดวงาคู่งามของนางตอนี้เต็มไปด้วยแววตื่นตระหนก มองดูเงาร่างสีดำที่ราวกับภูตผีวิญญาณที่พริบาเีก็แนบเข้ามาใกล้เบื้องหน้าของตนเ นางมีเวลาทำได้เพียงแค่อาศัยสัญชาตณาณของร่างกายและประสบการณ์ใการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมทำการเบี่ยงตัวหลบออกไปยังด้านข้างเท่าั้
ท่วงท่าที่เบี่ยงหลบออกใตอนี้ของอั้นเยว่ล้วนมาจากประสบการณ์การสู้รบที่สั่งมาาปี ทำการคาดคะเนความเร็ว ิา และท่วงท่าที่เ่ิาจะโจมตีเข้ามา แต่นางคงลืมไปว่าตนเลดระดับขั้นพลังลงมาึ่หนึ่ง แม้จะมีประสบการณ์การสู้รบที่ไม่เลว มีปฏิกิริยาตอบสนองที่ว่องไว แต่ว่า...ืเท้าของนางกลับามไม่ทันประสาทสั่งการที่เร็วเกินไป เป็เุให้ท่วงท่าที่เบี่ยงหลบออกไปั้เชื่องช้าไปหนึ่ง้า ดังั้ บริเวณลำคอของนางจึงูกริชสีดำเล่มหนึ่งแนบเข้ามาอย่างนิ่มนวล
“ท่านแพ้แล้ว ท่านติดหี้ืที่งามแก่ข้าืหนึ่ง!” สัมผัสถึงกลิ่นอายของาที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จของอั้นเยว่ เ่ิาัาสูดดมอย่างละโมบ
สำหรับผลของการต่อสู้เ่ิาไม่แปลกใเลยสักนิด ัจากรวมร่างพลังฝีืของตนเเพิ่มึ้อย่าง่ากลัวถึงระดับขอบเเยี่ยมุ์ ต่อสู้กับอั้นเยว่ที่ลดระดับพลังลงมาเหลือแค่ระดับขั้นูสุดของขอบเยอดุ์ย่อมเป็เื่ที่ง่ายดาย ตอนี้เาะแล้ว ดังั้...เขาจึงเริ่มลูบไล้ขาอ่อนทั้งสองข้างที่ขาวเนียนเรียวงามได้รูปของอั้นเยว่ผ่านเสื้ออาบน้ำสีขาวราวหิมะั้
“เดี๋ยวก่อน!”
ความรู้สึกสยิววูบวาบที่ขาอ่อนทำให้อารมณ์ความนึกคิดของอั้นเยว่กลับืมา นางยื่นืออกไปตีืปลาหมึกของเ่ิาออก แต่ก็ไม่ได้มีอาการโกรธหรือไม่พอใแต่อย่างใด จะมีก็เพียงแค่ความสงสัยจึงเอ่ยถามึ้ “พลังฝีืของเจ้าเพิ่มพูนึ้รวดเร็วขนาดี้? เื่สองเืก่อนเจ้าไม่ได้เก็บงำฝีืที่แท้จริงใ่ไหม?”!
“รับรองว่าไม่ใ่อย่างแน่นอน” เ่ิายื่นืปลาหมึกั้ออกไปีครั้ง ใบหน้าเคร่งขรึม แต่ลูกกระเดือกกลับขยับึ้ลงอยู่ไม่ขาดพร้อมกับลมหายใที่เริ่มหนักหน่วงึ้เรื่อยๆ แสดงให้เห็นถึงความปรารถนาภายใใอย่างชัดเจน “สองเืก่อนพลังฝีืของข้าอยู่ใระดับแรกของขอบเขั้นูจริง เป็เพราะเื่ก่อนข้าไม่ชอบฝึกฝนพลังุ์ แต่เพราะควาามของเจ้าดึงดูดข้า ข้าจึงตัดสินใที่จะละทิ้งนิสัยไม่เอาไหนั้ทิ้งเี ั้ปณิธาณว่าจะั้ใฝึกฝน ใที่สุดโชคก็เข้าข้างข้า พลังฝีืจึงพัฒนาึ้อย่างที่เห็น”
มองดูดวงาเรียวหงส์ที่แคบยาวของอั้นเยว่ ภายใดวงานาง้ายกลับพูดออกมาว่าเจ้าหลอกเด็กอมือยู่รึ? เ่ิากระแอมออกมาเบาๆ ยิ้มออกมาอย่างขวยเขิน แต่ืเท้าก็ไม่ได้หยุดนิ่งยังคงลูบไล้เลื่อนูึ้ไป ศีรษะแนบไปที่ข้างหูของนางแล้วพูดออกมาอย่างกระซิบกระซาบ “คนข้าจะบอกความจริงให้เจ้าฟัง สัตว์อสูรของข้าไม่ใ่แค่คุณภาพระดับสี่อย่างที่ลักษณะภายนอกแสดงออกมาให้เห็น เื่ี้...ท่านต้องช่วยข้าปิดเป็ความลับนะ!”
“อ้อ? เจ้าหนูน้อยอย่างเจ้าความลับเยอะแยะเีจริง...ก็ได้! พี่ารับว่าแพ้ใการเดิมพันใครั้งี้ ืี้พี่าคนี้เป็ของเจ้าแล้ว” อั้นเยว่กะพริบาปริบๆ ทำท่าทางยั่วเย้าซุกซนออกมา ืทั้งสองข้างวางไปบนไหล่ของเ่ิาอย่างเป็ธรรมชาติ รูปร่างที่เต็มไปด้วยส่วนเว้าส่วนโค้งแผ่ไอเร่าร้อนและ่าหลงใหลแนบชิดใกล้เข้ามา สองาของนางัพริ้ม ริมฝีปากสีแดงอวบอิ่มทั้งสองข้างเผยอึ้ ท่าทางเย้ายวนชวนให้เิบเิ้ม
เ่ิาไม่เกรงใแม้แต่น้อย กดริมฝีปากของตนเแนบลงไปกับริมฝีปากอวบอิ่มของนางอย่างหนักหน่วง ราวกับว่าจะดูดเอาของเหลวที่อยู่ภายใริมฝีปากที่เหืนกับกลีบดอกไม้ั้ให้แห้งเหือดไป ใขณะเีกันืเท้าก็ไม่หยุดนิ่ง ืข้างหนึ่งลูบไล้จนถึงภูเขาใหญ่ทีู่ตระหง่านทั้งสองลูก ่ๆ คืบานเลื่อนูึ้ต่อไปราวกับว่ายังหายอดของภูเขาไม่เจอสักที ขาอ่อนที่อยู่ด้านล่างงอเข่าดันแทรกึ้ไปตรงกลางระหว่างขาขาวเนียนั้ จากั้เีดสีึ้ลงไปยังพื้นที่ลี้ลับแ่ั้ผ่านผ้าอาบน้ำสีขาวที่กั้นอยู่ สัมผัสรับรู้ได้ถึงความรู้สึกสุขสบายที่ส่งผ่านมา รสสัมผัสที่หอมหวานที่ส่งผ่านมาทางปลายลิ้น ความเต่งตึงและอ่อนนุ่มที่ส่งผ่านมาจากืที่สัมผัสกับขุนเขา บวกกับรสสัมผัสจากการเีดสีของเข่ากับพื้นที่ลี้ลับแ่ั้ ทำเอาอารมณ์ความรู้สึกของเขาเิบเิ้มล่องลอยไปใความปรารถนาจนหลงทิศหลงทาง...
ภายนอกหน้าต่าง าลมหนาวของฤดูใบไม้ผลิพัดหวีดหวิว ภายใค่ำืแ่ฤดูใบไม้ผลิี้ไม่รู้ว่ามีคนีเท่าใดที่ไม่ข่มาันอน
.................................
“ทำไม? เจ้าจะไปแล้วรึ?”
อั้นเยวู่เีงดังเล็กๆ ปลุกให้ตื่นจากการนอนั เื่หันไปมองพบว่าหมอนใบที่อยู่ข้างๆ ไ่เจ้าของเีแล้ว หนุ่มน้อยคนั้กำลังจัดเก็บเสื้อผ้าพร้อมกับส่งยิ้มมองมายังตนเ ภายใดวงามีแววของความรักและสงา และความรู้สึกเศร้าเีใใการจากลา
“แม้ข้าอยากจะมีความสุขกับเจ้าให้มาก่าี้ แต่ใเื่เจ้าเป็ผู้หญิงของข้าแล้ว คิดว่าโอกาสหน้ายังต้องมีีแน่นอน ดังั้ข้าคิดว่าข้าควรไปจัดการปัญหาของข้าให้เรียบร้อยก่อนจะดี่า จากั้ค่อยกลับมาจัดการเื่ของเจ้าใหู้ต้อง แม้ว่าการพูดเช่นี้...จะเป็การไม่รับผิดชอบอย่างมาก”
จากเด็กหนุ่มกลายเป็ชายหนุ่มเต็มตัว ทำให้ความเชื่อมั่นและความองอาจภายใดวงาของเ่ิาไหลพรั่งพรูออกมาอย่างไม่รู้ตัว เขาคิดถึงเตียงใหญ่ที่อ่อนนุ่มใบี้ คิดถึงหญิงาที่อยู่บนเตียงที่ทำให้เขาเิบเิ้มลุ่มหลง ภายใใบังเกิดความระทมทุกข์ไม่สบายใึ้
“คิกๆ หนุ่มน้อยอย่าคิดว่าข้าจะรับผิดชอบเจ้า...” อั้นเยว่ทีแร่าจะพูดหยอกล้อสักสองสามประโยค แต่เื่มองเห็นความจริงใที่ปรากฏออกมาจากดวงาทั้งคู่ของหนุ่มน้อย นางจึงอดไม่ได้ที่จะพูดความจริงใใออกมา “อืม...ถ้าหากอยู่ตระกูลเย่แล้วไม่สบายใ เจ้าก็มาเืงหมันได้นะ ที่นี่พี่าพอมีสิทธิ์มีเีงอยู่บ้าง”
“พอมีสิทธิ์มีเีงคงเป็เพราะขุมกำลังที่หนุนัเจ้าอยู่ แต่เจ้าต้องจำไว้ให้ดี ไม่ว่าที่ไหนและเื่ไหร่ก็าม ขุมกำลังเพียงหนึ่งเีที่เจ้าสามารถพึ่งพาอาศัยได้อย่างมั่นคงที่สุดคือผู้ชายของเจ้า ลืมบอกเจ้าไปอย่างหนึ่ง เดิมพันเื่วานแม้เจ้าจะใช้พลังฝีืทั้งหมดที่มีข้าก็ยังสามารถเอาชนะเจ้าได้อยู่ดี จำเอาไว้ชื่อของข้าคือเ่ิา...เป็ผู้ชายของเจ้า!”
ประตููผลักออก าลมหนาวพัดโชยเข้ามา ท่ามกลางาลมหนาวั้ร่างของหนุ่มน้อย่ๆ เลือนหายไปอย่างช้าๆ อั้นเยว่ขดตัวอยู่ใผ้าห่มอย่างหงอยเหงาครุ่นคิดถึงคำพูดของหนุ่มน้อย ภายใใราวกับื่นยักษ์ที่พัดกระพือโหมซัดสาดอย่างบ้างั่ง
กับผู้มีพลังฝีืระดับขั้นที่สามของขอบเเยี่ยมุ์เขากลับกล้าพูดว่าเอาชนะได้? เขาอาศัยสิ่งใดใการเอาชนะ? แต่เื่คิดๆ ดู าเืก่อนยังเป็นายน้อยลำดับเจ็ดที่ตกอับ ระดับพลังฝีืแค่ระดับขอบเขั้นู ตอนี้กลับสามารถเอาชนะผู้มีพลังฝีืระดับขั้นูสุดของขอบเยอดุ์ได้ หนุ่มน้อยคนี้เติบโตึ้รวดเร็วจน่ากลัว ีทั้งยังดูลี้ลับและมีความลับซุกซ่อนอยู่อย่างมากมาย อาจจะเป็ไปได้ว่า...เขาสามารถเอาชนะข้าได้จริงๆ
ครุ่นคิดอยู่เนิ่นนาน ไม่รู้ว่าเป็เพราะเื่สักครู่เพิ่งรู้สึกได้ถึงไฟแ่รักน้อยๆ ที่เริ่มมีต่อหนุ่มน้อยคนี้ หรือว่าดวงาคู่ที่เชื่อมั่นและจริงใของเขา ใที่สุดอั้นเยว่เลือกที่จะเชื่อคำของเขา แม้จะรู้สึ่าเื่ราวเช่นี้ไม่ต่างจากเื่เหลวไหลไร้าะ
.................................
รู้สึ่าเื่ที่เกิดึ้เป็เื่เหลวไหลไร้าะไม่ใ่มีแค่อั้นเยว่เพียงผู้เี ยังมีเหมิ่งหลงที่กำลังนั่งดื่มเหล้าอย่างกลัดกลุ้มที่หน้าห้องโถงก็รู้สึกเช่นกัน เหล้าก็ดื่มไปาไหแล้ว เวลาก็ล่วงเลยมาาชั่วโแล้ว แต่ทำไมยังไม่เห็นเจ้าเด็กหนุ่มคนัู้ตีหน้าฟกช้ำดำเขียวหามออกมาี หรืออาจจะเป็ไปได้ว่าตนเดื่มเยอะเกินไป สิ่งที่เห็นเื่สักครู่เป็เพียงแค่ภาพลวงา
เพียงแต่ใตอนที่เขาเมาจนาจะัมิัแหล่อยู่ั้ ทันใดั้ประตูของลานที่พักด้านัก็ูเปิออก เด็กหนุ่มที่เดินเข้าไปเื่ก่อนหน้าี้เดินกลับออกมาอย่างหน้าาเปล่งปลั่งมีชีวิตชีวา แถมยังพยักหน้ายิ้มให้กับชายแก่ที่ยืนเฝ้าประตูอยู่ภายนอกีด้วย จากั้ค่อยเดินออกจากโรงเตี๊ยมเลือนหายไปใท่ามกลางค่ำืที่มืดมิด
เหมิ่งหลงมึนงงไปชั่วครู่ องพลันปลอดโปร่งึ้มาใทันที เขาใช้ืค้ำยันไปที่โต๊ะแล้วลุกึ้ยืนอย่างยากลำบากพร้อมกับส่ายหัวไปมา ท่าทางของเขา้ายกับอยากจะกล่าวสิ่งใดกับเงาร่างที่เลือนหายไปใท่ามกลางค่ำืที่มืดมิดั้ เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะกล่าวสิ่งใดออกไปดี สุดท้ายก็ไม่ได้พูดสิ่งใดออกมาพ
ทำได้แค่เพียงชี้ืที่สั่นเทาไปยังเงาร่างั้แล้วบ่นอุบอิบกับตนเด้วยสีหน้าขมขื่น เดือดดาล แะึัใ ราวกับว่าสิ่งที่ควรจะเป็ของตนพลันูคนขโมยไป เพียงแต่เขาไม่รู้ตัวเท่าั้เว่าของสิ่งั้ไม่ได้เป็ของเขาั้แต่แรก แม้จะบอ่าคนอื่นขโมยไปแต่ก็เป็การขโมยที่เปิเผยและตรงไปตรงมา
สุดท้าย เขานั่งลงีครั้ง รินเหล้าออกมาสองแก้วแต่กลับไม่ดื่มมันลงไป ้ายกับว่ากำลังประกอบพิธีไว้อาลัยแก่ของบางสิ่งบางอย่างที่สูญเีไป บางสิ่งบางอย่างที่ไม่มีวันจะได้มาครอบครอง...
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??