เรื่อง อสูรทลายสวรรค์ [แปลจบแล้ว]
เย่กุ้นี้เกิดารู้สึกหงุดหงิดรำคาญเป็อย่างา ออกศึกกับางามเกือบั้คืนเพิ่งจะได้ล้มหัวลงัถูกเรียกให้ตื่น แบบี้ไม่ว่าใครก็ต้องหงุดหงิดและเดือดดาลเป็เรื่องธรรมดา
เย่กุ้นเป็ูาสายเลือด้าเล็กตระกูล พลังฝีมือไม่ค่อยสูงานักระดับั้ที่สามขอบเขตเยี่ยมยุทธ์ แต่โชคดีที่สามารถเรียกสัตว์อสูรุภาพระดับหกพยัคฆ์หัวออกมาได้ หลังจากรวมร่างพลังฝีมือจะเพิ่มสูงึ้ถึงระดับขอบเขตนักรบ พลังฝีมือระดับขอบเขตนักรบใตระกูลเย่ถือว่าอยู่ใระดับกลางๆ แต่ก็นับเป็ผู้มีฝีมือหนึ่ง เมืองหมันมีลักษณะภูมิประเทศที่พิเศษมีเทือกเขารกร้างที่เป็ทรัพยากรธรรมชาติอย่างดี ไม่ใช่ว่าผู้มีพลังฝีมือระดับขอบเขตนักรบทุกจะสามารถมาครอบครองได้ เย่กุ้นเองก็เีสละทรัพย์สินไปเป็จำนวนากว่าจะได้มานั่งอยู่ใตำแหน่งี้
ใเมื่อลงทุนไปเป็จำนวนากว่าจะได้มาเป็้าเมืองหมันแห่งี้ แน่ว่าจะต้องเสพสุขให้คุ้มกับสิ่งที่เีไป ัเช่นูุหนูุสวยจากตระกูลเล็กๆ ที่อยู่ข้างาใขณะี้เป็หนึ่งใสิ่งที่เขาเสพสุขมาตลอดั้คืนที่ผ่านมา
แต่ว่าเพิ่งจะออกศึกไปั้คืน ั้ปีนเขา ั้ลงห้วยอย่างเหน็ดเหนื่อยและเพิ่งจะได้พัก เีงเคาะประตูที่น่ารังเกียจั้ััึ้ไม่หยุด ัั้เขาจึงเดือดดาลเป็อย่างา เิไปด่าไปเปิดประตูออกถลึงามองยามที่เฝ้าอยู่หน้าประตูพร้อมกับตะคอกออกมา “ถ้าหากเ้าไม่สามารถให้คำอธิบายที่สมเุสมผลกับข้าได้ น้องาอายุิสี่ั้เ้าคงจะได้ออกเรือนก่อนกำหนดแน่”
“นายท่าน น้องาข้าหน้าาอัปลักษณ์น่าเกลียดเหมือนข้า! เอ่อ...ข้างมีอยากพบท่าน” ยามเฝ้าประตูได้ยินัั้ใบหน้าเปลี่ยนสีไปใทันที รีบพูดอธิบายออกมาอย่างไม่รอช้า
“บิดาเ้าเถอะ! เ้ามันสมองหมาปัญญาควายหรืออย่างไร? มีอยากพบข้า ข้าจำเป็ต้องพบมันด้วยรึ? บอกมันว่าพรุ่งี้บ่ายค่อยมาใหม่” เย่กุ้นตบหน้ายามเฝ้าประตูไปทีหนึ่ง เป็ถึง้าเมืองภายใเมืองหมันเขาเป็ใหญ่ทีุ่ เมืองหมันเป็ถิ่นตระกูลเย่ เีจากว่ามีตระกูลเย่มาเยือน แต่โดยาหากเป็ตระกูลระดับทั่วไปมาขอพบเขาจะทำเป็ไม่สนใก็ได้
ยามเฝ้าประตูเห็นเย่กุ้นตบตนฉาดหนึ่งเสร็จแล้วกำลังจะจากไป จึงรีบร้อนพูดึ้ “นายท่าน เ็หนุ่มั้มีป้ายสีทองตระกูลเย่”
“ป้ายสีทอง?” จังหวะก้าวเท้าเย่กุ้นหยุดชะงักลงไปใทันที ใบหน้าที่ดูเหี้ยมเกรียมเขากระตุกสั่นไม่หยุด คิ้วดกดำั้ข้างเลิกึ้ จากั้ฝ่ามือที่ใหญ่หนาตบฉาดมายังยามเฝ้าประตูีครั้งหนึ่ง “มารดาเ้าเถอะ ทำไมไม่บอกให้เ็กว่าี้ รีบนำทางไปเ็”
การแบ่งระดับชั้นภายใตระกูลเย่เข้มงวดเป็อย่างา อยู่ใระดับไหนก็จะได้ป้ายใระดับั้ สีป้ายแต่ละระดับจะบ่งบอกถึงสิทธิอำนาจและตำแหน่งฐานะภายใตระกูล เห็นเย่กุ้นที่ใหญ่คับฟ้าภายใเมืองหมันเช่นี้ แต่เขาัมีเพียงป้ายสีทองระดับหนึ่งเพียงเท่าั้ เ็หนุ่มที่จะพบตนเองใคืนี้มีป้ายสีทองใครอบครอง ึ่แสดงให้เห็นว่าเป็ูาสายเลือดโดยตรงตระกูลอย่างแน่ แล้วมีหรือที่เย่กุ้นจะกล้าเมินเฉยใส่ เพราะนั่นเปรียบได้กับูาเ้าฟ้ามหากษัตริย์เลยทีเดียว
เย่ชิงหานไม่ได้คิดว่าตนเองเปรียบดั่งูเ้าฟ้ามหากบัตริย์แต่อย่างใด เขาเพียงแค่ร้อนใอยากรีบั้าโดยเ็ ัั้จึงลองชั่งใมาจวน้าเมืองดู แม้ในามเขาจะเป็นายน้อยหนึ่งตระกูล แต่ใเมืองชางแล้วัไม่ได้มีตัวตนแต่อย่างใด เขาคิดแค่ว่าตนเองเป็ูาที่เจ็ดตระกูลเพียงเท่าั้ ึ่ไม่ใช่นายน้อยลำดับเจ็ด
แต่เมื่อเขาหยิบป้ายสีทองออกมา ยามเฝ้าหน้าประตูที่เดิมทีวางมาดหยิ่งยโสโอหังอวดดีพลันเปลี่ยนเป็แมวน้อยที่อ่อนโยนไปใทันที ทันใดั้เย่ชิงหานเข้าใได้ใทันทีว่าเขาสามารถกลายเป็นายน้อยลำดับเจ็ดตระกูลเย่ได้ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งอาศัยพลังฝีมือตนเองใี้ สามารถที่จะกลายเป็นายน้อยลำดับเจ็ดได้อย่างแท้จริง
“มาจากจวนท่าน้าเมืองหลัก?” เย่กุ้นเิเข้ามามองเห็นเ็หนุ่มแปลกหน้าจึงหรี่าลงมอง เขายิ้มออกมาจากใบหน้าที่ดูเหี้ยมเกรียมั้
“เย่ชิงหานคารวะท่าน้าเมืองเย่กุ้น” เย่ชิงหานเลิกคิ้วึ้ยิ้มออกมาเล็กน้อยพร้อมกับทำการโค้งคำนับไปครั้งหนึ่ง
เย่กุ้นนั่งลงบนเกาอี้เ้ามืองแล้วพยักหน้าตอบรับ “อืม...แสดงตราูาตระกูลให้ข้าดูหน่อยเพื่อเป็การยืนยัน เป็ระเบียบปฏิบัติเพียงเท่าั้ าผู้มีาสามารถอย่าได้ถือสา”
เย่ชิงหานพยักหน้าตอบรับเบาๆ คิดภายใใว่า้าเมืองที่อ้วนอย่างกับหมูี้ ดูภายไม่ต่างจากพวกเลวที่มีาประพฤติเสื่อมทราม แต่ยังดีที่ไม่เลอะเลือนจนเกินไป เขารู้ดีใาหมายเย่กุ้นว่าให้แสดงหลักฐานเพื่อพิสูจน์ไม่เพียงแค่ป้ายสีทองเพียงเท่าั้ แต่ยังรวมถึงอัตลักษณ์เฉพาะตระกูลเย่ด้วยึ่ก็คือสัตว์อสูร ัั้ เพื่อเป็การข่มขวัญ้าเมืองี้ และเพื่อให้การเิทางเป็ไปอย่างราบรื่นายิ่งึ้ เขาตัดสินใว่าจะแสดงฝีมือออกมาาสักหน่อย
“ท่าตัดแยกมังกรคะนอง”
พลังปราณรบทั่วั้ร่างโคจรึ้ ร่างาเย่ชิงหานกลายเป็เงาเลือนรางหลายสายร่ายรำอย่างดุดันไปรอบๆ จากั้ปรากฏแสงวาบึ้บริเวณทรวงอก สัตว์อสูรที่ดูคล้ายสุนัขจมูกราชสีห์แต่มีเขาเล็กแหลมเขาหนึ่งปรากฏออกมาให้เห็นอย่างเลือนรางวูบหนึ่งแล้วก็เลือนหายไปกลางอากาศ
รับป้ายที่เย่ชิงหาน่มาให้ ใใเย่กุ้นปรากฏางุนงงสงสัยึ้ ภายใตระกูลมีูาที่บรรลุถึงเงื่อนไขใการเป็ิ์สายใเพิ่มึ้มาีหนึ่งตั้งแต่เมื่อไหร่? แต่เย่กุ้นก็ไม่ได้คิดอะไรา ใเมื่อเ็หนุ่มี้มีป้ายสีทองตระกูลีั้ยังสามารถเรียกสัตว์อสูรออกมาได้ และใช้ท่าตัดแยกมังกรคะนองได้ี แน่ใได้เลยว่าเป็ูาตระกูล แถมยังเป็ผู้ที่กำลังจะกลายเป็ิ์สายใ เชื่อว่าีไม่นานป้ายสีทองเ็หนุ่มี้จะถูกเปลี่ยนเป็ป้ายหยกแข็งที่สูงกว่าีหนึ่งระดับอย่างแน่ เมื่อคิดได้ัั้ใบหน้าที่เหี้ยมเกรียมเย่กุ้นสั่นกระตุกไปด้วยาปีติยินดีายิ่งึ้
“าผู้มีาสามารถพลังฝีมือไม่ธรรมดา ภายภาคหน้าอนาคตต้องไปได้ไกลอย่างแน่ ใเมื่อมาถึงเมืองหมันั้ที ให้อาทำการต้อนรับอย่างดีสักหน่อยเป็อย่างไร อยู่ที่นี่เที่ยวให้สนุกสักหลายๆ ั เ็ๆ จัดโต๊ะอาหารเช้า”!
“าปรารถนาดีท่าน้าเมือง ชิงหานขอรับไว้ด้วยใ ชิงหานยังมีเรื่องอยากรบกวนีสักเรื่องหนึ่ง”
“พูดมาได้เลยไม่ต้องเกรงใ” เย่กุ้นโบกมือตอบออกมาอย่างสบายอารมณ์
เย่ชิงหานพยักหน้าแล้วพูดึ้ “มารบกวนท่าน้าเมืองตั้งแต่เช้าตรู่ชิงหานรู้สึกละอายใยิ่งนัก ชิงหานเพิ่งจะัมาจากฝึกฝนพลังฝีมือ ี้มีเรื่องเร่งด่วนต้องรีบัไปยังเมืองชาง หวังว่าท่าน้าเมืองจะช่วยเป็ธุระช่วยจัดเตรียมการเิทางให้สักหน่อย”
“เรื่องเล็กน้อยเพียงแค่ี้เอง แต่ว่าเ้าจะไม่อยู่เที่ยวเล่นที่นี่สักหลายัก่อนหรือ? เ็าที่เมืองหมันมีแต่เด็ดๆ ั้ั้เลยนะ” เุ่้วงาเป็ประา ่สัญญาณบอกเย่ชิงหานทำนองว่า “เ้ารู้ว่าข้าหมายถึงอะไร” ออกมา
แน่ว่าไม่เลว เมื่อคืนวานข้านายน้อยี้ั้ลองั้ชิมาับมือตัวเองแล้ว เย่ชิงหานลอบคิดภายใใเงียบๆ ยังคงยืนกรานคำเดิม “ข้าคิดว่าเอาไว้โอกาสหน้าจะดีกว่า ี้รบกวนท่าน้าเมืองช่วยจัดเตรียมให้ที”
“อืม...เอาอย่างั้ก็ได้ เช่นั้ข้าก็จะไม่รั้งเ้าไว้แล้วละ อย่าลืมล่ะ ครั้งหน้าถ้ามาหยุดเที่ยวหลายๆ ัก่อนั” เย่กุ้นยิ้มออกมาอย่างผิดหวัง พยักหน้าหันไปบอกยามเฝ้าหน้าประตูเดิมสั่งกำชับึ้ “เอารถม้าคันที่เ็ทีุ่ข้าคันั้จัดเตรียมให้นายน้อยชิงหาน ีั้จัดองครักษ์คุ้มกันีสี่่นายน้อยัไปยังจวน”
“ขอบพระุท่าน้าเมืองเป็อย่างสูง ชิงหานขอลาไปก่อน มีโอกาสชิงหานจะัมาตอบแทนเพื่อแสดงาขอบุ” เย่ชิงหานทำการโค้งคำนับครั้งหนึ่ง เิามยามเฝ้าประตูออกจากจวน้าเมืองไป
บริเวณด้านหน้าประตูจวน้าเมือง รถม้าหรูหราโอ่อ่าคันหนึ่งจอดรออยู่ตั้งแต่เนิ่นๆ พร้อมกับองครักษ์คุ้มกันีสี่ที่จูงม้าสี่ตัวยืนรอด้วยาเคารพนอบน้อม เย่ชิงหานพยักหน้าให้ั้สี่พร้อมกับพูดึ้ “ออกเิทาง ใช้ระดับาเ็สูงุมุ่งหน้าไปยังเมืองชาง”
เสว่อู๋เหิน่องครักษ์มืดั้ห้ามาสังหารตนเอง แมุ้ท้ายตนจะโชคดีจัดการได้ั้หมด แต่ัรู้สึกว่าต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดึ้อย่างแน่ คิดถึงน้องาที่ไกลออกไปยังเมืองชางภายใใยิ่งเป็ห่วงกังวลาึ้เรื่อยๆ ัั้จึงตัดสินใเิทางกลางดึกลุกจากเตียงใบใหญ่ที่อบอุ่นและอ่อนนุ่มั้ ลองไปที่จวน้าเมืองเพื่อพบกับเย่กุ้นและได้รถม้าหรูหราโออ่าคันี้มา
ไม่ใช่เขาไม่มีเงินไปเช่ารถม้า และไม่ใช่โลภอยากนั่งรถม้าที่หรูหราโอ่อ่า แต่เป็เพราะรถม้าใเมืองหมันที่เ็ทีุ่มีแต่เฉพาะใจวน้าเมืองเพียงเท่าั้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งนั่งรถม้าเช่นี้ไปอุปสรรคใการเิทางแทบจะไม่มีเลยก็ว่าได้ สามารถไปถึงได้รวดเ็กว่ารถม้าธรรมดาา
มองเห็นรถม้าที่เคลื่อนตัวออกไปไกลอย่างรวดเ็ ยามเฝ้าประตูหมุนตัวัเข้าจวน้าเมือง มองเห็นเย่กุ้นนั่งอยู่ให้องโถงเงียบๆ จึงถามึ้ด้วยาสงสัย “นายท่าน ที่จากไปเมื่อสักครู่คือนายน้อยลำดับเจ็ด?”
“ไอ้โง่เง่าเต่าตุ่น! เ้าคิดจริงๆ หรือว่าข้าไม่รู้ว่าเขาเป็ูชายเย่เา” เย่กุ้นกวาดามองอย่างเย็นชามาครั้งหนึ่งก่อนจะพูดอย่างถากถางึ้
ยามเฝ้าประตูทำหน้างุนงนเข้ายิ่งกว่าเดิม พูดึ้ด้วยาสงสัยอย่างทีุ่ “แต่ว่านายท่าน...นายน้อยลำดับเจ็ดเป็นายน้อยขยะที่มีชื่อเีงทีุ่ใจวนเ้ามืองชาง แล้วทำไมนายท่านถึงได้ให้าเกรงอกเกรงใกับเขานัก?”
“ขยะ? ข้าว่าเ้านี่แหละขยะ!” ใบหน้าอันเหี้ยมเกรียมเย่กุ้นกระตุกึ้ ฝ่ามือใหญ่ตบฉาดไปีครั้งหนึ่งพร้อมกับร้องด่าออกไป “เ้าเคยเห็นขยะที่พลังฝีมือจากระดับแรกขอบเขตั้สูงฝึกฝนแค่เพียงเดือนบรรลุถึงระดับขอบเขตยอดยุทธ์? เ้าเคยเห็นสัตว์อสูรุภาพระดับสี่มีพลังกดดันที่น่าเกรงขามขนาดี้? เย่เาเป็วีรบุรุษองอาจมาั้ชีวิตจะไม่ทิ้งอะไรไว้บ้างรึ? จะมีูที่เป็ขยะได้อย่างไรกัน? เ้าคอยดูเถอะ ีไม่นานจวน้าเมืองชางได้คึกคักึ้มาแน่ ้ำยิ่งขุ่น สถานการณ์ยิ่งชุลมุนาเท่าไร นายน้อยลำดับสามก็จะมีโอกาสฉกฉวยผลประโยชน์ขณะที่เกิดาสับสนวุ่นวายาึ้เท่าั้ ฮ่าๆ...”
.................................
หลังจากที่รถม้าออกไปได้ไม่นาน ด้านทิศใต้เมืองหมันปรากฏชุดดำผู้หนึ่งพุ่งทะยานมาอย่างเร่งรีบ ชุดดำรูปร่างค่อนข้างเตี้ยทั่วั้ร่างเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นสภาพกระเซอะกระเซิง สีหน้าร้อนรนอย่างขีดุ เขาเลี้ยวามตรอกถนนอยู่ไม่กี่ครั้งก่อนจะมุดเข้าไปภายใโรงเตี๊ยมเล็กๆ แห่งหนึ่งมุ่งหน้าตรงไปลานที่พักทางด้านหลังใทันที จากั้ทำการเคาะบานประตูแห่งั้ึ้
พ่อ้าหลิวยังไม่ได้ั ไม่ใช่เพราะาน้อยที่อยู่ข้างา แต่เป็เพราะเขาห่วงกังวล เสว่อีั้ห้าเข้าไปยังเทือกเขาตั้งนานแล้วแต่ัยังไม่่ข่าวคราวมา หรือว่าจะพบเจอเรื่องราวอะไรบางอย่าง? เป้าหมายเป็เพียงนายน้อยขยะที่มีพลังฝีมือแค่ระดับขอบเขตั้สูง เขาไม่ได้ห่วงกังวลว่าั้ห้าจะจัดการกับเป้าหมายไม่ได้ แต่ห่วงกังวลว่าพวกเขาจะพบเจอกับสถานการณ์ไม่คาดฝันึ้
ก๊อกๆๆ!
เีงเคาะประตูที่เป็จังหวะัึ้ เขารีบลุกลงจากเตียงหยิบเสื้อหนาตัวหนึ่งมาใส่แล้วเิออกจากห้องไป
“ว่าอย่างไรนะ? เ้าบอกว่าั้ห้าถูกเย่ชิงหานสังหารจนหมดสิ้น?”
มองเห็นหนิวจินที่ท่าทางกระเซอะกระเซิง ได้ยินข่าวที่น่าตกใจากปากเขา พ่อ้าหลิวมือไม้สั่นึ้มาแบบไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าเป็เพราะสายลมหนาวใยามค่ำคืนฤดูใบไม้ผลิ หรือเป็เพราะารู้สึกหวาดกลัวที่เกิดึ้มาภายใใ
“เรื่องใหญ่ขนาดี้ผู้น้อยอย่างข้าไฉนเลยจะกล้าพูดาเท็จ ข้าน้อยใั้หลบซ่อนอยู่ไม่ไกลจากที่เกิดเุ สังเกตเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจน” หนิวจินเช็ดเหงื่อเย็นที่ผุดออกมาที่หน้าผาก หวนนึกถึงภาพเุการณ์ใั้ จนกระทั่งี้ใเขายังหนาวสั่นไม่หยุด หลังจากที่พวกเสว่อีั้ห้าายหมดเขาก็ไม่กล้าที่จะอยู่ที่นั่นีต่อไป รีบเร่งัมารายงานข่าว เพียงแต่ระหว่างทางเจอเข้ากับฝูงหมูป่ามารอสูรระดับสาม จึงทำให้เีเวลาจนป่านี้ถึงได้ัมาพ
“เ็ๆ รีบจัดเตรียมรถม้าที่เ็ทีุ่สามคัน หนิวจินข้าจะจัดคุ้มกันเ้าไป เ้าต้องรีบนำข่าวไปแจ้งแก่นายน้อยให้เ็ทีุ่ หากชักช้าทำให้งานใหญ่นายน้อยคลาดเคลื่อน ชีวิตน้อยๆ เ้าคงรักษาไว้ไม่ได้เป็แน่”
เมื่อไม่นานที่ผ่านมาพ่อ้าหลิวได้รับข่าวมาว่า จวน้าเมืองได้่รถม้าที่เ็ทีุ่เิทางออกไปยังเมืองชาง พิจารณาจากข่าวสารที่ได้รับจากหนิวจิน มือพ่อ้าหลิวยิ่งสั่นเ็และแรงยิ่งกว่าเก่าจึงรีบร้อนตะโกนออกมาอย่างุเีง แม้เีงจะัาแต่ัปะปนไปด้วยาหวาดผวาและสั่นเครือ
ผ่านไปไม่นานรถม้าสามคันวิ่งแหวกม่านหมอกใยามเช้าเมืองหมันเลือนหายไปจากหน้าประตูเมือง
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??