มนตร์เสน่หาอสูร

“เมื่อไหร่คุณจะปล่อยฉันไปเสียที”

เขากำลังเครียด ไม่รู้ว่าซาโวจะคิดทำอะไรบ้าง มธุรสก็พูดเอาพูดๆ จะให้ปล่อยเธอไปท่าเดียว และสิ่งที่เขาทำได้ก็คือ...ยื่นมือไปคว้าร่างของคนที่พูดจาจ๋อยๆ อยู่มาใกล้ พลางสอดแขนรัดรอบเคลื่อนฝ่ามือไปจับตรึงท้ายทอยมนและก้มลงปิดกลีบปากอิ่มนุ่มบดคลึงอย่างต้องการลงทัณฑ์โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะขัดขืนเพียงใด

อารมณ์ที่กำลังปะทุอยู่ลดน้อยลงไปแทบเหลือเป็นศูนย์ เมื่อได้ลิ้มรสความหวานละมุนของคนตัวเล็ก ไซม่อนบดเบียดขบกัดกลีบปากบนสลับล่าง พลางตวัดปลายลิ้นพยายามเปิดแยกสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากนุ่ม ซึ่งขบกัดเอาไว้อย่างสุดความสามารถ 

“อือ...” ‘ปล่อยฉันนะไอ้คนบ้า ไอ้คนใจร้าย ไอ้ผู้ชายสับปลับ เห็นแก่ตัว’ มือเล็กกำหมัดแน่นระดมทุบไปบนอกกว้างไม่ยั้ง แต่กลับถูกจับแขนไพล่ไปด้านหลัง ฝ่ามือร้อนผ่าวลูบไล้ไปตามสัดส่วนเว้าโค้งของเรือนกาย ทำให้มธุรสรู้สึกอ่อนล้าผสมกับความน้อยเนื้อต่ำใจที่ถูกรังแก

น้ำตาอุ่นร้อนเอ่อล้นและไหลออกมาอย่างหักห้ามไว้ไม่ได้ ทำไมต้องทำกับเธออย่างนี้ มีคู่หมั้นอยู่แล้วทำไมต้องมายุ่งเกี่ยวหลอกให้เธอเผลอมีใจให้ด้วย แล้วยังรังแกเอาแต่ได้ฝ่ายเดียวอีก มันสนุกนักหรือไง อยากได้ผู้หญิงสักคนทำไมถึงไม่ไปยุ่งกับคนที่เขาต้องการเล่า

ไซม่อนหยุดชะงัก เมื่อรับรู้ถึงน้ำใสๆ รสชาติเค็มๆ “ไม่ร้องนะ honey” นิ้วยาวกดซับหยาดน้ำตาอย่างอ่อนโยน