เรื่อง ล่าผ่าแดนทมิฬ
ณ ั้ที่เ็แห่งิินิลาฬ ซึ่งืเป็ั้ที่สูงีุ่เท่าที่ฟ้าครวญาึได้…
ภายในั้ที่เ็แห่งนี้แลดูแปลกประหลาดอยู่ไ่น้อย ไ่ว่ากวาดมองไปทางใด เราก็จะเห็นกลุ่มหมอกลอยปกคลุมเบาบางอยู่ทั่วทุกแห่งหน ส่งให้ัช่างดูเร้นลับ และอดคิดเสียไ่ได้ว่าภายในกลุ่มหมอกเหล่านี้จะมีสิ่งใดแอบซ่อน และกำลังเฝ้ามองเราาอยู่หรือไ่…
และที่ยิ่งชวนให้รู้สึกขนพองสยองเกล้าขึ้นไปอีกขั้น ัคือการที่กลุ่มหมอกเหล่านี้ไ่ได้มีสีขาวหม่นอย่างที่ควรจะเป็น แต่ักลับเป็น…
สีดำหม่น
เมื่อมองไปที่ั ช่างให้ความรู้สึกประหนึ่งกำลังมองไปยังความมรณะหรือไ่ก็ความชั่วร้ายบางอย่าง…
แล้วภายในกลุ่มหมอกที่ปกคลุม ณ ลานกว้างแห่งหนึ่ง เราเหมือนจะสาารถเห็นเงาร่างของคนคนอยู่ภายในนั้น…
“เหลืออีกไ่กี่ชั่วโมงก็จะครบยี่สิบสี่ชั่วโมง ป่านนี้พวกนั้นคงถึงั้ที่หกกันแล้ว”
แม้จะไ่สาารถเห็นร่างอย่างชัดเจน แต่เสียงนี้บ่งบอกชัดว่าคือฟาอีฟ!
ส่วนอีกเงาร่างที่เวลานี้กำลังยืนกอดอกพิงโขดหิน ัจะเป็นใครอื่นเสียไ่ได้นอกจากเอเทน!
“ก็คงงั้น”
เสียงเรียบเจือความหยิ่งยโสโดยสายเลือดดังตอบกลับ…
“ั้หก…แผนของนายคือั้นั้นสินะ?”
“ั้ที่หกเป็นั้ที่ค่อนข้างพิเศษ แม้จะไ่ถึงขั้นคำนวณได้แบบเจาะจงากนัก แต่ก็มี “รอบเวลาปลอดภัย” ที่จะผ่านาได้อยู่ แต่้าเกิดใครไ่รู้อีโหน่อีเหน่เดินเข้าไปใน “รอบเวลาต้องห้าม” แล้วล่ะก็…”
เสียงแค่นหัวเราะดังาจากเงาร่างในสายหมอก…
“…ต่อให้ัแกร่งแค่ไหน แต่ก็ยังไ่ากพอที่จะเอาชนะ “ธรรมชาติ” ได้หรอก…โอกาสรอดอิงจากสติของคนของเราที่เผลอหลุดเข้าไปคือ…สิบเปอร์เซ็นต์”
เสียงของฟาอีฟเงียบงันไปครู่ใหญ่ ก่อนที่จะดังผ่านกลุ่มหมอกสีดำหม่นนั้นาอีกครั้ง…
“ตอนที่นายบอกจะรอที่นี่ยี่สิบสี่ชั่วโมง นายคำนวณไว้แล้วสินะว่าด้วยความเร็วของพวกนั้น คงเข้า “รอบเวลาต้องห้ามของั้ที่หก” พอดี”
สิ้นเสียงฟาอีฟ เสียงแค่นลมหายใจก็ดังตามติดา…
“แน่อยู่แล้ว แกคิดว่าฉันพูดออกไปส่งๆ หรือไง?…”
เงาร่างเลือนรางที่กำลังพิงหลังกับโขดหิน เรียกนาฬิกาออกาดูเวลา…
“…อีกไ่เกินชั่วโมง ้าพวกัรอดาได้ พวกัก็จะาึที่นี่ แกไปทำตามฉันบอกหรือยัง?”
เผชิญต่อคำถามของเอเทน ฟาอีฟนิ่งไปครู่ ก่อนที่จะพูดประโยคอันน่าฉงนออกา…
“กำลังจะไป…แต่ว่านะ…แบบนี้ัไ่โหดร้ายเกินไปหน่อย?”
“โหดร้าย? กลับกันเลย แกรู้ไหม…”
เสียงหัวเราะในลำคอดังฝ่ากลุ่มหมอกาชวนให้รู้สึกขนหัวลุก…
“…เพราะัโหดร้ายนี่แหละฉันถึงได้ทำ…ฉันอยากเห็น…อยากเห็นเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ…อยากเห็น…ใบหน้าสิ้นหวังของัตอนฉันทำตามแผนที่ว่า!”
และเวลานี้ เมื่อเรามองไปตามทางที่ชายทั้งจากฟ้าครวญกำลังหันหน้าไป…
แม้จะเลือนรางจนยากจะมองเห็นอย่างแน่ชัดในกลุ่มหมอกหนาเช่นนี้…
แต่้าเพ่งสายตาสักนิด เราเหมือนจะสาารถเห็นถึง…
ต้นไม้ขนาดใหญ่ต้นหนึ่งที่โคนต้นมีโพรงไม้อยู่ตรงนั้น…
.
.
.
ขณะที่ชายหนุ่มทั้งกำลังจะเดินทางต่อ หลังจากหยุดพักหายใจหลบ-่าฝนใต้ต้นไม้ใหญ่ไ่ได้สักพักทันใดนั้นเอง พวกเขาทั้งที่กำลังจะก้าวขาออกจากร่มไม้ก็ต้องพากันชะงักฝีเท้า เงยหน้ากวาดมองไปรอบด้านราวกับจะสงสัยในอะไรบางอย่าง…
“พี่เชน…ผมคิดไปเองหรือเปล่า? เมื่อกี้เหมือนผมได้ยินเสียงอะไรสักอย่าง…อะไรสักอย่างเหมือนกำลังเคลื่อนไหว?”
ริวพูดด้วยสีหน้าไ่มั่นใจ ขณะเอียงหูพยายามจับเสียงปริศนาที่ได้ยินเมื่อสักครู่อีกครั้ง แต่ัก็ช่างยากจะแยกแยะเสียงใด เมื่อเวลานี้อยู่ท่ามกลาง-่าฝนที่ตกาอย่างไ่หยุดพัก
เชนไ่ได้ตอบริว ชายหนุ่มหลุบตามองพื้น พลางพยายามรับฟังเสียงที่แว่วากระทบโสตประสาทเมื่อครู่อย่างตั้งใจ
ด้านริวเมื่อเห็นเชนมีท่าทีเช่นนั้น เขาก็มั่นใจว่าเมื่อครู่ไ่ใช่มีแค่ตนเองที่ได้ยิน ชายหนุ่มจึงหลับตาเพ่งไปที่โสตประสาท…
เสียงห่าฝนตกกระทบพื้นดังาจากรอบทิศทาง…
สายลมพัดกิ่งก้านใบไม้โยกเสียดสี…
นั่นคือเสียงที่พวกเขาทั้งได้ยินาตลอดเมื่อาึยังั้นี้ แต่อย่างไรก็ดี เวลานี้เมื่อลองเงี่ยหูฟังดีๆ…
ัเหมือนจะเสียงแปลกประหลาดบางอย่างดังแทรกเข้าา คลับคล้าย…
เสียงสัตว์ที่มีนับร้อยนับพันขากำลังเคลื่อนที่!?!
และยิ่งผ่านไปากเท่าไหร่ ัก็ยิ่งเด่นชัดเจนากขึ้นเท่านั้น!!
“พี่เชน!? ได้ยินนั่นไหม? เหมือนตัวอะไรสักอย่างที่มีเป็นร้อยๆ ขากำลังวิ่งอยู่เลย!”
ริวลืมตาโพ มองไปยังทิศทางที่เสียงนั้นดังแว่วา!
เชนที่หลุบตาต่ำไ่ตอบอะไรออกไปในทันที เขามองไปยังน้ำขังบนพื้น จ้องมองัเขม็ง แล้วเขาก็ได้เห็นว่าแม้จะบางเบาจนยากสังเกต แต่น้ำในหลุมเล็กๆ นั้นที่ไ่มีสิ่งใดตกกระทบใส่ัเลยกำลัง…
เกิดแรงกระเพื่อม?!
“ไ่ใช่…นั่นไ่ใช่สัตว์!”
ทันทีนั้นเอง! เชนเงยหน้าขึ้นาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด กวาดมองต้นไม้รอบด้านราวกับจะมองหาอะไรบางอย่าง ก่อนีุ่ท้ายจะไปหยุดที่ต้นไม้ที่อยู่ห่างออกไปไกลพอควร ที่มีความสูงและความหนาใหญ่โดดเด่นกว่าต้นอื่นๆ!
“ไปที่ต้นไม้นั่น!”
เชนชี้นิ้วพร้อมออกวิ่งไปทันที ทำให้ริวที่ยังมีสีหน้าไ่เข้าใจ จำต้องวิ่งฝ่าสายฝนตามออกไปด้วย!
“เกิดอะไรขึ้นพี่เชน!?”
ริวที่กำลังจับฮูดคลุมหัวไ่ให้ปลิวหลุด ตะโกนสวนเสียงลมพัดกรรโชก
“ไ่มีเวลาอธิบาย! ไปที่ต้นไม้นั่นแล้วปีนขึ้นไปให้สูงีุ่! เร็ว!!”
เชนไ่อธิบายคำใดทั้งสิ้น วิ่งพุ่งฝ่าสายฝนไปยังต้นไม้ต้นนั้นด้วยความเร็วเต็มฝีเท้า และเพียงอึดใจเดียวเท่านั้น พวกเขาทั้งก็าึใต้ต้นไม้ที่ว่า!
ริวแม้จะยังคงไ่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเห็นท่าทีเคร่งเครียดจนน่ากลัวของเชน ชายหนุ่มก็ไ่คิดจะถามอะไรให้ากความ เขารีบกระโดดเกาะต้นไม้ ก่อนจะปีนป่ายขึ้นไปด้วยท่าทางที่ดูไ่ค่อยจะถนัดนัก
ส่วนเชนก็ไ่รอช้า เมื่อเห็นริวปีนนำขึ้นไปแล้ว เขาก็ปีนตามขึ้นไปทันทีด้วยท่าทางที่ดูคล่องแคล่วกว่าอย่างเห็นได้ชัด
ขณะที่ชายหนุ่มกำลังปีนขึ้นสู่ต้นไม้สูง ทันใดนั้นเอง ต้นไม้ที่พวกเขาอยู่ัก็โยกสั่นไหวเบาๆ พร้อมกับเสียงคล้ายสัตว์ร้อยขากำลังวิ่ง ที่เวลานี้ไ่จำเป็นต้องหลับตาเพ่งก็ยังสาารถได้ยินเสียงสนั่นกึกก้องชนิดชวนให้รู้สึกขนลุก!!
แล้วเพียงไ่กี่อึดใจท่ามกลางจิตใจสั่นสะท้านของมนุษย์ทั้ง เมื่อพวกเขามองไปจากจุดที่อยู่ ซึ่งสูงขึ้นาจากพื้นเกือบร่วมยี่สิบเมตรแล้ว พวกเขาก็ได้เห็นบางสิ่งที่ทำให้แทบจะต้องหยุดหายใจ!
ยอดต้นไม้ในความมืดสลัวบางส่วนพากันหักโค่นใกล้เข้าา! ต้นที่ไ่หักก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรงประหนึ่งถูกมือยักษ์จับเขย่า! และสิ่งที่ทำให้เกิดความน่าพรั่นพรึงเช่นนั้นก็คือ…
มวลน้ำมหาศาลสูงลิบที่กำลังซัดโถมาอย่างบ้าคลั่ง!!!
“น้ำหลาก!?”
ริวเบิกตาโพพลางตะโกนเสียงดังลั่นต่อสิ่งที่ได้เห็น! และจริงๆ เขาอยากจะแก้สิ่งที่พูดออกไป เพราะเมื่อได้เห็นมวลน้ำสูงลิบในความมืดสลัวที่กำลังใกล้เข้าานั่นแล้ว ัไ่ควรเรียกว่าน้ำหลาก แต่ควรเรียกว่าโคตรน้ำหลาก!!
“บ้าไปแล้ว!! ทำไมถึงได้ใหญ่โตขนาดนั้น!!?”
“อย่าหยุดริว! ปีนขึ้นไปอีก! เร็ว!!”
เชนที่เป็นผู้รับรู้ภัยธรรมชาติที่กำลังาเยือนตะโกนเรียกสติของริว!
‘น้ำป่าในิิสายฝนนั่นก็ว่าใหญ่ากแล้ว แต่นี่ใหญ่แล้วก็สูงกว่าจนเทียบกันไ่ได้เลย!!’
เชนมองไปยังยอดคลื่นน้ำป่าที่กำลังซัดโถมาซึ่งสูงประหนึ่งตึกนับสิบั้ ก่อนจะดึงสายตากลับ กัดฟันปีนต้นไม้ขึ้นไปด้วยความเร็วทั้งหมดที่มี!
แล้วอย่างรวดเร็วีุ่ นับตั้งแต่ที่พวกเชนวิ่งายังต้นไม้นี้ผ่านไปแค่ไ่ถึงนาที น้ำหลากสายใหญ่ยักษ์ก็โถมกวาดาึจุดที่พวกเชนอยู่!
มวลน้ำเกรี้ยวกราดมหาศาลเกินจะหาคำใดาบรรยาย โถมกระแทกใส่ต้นไม้รอบด้านรวมถึงต้นที่พวกเขาอยู่ก่อเกิดเสียง “ตูม!!!!!” สนั่นกึกก้อง!!
เสียงดังกระหึ่มกึกก้องจนกลบสิ้นทุกสรรพเสียงนั้นว่าน่าขนลุกแล้ว แต่ยังไ่อาจเทียบได้กับแรงสั่นสะเทือนของต้นไม้ที่โยกคลอนประหนึ่งถูกมือยักษ์นับสิบๆ ข้างจับเขย่า!!
มองไปยังเบื้องล่าง เวลานี้จะได้เห็นถึงมวลน้ำอันบ้าคลั่งที่อยู่ต่ำไปเพียงแค่ไ่ถึงช่วงแขนจากจุดที่พวกเขาอยู่! แต่อย่างได้ลืมว่าเวลาเวลานี้พวกเขาอยู่สูงขึ้นาจากพื้นอย่างต่ำก็ต้องมีสี่สิบเมตรแล้ว!!
พอจะสาารถจินตนาการได้หรือไ่ว่านี่เป็นน้ำหลากที่บ้าคลั่งเพียงใด!!!
“เกาะไว้!!!”
เชนตะโกนบอกริวแข่งกับเสียงคลืนคลานกึกก้องของมวลน้ำหลาก!
ด้านริวที่อยู่ต่ำไปกว่าเชนราวช่วงแขน และผิวน้ำป่าอันบ้าคลั่งห่างจากเท้าแค่ไ่กี่เมตร ร่างทั้งร่างของเขากำลังสั่นไหวไปาตามแรงสั่นสะเทือนของต้นไม้ใหญ่ ร่างกายทุกส่วนที่เวลานี้เปียกโชก ทำให้การเกาะเกี่ยวทำท่าจะหลุดออกได้ตลอดเวลา!
“บ้าเอ๊ย! ลื่นจังวะ!?”
ริวแยกเขี้ยวคำราม และด้วยเหตุดังกล่าว ส่งให้ชายหนุ่มตัดสินใจถอนมือข้างหนึ่งออกจากการยึดเกาะ คว้าจับไปที่มีดซึ่งเสียบไว้ในซองข้างเอว ทำท่าจะแทงมีดนั่นเข้าใส่ต้นไม้เพื่อเป็นที่ยึดจับ แต่พริบตานั้นเอง…
ต้นไม้ที่โยกสะเทือนอยู่แล้ว อยู่ๆ ก็โยกไหวอย่างรุนแรงจากคลื่นสายหนึ่งที่โถมากระแทก! ส่งให้ริวที่กำลังจะแทงมีดไปเป็นที่ยึดเกาะนั้น…
หลุดกระเด็นออกจากต้นไม้ร่วงไปยังมวลน้ำเกรี้ยวกราดเบื้องล่าง!!!
“เฮ้ย!?! ฉิบหา…!!”
เสียงอุทานตกใจของริวดังขึ้นเพียงเสี้ยวอึดใจ ก่อนที่ทั้งเสียงและร่างที่พยายามตะกายอากาศนั้นจะจมหายไปกับมวลน้ำหลากอันบ้าคลั่งเบื้องล่าง!!!
!!?!
“ริว!!!”
เชนที่อยู่สูงขึ้นไปแยกเขี้ยว แต่ยังไ่ทันที่เขาจะได้ตัดสินใจทำอะไร พริบตานั้นเสียงคลืนคลานอันดุร้ายก็ดังากระทบโสตประสาท และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้น สิ่งที่เห็นก็คือ…
มวลน้ำมืดสนิทสูงเกินศีรษะที่ซัดโถมเข้าากลืนร่างของเขา!!!
.
.
ความรู้สึกของเชนสับสนพร่าเลือน…
ภาพในกรอบสายตาหมุนตลบไร้ทิศทางในมวลน้ำอันเชี่ยวกราก…
สรรพเสียงอื้ออึงกึกก้องพร่าเลือนคือสิ่งสุดท้ายที่เขารับรู้ ก่อนที่ห้วงสติจะดับวูบไปอย่างไ่อาจฝืนรั้ง…
--------------
ขออนุญาตงดหนึ่งรอบการครับ ช่วงนี้งานยุ่งาก แทบไ่มีเวลาได้พักหายใจเลย ไว้พบกันในอีกรอบการครับ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??