แก้วนพคุณ

“ไอ้ไก่บ้านี่ชื่ออะไรนะ?” ถึงจะพอเดาได้ เขาก็อยากถามอีกทีเพื่อความแน่ใจ

“นพคุณ” ตอบห้วน ๆ ก็แล้วไงล่ะ หล่อนเองก็เริ่มจะมีน้ำโหขึ้นมาบ้างเหมือนกัน

“นี่เธอตั้งชื่อไก่นี่ว่านพคุณเหรอ? เธอกวนประสาทฉันรึไง? ยัยฝรั่งแคระ!” ไม่พูดเปล่า นพคุณจับแขนพริมา ออกแรงดึงนิดเดียวตัวเด็กหญิงก็ปลิวมาติดตัวเขาแล้ว

“ปล่อยลูกแก้วนะ”เด็กหญิงตกใจ หล่อนคิดไม่ถึงว่าเด็กหนุ่มตัวผอมจะมีแรงเยอะ ถึงขนาดยกหล่อนปลิวมาได้อย่างง่ายดายแบบนี้

“โอ้ย!”เด็กหนุ่มร้องเสียงหลง พลางหันไปมองที่นิ้วเท้าตัวเอง ไอ้ไก่ปีศาจที่เขาเรียกก่อนหน้านี้ กำลังตั้งใจจิกลงมาที่นิ้วก้อยเท้าข้างขวาของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย นอกจากขันอย่างเอาเป็นเอาตายแล้ว การจิกก็ทำได้จริงจังไม่แพ้การขันเลยทีเดียว

“นพคุณ อย่า!” เอาสิวะ! นี่ห้ามกูหรือห้ามไก่! เด็กหนุ่มคิดในใจ ให้ตายเถอะ!เขาไม่ใช่คนใจร้ายที่ชอบรังแกสัตว์ และก็ไม่ใช่คนโหดร้ายที่ชอบรังแกเด็กถ้าไม่เพราะเด็กนี่กวนประสาทตั้งชื่อไก่เหมือนชื่อเขา มีหรือเขาจะโกรธขนาดนี้ และไอ้ที่น่าโมโหมากกว่าอะไรทั้งหมด ก็คือหล่อนไม่มีความรู้สึกเลยด้วยซ้ำว่ามันเป็นการเสียมารยาทมากแค่ไหนที่เอาชื่อคนอื่น มาตั้งเป็นชื่อสัตว์เลี้ยงของตัวเอง