ทางใครทางมัน! เราหย่ากันแล้ว! [สามบุพเพสกุลซือ]

สีหน้าแบบนั้นหลังจากเห็นหนังสือหย่าที่ข้ายื่นให้คืออะไร? ในเมื่อตลอดสามปีที่ผ่านมา ท่านเป็นคนเรียกร้องอยากได้มันมากไม่ใช่หรือ? ข้าก็ลงนามให้แล้ว ท่านและคนอื่นๆ ในจวน ควรจะจุดพลุดีใจสิ ที่นางมารน่าชังมากแผนการร้ายกาจผู้นี้ จะไปจากจวนสกุลซือเสียที!

สีหน้าแบบนั้นคือไม่เชื่อใจ? คิดว่าข้าจะวางแผน?คิดว่ามีอะไรเข้าสิงข้า? คิดว่าข้าสมองกลับจนฟั่นเฟือน?

นี่ไม่มีใครคิดว่าข้าสำนึกผิดคิดได้บ้างเลยหรือ!?

เหอะๆ ในสายตาทุกคนข้าดูเลวร้ายมากสินะ ข้าจะพูดชัดๆ อีกรอบเลยนะ ข้าก็คือข้า ข้าที่เป็นเจ้าของร่าง ไม่มีใครทะลุมิติมาสิงร่างข้าทั้งนั้น!

ข้ารู้ว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะความผิดพลาดในอดีตที่ข้าเคยทำ..

ดังนั้นตฃอดสามปีที่ผ่านมา ข้าจึงพยายามแสดงให้ทุกคนเห็นถึงความดีในตัวและความจริงใจของข้า แต่ก็หาได้มีใครเปิดใจมองข้าในมุมใหม่ไม่ ซ้ำยังยัดเยียดเรื่องร้ายๆ ที่ข้าไม่เคยทำให้ด้วย เช่นนั้น..

พอกันที!!

'เซียวหลินหลิง' คนนี้ขอยอมแพ้

เหนื่อยก็พัก ถ้าเขาไม่รักก็พอ! หนังสือหย่านี่ข้ามอบให้ท่าน

แม้ใจของข้าจะรักและเทิดทูนท่านมาก แต่ข้าขอไปจากชีวิตท่านดีกว่าข้าจะต้องทนเจ็บไปมากกว่านี้ เมื่อเวลาสามปีได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าใจของท่านแข็งยิ่งกว่าหิน (คนอื่นด้วย) //พูดถึงก็เกลียดหัวใจของตนเองนัก

เอาเถอะ! อย่างน้อยข้าก็ภูมิใจที่ยังไม่เคยเข้าหอร่วมรักกับท่าน

ลาก่อน…

ขอให้มีความสุขกับอิสรภาพที่ข้ามอบให้นะเจ้าคะ :)

-------------------------------------

ทำไมกัน?! ซือหยวนซา…

เพียงแค่ชีวิตของสตรีตัวเล็กๆ คนเดียว ท่านถึงกับต้องจ้างนักฆ่ามากมายมาล้อมรถม้าข้ากลางทาง เพื่อป้องกันไม่ให้ข้ามีชีวิตรอดกลับไปถึงจวนสกุลเก่าเลยหรือ

ข้ารู้ท่านเกลียดข้ายิ่งกว่าอะไรดี...

เกลียดจนเป็นเรื่องลือกันไปทั่วว่าข้าเป็นสุดยอดนางมารร้าย ที่ทำให้คุณชายสามผู้ที่มีจิตใจอ่อนโยนประดุจพ่อพระ และไม่ถือตัว เกิดความรู้สึกเกลียดคนได้

แต่ข้ามิคิดว่าท่าน..จะเกลียดจนอยากให้ข้าหายไปจากโลก

เกลียดจนมีคำสั่งให้ฆ่าแม้แต่คนของตัวเอง ที่ไม่ยอมส่งตัวข้าไปให้!

เซียวหลินหลิงที่เลือกกระทำสิ่งใดไปแล้วไม่เคยเสียใจภายหลัง แม้แต่ตอนลงนามในหนังสือหย่าพร้อมส่งมอบให้คุณชายสามก็เตรียมใจไว้แล้ว จึงไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด

บัดนี้ เซียวหลินหลิงขอกลืนน้ำลายตัวเอง..

หากย้อนเวลากลับไปได้ นางจะขอไม่รู้จักท่าน นางจะยอมตัดใจเสียเนิ่นๆ เพื่อให้ชีวิตของนางไม่ประสบเรื่องเช่นนี้… แต่สายน้ำไม่ไหลย้อนกลับ เช่นนั้นขอเพียงแค่…

'ลืมทุกอย่างที่เกี่ยวกับท่าน แม้แต่เรื่องที่ท่านทำไม่ว่าจะเลวร้ายแค่ไหน เซียวหลิงหลินผู้นี้ก็จะไม่เก็บมาคิดแค้นเป็นเพลิงสุมใจ

หากนางคิดแค้น ใจของนางก็จะต้องเจ็บปวด

ไม่มีเหตุผลที่นางจะต้องมานั่งเจ็บ ทั้งที่คุณชายสามยังคงใช้ชีวิตสุขสบาย…

สู้ปล่อยวางแล้วลืมๆ ไปจะดีกว่า ขอให้ท่านหายไปจากความทรงจำของนาง แลท่านกับนางเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าที่ไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์อะไรกันทั้งแง่บวกหรือแง่ลบ...'

นับจากนี้...

และ… ตลอดไป...

.

.

.

.

แต่คำว่าตลอดไป ไม่เคยมีอยู่จริง!

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของชุดสามบุพเพสกุลซือเน้อ >< ถ้าจิถามว่าทำไมเป็นชื่อชุดแบบนี้ เดี๋ยวตอนท้ายๆ มีเฉลยน้า