เรื่อง เทพกระบี่เงาอสูร

บท๡ี่60  อาวุธเทวะ

หลังจากเดินตลาดเนี่ยฟงซื้อของหลายอย่าง๡ี่ใช้ในการเดินทางพวกนางขอแยกตัวไปเดินหาของใช้ส่วนตัวเนี่ยฟงหยิบถุงเงินให้นางไปในนั้นมีเงินหมื่นเหรียญดำหลังจางนั้นเนี่ยฟงก็เดินไปอีกทาง เขาเดินผ่านร้านตีเหล็กจึงนึกถึงเย่หวิ๋นบ้านนางเป็นช่างตีแหล็ก รวมไปถึงศิษย์พี่ทั้งสองของเขาเนี่ยฟงเดินเข้าไปในร้าน เขาเห็นชายร่างใหญ่๡ี่กำลังตีดาบกันอยู่ เนี่ยฟงงป้องมือ

“ท่านอาข้ามิได้จะล่วงเกินท่านแต่ว่าทถุกคนสามารถสร้างอาวุธวิญญาณได้แล้วเหตุใดท่านจึงตีอาวุธขายกัน”ชายคนนั้นหยุดมือแล้วหันมามอง

“เจ้าหนุ่มเจ้าคงไม่รู้ยังอาวุธเทวะล่ะสิ”เนี่ยฟงตาโต

“มันคืออะไรหรือท่านอา”เขาเดินมาหาเนี่ยฟง

“เจ้าหนุ่มนั่งลงก่อนเจ้าชื่ออะไรข้าหลุนจงเปา”

“ท่านอาข้าเนี่ยฟง”เขายิ้ม

“อาวุธเทวะเป็อาวุธ๡ี่มีพลังมากแต่มีวิธีการตีค่อนข้างยากและส่วนแระกอบก็ยังหายากมากอีกด้วย”

“ส่วนประกอบไม่ได้มีแค่เหล็กหรือท่านอา”หลุนจงเปายิ้ม

“อาวุธเทวะไม่ได้ตีจากเหล็กนะมันตีจากอสูร เนื้อ หนัง กระดูก  ฟัน เขา และแร่หิน๡ี่มีพลังวิญญาณ “เนี่ยฟงนึกถึงกระบี่ราชาเต่าขึ้นมาได้แล้วหยิบให้หลุนจงเปาดู

“นี่มันไม่ใช่อาวุธเทวะ แต่มันคืออาวุธอสูร พลังของมันเท่าเทียมกันแต่ว่ามนุษย์ไม่สามารถดึงพลังมันออกมาได้เท่านั้นเอง”เนี่ยฟงเริ่มเข้าใจอะไรบ้างแล้ว

“งั้นอาวุธเทวะมันมีลำดับชั้นหรือไม”

“แน่นอนนอกจากชั้นของอาวุธแล้วช่างตีต้องมีลำดับขั้นเท่าเทียมกันถึงจะตีของลำดับชั้นนั่นๆได้เช่น

ถ้าอยากได้อาวุธชั้นปัฐพีก็ต้องใช่ช่างตีเหล็กขั้นปัฐพี

ระดับช่างตีอาวุธมีห้าขั้น 

1 ระดับมนุษย์

2 ระดับปัฐพี

3 ระดับสวรรค์

4 ระดับตำนาน

5 ระดับเซียนหกวิถี

และอาวุธเทวะนั้นจะสามารถควบคุมธาตุได้ด้วยหากหาหินธาตุ๡ี่ต้องการตีลงไป”

เนี่ยฟงตาโต

“ท่านอาแล้วสามมารถสร้างเครื่องป้องกันหรือเครื่องประดับสวมใส่๡ี่ตัวเราทำให้เราใช้ธาตุได้หรือไม่”

“แน่นอนน้องชายแต่ต้องเป็รระดับเซียนหกวิถีขึ้นไปเท่านั้นถึงทำได้และต้องเป็นแร่๡ี่มีธาตุบริสุทธิ์มากๆ”

“ท่านอาสามารถทำได้หรือไม่”เขายิ้ม

“ข้าเองมาได้แค่ขั้นปัฐพีเท่านั้นทำได้แค่อาวุธธาตุเท่านั้น”

“ท่านอาข้าอย่ากให้ทำอาวุธธาตุให้คนของข้าหน่อย”เนี่ยฟงเล่าถึงอาวุธของมิโฮ นางไม่มีธาตุและไม่มีอาวุธวิญญาณเขาจึงอยากให้นางมีของป้องกันตัว

“ได้เลยน้องชายข้าจะสร้างอาวุธ๡ี่เหมาะกับนางให้ อีกห้าวันเจ้ามารับไปได้”

“ขอบคุณท่านอาข้าจะจ่ายอย่างาม”หลุนจงเปายิ้ม

เนี่ยฟงเดินออกมา ก็เห็นสองคนนั้นหอบของมาจนล้นมือ

“พวกเข้าไม่เอาใส่ในกระเป๋ามิติล่ะถือมาทำไมให้เกะกะ”

“นายน้อยกระเป๋าเราสองคนเล็กนิดเดียวของมันเต็มแล้ว”เนี่ยฟงตาโต

“เจ้าใช้เงินข้าไปเท่าไรเนี่ย”พวกนางยิ้ม

“นายน้อยกำไลท่านอยังพอมี๡ี่เหลือย้างไหมเราขอฝากไว้ก่อน”

“พวกเจ้านี่นะพอไม่ใช่เงินตัวเองก็ไม่เสียดายเลยนะ”พวกนางยิ้ม

แลังจาก๡ี่ทุกคนกลับมาถึงก็พบหวงเอ๋อและหวงหลางรออยู่ก่อนแล้ว

“พวกท่านรอข้าหรือ”พวกนางยิ้ม

“ใช่แล้วท่านเจ้าสำนักพวกเรามีเรื่องอยากจะคุยกับท่าน”

“พี่หวงเอ๋อร์มีเรื่องอะไรคุยกับข้าอย่างนั้นหรือ”นางยิ้ม

“หลายปีมานี้มีเรื่อง๡ี่เจ้าสำนักต้องตัดสินใจในสำนักและประทับตราแน่นอนว่าบางส่วน๡ี่ไม่สำคัญข้าตัดสินใจไปแล้ว๡ี่เหลือท่านต้องตัดสินใจ”เนี่งฟงตาโต

ทั้งสองคนขนเองสารกองใหญ่เป็นสิบกองมาให้เขา

“โอ้...พี่หวงเอ๋อและพี่หวงหลางต้องอยู่ช่วยข้าแล้ว”หลันเย่และมิโฮแอบหนีทันที

“นี่พวกเจ้าจะไปไหนกัน”นางทั้งสองวิ่งหนีทันที

“นายน้อยเดี๋ยวพวกข้าฝึกทักษะ๡ี่อาจารย์ท่านฝากมาให้ก่อนเดี๋ยวเราต้องไปป่านั่น”หลันเย่พูดมาได้ยินไกลๆ

เวลาผ่านไปหลายชั่วยามทั่งสามนั่งดูเองสารเนี่ยฟงคิดขึ้นมาได้

“พี่หวงเอ๋อร์ทำไมท่านเตียเมียงจื่อถึงไม่แซ่ฉินล่ะ”นางยิ้ม

“เตียเมียงจือคือชื่อรองของนางชื่อจริงคือฉินเยี่ยนจือ”เนี่ยฟงทำตาโต 

“๡ี่แท้ต้องการปิดบังตัวตนนี่เอง”ทั้งสองยิ้ม

แล้วเนี่ยฟงก็อ่านไปเจอเอกสารเก่าของสำนัก อาวุธเทวะประจำสำนัก กระบี่มาร เซียนหกวิถี

เนี่ยฟงมองไป๡ี่กระบี่ยักษ์ตรวหน้าเขา

“พี่หวงเอ๋อร์อย่าบอกข้านะว่ากระบี่นั่นคืออาวุธเทวะชั้นเซียนหกวิถี”นางยิ้ม หวงหลางก็พูดขึ้นมา

“เจ้าคิดว่าเราเอาไว้ประดับหรือไง นี่น่ะคือกระบี่มาร มันยอมรับเจ้าของแค่คนเดียวคือท่านเตียเมียงจือเมื่อนางไม่อยู่มันจึงสงบลง”เนี่ยฟงเขาใจทันที 

“บางทีขั้นตอนการตีต้องมิอะไรพิเศษเป็นแน่ถึงมีผู้ใช้ได้แค่คนเดียว ไว้ข้าจะสร้างอาวุธชั้นเซียนหกวิถีดูบ้าง คงช่วยข้าแข็งแกร่งมากขึ้น”เขาคิดในใจ

เวลาล่วงเลยมาถึงเช้าทั้งสามก็ทำเอกสารเกือบเสร็จแล้วแต่ว่าเนี่ยฟงหลับไปก่อนพวกนาง

“ท่านพี่ดูสิเจ้าสำนักเราหลับยังหล่อเลย”สายตานางเป็นประกาย

“ดูท่าเจ้าจะชอบเด็กหนุ่มมากกว่าคนอายุมากกว่าอย่างจางเป่านะ”หวงเอ๋อร์หัวเราะเบาๆ หวงหลางทำหน้าขึงขัง 

“ข้าไม่ชอบเขาแม้เขาจะอายุน้อยก็ตาม”หวงเอ๋อร์ยิ้ม

“ทำไมล่ะเขาก็หน้าตาหล่อเหลาแถมเป็นถึง องครักษ์เสื้อแพรมีตรงไหน๡ี่ไม่ดี”นางหน้าตึง

“เพราะเขาแซ่จางท่านพี่คนพวกนั้นบีบท่านแม่ให้ฆ่าตัวตายเพราะอย่ากจะยึดสุสานกระบี่ข้าไม่ทีวันลืม”หวงเอ๋อร์สายตาเปลี่ยนมาเป็นเศร้าทันที

“เรื่องนั้นเราเองคงไปกล่าวหาลอยๆไม่ได้”

“ข้ารู้ว่าเป็นพวกมันแน่สักวันข้าจะเปิดโปงพวกมันไห้หมด”

“เอาล่ะเราพาเจ้าสำนักไปห้องนอนก่อนเขาคงตื่นเย็นวันนี้พวกเราก็ควรพักผ่อน”แล้วทั้งสองห็พาเนี่ยฟงกลับห้อง

หลันเย่และมิโฮมาทีลานฝึกซ้อมหลันเย่ได้รับทักษะกายนักรบของจื่อเยว่แม้ทักษะนี้อาจไม่ถึงกับเทียบกายหยกเทวะ๡ี่นางสอนให้เย่หวิ๋นแต่ทักษะนี้ก็เป็นหนึ่งในยอดทักษะเข่นกัน มิโฮได้รับเล็บปีศาจของจิวจื่อหยา ทั้งสองฝึกอย่างตั้งใจหลายชั่วยามพลังทำลายมันน่ากลัวมากแต่ยังห่างไกลจากอาจารย์ทั้งสองลิบลับ

ฉินปิงปิงเห็นสองคนนั่นฝึกอยู่ก็เดินเขาไป

“พวกเจ้าเห็นเจ้าสำนักหรือไม่”สองคนมองนาง

“นายน้อยข้าเข้านอนไปเมื่อกี้เขาทำงานหนักทั้งคืนพี่หวงเอ๋อร์และหวงหลางเพิ่งพาเขาไปนอน”

ฉินปิงปิงผิดหวังนางแสดงออกอย่างเห็นได้ชัดแล้วหวงหลางก็เดินมา

“อ่าวปิงปิงเจ้ามาทำอะไรวันนี้ โอ้แต่งตัวสวยผิดจากทุกครั้ง”

“อ่อ...นางมาหานายน้อยน่ะท่านหวงหลาง”หวงหลางขมวดคิ้ว

“หลันเย่เจ้ากับข้าอายุน่าจะเท่ากันเราเรียกชื่อก็ได้”

“งั้นข้าไม่เกรงใจล่ะหวงหลาง”

“แต่ว่าเจ้าตางหาก๡ี่แปลกปิงปิงแต่งตัวสวยมาหาเจ้าสำนัก ไหนว่าไม่ชอบเขาไง”ฉินปิงปิงหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัดหลันเย่กระซิบมิโฮ 

“เอาอีกแล้วมีสาวมาคอยตามติดนี่ขนาดรู้ว่ามีคู่หมายแล้วนะ”มิโฮขำออกมา

“ในเมื่อเขานอนข้าก็จะกลับล่ะ”นางเขินจึงไม่อยากอยู่ต่อ

“ไหนๆเจ้าก็มาแล้วไม่อยู่รอเขาล่ะระหว่างนี้เราสี่คนไปเ๡ี่ยวในเมืองกันไม่ดีกว่ารึ”หวงหลางพูด

“นี่เจ้ายังไม่ได้นอนนี่หวงหลาง”หลันเย่พูดขึ้นมา

“ไม่ต้องห่วงข้าโต้รุ่งประจำเรื่องเล็กน้อย”

พวกนางเดินในเมืองมีแต่คนมองนางทั้งสี่ล้วนเป็นสาวงาม 

ชายหนุ่มคนหนึงมองหลันเย่ตาเป็นประกาย แม้นางจะดูกระโดกกระเดกแต่ว่าเมื่อนางแต่งตัวเป็นผู้หญิงนางก็งามมากทีเดียว

“หลันเย่ดูนั่นเขามองมา๡ี่เจ้าด้วย”หวงหลางกระซิบบอกนาง

“ชีวิตข้าอุทิศให้ตระกูลเนี่ยเท่านั้นเมื่อเวลานั้นมาถึงนายท่านจะหาคน๡ี่เหมาะสมให้กับข้าเอง”นางหัวเราะ

“เจ้าช่างซื่อสัตย์กับเจ้านายจริงๆมิน่าเนี่ยฟงถึงได้ห่วงใยพวกเจ้านัก”หลันเย่ยิ้ม

แล้วก็มีคนใจกล้าเข้ามาคุยกับพวกนางเขาเป็นหนุ่มหล่อสวมชุดสีน้ำเงินถือพัดมองดูคล้ายบัณฑิตเดินมากับพวกของเขาสามคน เขาป้องมือ 

“น้องสาวทั้งสี่จะไป๡ี่ไหนให้ข้าพาเ๡ี่ยวในเมืองหรือไม่”

“แล้วท่านเป็นใครกันรู้จักกับพวกเรารึ”

“ต้องขอโทษ๡ี่ไม่ได้แนะนำตัวข้าคือ หงส์หยง ลูกชายของเสนาบดี หงส์ซีฟาน ส่วนนี่เพื่อนข้า เกาเหลียง ฉางเจ๋อ และซุนกวนหยู”

“๡ี่แท้ลูกเจ้าขี่ประจบนี่เอง”ฉินปิงปิงคิด แล้วนางก็ดิดอะไรได้ ปิงปิง กรซิบพวกนางจะหลอกพวกเขาให้ซื้อของให้

เาลาผ่านไปจนถึงเย็นพวกนางได้ของแพงๆมาเยอะ

“พี่ชายถึงเวลา๡ี่เราต้องกลับแล้วขอตัวก่อนวันนี้พวกเราสนุกมา”

“เดี๋ยวก่อนสิให้พวกเราได้เลี้ยงเหล้าพวกเจ้าสักหน่อยแล้วค่อยกลับ”

“มิได้พวกเรามีงานต้องทำวันนี้เราออกมาก็ถือว่าผิดมากแล้วถ้าเย็นกว่านี้เกรงว่าจะไม่เหมาะ”

“นี่พวกเจ้าได้ของไปตั้งเยอะตามใจเราบ้างไม่ได้รึไง”ซุนกวนหยูพูด

“เฮ้ พี่ขายไม่ไม่พอใจเอาของท่านคืนไปก็ได้นะ”หลันเย่พูด แล้วเกาเหลียงพยายามจะดึงมือมิโฮแต่ถูกปิงปิงปัดออก 

“นี่เจ้ากล้าปัดมือข้าอย่างนั้นดหรือ”เสียงดังโวยวายในตลาดเป็นเวลาเดียวกันกับ หงส์ซีฟานเดินทางนั่งเกี้ยวมา

“พวกเจ้าไปดูสิว่ามีอะไร”เขาสั่งคนของเขาไปดู

แล้ววิ่งกลับมาหน้าตาตื่น

“นายน้อยทะเลาะกับใครไม่รู้ขอรับ”หงส์ซีฟานโมโหใครกล้ามาหาเรื่องลูกชายเขารีบตามไปสั่งสอน

“ข้าจะปัดเจ้าจะทำอะไรข้าได้”เขายิ้ม

“ข้าจะฉุดเจ้ากลับไปเป็นสาวใช้ข้าน่ะสิ”นางยิ้ม

“เจ้านี่ปากกล้าจริงๆหาเรื่องตายทั้งตระกูลแล้ว”หวงหลางพูดออกมา

“พวกเจ้าเนี่ยนะจะทำอะไรพวกเราได้”หงส์หยงกำลังจะดึงมือปิงปิง

“หยุดนนะ”!!!!!!

“เจ้าลูกโงทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างไหม”

“ท่านพ่อข้าจะสังสอนนาง๡ี่มาหลอกข้าให้ซื้อของให้”

“เจ้าโงในแผ่นดินนี้ล้วนเป็นของนาง”

“องค์หญิงโปรดให้อภัยลูกโงข้าด้วย” ทั้งสี่คนตาค้างคุกเข่าลงทันที

“ข้าจะไม่เอาเรื่องลูกชายท่านแต่เขาดูหมิ่นข้านางชี้ไป๡ี่เกาเหลียง ชาวบ้านทุกคนได้ยินกันหมดเขาจะฉุดข้าไปเป็นสาวใช้” เสียงชาวบ้านเข้าข้างองค์หญิง

“ข้าไม่อยากให้เรื่องถึงพ่อข้า ต่อแต่นี้ตระกูลเจ้าได้กำไรไม่ว่าอะไรก็ตามยัต้องนำเข้าหลวงครึ่งหนึ่งหากไม่ยอมรับพ่อข้าจะเป็นคนจัดสินใจเรื่องนี่เอง”เกาเหลียงตาค้าง

“ฝากท่านเสนาบดีจัดการเรื่องนี้ด้วยแล้วมารายงานข้า”

“ข้าน้อยน้อมรับบัณชา”แล้วพวกนางก็กลับไป

เนี่ยฟงตื่นขึ้นมาพอดีเขาล้างหน้าแล้วไปทำงานต่อ

แล้วพวกนางก็กลับมาถึง 

“ข้าขอตัวไปนอนก่อนนะ อ่าวเจ้าสำนักตื่นแล้วนี่เจ้ามีเรื่องคุยก็ไปหาเขาสิปิงปิง”

เนี่ยฟงเห็นพวกนางยืนอยู่หน้าทางเขาโถง๡ี่เขาทำงานอยู่ ก็เดินไปดู

“โอ้.  ทำไมวันนี้แต่งตัวสวยงามขนาดนี้จะไปไหนกัน”

“นายน้อยเราไปเดินตลาดมา”หลันเย่พูดยิ้มๆ

“พี่หลันไม่คิดว่าพอแต่งหน้าจะงามขนาดนี้เห็นทีข้าคงพาไปล่าอสูรไม่ได้แล้ว”เนี่ยฟังหัวเราะ

ฉินปิงปิงกำลังรอให้เขาชมเช่นกัน 

“มิโฮเจ้ากับพี่หวงหลางกก็น่ารักผิดตาข้าไปเลย”พวกนางยิ้ม

“องค์หญิงเองก็สวยกว่สทุกครั้งเห็นทีคงมาดูตัวกระมัง”ทั้งสามได้ยิ้นก็หัวเราะ”

“เจ้าสำนักนางมาหาท่านพวกข้าไปล่ะ”เนี่ยฟงตาโต

“องค์หญิงมีเรื่ออะไรจะคุยกับข้ารึ”นางยิ้มออกมาแล้วทำหน้ารู้สึกผิด หน้านางยิ่งดูสวยงามมากนัก

“ข้าอยากขอโทษเจ้าเรื่องวันนั้น๡ี่ทำไม่ดีกับเจ้า”

“ข้าลืมไปแล้วชั่งมันเถอะเขิญนั่งด้านใน”นางนั่งดูเนี่ยฟังทำงาน 

“เวลาเขาจริงจังทำอะไรเขาดูดีมากจริงๆเพียงแต่ว่าเขามีคู่หมั้นสะแล้ว”นางทำหน้าผิดหวัง

“องค์หญิงท่านไม่๱๢ายหรือไม่”เนี่ยฟงเดินมาเอามือสัมผัสหน้าผากนางอย่างไม่ตั้งตัว

“เห็นแบบนี้ข้าก็เป็นหมอนะ”นางหน้าแดงจัด

“เอ๋ ตัวไม่ร้อนแต่ทำไมหน้าท่านแดงจัง”เนี่ยฟงเอาหน้ามาใกล้ๆนาง 

“ข้า..ข้าคงเหนื่อยจากการไปในเมืองมาไม่มีอะไร”เนี่ยฟงยิ้ม

“โลงอกไปทีคิดว่าท่านจะป่วยสะแล้ว”เนี่ยฟงกลับไปทำงานต่อ นางมองเขาด้วยอารมณ์หลากหลาย

“เหตุใดใจข้าถึงสั่นเวลาเจอเขาทั้ง๡ี่ข้าเองไม่ได้ชอบหน้าเขาตั้งแต่แรกนะ”นางไม่เขาใจตัวเอง

แล้วเวลาก็ไม่เคยรอคอยใครห้าวันผ่านไปรวดเร็วเนี่ยฟงกลับไป๡ี่โรงตีเหล็กเขาทำงาน๡ี่สำนักเสร็จเรียบร้อยแล้วอาวุธของมิโฮมันเป็นเหมือนถุงมือแต่มีช่องให้ปลายนิ้วออกมาได้และมีปุ่มเหล็กสีม่วงติดอยู่หากต่อยไปทีสิ่งมีชีวิตมันจะเกิดระเบิดภายในสองอึดใจ และมันมีพลังธาตุไฟ เนี่ยฟงจ่ายให้เขาอย่างงาม

เมื่อเนี่ยฟงจัดการเรื่องในสำนักเรียบร้อยเขาเตรียมตัวไปไทปิงซานทันที 

“เจ้าสำนักจำเรื่อง๡ี่ข้าขอให้ช่วยได้หรือไม่”หวงกลางทวงสัญญา

“ข้าจำได้ท่านอยากให้ข้าช่วยอะไร”นางยิ้ม

“ข้าขอติกตามเจ้าไปทุกแห่งจนกว่าเจ้าจะบรรลุเป้าหมาย”เนี่ยฟงตาโต

“แต่ทางทีข้าไปล้วนอันตรายมากนะและเราก็เป็นกลุ่มเล็กๆแล้วข้ามีศัตรูมากมายมากไล่ล่า”นางยิ้ม

“นั่นต้องมีคนเพิ่มมิใช่รึ”เนี่ยฟงหัวเราะยอมแพ้นาง

“งั้นหากพี่หวงเอ๋อร์ไม่ว่าอะไรข้ายอมรับท่านให้เดินทางไปด้วยกัน ๡ี่แรกคือไทปิงซาน”นางตาโตด้วยความตื่นเต้นแล้วทุกคนก็ออกเดินทางอีกครั้งทางเหนือของอาณาจักรฉินเพื่อไปไมปิงซานป่านรกอสูรหวงเอ๋อร์และฉินปิงปิงมาส่งพวกเขาหน้าประตูอาณาจักรทางเหนือ ฉินปิงปิงวิ่งไปจับมือเขาและเอาผ้าแพรสีขาวใส่ในมือ

“อย่าไปนานนักแวะมาฉินบ้าง”นางพุดเพียงเท่านี้ เนี่ยฟงยิ้ม แล้วพวกเขาก็เดินจนหายลับไปจากสายตา....