หยุดเชื้อเพื่อรัก

ฉันได้ยินเสียงไม่ถนัดนัก แต่ก็พอจับใจความได้ ว่าแฟนของฉัน อยากจะมาเยี่ยมฉัน เพราะรักและเป็นห่วง

แต่ฉัน จะไม่อนุญาตให้เขาเข้ามาใกล้เด็ดขาด เพราะรักและเป็นห่วงเขาเช่นกัน! 

Covid-19เป็นโรคที่กันคนที่รักให้ห่างกัน ไม่ได้อยู่ด้วยกัน อีกทั้งยังเป็นมัจจุราชเงียบที่อาจคร่าชีวิตเราได้ง่ายๆ ด้วย

แล้วฉันจะทำลายชีวิตคนที่ฉัน (เพิ่ง) ตกหลุมรักไปได้ยังไง

คำพูดของ เชิญขวัญ นางเอกของเรื่องที่ต้องเผชิญกับมรสุมหลายอย่าง ทั้งหน้าที่การงานและความรัก

กระนั้นทุกอย่างเป็นเรื่องส่วนตัว ยังมีเรื่องส่วนรวมให้ต้องกังวล

ว่ากันว่าในยามวิกฤติคนจะใกล้ชิด เห็นใจ และเข้าใจกันมากขึ้น นิยายเล่มนี้ ได้แรงดลใจจากสถานการณ์จริง ขอบคุณเว็บข่าว ไทยรัฐ เดลินิวส์ ข่าวสด ประชาชาติ กรุงเทพธุรกิจ โพสต์ทูเดย์ ฯลฯ ซึ่งเป็นแหล่งข้อมูลชั้นดี ให้ผู้เขียนได้ค้นคว้า นำหลักฐานความเป็นจริงมาประกอบบ้าง เพราะนอกจากความบันเทิงเริงรมย์ไปกับเรื่องราวแล้ว อยากให้ในวันข้างหน้า เรื่องนี้จะกลายเป็นบทเรียนและอุทาหรณ์สำคัญที่อ้างอิงได้ ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ในยามที่เราต้องเผชิญกับโรคร้ายนี้

ทุกคนได้รับผลกระทบหมด ทั้งทางกายและทางใจ ในฐานะคนชอบเขียน อาจสามารถเยียวยาท่านด้วยเรื่องราวสนุกสนาน วางไทม์ไลน์ตามเหตุการณ์ พร้อมคำพูดอธิบายความจำเป็น ของคนในแต่ละตำแหน่งหน้าที่ ซึ่งมีมุมมองต่างกัน เป็นเหตุให้ในสถานการณ์คับขัน หลายฝ่ายอาจทะเลาะกันบ้าง

แต่จากการค้นคว้า สอดส่อง หาข้อมูล เชื่อเถอะว่า ไม่มีประเทศไหนดีไปกว่า ไทยแลนด์แดนสวรรค์ ซึ่งเราไม่ทิ้งกันจริงๆ เพียงแต่มีดราม่า ขลุกขลัก บ้าง ในบางช่วงที่ใครบางคนหลงทางเท่านั้นเอง แต่ก็กลับตัวทัน

มีคำคมที่เป็นข้อสรุป ที่ทุกท่านจะได้เจอในนิยายเล่มนี้ ที่อยากแบ่งปันเป็นการอุ่นเครื่อง เติมเชื้อฟืนให้ชีวิต ณ วันที่โควิด-19 เยือนไทย 

“ความสัมพันธ์ส่วนตัวเป็นดาบสองคม โรคนี้เป็นปฏิปักษ์กับความสัมพันธ์พิเศษ คนรักกัน อยู่ใกล้กัน อดที่จะใกล้ชิดหรือสัมผัสกันไม่ได้ โอกาสติดเชื้อมาก ต้องทำลายโอกาสนั้น ”

“เราจะทำเท่าที่เราทำได้ก็แล้วกัน ภายใต้กรอบของเรา ระเบียบราชการมีไว้ให้ปฏิบัติและยึดถือ ห้ามก้าวก่าย ล้ำเส้น หรือเหยียบตาปลาใครเด็ดขาด” 

“ความจริงก็มีความเป็นไปได้ ทุกอย่าง เป็นไปได้แหละ แต่เราจะห้ามให้มัน เป็นไปไม่ได้” 

“ถ้า กลุ่มเสี่ยง ไม่เก็บตัว กลุ่มไม่เสี่ยง ก็ต้องเก็บตัวแทน”

“บางทีปัญหาที่เกิดกับมนุษย์ ไม่ต้องคิดมาก เราก็แค่ต้องแก้ด้วย มนุษยธรรม”

“เวลาเกิดเหตุอะไร คนเรามักโทษคนอื่น แต่ไม่ได้มองที่ตัวเอง นั่นอาจเพราะเหตุผลทางธรรมชาติ เรามองเห็นคนอื่น ก่อนที่จะเจอตัวเองด้วยซ้ำ ต่อเมื่อมีผู้ผลิต “กระจก” ให้ได้เราถึงได้เห็นตัวของตัวเอง

แต่กระนั้น บางคนมองกระจกเพื่อค้นหาสิ่งสวยงาม ขณะบางคนมองเพื่อค้นหาสิ่งบกพร่อง ไว้ปรับปรุง

แล้ววันหนึ่งทุกคนก็ต้องเจอกับ“กระจกธรรมชาติ” คือ ปรากฏการณ์สะท้อนกลับ ในสิ่งที่เราทำมันไปด้วยตัวเอง

แล้วคุณจะโทษอะไร???

“คนเป็นแพทย์เหมือนกัน ชนะกันตรงไหน ในเมื่อแต่ละคนก็เรียนเก่งๆ ไม่แพ้กัน อ่านหนังสือเก่งก็แค่จำได้ แต่ถ้าคิดเก่ง จะวิเคราะห์ได้ เอาความรู้ไว้ข้างหลัง แล้วเอาความคิดมาช่วยกัน”

 “เทียบกับชีวิตเจ็ดแปดคนตรงนั้น เธอว่าชีวิตพวกเขา มีค่าเท่าไหร่” 

 “ผมไม่ชอบจับผู้ร้าย สู้เอาเวลา มาหาช่องทาง จัดการให้คนเป็นผู้ร้ายไม่ได้ดีกว่า” 

 “อย่าคิดว่าเจ็บแล้วจบ เพราะคนที่เจ็บที่สุดไม่ใช่เรา เป็นคนจนๆ หาเช้ากินค่ำ คิดว่าต้นไม้ใหญ่ๆ ไม่รำคาญนกรึไง ทั้งส่งเสียง ทั้งกินลูกผลของมันทำให้เสียหาย แต่ทำไงได้ เพื่อให้มันมีชีวิต ต้นไม้ก็ต้องยอม แม้จะต้อง ยืนต้นตาย”

 ถ้า “คนเรา” เปรียบเหมือน “เมือง” ในแต่ละวันมีผู้คนและสัญจรไปมามากมาย ในเวลาที่มีปัญหา สิ่งที่ต้องทำคือหยุดนิ่งและทบทวนฉันใด สถานการณ์นี้ ถึงเวลาแล้วเหมือนกัน ที่ทุกคนต้อง Lockdown เพื่อที่จะสำรวจ “อัตตา” ของตัวเอง” 

 “เรามัวแต่แก้ปัญหาให้คนอื่น จนลืมแก้ปัญหา ให้ตัวเอง” 

 “เมื่อชีวิตเดินทางไปเรื่อยๆ จนถึงวันหนึ่ง ที่ต้องเหลียวหลังกลับมา นอกจากประสบการณ์แล้ว เราอยากได้เพื่อนด้วยถ้าเราทำอะไรให้นายไม่พอใจ เราขอโทษ” 

 “เรารับ วัคซีนหัดตั้งแต่เด็ก ถึงได้หัดกันอยู่อย่างนี้ หัดโน่นหัดนี่ตลอด แต่ก็ไม่เป็นผู้เชี่ยวชาญ ได้แต่หัด เป็นกันทั้งประเทศ” แล้วคุณจะหลงรักทุกตัวละคร เหมือนที่ตอนนี้ ผู้เขียนละทิ้งเขาไปไม่ได้ ส่งต่อความสุข สนุกนาน ให้ทุกคนนะคะ

 ขอให้ทุกวันเป็นวันที่ดีของทุกคนค่ะ

 พูดคุยกับผู้เขียน มงกุฎเพชร ได้ที่เพจ Prwowwowนะฮะ