กาลเวลาชะตาเกี้ยวรัก

คำนำ

หน่วยรบพิเศษอย่างเธอจะกำลังช่วยเหลือผู้คนทั้งหลายให้พ้นความตาย ยอมสละร่างกายเพื่อคนอื่น พลันเรื่องเกิดประหลาดมีปรารถนาบางอย่างเกิดขึ้นก่อนหมดลมหายใจ กาลเวลาช่วยนำพาชะตาสู่สถานที่ที่ไม่รู้จัก นำวิญญาณไปสู่ร่างหญิงสาวชาวบ้านธรรมดาสามัญอ่อนแอซึ่งกำลังถูกทำร้ายขู่เข็ญปางตาย

ตระกูลหนึ่งบีบบังคับให้นางต้องโกหกคนทั้งหล้า แอบอ้างว่าเป็นบุตรีของพวกเขา เพื่อเข้าพิธีสมรสที่ฮ่องเต้ทรงพระราชทานให้แต่งกับอู๋เทียนหยา

แต่เขา...เป็นบุรุษที่ได้ชื่อว่า เห็นผู้คนรอบกายเป็นเพียงอากาศไร้ค่าในสายตา แล้วนางต้องมาพบคนเช่นนี้หรือ

ตลอดเวลานั้นนางมักถูกลอบทำร้ายบ้าง ลอบฆ่าบ้าง ประเดี๋ยวก่อนนางเป็นเพียงหญิงชาวบ้านที่บอบบาง ทำไมถึงต้องอยากให้ตายนักเล่า!

อิงจู๋สาวนักรบหน่วยพิเศษมาอยู่ในร่างยุ่นฉานสาวชาวบ้าน จะเอาตัวรอดอย่างไร จะทำอย่างไรให้คนพวกนั้นเลิกวุ่นวายกับนางเสีย ติดตามได้ในเรื่องนะเจ้าคะ

ปกฉัตร

แนะนำตัวละคร

ยุ่นฉาน/อิงจู๋ : หญิงสาวชาวบ้านธรรมดาสามัญถูกตระกูลใหญ่นำตัวมาทรมานให้ยินยอมสมอ้างว่าเป็นบุตรสาวของฮูหยินเยียนอิ่งจนปางตาย

อู๋เทียนหยา : บุรุษเย็นชาจนถึงกระดูก ปากก็มักพูดเสียดสีให้ยุ่นฉานอยู่เรื่อย เห็นผู้อื่นเป็นเพียงอากาศ ไม่ควรค่าต่อการแลมอง มักกลั่นแกล้งยุ่นฉานแต่เพียงผู้เดียว

เหลียนหยาง: องครักษ์ของอู๋เทียนหยา สำหรับเขา นอกจากคุณชายอู๋แล้วจะมีแต่เสี่ยวหวนเท่านั้นที่เขาไม่คิดจะทำร้ายหรือทรยศ

เสี่ยวหวน: สาวใช้ในตระกูลเฝิงคอยอยู่กับยุ่นฉานเป็นสาวใช้ประจำตัว คอยปกป้องคุณหนูด้วยใจซื่อ

หลัวอี้: คนรักของยุ่นฉาน เป็นองครักษ์ในวังหลวง เขาคิดอย่างไรก็ทำอย่างนั้น เพื่อคนรักยินยอมทุกอย่าง

ชิงสุ่ย: คุณหนูในตระกูลเฝิง กำพร้าบิดามารดาตั้งแต่เด็ก ไม่ได้ค่อยรับการใส่ใจจากท่านลุงท่านป้ามากนัก นางจึงมักริษยาคนอื่นอยู่เรื่อย

ฮูหยินเฝิงเยียนอิ่ง: เป็นใหญ่ที่สุดในจวน ควบคุมสามีที่เป็นถึงแม่ทัพได้อย่างกับลูกไก่ ยอมทำทุกอย่างตามใจปรารถนาไม่ว่าผิดถูก

โหลว ซีเหมิน: พ่อบ้านผู้ชี้แนะฮูหยินเยียนอิ่งเสมอ นิสัยลึกลับ ฐานะไม่ชัดเจน

“อยู่แต่จวนยังมีคนมาหมายเอาชีวิตได้ เจ้าอยู่จวนชนิดไหนกัน” เสียงเย็นเยียบถามเชิงเสียดสี คงท่าทางไว้ดุจก้อนน้ำแข็ง

นางลืมไปว่านี่งานถนัดของเขา แต่ฟังเมื่อไหร่หงุดหงิดอยู่เรื่อย

ในเมื่อเทียนหยาถามได้กวนโมหะ นางก็จะตอบชนิดกวนโทสะบ้าง “หายใจแล้วก็เดินไปเดินมา”

เทียนหยาเอื้อมมาจับข้อมือนางค้างไว้กลางอากาศ พิศจากใบหน้าลงที่ท้องแขน และหัวไหล่ มีโลหิตสีแดงติดอยู่บนเสื้อผ้า เป็นรอยขาดจากดาบเห็นได้อย่างชัดเจน "เป็นสตรียังหาศัตรูใส่ตัวได้ ข้าควรสรรเสริญเจ้าหรือไม่"

“เป็นเช่นนั้นได้ก็อัศจรรย์ใจยิ่ง” ไม่พูดเปล่า ดวงตาสีดำเป็นประกายของความยินดีประดับอยู่ภายในตาคู่นั้น เหมือนเด็กน้อยขวบรอคำชมอย่างใจจดใจจ่อ

เทียนหยาไม่ต่อความนางพลันมองไปบนเตียง มีคนหลับชนิดตื่นยากอยู่ เขาไม่คิดอยากจะรบกวนจึงดึงมือยุ่นฉานออกจากห้องนอนมาที่ห้องโถงแทน ธุระในครั้งนี้จะให้คนล่วงรู้มากไม่ดี ควรจะหลีกเลี่ยงน่าจะดีกว่า โดยเฉพาะหญิงสาวไม่มีสติที่นอนอยู่ตรงนั้น เกิดตื่นมากลางคันเรื่องในคืนนี้ต้องแพร่กระจายอย่างรวดเร็วแน่นอน

“ข้าเดินเองได้ไม่เห็นต้องจูงเลย”

“มือเจ้ามันไม่ธรรมดา ก่อเรื่องได้ไม่เว้น”

เปรียบกับนางเป็นนกกางเขนสีฟ้า

                    บางครั้งก็ว่าปลาทอง...