ไท่จื่ออย่างข้า อยากมีพระชายาเป็น 'ขอทาน'

      หากไม่ใช่เพราะคืนนั้น มีคนแปลกหน้าแถมสจิไม่สมประกอบเข้ามาขโมยอาหารในห้องพำนัก ป่านนี้ข้าก็ยังเป็นไท่จื่อที่ใคร ๆ ต่างให้ความเคารพยำเกรง ไม่เคยมีจุดด่างพร้อยแล้วแท้ ๆ ไม่ว่าจะมองมุมไหน สารรูปของขอทานผู้นี้ไใเห็นมีอะไรคู่ควรให้ข้าต้องลดตัวลงไปคุยด้วยเลยสักนิด

      แต่ทำไมกัน!! ทำไมตัวเราถึงหักห้ามใจและร่างกายไว้ไม่ได้ ท่าทางใสซื่อ ไร้เดียงสาแบบนั้น ช่างยั่วยวนให้ข้าอยากแกล้งเล่นเสียจริง ๐/////๐

ไท่จื่อ : หากอยากกินอาหารบนโต๊ะนั่นล่ะก็ ต้องให้ข้ากินเจ้าจนอิ่มก่อนนะ

ขอทานน้อย : ก... กินข้างั้นเรอะ!! แล้ว... มันจะเจ็บมากไหม?

ตัวข้าคือไท่จื่อผู้มากความสามารถ หน้าตาดีเป็นที่หนึ่ง เก่งกาจทั้งการรบและการเมือง หากจะหาคนที่สมบูรณ์แบบไปกว่าข้า ไม่มีอีกแล้ว

ส่วนเขาคนนี้คือ ของข้า!! ของข้า ของข้า!!

______________________________________

      เรื่องนี้เป็นเพียงความมโนขผู้แต่งล้วน ๆ ไม่ได้อิงประวัติศาตร์ราชวงศ์อะไรทั้งสิ้น มีฉาก nc และเป็นมือใหม่หัดเขียน คำราชาศัพท์จึงไม่ค่อยรู้เท่าไร อยากให้อ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้น

      **ชี้แจง** เรื่องนี้พระเอกเป็นประเภท หล่อ รวย กรวยใหญ่ และเป็นคนดำเนินเรื่อง ส่วนนายเอกมีดีแค่หน้าตา ลีลาไม่ต้องพูดถึง หากไม่ชอบนายเอกที่ปัญญาอ่อน (แบบเป็นออทิสติกจริง ๆ) แนะนำให้กดออก แต่ถ้าหากชอบเห็นพระเอกกระทำเรานายเอกที่เหมือนเด็กสามขวบ อยากให้ลองเข้ามาอ่าน