กาลครั้งหนึ่งถึงวันวิวาห์

“จะรีบไปไหน วันนี้เราว่างทั้งวันนะ” มืออวบดึงเข็มขัดมาคาดพร้อมทั้งบ่นไปด้วย “เป็นเมนหรือไง หรือว่ารังเกียจคนอ้วนอย่างแพรถึงกับโมโหแค่บอกให้มีลูกด้วยกันวิธีธรรมชาติ”

“แพรพูดอะไร!”

“พูดเรื่องจริงไง”

“พี่ไม่เคยรังเกียจแพร พี่แค่ห่วงแพร”

“ห่วงทำไม แค่มีอะไรกันมันยากนักหรือไง” คนที่ยังเจ็บหัวพูดต่อโดยไม่มองหน้าคนขับ

“แพรเป็นผู้หญิงนะ แพรคิดแบบนี้ไม่ได้ มันไม่ดีไม่รู้เหรอ”

“ไม่ดีตรงไหน แพรก็กลัวเจ็บเป็น ถ้าผสมเทียมข้างนอกหมอต้องฉีดเด็กเข้าออกกี่รอบพี่ปัถย์รู้ไหมกว่าแพรจะท้องได้มันไม่ง่ายเลย”

“แล้วแพรคิดว่าการมีอะไรกันมันง่าย มันไม่เจ็บเลยหรือไง” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างเหลืออด

“มันเจ็บเหรอ...แต่คงไม่มากมั้ง ไม่งั้นพี่ปัถย์จะชอบเหรอ” หญิงสาวเอ่ยอย่างไม่มั่นใจในตอนแรก ก่อนจะมั่นใจในตอนท้าย เธอเห็นใคร ๆ ก็ชอบทั้งนั้น ทำไมเขาถึงมาพูดว่ามันไม่ง่ายด้วยเล่า

“แพร...แพรไม่เข้าใจเลย” ปัถย์ปัดไฟเลี้ยวแล้วรีบจอดรถข้างทางนั่นเอง เพราะถ้าเถียงกันไปและขับรถไปแบบนี้คงไม่ปลอดภัยแน่ ๆ

“แพรเข้าใจค่ะ แพรจะสามสิบแล้วนะ พี่ปัถย์เลิกคิดว่าแพรอายุสิบสี่สักที”

“พี่ไม่เคยคิดว่าแพรอายุสิบสี่ ถ้าพี่คิดว่าแพรอายุสิบสี่พี่คงไม่แต่งงานกับแพรหรอก ถึงจะไม่ตั้งใจให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นก็ตาม”

แพรไหมหันมองหน้าชายหนุ่มทันทีที่เขาเอ่ยจบ “ใช่สิ เพราะพี่ปัถย์ไม่ได้ตั้งใจจะแต่งงานกับแพรใช่ไหม ถึงทำใจมีอะไรกับแพรไม่ได้”