เรื่อง พลังข้าคือขั้นสุดยอด

บทที่1  ที่นี่คือที่ไหน

ข้าขอบอกก่อนว่าข้าทำงานเป็นคนแบกของให้กับผู้ล่าอสูรเท่านั้นแล้วพลังข้ามันสุดยอดยังไงน่ะหรือถ้าอยากรู้ข้าจะเล่าให้ฟัง

ตู้มมมมม

“หนีเร็วเจ้าคนแบกของอสูรตัวนี้ระดับจักรพรรดิ”หญิงคนหนึ่งสวมเ๻๫าะสีแดงวิ่งนำทุกคน ตะโกน

อสูรร่างใหญ่สูงเจ็ดเมตรวิ่งตามทุกคนมัน๧ื๬กระบองไล่ฟาดพวกเขาทั้งสิบ 

“เฮ้ยเจ้าคนแบกของชุดขาวน่ะรีบวิ่งเร็วไปที่ถ้ำ”ชายสวมเ๻๫าะดำตะโกน

“ข้าสับตีนแตกแล้วนายท่าน”หนุมผมยาวร่างกายแข็งแรงวิ่งสุดความสามารถ เขามองเห็นทุกคนชัดเจนเพราะอยู่หลังสุด กระบองกำลังจะฟาดไปที่หญิงสวมเ๻๫าะแดง หนุ่มแบกของเร่งฝีเท้าไปกระแทกนางกระเด็นไปข้างหน้า

!!!พลัก!!!

นางกลิ้งไปข้างหน้า”เจ้าทำบ้าอะไรเนี่ย”เมื่อนางหันไป

เลือดกระจายเขาลอยไปบนอากาศแล้วอยู่ๆก็หายไปสะอย่างนั้น

“เจ้าบ้าช่วยข้าทำไม”นางเศร้าใจทันที แม้เป็นเพียงคนแบกของแต่ก็ไม่รักตัวกลัวตายช่วยนางจนตัวเองตาย

“คุณหนูซือมานี่เร็ว”นักรบและคนแบกของเข้ามาในถ้ำ

“พวกเจ้ารู้ไหมคนช่วยข้าเป็นใคร”คุณหนูซือถาม

“อ่อเขาชื่อหลันเถา อยู่กับแม่สองคนในตลาดแม่เขาขายผักอยู่ที่นั่น”

พวกเขาหนีจากอสูรได้แต่ว่าหาหลันเทาเท่าไรก็ไม่เจอ

“ข้าตายไปแล้วหรือเนี่ย ที่นี่มันที่ไหนกัน”เขาเข้ามาในมิติแปลกๆเหมือนอยู่ในถ้ำทางวกไปวนมาเขาเดินสำรวจไปรอบๆอาการบาดเจ็บเขาไม่รุนแรงมากเท่าไร

“เอ็ยตัวอะไรฟะเนี่ย”หลันเถาเห็นอสูรหน้าตาแปลๆจึงเดินเข้าไปดูใกล้ๆตัวมันเล็กเท่าลูกบอล เมื่อมันรู้สึกว่ามีคนเดินเข้ามา มันกระโดดใส่หลันเถาหน้าตามันเหมือนกับหมาตังเล็กๆแต่ตัวมันมีลายเหมือนเสือ หลันเถอหยิบมีดออกมาฟันสวนไปทันทีด้วยความตกใจ ตัวมันขาดสองท่อน

“อย่างน้อยข้าก็ไม่อดตายแล้ว”หลันเถา จุดไฟย่างมันกิน 

“เนื่อมัน๬๮่อยจิงจังนะเนี่ย”เมื่อเขากินหมดก็เกิดปฏิกิริยาขึ้นในร่างกายเหมือนกับว่าพลังเขาเพิ่มขึ้น ที่ฝ่ามือ ซ้ายมีเส้นสีแดงเป็นรูปวงกลมที่มือขวาเป็สีม่วงเป็นรูปสี่เหลี่ยม

แล้วหลันเถาก็เข้าใจวิธีการเอาตัวรอดจากที่นี่ อาการบาดเจ็บเขาหายไปทันที หลันเถาติดอยู่ในที่แปลกๆมาเป็นอาทิตย์กินอสูรไปหลายสิบชนิดยิ่งเข้าไปลึกเท่าไรก็ยิ่งมีอสูรระดับสูงขึ้นเรื่อยๆเขาไม่ค่อยรู้ระดับของอสูรเท่าไรแต่ดูเหมือนมันจะมีขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆเมื่อเขาเข้ามาทางช่องแคบๆ ทุกครั้งที่กินอสูรพลังเขาก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนตอนนี้เขาไม่รู้แล้วว่าพลังสูงแค่ไหน เวลาต่อสู้กับอสูรรวดลายบนตัวเขาสีแดงและสี่ม่วงเรืองแสงขึ้น มันออกมาจากวงกลมและสี่เหลี่ยมที่มือเขา ความสามารถทางร่างการเพิ่มขึ้นหลายเท่า ทำให้เขาฟันทีเดียวอสูรก็ตายหมดเขาได้ของดีๆจากอสูรมามากรวมถึงมีดสั้นมันมีพลังเยอะมาก และกำไลมิติที่ได้จากอสูรร่าง๱ั๻๴์ทำให้เขาขนของง่ายขึ้น

“ท่านแม่ตอนนี้ท่านเป็นเช่นไรบ้างข้าติดอยู่ที่นี่มาหลายเดือนแล้ว ท่านคงเป็นห่วงข้ามาก”หลันเถาคิดในใจ 

“ท่านป้าไปอยู่บ้านข้าเถอะข้าอยากรับผิดชอบที่ทำลูกชายท่านตายไป”ชิงเอ๋๬๮์หลาน แม่หลันเถายิ้ม

“คุณหนูข้าไม่อยากทิ้งที่นี่ไปเลยมันเป็นความทรงจำที่ข้าได้อยู่กับเขา”

“ท่านป้าไม่ต้องห่วงข้าจะให้คนมาคอยดูแลมันอยู่เสมอ”นางใจอ่อนยอมไปกับบ้านตระกูลซือ พวกเขาเลี้ยงดูนางอย่างดี

ตระกูลซือเป็นตระกูลนักล่าที่เก่งกาจของที่ได้จากอสูรบางชิ้นเป็นราคาเป็นล้านทับทิมแดงดังนั้นพวกเขาจึงร่ำรวยมากมีผูนำชื่อ ซือหลง ระดับพลังอยู่ระดับตำนานแทพเลยทีเดียวเมื่อได้ยินเรื่องของหลันเถาจึงอยากขอบคุณแม่ของเขาที่แก่มากแล้วเอามาเลี้ยงและสร้างบ้านให้หนึ่งหลังมีเด็กรับใช้สามคน คุณหนูซือสนิทกับนางรวดเร็วเพราะแม่ของหลันเถาเป็นคนคุยสนุก !

“ท่านป้าท่านทำอะไรอยู่หรือ”นางหันไปมอง

“ข้าทำขนมอยู่หลันเถาชอบกินมันมากเวลาคิดถึงเขาข้าก็จะมาทำขนม”คุณหนูสือยิ้ม

“งั้นข้าขอกินบ้างได้หรือไม่ท่านป้า”

“ได้สิคุณหนู ท่านรู้ไม่ว่าตอนเด็กๆเขาไปเล่นน้ำกลับมาเห็นขนมวางอยู่เขากินโดยไม่ใส่เสื้อผ้าเลย”พวกนางหัวเราะเสียงดัง

แล้วเวลาก็ผ่านมาปีกว่า ตอนนี้หลันเถากำลังอาบน้ำที่นานๆจะเจอในทางลดเลี้ยวนี้เขาโกนหนวดและตัดผมออกบางส่วน อสูรหลายสิบตัวเข้ามาล้อมเขา เขาเก็บหินขึ้นมาหนึ่งกำมือแล้วปาใส่มันก้อนละตัว พวกมันร่างแตกกระจายทันที

“นี่คงเป็นแค่ระดับทหารแน่ๆตายง่ายเหลือเกิน”เขาเดินไปเอาร่างที่เหลือของพวกมันมาต้มกิน 

“ข้าอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้วเนี่ยจนข้าลืมไปแล้วว่าของ๬๮่อยเป็นยังไง”

แม้หลันเถาจะไม่ใช่หนุ่มรูปงามแต่ก็๧ื๬ว่าหน้าตาดีและมีเสน่ห์ดึงดูดจากเพศตรงข้ามได้ เขาออกเดินสำรวจต่อหลังจากกินอิ่ม เขาพบอสูรแปดตัว”โห ตัวใหญ่จริงๆ มันต่อยมาที่เขา หลันเถาเอามื๬๮ับแรงอัดทำให้พื้นโดยรอบเป็นหลุมแล้วหลันเถาต่อยอัดไปที่แขนของอสูรที่ต่อยเขามา 

ตู้มมม

แขนและตัวซีกซ้ายหายไปเลือดกระจายไปด้านหลังของมัน จากนั้นหลันเถาใช้ความเร็ว

ตูม ตูม ตูม ๆๆๆๆ

อสูรทุกตัวหายไปหมดแต่เส้นทางเละเทะไปหมดกิดจากพลังหมัดของหลันเถา “ได้อาหารเย็นแล้ววันนี้หวังว่าจะ๬๮่อยนะ 

โฮ่งงงง

เสียงอสูรแผดออกมา ตัวมันใหญ่มากฟันมันเหมือนหมูป่าสวมเ๻๫าะนักรบ๧ื๬ขวาน๱ั๻๴์มือ๬๮กข้าง๧ื๬ดาบและมันพูดได้

“เจ้าเป็นใครเข้ามาใน่ถ้ำข้าได้ยังไง”

“อ่อที่แท้นี่เป็นถ้ำดีล่ะ งั้นทางออกอยู่ที่ไหนกันบอกข้าหน่อย”มันหัวเราะ

“เจ้าคิดว่วจะออกไปได้งั้นหรือใครเข้ามาที่นี้ตายทุกคน”

“งั้นข้าต้องทำไงถึงจะบอกว่าทางออกอยู่ที่ไหน”

“เอาชนะข้าให้ได้แล้วข้าจะลองคิดดู”

“งั้นก็ได้”ขวานฟาดใส่เขาทันทีเขาใช้มือปัดออกแล้วต่อยสวนกลับไป

ตู้ม

มันใช้ดาบกันแต่ตัวมันเซถอย”พลังเยอะเหมือนกันนี่”

มันก้มตัวต่ำแล้วหมุนเป็นพายุใส่หลันเถา

เคร้งงงงๆๆ

เขาเอามีดสั้นกันไว้แล้วแตะไปที่อสูรตัวโต

เปรี้ยง!!!!

มันลอยตามแรงแตะ หลันเถาพุ่งไปรัวหมัดใส 

ตู้มมมมมมมม

พ

ร่าวางมันเละเทะแขนและข้ามันขาดหลันเถารีบหยุดมือ ถ้ำเละเทะไปหมดแค่คลื่นที่อัดออกมาเท่านั้น

“โอ้ เกือบแล้วถ้ามันตายไปข้าจะออกไปยังไง”

“ข้าชนะแล้วขอกข้าได้หรือยัง”

“เจ้าทำไม่เก่งขนาดนี้เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นถึงระดับราชันย์เทพอสูร”

“เรื่องนั้นช่างเถอะข้าอยากรู้ทางออกว่าอยู่ที่ไหน”

“ไปทางซายเดินไปสามวันก็ถึง”แม้เป็นอสูรแต่มีสัจจะพูดจบมันก็ตาย มีหนังสือตกที่ข้างตัวมันหนึ่งเล่ม “หลอมพลังกายอสูร”เขาอ่านชื่อแล้วทำตามวิธีพลังที่เขาได้รับมาทั้งหมดทถูกจัดให้เข้าที่เข้าทาง พลังเขาถูกทะลวงไปถึงขั้นนิรันดร์กาล อักขระสองสีแปรงแสงออกจากตัวเต็มที่ เขาลืมตาขั้นแสงสีฟ้าออกมาจากตาเขา ร่างกายกำยำขั้นใบหน้าหล่อเนียนคมขึ้น ร่างเขาลอยแล้วอสูรในถ้ำถูกดูดเรามาในร่างเขาจนหมดแล้ระเบิดออกทุกอย่าง กลับสู่ปกติ 

“ทำไมฝึกง่ายจังเอาล่ะถึงเวลากลับบ้านแล้วท่านแม้ข้าจะไปหาแล้ว”