เรื่อง บันทึกสงครามวอร์เทนเนีย
ทวีปฝั่งตะวันตก ศูนย์กลางแห่งเหล่าผู้กล้าวีรบุรุษซึ่งเป็นที่ตั้งของจักวรรดิออลโตแม แะใคฤหาสน์หลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ใเขตชนเมืองของจักรวรรดิออลโตแมแห่งี้ได้มีชายสองกำลังยืนเผชิญหน้ากันอยู่
ามืดใยามดึกเ้าแผ่ขยายตัวเ้าครอบคลุมโลก หากเงยหน้าึ้ท้องฟ้าก็จะเห็นว่าไร้สิ้นแสงจันทร์เนื่อง้ถูกกลุ่มเมฆหนาบังจนมิด ไม่มีแม้แต่แสงกะิจากดาวดวงใด
จากโคมระย้าที่ห้อยติดอยู่ที่เพดาน แสงไฟที่ถูกเสกสร้างึ้จากเวทมนตร์ส่องออกไปด้านนอกหน้าต่าง อย่างไรก็ามมันก็ไม่ได้ทำให้ตรงนั้นส่าาึ้สักเท่าไร สิ่งที่ได้แผ่ขยายตัวออกไปมีเพียงพื้นที่ดำมืดที่ขับไล่ผู้ต่างหาก
ใโลกแห่งี้ หากจะพูดถึงาทำให้เกิดแสงส่า ส่วนาแล้วก็จะมาจากไฟตะเกียงที่ใช้น้ำมันปลาหรือน้ำมันพืชหรือโดยผู้ที่สามารถใช้เวทมนตร์คาถาได้ซึ่งก็มีจำนวนน้อยา นอกจากี้หากูจากรายได้โดยเฉลี่ยของโลกแห่งี้แล้ว น้ำมันจัดได้ว่าราคาค่อนข้างสูง แม้ว่าจะไม่ได้แพงาแต่ก็ใช่ว่าจะใช้แบบทิ้งขว้างได้
ตราบใดที่ไม่มีเหตุาณ์รุนแหรือผิดปกติเกิดึ้ เมื่อตะวันลับฟ้าประชาชนรวมไปถึงกลุ่มชนชั้นกลางั้หลายก็จะกลับบ้านเพื่อเ้านอนพักผ่อนอย่างรวดเร็ว หากจะพูดถึงสิ่งที่อยู่นอกเหนือวิถีเหล่าี้ ก็คงจะเป็นที่อยู่อาศัยสิ่งปลูกสร้างที่ตั้งอยู่ใพื้นที่จำพวกย่านเริงรมย์หรือไม่ก็เขตที่ตั้งพวกคฤหาสน์ของเหล่าชนขั้นสูงั้หลาย แม้ว่าจากาาของประเทศอื่นแล้วจักรวรรดิออลโตแมนั้นถือได้ว่าเป็นประเทศที่ยิ่งใหญ่พอตัว แต่ถ้าเทียบพื้นฐานวิถีชีวิตของทั่วไปที่นี่กับที่ญี่ปุ่นแล้วก็ถือว่ายังแย่
“มืดจนน่ากลัวเลยนะครับ ยังกับจะถูกูดวิญญาณเ้าไปเลย ...ขนาดผมถูกเรียกมาที่นี่ก็เกือบจะแปดปีแล้วแต่ทุกวันี้ก็ยังไม่ชินเลยครับ ๆ ว่าคิดถึงญี่ปุ่นอย่างช่วยไม่ได้เลยล่ะ” เ็หนุ่มจ้องช่อง่าเล็กๆ ระห่าผ้าม่านแล้วพูดพึมพำออกมาพลางยักไหล่ เป็นามืดที่แท้จริง ไม่มีแสงไฟจากใตัวเมืองหรือแสงจากเครื่องขายของอัตโนมัติ ไม่มีแม้แต่แสงไฟที่จะเล็ดลอดออกมาจากบ้านเรือน สิ่งที่เรีย่าค่ำคืนนั้นเป็นสิ่งที่สร้างาหวาดกลัวใจิตใจของมนุษย์ได้ขนาดี้เชียวหรือ ไม่สิ ไม่ใช่แค่ค่ำคืน แต่ตั้งแต่ศาสนา ั วิถีชีวิตรอบตัวตลอดจนเสื้อผ้านุ่งห่ม ทรงผมก็ล้วนน่าหวาดกลัวเมื่อนำไปเปรียบเทียบกับญี่ปุ่น แะนั่นเองทำให้รู้สึกโหยหาประเทศญี่ปุ่นึ้มา ่หน้าี้็ีู่แล้ว เมื่อเอาปัจจุบันไปเปรียบเทียบกับอีต าโหดร้ายก็ยิ่งทวีรุนแึ้ไปอีก
“เอาน่า ก็ช่วยไม่ได้นี่ ไอ้เื่แบบี้น่ะ ยังไงที่นี่ก็ไม่ใช้บ้านเกิดอันน่าคิดถึงของพวกเราซัก่นี่นา แต่ว่า าที่ไซโต้คุงถึงกับพูดแสดงอารมณ์อ่อนไหวขนาดนั้นออกมาเนี่ย แหม...หายากนะเนี่ย ขนาดว่าเห็นหน้ากันมาตั้งหลายเดือนแล้วก็เพิ่งจะได้ยิน ้ะ ไม่สิไม่สิ ้บอ่าเี๋ยวจะขอเอาไปเล่าใาประชุมครั้งหน้าซะแล้วล่ะ พวกเหล่าลูกน้องตัวแทนทุกจะ้หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังแน่ๆ” คำพูดหยอกล้อออกจากปากของชายวัยกลางที่กำลังูเพลิดเพลินกับาจิบไวน์ที่เก็บไว้นานปี พลางหย่อนตัวลงไปนั่งบนโซฟา้ท่าทีสบายๆ
“เื่นั้นอย่าเลยครับขอล่ะ ุซึโด ถ้าเกิดรู้กันเ้าผมคงไม่มีที่ยืนแน่ๆ”
ไซโต้หันหลังกลับมา้ท่าทางขัดเขิน ซึโดส่งยิ้มที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ไม่เคยเปลี่ยนกลับไป!
“ไม่หรอกน่า ใกลุ่มของที่ลงสมัครเป็นหัวหน้าองค์กรต่อไป นายเป็นที่โดดเด่นทีุ่ แถมอายุก็ยังน้อย าที่หัวหน้า เพื่อนร่วมงานจะเอาไปหยอกล้อเป็นเื่ขำๆ บ้างก็ช่วยไม่ได้นี่นา เพราะจากมุมของเพื่อนร่วมงานนายก็ประมาณรุ่นลูกไม่ก็หลานนั่นแหละ ก็นะ คิดซะว่าเป็นงานอดิเรกไม่กี่อย่างของแก่ที่ไร้ครอบครัวตัวเียว ็ๆ เล่นไป้กัน่ี่า ไซโต้คุงเองก็เป็นที่มีประสบาณ์สูญเสียครอบครัวไปนี่ ก็คงจะเ้าใจารู้สึกของพวกเขาใช่ไหมล่ะ” คำพูดที่เหมือนจะล้อเล่นของซึโดสะกิดแผลเก่าไซโต้อย่างแ วินาทีนั้นสีหน้าของไซโต้ก็ฉาบไป้ารู้สึกชิงชัง
“ุซึโด...” เป็นคำพูดที่ออกมา้เสียงพึมพำเบาๆ ไม่รู้ว่าารู้สึกที่ซ่อนอยู่ใคำพูดพึมพำนั้นมันจะอัดแน่นรุนแอยู่ขนาดไหนกัน จิตัหารจากตัวเขาพุ่งเ้าไปอยู่ใบรรยากาศภายให้อง ซึ่งโดยปรกตินั้นเป็นอารมณ์ที่จะไม่แสดงออกมาให้เห็นแบบตรงไปตรงมาานัก นัยน์าของไซโต้ที่จ้องไปยังใบหน้าของซึโดนั้นปาฏกลิ่นอายที่อันตรายึ้มา
ขณะที่สีหน้าอีกฝ่ายไป ซึโดก็เอนตัวกลับไปหาแก้วไวน์ที่วางอยู่บนโต๊ะอีกครั้ง ราวกับว่าสถานาณ์ตรงนั้นปกติีไม่มีอะไรแปลกประหลาดแต่อย่างใด
“หึหึหึ เป็นสีหน้าที่ีนี่ ที่เ้าไปใานายเหมือนว่าาแค้นยังไม่ได้หายไปไหนสินะ ก็เมื่อกี้ไม่คิดว่านายจะพูดคำทีู่ไม่สมกับเป็นตัวเองออกมาเลยนี่นา เลยแอบกังวลอยู่นิดๆ ว่าจะหมดไฟไปแล้วรึเป่า ยังไม่สินะ ่โ่ใจ่ เพราะจะปล่อยให้หมดไฟไปแบบนั้นไม่ได้้สิ” ได้ยินแบบนั้นแล้วไซโต้ก็ไม่ได้พูดอะไร ่จะเบนาาหนี รู้แล้วว่า ซึโดมีเจตนาแกล้งให้เขาโมโห บรรยากาศตึงเครียดให้องก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง
“นายน่ะ นิสัยีเชียวนะ จริงๆ” ไซโต้พูดเสียงเบา ลืมั้าใช้คำ อีกั้มารยาทที่พึงมีต่อผู้ที่อายุา่าทิ้งไป
เห็นท่าทางแบบนั้นของไซโต้แล้ว ซึโดก็หัวเราะเสียงดังึ้มา
“ขออภัย ั ไม่เห็น้โกรธขนาดนั้นเลย บางครั้งาขุดคุ้ยารู้สึกที่แท้จริงของลูกน้องก็เป็นงานของหัวหน้านะ โดยเฉพาะพวกองค์กรอย่างเราๆ ้แล้ว” ว่าเสร็จซึโดก็วางแก้วไวน์ใมือลงบนโต๊ะ าาไปยังใบหน้าไร้รอยยิ้มของไซโต้ ถึงตรงี้ าเป็นสุภาพชนขี้เก๊กแบบเมื่อครู่ก็ไม่หลงเหลืออยู่แม้แต่เสี้ยวเียว
“เอาเป็นว่า ฉันมีเื่ที่จะพูดแค่ี้นะ ฉันน่ะเชื่อใฝีมือดาบแะมันสของไซโต้คุงอย่างา… ตัวนายสำหรับองค์กรแล้วเป็นอัจฉริยะที่หาได้ยากาจริงๆ รวมถึงาปรารถนาดำมืดที่ซ่อนอยู่ใก้นบึ้งของหัวใจนั่น้” ยังกับเป็นหลุมดำที่ไร้ารู้สึกใดๆ ดวงาที่ราวกับจะสามารถผ่านเ้าไปใจิตใจของมนุษย์ได้เสียบทะลุตัวไซโต้ไป
“เพราะอย่างนั้น จึงจะ้ขอให้ที่ไม่ได้เป็นหนึ่งใกลุ่มผู้สมัครแข่งขันช่วยเลือกนายให้ได้ นายที่ไม่มีประสบาณ์ด้านกองทัพ ไม่ใช่ั้าลับ เป็นเ็ที่เพิ่งบรรลุนิติภาวะไร้ประสบาณ์ใัคม เป็นแค่เ็หนุ่มมนุษย์เงินเดือนมือใหม่ ซึ่งให้เขาเลือกนาย....ก็นะ...
นอกจากี้ ยังมีเื่้ฝากฝังให้ทำภารกิจเพื่อเติมเต็มาปรารถนาสูงุขององค์กรเราที่อย่างไรก็ามห้ามล้มเหลวเด็ดขาดอีก ถ้าทำามาคาดหวังไม่ได้อีกละก็แย่แน่”
ได้ยินแบบนั้นใบหน้าของไซโต้ก็ปาฏรอยยิ้มูแคลนึ้มา สิ่งที่ผุดึ้มาใใจของเขาคือตัวเองซึ่งเป็นเพียงแค่เ็วัยรุ่นไร้พลังใช่วงเวลานั้น เต็มไป้าหยิ่งยโสแะยังไม่รู้จักโลกใบี้ี เป็นเ็วัยรุ่นที่หลงคิดไปว่าตัวเองนั้นมีาสามารถาพอ แะเพราะแบบนั้น เขาจึงสูญเสียทุกอย่างไป
“มาขนาดี้แล้ว เื่พรรค์นั้นถึงไม่้พูดก็รู้อยู่แล้วล่ะครับ แะเพราะอย่างนั้น ี้ถึงได้กำลังอดทนพยายามที่จะไม่แหกปากตะโกนออกมาอยู่ไงครับ” กำปั้นแข็งกร้าวสั่นไหวเพราะาโดนูถูก
ั้้ยกยอปอปั้นศัตรูที่เกลียดชัง ตัดสินใจเริ่มทำงานสกปรกั้ที่ไม่ได้อยากทำ แะอีกหลายเื่ซึ่งั้หมดแล้วล้วนสำคัญต่อาบรรลุเป้าหมายที่เก็บงำไว้เป็นาลับ แะเพราะรู้อยู่แก่ใจไซโต้จึงซ่อนามืดใจิตใจตัวเองต่อไป จน่าจะถึงวันที่จะเปิดเผยออกมา
อย่างไรก็าม เสียงทำนองของอะไรบางอย่างทำให้รู้สึกหวนคิดถึงอีตที่สูญเสียไป
(นั่นน่ะ เป็นเพราะาอ่อนแอของฉันเองรึเป่านะ)
ชั่วิาในั้น ใใจของไซโต้มีคำถามอันคลุมเครือผุดึ้มา แต่เมื่อคำพูดของซึโดถูกเอ่ยออกมาหลังจากนั้น คำถามใใจก็มลายหายไป
“ฉันน่ะ จะไม่พูดหรอกนะว่าใบางครั้งาที่หวนคิดถึงอีตที่สูญเสียไปจะส่งผลเสียต่อร่างา เพราะพวกเราเป็นมิตรสหายที่อยู่ใสถานะเียวกัน แะฉันเ้าใจารู้สึกได้จนแทบเจ็บปวดเลยล่ะ แต่ว่าเราจะลืมเป้าหมายไม่ได้ แะอีตมันก็ไม่สามารถย้อนกลับไปได้อีกตลอดกาลใช่ไหมล่ะ สิ่งที่สำคัญคืออนาคต แะเพื่อไขว่คว้าอนาคตที่ี่ามาได้ก็้ทุ่มเทให้า” คำพูดที่ราวกับทะลุผ่านไปถึงก้นบึ้งใจิตใจของซึโด ไซโต้เงียบแะพยักหน้า
อีตไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ สิ่งที่ร่วงหล่นจากมือเขาไปแล้ว ไม่สามารถกลับมาอยู่ใมือเขาเป็นครั้งที่สองได้อีก ไม่ว่าเขาจะกระเสือกกระสนต่อไปเรื่อยๆ เอื้อมมือไปเหมือนจะได้มันกลับมา แ่็ไ่ ตลอดกาล
หากเป็นเช่นนั้นแล้ว สิ่งที่ควรจับจ้องคืออนาคตเท่านั้นพ
“ีแล้ว ีแล้ว หากเ้าใจเื่นั้นแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่ฉันจำเป็น้พูดอีก” เห็นเปลวไฟทึมๆ ปาฏึ้ใดวงาของไซโต้แล้วซึโดก็พยักหน้า้าพอใจ
“เอาล่ะ ถ้างั้น น่าจะเ้าเื่งานกันได้แล้ว เพื่อเติมเต็มาปรารถนาสูงุของพวกเรา ที่จะได้ย้อมทวีปี้ให้เป็นสีแดงให้หมด้เลือดแะไฟแห่งาแค้นน่ะนะ” คำพูดเปล่งออกมาจากปากซึโดคล้ายเสียงกระซิบ มันราวกับเป็นคำชวนแสนหอมหวานจากปีศาจร้ายแะเ้าคุกคามเ้าไปใใจจิตใจของไซโต้
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??