เรื่อง ตราบาปร้ายคล้องใจรัก
"......."
นิชาลากกระเป๋าใบเดียวของเออกจากคฤหาสน์หลังโตที่เคยอยู่ตั้งแต่เกิดในวันที่หลังจากงานศพของพ่อเเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ตอนนี้เเหลือเพียงตัวคนเดียวจริงๆทรัพย์สมบัติที่มีเคืนให้เจ้าของเดิมไปจนหมดมีเพียงเงินก้อนติดตัวแค่หมื่นกว่าบาทเท่านั้น
เที่ยงวัน
"มีห้องว่างให้ฉันเช่ามั้ยคะ"
"มีค่ะห้องพัดลมสองพันห้าแอร์สามพันห้ามัดจำสองเดือนค่ะดูห้องเลยมั้ยคะ"
"ค่ะฉันขอดูห้องพัดลมค่ะ"
"ตามมาเลยค่ะ"
นิชาเลือกที่จะเดินมาหาห้องเช่าธรรมดาๆแถวย่านนอกตัวเืงเพราะราคาจะถูกกว่าในเืงเแค่เอาไว้ซุกหัวนอนในขณะที่หางานทำและตอนนี้เก็ได้ห้องที่ถูกใจแล้วในราคาที่เพอใจ
หลายวันต่อมา
"เฮ้อ...ทำไมยังไม่มีที่ไหนเรียกเราไปสัมภาษณ์เสียทีนะ"
นิชานั่งหน้าเศร้าอยู่บนเตียงเล็กๆของเในห้องที่เสมัครงานเป็นผู้ช่วยเชฟไปหลายโรงแรมและหลายร้านอาหารแล้วก็ยังไม่มีใครเรียกเไปสัมภาษณ์เสียที
อันที่จริงเก็ทำใจไว้ส่วนหนึ่งว่าสาขาที่เเลือกเรียนและจบมาตามความชอบมันค่อนข้างหางานยากกว่าคนอื่นหากไม่เปิดร้านเองแต่เก็ไม่คิดว่ามันจะยากขนาดนี้แต่ก็เข้าใจว่างานพวกนี้ส่วนมากจะรับแต่คนที่มีประสบการณ์การทำงานมาแล้วเท่านั้นเด็กจบใหม่อย่างเส่วนน้อยที่จะได้รับความสนใจ
หญิงสาวนั่งมองเงินมนกระเป๋าสตางค์ที่มันร่อยหรอลวทุกวันก็พาหัวใจของเห่อเหี่ยวลงไปด้วยหากเไม่ได้งานในเดือนนี้เดือนหน้าเคงไม่มีเงินจ่ายค่าห้องเป็นแน่
วันต่อมา
ห้างสรรพสินค้า
"ที่นี่ยังไม่รับพาร์ทไทม์นะคะ"
"อ๋อ..เข้าใจแล้วค่ะ"
นิชาเดินหางานตามห้างตั้งแต่ห้างเปิดจนตอนนี้ปาไปสองสามชั่วโมงแล้วเก็ยังไม่ได้งานสักร้านเดียว
"นี่แกนั่นมันนังคุณหนูตกอับนี่"
"อ๋อ..นางเรียนรุ่นเดียวกับฉันเองชอบแอบใสทำตัวไร้เดียงสาฉันไม่เคยชอบหน้า"
สองสาวัเค้กและมะนาวลูกคุณหนูไฮโซกำลังเดินเลือกซื้อของในชอปแบรนด์เนมในห้างหรูพลันสายตามะนาวก็ดันไปเห็นนิชาที่พึ่งเป็นข่าวดังว่าเหายไปและกลายเป็นคุณหนูตกอับเพราะพ่อฆ่าตัวตายหนีความผิด
"ที่ไม่ชอบเนี่ยเพราะแฟนเไปติดนางรึป่าว"
"ทำเป็นรู้ดีนะยะ"
ัเค้กหันมาเบ้ปากใส่มะนาวอย่างไม่พอใจที่ดูเพื่อนเจะรู้ดีเสียเหลือเกิน!
"คนอย่างเจะหมั่นไส้คนอื่นได้ก็มีแค่เรื่องแย่งผู้เท่านั้นแหละ"
"นี่พูดเพราะรู้ใจฉันหรือจะหรอกด่าฉันกันแน่ยะยัยมะนาว"
ที่ัเค้กไม่ชอบหน้านิชาเพราะก่อนหน้านี้นิชาเฟนือกว่าเทุกอย่างทั้งหน้าตาฐานะและเด่นในเรื่องเรียนอีกอย่างนิชาก็เรียบร้อยเสียจนัเค้กนั้นดูว่าเฟคและที่ไม่ชอบอย่างมากเลยก็คือผู้ชายที่เเลิกไปก็ดันไปตามจีบนิชาเจึงสะใจอย่างมากที่นิชาตกอับ
"อ้าวนิชา"
ัเค้กเดินตรงดิ่งมาหานิชาที่กำลังนั่งจิบน้ำพักอยู่ที่เก้าอี้สาธารณะในห้าง
"สวัสดีเค้กไม่เจอกันนานเลยนะ"
นิชายิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเป็นมิตรเพราะตั้งแต่เรียนจบก็ไม่ได้เจอกันเลย
"อืม..นี่เมาทำอะไรหรอ"
"ฉันมาหางานทำน่ะ"
"งั้นหรอแล้วได้รึป่าว"
"ยังไม่ได้เลยนี่ฉันก็หามาหลายวันแล้ว"
นิชาส่ายหัวเบาๆด้วยสีหน้าหมดหวัง
"คงจะลำบากมากสินะอย่างว่าละนะเป็นคุณหนูพึ่งตกอับมันก็ไม่ค่อยชินแบบนี้แหละ"
"เอ่อ.."
นิชาหน้าเสียเล็กน้อยที่อีกฝ่ายเหืนจะมาเย้ยหยันเมากกว่าทักทายตามประสาคนรู้จักมากกว่าแต่เก็รู้ตัวดีว่าเรื่อวแบบนี้เจะต้องเจออยู่แล้ว
"เอาเป็นว่าฉันช่วยเหางานได้นะ"
ัเค้กยกยิ้มมุมปากเมื่อคิดเรื่องอะไรสนุกๆในหัวได้
"จริงหรอ"
นิชาเบิกตาโพรงอย่างมีความหวัง
"อืม...จริงสิเอาเบอเมาเดี๋ยวฉันจะโทรบอกตอนฝากงานให้แล้ว"
ัเค้กื่ืถือาาแของเใส่ืนิชา
"ขอบใจมากเลยนะ"
นิชารีบกดเบอืถือเมมเบอของเเอาไว้ให้ัเค้กทันทีไม่เคยคิดว่าคนอย่างัเค้กจะื่ืมาช่วยเในครานี้เหมิอนกัน
"อืม..ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันขอตัวก่อนนะจะรีบติดต่อพี่ที่รับงานให้"
"อืม..."
นิชามองตามหลังัเค้กอย่างมีหวัง
"ลืมถามเรื่องงานไปเลยนี่นา"
ในระหว่างที่เดินกลับห้องพักนิชาก็พลันคิดได้ว่าเไม่ทันได้ถามัเค้กว่างานที่ฝากให้เป็นอะไรมัวแต่ดีใจแต่อีกใจก็คิดว่าคงเป็นงานที่โรงแรมของพ่อัเค้กเป็นแน่
ทางด้านัเค้ก
"นี่แกจะหางานอะไรให้นางทำอะ"พ
มะนาวถามัเค้กอย่างสงสัยที่เห็นว่สเพื่อนเท่าทางไม่ชอบนิชาเอาเสียเลยอต่ทำไมไปเอ่ยปากว่าจะช่วยหางานให้ได้เสียอย่างนั้น
"ตามฉันมาเดี๋ยวก็รู้"
ัเค้กยังไม่คลายความสงสัยให้มะนาวได้รู้ทั้งพาเพื่อนเไปคุยกันต่อที่คลับหรูของคนรู้จัก
........................................
ถอยห่างจากยัยัเค้กนี่ี่านะนิชา
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??