เรื่อง มหาเทพเซียนกลับมาเกิดใหม่ในมหานคร
บทที่2 าภาพาด.
เิหนานเดินมาหาเหยาหลันทุกสายตาต่างจ้องมองไม่อยากเชื่อว่านางฟ้าอย่างเหยาหลันมารับไอ้คนปัญญาอ่อนอย่างเิหนาน
“อย่าบอกนะว่าเธอกับมันเป็นแฟนกัน”หลายคนอิจฉาเิหนานจนแทบหนังหัวจะระเบิดออกมา
“พี่สาวทำไมถึงมารับเองเลยล่ะผมโดนฆ่าจากพวกนี้แน่”เธอยิ้มอย่างมีคามสุข
“ไม่ต้องเรียกว่าพี่สาวเลยนะเรียกว่าเหยาหลันไม่งั้นฉันโกรธ”ในตอนนี้เธอไม่เหมือนผูจัการบริษัทเหยาสักนิดเหมือนเด็กสาวมากกว่า
“ได้เหยาหลันเราไปกันเถอะ”เธอยิ้มออกมาเื่เิหนานเรียกว่าเหยาหลันอย่างสนิท สายตาจากคนทั้งโรงเรียนเปลี่ยนเป็นหน้าเกลียดเื่เห็นภาพนี้รวมไปถึงิซีที่ทำสีหน้าน่าเกลียดกว่าทุกคนเธอไม่คิดเลยว่าคนที่เธอทิ้งไปกลับมีคามสัมพันธ์กับคนที่มีอำนาจในเมืองขนาดนี้ เื่ฉางเย่เดิน่าิซีไปก็ไม่ได้ี่ะยิ้มเยาะ
เื่เิหนานมาถึงบ้านหลักของตระกูลเหยาเขาก็ต้องตกใจในคามร่ำรวยของพวกเขาเิหนานมองไปรอบๆพบว่าที่นี่มีฮวงจุ้ยที่ดี
“ดูเหมือนว่าเธอจะรวยมากเลยนะ”เธอหันมายิ้มให้ฉินหนานอย่างอ่อนโยน ไม่นานเหยาหลางก็เดินมารับเขาหน้าประตูบ้านเิหนานเห็นก็ตกใจ
“คุณลุงบาดเจ็บอยู่ไม่ต้องออกมาก็ได้ครับ”`
“ได้ยังไงกันท่านปรมาจารย์มาทั้งทีผมต้องมาต้อนรับเองถึงจะถูก”ด้านข้างมีหญิงที่หน้าเหมือนกับเหยาหลันหลายส่วนเธอคือหลี่ชิงเหม่ยเป็นแม่เหยาหลันตระกูลหลี่เองก็เป็นตระกูลดังเช่นกัน``
“เรียกผมว่าหลานชายก็พอครับผมยังเป็นนักเรียนอยู่เลย”หลี่ชิงเหม่ยมองด้วยสายตาอบอุ่น
“เด็กคนนี้ไม่ทะนงตัวเกินไปและไม่อ่อนน้อมจนอ่อนแอเขาางตัวดีมากจริงๆ”เธอคิดในใจ
“งั้นก็ได้เชิญด้านในหลานชาย”เิหนานให้เหยาหลานนอนลงจากนั้นเขาก็ฝังเข็มไปทั่วร่างด้วยการาดมือที่หน้าเหลือเชื่อทั้งสองรวมไปถึงสาวใช้หลายคนต่างมองตาค้าง
“เขาเป็นนักเรียนจริงหรือต่อให้เป็นปรมาจารย์ฝังเข็มยังไม่เก่งเท่านี้เลย”เื่เิหนานเอาเข็มออกจากร่างเขาจับเหยาหลงลุกขึ้นแล้วกระแทกฝ่ามือไปที่ด้านหลังพลังเซียนใหลเวียนเข้ามาในร่างจากนั้นเขาใช้นิ้วกดไปตามจุดต่างๆในร่างกายเหงื่อของเขาผุดออกมาท่วมร่างคัสีขาวลอยออกจาร่างของเหยาหลางจากนั้นน้ำสีดำถูกขับออกมาจากร่างกายของเขามีกลิ่นเหม็นๆออกมา จากร่างของเหยาหลาง เิหนานนั่งลงอย่างอ่อนแรง
“รบกวนคุณป้าพาคุณลุงไปอาบน้ำทีนะครับต่อจากนี้ผมจะเขียนสูตรยาให้”
“ได้เลยป้าจะพาเขาไปเดี๋ยวนี้”เิหนานเขียนสูตรยาแล้วส่งให้เหยาหลัน
“ต้มกินเช้าเย็นห้าัก็จะหายสนิท”ดวงตาของเธอเป็นประกายทันที”
“ขอบคุณคุณมากเลยถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกมาได้เลย”เิหนานคิดสักพักก็ยิ้มออกมา
“งั้นฉันขอให้เธอช่วยเรื่องหนึ่ง”เิหนานบอกเธอไปจากนั้นเหยาหลางก็สั่งคนของเธอไปซื้อสมุนไพรและเตรียมของมาให้เิหนาน มันเป็นผ้าใบขนาดหนึ่งเมตรพร้อมสีน้ำมัน างที่สวนหน้าบ้านของเธอไม่นานเหยาหลางก็เดินมาพร้อมัเาะร่า
“สุดยมากฉันหายปวดหลังไปเลยในทันทีเป็นไปได้ยังไงหมอที่เก่งในประเทศจีนฉันหามาหมดแล้วไม่มีใครรักษาได้สักคนทว่าหลานชายคนนี้ไม่สิลูกชายคนนี้กลับรักษามันได้”
“นี่คุณอย่าบอกนะว่าจะให้เหยาหลัน”
“หากเธอมีใจฉันก็ไม่ว่าอะไรนี่เธอรู้ไหมว่านอกจากเขาเป็นหมอแล้วเาังเป็นผู้ฝึกตนด้วยคามสามารถรอบด้านแบบนี้หากไม่ได้เป็นลูกเขยคงเสียใจแน่”
“คุณนี่จริงๆเลย”ทั้งสองเดินมาที่ห้องรับแขกไม่พบใครจึงถามสาวใช้จึงรู้ว่าอยู่ที่สวนหน้าบ้าน
สายตาของเหยาหลันแข็งค้างไปกับท่าทางของเิหนานที่กำลังาดภาพราวกับร่ายรำสีละปลายพู่กันสะบัดไปมาราวกับมีชีวิต ภาพที่เขาาดเป็นต้นไม้ที่มีเงาทลงมายังพื้นที่พื้นมีกางกำลังมองไปยังต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งใบให้ร่มเงาแก่กางสามตัวใบไม้ที่ปลิวราวกับมีชีวิตชีาทำให้เหยาหลันน้ำล้ำตาไหลเธอเห็นงานศิลป์มากมายไม่เคยเห็นภาพที่กินใจขนาดนี้ไม่ต่างจากทั้งสองที่ตามมาทีหลังต่างตกอยู่ในภวังค์ที่ได้เห็นภาพนี้เช่นกันเื่ปลายผู้กันสุดท้ายสะบัดเขาก็หยุดาดแล้วหันกลับมาหาเหยาหลัน
“ผมาดเสร็จแล้วรบกวนช่วยามันทีได้หรือไม่”เหยาหลันคืนสติกลับมาทันที
“ชื่อภาพนี่คือ”
“ร่มเงาบรรพบุรุษ”เื่ทั้งสามได้ยินชื่อก็สะท้านไปทั้งร่างกางสามตัวนี้ก็เปรียบได้กับพวกเขาที่มีบรรพบุรุษคอยดูแลจนเติบโตขึ้นมานั่นเอง
“ชั่งลึกซึ้งยิ่งนักไม่คิดเลยว่าเธอจะาดภาพได้กัดกินไปถึงหัวใจขนาดนี้”
“ขอบคุณมากครับผมแค่อยากหารายได้สักก้อนเท่านั้นผมฝากาด้วยแล้วกัน”
“ได้เลยฉันจัดการเอง”เหยาหลันรับคำทันที!
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับนี่ก็ค่ำแล้ว”ทั้งสามยิ้มให้
“หลานชายรับนี้ไป”เหยาหลานส่งคีย์การ์ดให้เขา
“นี่คือ”
“มันเป็นคอนโดของตระกูลเหยานี่เป็นห้องที่ดีที่สุดในโครงการถือเป็นคำขอบคุณที่รักษาอาการบากเจ็บให้ันี้”เิหนานมองไปที่เขา
“มันมากเกินไปครับนี่”เหยาหลานยกมือห้าม
“ไม่ต้องคิดมากรับไปเถอะถึงยังไงลุงก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรอยู่แล้วแถมมันยังใกล้โรงเรียนเธ้วย”
“งั้นก็ของคุณมากๆครับ”เหยาหลันขัยรถมาส่งเขาถึงบ้านแล้วรีบเขาไปแนะนำตัวกับแม่ของเขาทันที
“ลูกพาใครมากันสวยมากเลยนะ”
“คุณป้าคะหนูสวยจริงๆหรือคะ”เิหนานได้แต่ส่ายหน้านี่เธอจะสนิทกับแม่เขาเร็วเกินไปแล้ว เิหนานมองทั้งสองคุยกันอย่างสนุกก็ัเาะไม่ได้ ลั่วอันอันรู้ทันทีว่าเหยาหลันชอบลูกชายเธอแน่ๆจึงคุยกับเธอเป็นการใหญ่
“แม่ครับพีพ่อของเหยาหลันให้ห้องใกล้โรงเรียผมมาห้องหนึ่งผมอาจไปนอนที่นั้นบ้างเพราะจะได้มีเวลาอ่านหนังสือมากขึ้นนะครับ”
“ลูกไปรับของมีราคาแพงอย่างนั้นได้ยังไง”
“ไม่ไปไรค่ะคุณป้าห้องนั้นไม่แพงอะไรมากเดิมทีไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรอยู่แล้วให้เขาไปอาจจะดีกว่า”
“ขอบคุณพ่อหนูมากนะ”เหยาหลันยิ้มกว้างเิหนานเดินไปส่งเธอที่รถ
“แล้วเจอกันนะ”เิหนานั้า
เช้าัต่อมาเิหนานไปโรงเรียนสายตาทุกคู่มองมาที่เขาด้วยคามอิจฉาที่มีเหยาหลันมารับเื่านเขาทำตัวไม่ถูกเช่นกันเื่ถึงช่วงโฮมรูมครูเมิ่งก็มีสายตาแปลกๆมองเขา
“เอาล่ะใกล้สอบแล้วหวังว่าทุกคนจะตั้งใจอ่านหนังสือไม่ใช่เอาเวลาไปเที่ยวกับสาวๆเข้าใจไหม”เิหนานถึงกับสำลักลมหายใจเื่ได้ยินรู้ทันทีว่าเธอหมายถึงเขาสายตาเธอมองมาแบบดุๆแล้วเดินออกจากห้องไป
“ันี้นางฟ้าของเราเป็นอะไรดุจัดเลย”
“สงสัยมีใครทำให้ครูเมิ่งโกรธเอา”
“ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆเลย”หายคนโหวกเหวกกันไปลั่นห้องเิหนานไม่ได้ี่ะถอนใจ
“เิหนานนายไปทำอะไรให้ครูโกรธรึเปล่า”ฉางเย่ถามด้วยคามเป็นห่วง
“ฉันจะไปทำอะไรหล่อนได้ล่ะคงเพราะคิดว่าฉันเอาแต่เที่ยวมั้ง”ฉางเย่ขำ
“สงสัยว่าเื่านครูเมิ่งรู่ว่านายไปกับคุณเหยารึเปล่า”เิหนานทำหน้าป่วยๆ
“แล้วฉันทำผิดกฎโรงเรียนตรงไหนเนี่ย”เธอัเาะ
“นายต้องเข้าใจว่าเื่ปีที่แล้วคะแนนของนายต่ำมากครูเลยห่วงนายมากไง”เิหนานทุบอกตัวเอง
“ครั้งนี้ครูต้องตกใจแน่ๆเื่เห็นคะแนนฉัน”
“ดูนายมั่นใจจังเลยนะ”
“แน่นอนฉันหายป่วยแล้วนี่อีกอย่างเดิมทีฉันก็เป็นอัจฉริยะอยู่แล้วนี่”
“ฉันข่านายได้ไหมเนี่ย”ทั้งคู่ัเาะ
เวลา่าไปรวดเร็วจนถึงเย็นเิหนานเดินออกมานอกโรงเรียนก็พบกับเหยาหลันมารอเขาที่หน้าโรงเรียนอีกครั้ง
“เธอมารอฉันทำไมเนี่ย”
“ก็คุณให้ฉันาภาพาดให้ไม่ใช่หรือไง”
“มันก็ใช่แต่มันเกี่ยวกับที่เธอถึงต้องมาหาฉันด้วยหรือ”
“ก็คุณพ่อบอกว่าภาพของนายดีเกินไปต้องประมูลเท่านั้นไม่มีใครสามารถประเมินราคาได้”
“เป็นงั้นเเองหรอ”
“แล้วเธอจะพาฉันไปไหนล่ะ”
“คุณตามฉันมาเถอะน่า”
พ“ก็ได้ๆ”จากนั้นเหยาหลันก็พาเิหนามาห้างอันดับหนึ่งในัเดอร์เล่ย์แล้วเข้าร้านเสื้อผ้าแบนเนมเธอเลือกราวกับว่าเลือกเสื้อผ้าให้สามี
“ฉันไม่มีเงินจ่ายหลอกนะราคาขนาดนี้น่ะ”เธอหันมายิ้ม
“คูณอยู่เฉยๆเถอะน่า”หลังจากนั้นเหยาหลันก็ซื้อเสื้อผ้าให้เขาหลายชุดเื่เขาเปลี่ยนชุดก็ทำให้เขาหล่อขึ้นมากดวงตาเหยาหลันเป็นประกาย
“เธอมองฉันทำไมกันฉันดูไม่ดีงั้นหรอ”
“ไม่หลอกคุณดูดีมากๆเลยเราไปกันเถอะ”จากนั้นเหยาหลันก็พาเขาไปที่แกลลอรี่ของตระกูลเหยาเพื่อไปงานประมูลภาพที่อยู่ชั้นบน…
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??