เรื่อง มหาเทพเซียนกลับมาเกิดใหม่ในมหานคร
บทที่10 โอกาสของคุณมีครั้งเดียว
เฉินหาจัดการเรื่องทังหมดเรียบร้อยแล้ววันนี้เขาตั้งใจจะโทรหาหยานชิงเยว่เสียทีหลังจากที่มีอะไรมาขัดจังหวะเขาตลอด ในห้องตึงสูงหรูหราในเกาหลีหญิงสาวรูปร่างดีเธองดงามมากไม่ว่าจะเป็นหน้าอกช่วงขาที่ยาวเรียวหากบอกว่าเธอคือนางแบบก็คงไม่มีใครคัดค้านใบหน้าของเธอนั้นดูแล้วคมสวยและเธอดูหน้าเชื่อถือมากผิวขาวเนียนไร้ริ้วรอยไม่ต้องบอกเลยเธอคือผู้หญิงชั้นยอดอย่างแน่นอน ติ๊ดๆๆเสียงโทรศัพท์เธอดังขึ้น
“ใครโทรมานะ”เธอเดินออกจากห้องน้ำพร้อมผ้าเช็ดตัวสีขาวสะอาดเมื่อเธอมองไปที่โทรศัพท์พบว่าเป็นเบอร์แปลกๆเธอกำลังกดวางสายแต่เหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้เธอไม่ทำอย่างนั้น
“ฮาโหลฉันหยานชิงเยว่นั่นใคร”
“สวัสดีครับคุณหยานผมเฉินหาผมอยากจ้างคุณมาทำงานให้กับผมแน่นอนว่าคุณปฏิเสธได้แต่ว่านั่นจะทำได้คุณไม่มีโอกาสเป็นครั้งที่สองแล้วนะผมมีผลิตภัณฑ์อยู่สองชนิดคือครีมบำรุงผิวหน้ามันสามารถทำให้แผลและริ้วรอยหายไปและยังทำให้ผิวที่เสียกลับมาดีกว่าเดิมมาก ส่วนผลิตภัณฑ์ที่สองคือครีมบำรุงผิวกายจะปรับสภาพร่างกายให้ดูดีขึ้นผิวขาวใส่ไร้ริ้วรอยหากนวดบริเวณจุดที่มีไขมันส่วนเกินจะช่วยให้มันลดลงได้” ึตรงนี้ชิงเยว่ก็เกิดความท้าทายขึ้นมาในตาผลิตภัณฑ์ที่เฉินหาพูดมานี้อาจทำให้หลายแบรนด์หิดตัวลงได้เลย
“แล้วคุณต่องการให้ฉันเริ่มงายตอนไหนหากฉันตกลง”
“คุณเริ่มงานได้ทันทีผมจะส่งผลิตภัณฑ์ทั้งสองไปให้คุณทดสอบก่อนและผมให้เวลาสามวันในการตัดสินใจหากว่าคนตกลงก็มาหาผมที่จีนเมืองวันเดอร์เล่ล์”เมื่อว่างสายจากเฉินหาเธอโทรไปหาผู้ช่วยเธอทันที
“ลิซ่าหาข้อมูลของคนชื่อเฉินหาในจีนให้ที”เธอบอกรายละเอียดให้ลิซ่า
“ได้ค่ะบอส”
หลังจากส่งผลิตภัณฑ์ไปให้หยานชิงเยว่เฉินหากลับมาคิดเรื่องแผ่นพัฒนาของบริษัทต่อในวันเสาร์นี้เขาได้นัดกับอาหลงว่าจะไปดูที่พร้อมผู้รับเหมาว่าจะมีงบประมาณเท่าไรในการก่อสร้างครั้งนี้อย่างไรก็ตามจำเป็นต้องการคนงานในพื้นที่ในการปลูกเมล็ดพันธุ์ของกล้วยไม้วิญญาณเสียก่อนโดยใช้เวลาในการเติบโตึสองเดือนเรื่องนี้จะล่าช้าไม่ได้โรงงานเครื่องดื่มต้องเสร็จก่อนที่จะเก็บเกี่ยวผลของกล้วยไม้เพื่อมีสินค้ารองรับตลาดเพื่อหมุนเวียนเงินเขาได้ศึกษาเกี่ยวกับเศรษฐกิจในและนอกประเทศมาพอสมควรดังนั้นเครื่องดื่มของเขามีประสิทธิภาพมากกว่าอย่างเห็นได้ชัดเมื่อคิดึตรงนี้เขาก็ปวดหัวทันทีเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรไปหาฟู่รินทันที
“นายคิดึฉันหรือ”เฉินหาฝืนยิ้ม
“อ้าใช่แล้วเธอพอรู้จักคนในพื้นที่ใกล้ที่ดินของฉันที่ซื้อบ้างไหม”
“หึ…ไม่มีเรื่องคงไม่โทรมาใช่ไหม”เฉินหาหัวเราะ
“งั้นเย็นนี้เราไปทานข้าวกันฉันเลี้ยงเอง”
“โอ้นายนี่มันสายเปย์ตัวจริง”
“เอาล่ะเดียวฉันบอกคุณแม่ให้เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงว่าแต่นายจะเอาคนในพื้นที่ไปทำอะไร”
“ฉันต้องการคนงานเพราะปลุกดอกไม้สักหน่อยระยะเวลาสามเดือน”
“โอเคงั้นฉันจะบอกคุณแม่ให้”เฉินหาถอนใจไปอีกเรื่อง
จากนั้นทั้งสองก็ไปทานข้าวเย็นที่ร้านอาหารวินเทอร์เฉินหาแต่งตัวเหมือนเดิมเดินเข้ามาในร้านทุกคนต่างมองด้วยความเหยียดหยามแล้วมองไปที่ฟู่รินที่เต็มไปด้วยความชื่นชมวันนี้เธอแต่งตัวสวยเป็นพิเศษเมื่อรู้จะต้องมาเจอเฉินหา
“ถ้าฉันรู้ว่าเธอจะแต่งตัวขนาดนี้ฉันคงแต่งตัวดีกว่านี้สักหน่อย”เธอยิ้มอย่างน่ารัก
“ฉันว่านายก็ดูหล่อทุกชุดนั่นแหละ”
“เดี๋ยวนะนั่นเป็นคำพูดที่ผู้ชายชมผู้หญิงไม่ใช่หรือไง”
“ช่วยไม่ได้นะมันเข้ากับสถานการณ์นี้”พนักงานจำเฉินหาได้จึงมารับเขาอย่างนอบน้อมไม่ต้องถามึฟู่รินเลยเธอเป็นแขกผู้มีเกียรติของที่นี้อยู่แล้ว
“ไอ้บ้านนอกนั่นเป็นใครึได้เขาไปในห้องแขกผู้ทรงเกียรติ”ชายดูดีคนหนึ่งพูดด้วยความอิจฉา
“ไอ้โง่หุบปากผู้ชายจะเป็นใครก็ชั่งเถอะแก่เห็นไหมว่าผู้หญิงที่กอดแขนมันน่ะฟู่รินแห่งฟู่ซุนกรุ๊ป”
“อะไรนะ”!!!เมื่อเพื่อนเขาเตือนก็หุบปากทันที
“แกคงเคยได้ยินใช่ไหมว่าฉายาคุณหนูจอมหยิ่ง”
“ใช่ฉันเคย”
“ได้ยินว่ามีคนตามจีบเธอคุกเข่าสามวันเธอไม่แม้แต่แลหด้วยหางตา”
“ใครกันโง่ขนาดนั้น”
“นายน้อยะูจางแห่งจงซาน”
“ที่รวยที่สุดในจงซานน่ะนะ”
“ถูกแล้วึอย่างนั้นยังเทียบไม่ได้กับะูฟู่หลอกได้ยินมาว่านายน้อยจางหวังผลประโยชน์จากเธอดังนั้นเธอจึงไม่สนใจ”
“ใครกันจะไม่หวังผลประโยชน์จากเธอกันเล่า”
“แต่ก็ไม่คิดเลยว่าเธอจะมากับยาจกคนนั้น”
เฉินหาพูดคุยกับรินอย่างออกรสเธอไม่ได้สนุกแบบนี้มาามากแล้วเฉินหาเองก็รู้สึกดีมากเช่นกันแปดหมื่นปีที่ผ่านมาเอาแต่ฝึกวิชาได้กลับมาที่นี้เขาก็อยากเปลี่ยนแปลงโดยการใช่ชีวิตผ่อนคลายบ้างทั้งสองดูเหมือนคู่รักกันทว่าในใจของเฉินหายังไม่มีเรื่องนี้อยู่ในหัวเขาผ่านโลกมาแปดหมื่นปีการทรมานใจสาวๆโดยยังไม่จริงจังกับใครถือเป็นวิธีผ่อนคลายชนิดหนึ่งของเขา
“ดูเหมือนว่าว่าเธอจะเป็นจุดสนใจนะริน”
“แน่นอนฉันสวยนี่นา”
“หา…”ในขณะที่เฉินหากำลังจะพูดต่อรินก็ทำหน้าย่นดูแล้วน่ารักไปอีกแบบ
“ก็ได้ๆเธอสวยมากๆ”เธอยิ้มอย่างพอใจ
“เห้อช่วยไม่ได้ฉันติดหนี้เธอหลายครั้งนี่นา”ไม่าที่ร้านอาหารก็เปิดเพลงดังของนักร้องสาวไอดอลชื่อดังลี่ซิน โดยเพลงพูดึหญิงสาวที่ตามหาความรักแตว่าไม่มีใครเลยที่ทำให้ใจของเธอสั่นจนมาพบกับเขาแต่เขาไม่ได้ชอบเธอ
“เพลงนี้ฉันชอบมาก”เฉินหาฝัง
“ก็งั้นๆฉันแต่งเพลงได้เพราะกว่านี้อีกนะ”
“นายมันขี้โม้”เฉินหาหัวเราะ หลังจากทั้งสองกินอาหารเสร็จแล้วเฉินหาก็กลับไปที่ร้านกาแฟแน่นอนว่ารินต้องไปทักทายแม่เขาด้วยทั้งสองพูดคุยกกันอยู่าชิงถานก็มานั่งคุยกับรินอย่างสนิทสนมกันทั้งคู่ถ่ายรูปกันเป็นการใหญ่
เวลาผ่านไปรวดเร็วเฉินหาไปึที่ดินของเขาโดยที่อาหลงมารับเขาแน่นอนว่าไป๊หยุนซวงต้องมาด้วย
“ป้าหาคนงานไว้ให้แล้วนะ”
“ไวอย่างนั้นเลย”เฉินหากังวลนิดหน่อย เหมือนกับว่าเธอรู้ความคิดของเขา
“ไม่ต้องห่วงป้าคัดแต่คนที่มีความรู้ด้านการเพราะปลุกเป็นอย่างดี”
“ขอบคุณป้ามากครับ”
“เราคนกันเองจะมาขอบคุณอะไรให้ยุ่งยากกัน”
“ที่นี้บอกป้าได้หรือยังว่าจะทำธุรกิจอะไร”
“เครื่องดื่มเพื่อสุขภาพครับ”
“เธอมีสูตรงั้นหรือ”
“ใช่ครับมากกว่าหนึ่งสูตร”
“เธอนี่มันทำให้ป้าแปลกใจได้ทุกวันเลยนะ”เฉินหายิ้ม เมื่อรถมาึที่ดินก็มีตัวแทนของบริษัทรับเหมาก่อสร้างรออยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีครับผมชื่อเจียงซุนชางมาจากบริษัทเซียงหยุนจำกัดครับ”แล้วทั้งสองตกลงรายละเอียดกันในขั้นต้น
“กำหนดการแล้วเสร็จหนึ่งปีครับ”เฉินหาขมวดคิ้ว
“ผมมีวิธีที่ให้มันเสร็จได้ภายในหกเดือน”เฉินหาศึกษาเกี่ยวกับการก่อสร้างในโลกนี้มาาและนำความรู้จากแดนเซียนมาใช้ด้วยจึงได้วิธีย่นระยะเวลาหลายอย่างเขาอธิบายตาของเจียงซุนชางก็เบิกกว้างขึ้น
“ใช่ทำได้จริงๆไม่คิดเลยว่าคุณเฉินจะมีความรู้เกี่ยวกับการก่อสร้างมากขนาดนี้”อาหลงและไป๊หยุนซวงก็ตกใจเหมือนกันที่เฉินหามีความรู้ด้านนี้ด้วยเฉินหาโอนเงินให้อาหลงสองร้อยห้าสิบล้านโดยมีกำหนดว่าโรงงานเครื่องดื่มต้องเสร็จภายในสองเดือน จากนั้นเฉินหาก็ไปพูดคุยกับคนงานและเสนอสัญญารวมไปึสอนวิธีปลุกพืชชนิดใหม่ของเขาด้วยหลังจากได้คนงานมาแปดสิบคนเฉินหาได้ตั้งหัวหน้าคนงานขึ้นมาชื่อว่าจีหลุนเพื่อคอยประสานงานกับเขา
“เอาล่ะผมจะมอบเมล็ดได้พวกคุณสามพันเมล็ดพวกคุณเช่าเครื่องจักรมีดำเนิดการได้ตามที่ผมระบุที่ดินไว้แล้วผมจะจัดการให้เนี่ยฟังอธิบายอยู่าเมื่อเสร็จเรียบร้อยเขาคิดว่าต้องหาเงินเพิ่มเสียแล้ววันนี้เขาจ่ายเงินไปสองร้อยกว่าล้านเขาปวดใจยิ่งนัก
เฉินหาหาวิธีที่จะได้เงินมาแล้วก็คิดได้วิธีหนึ่งนั่นคือขาดภาพวาดเขาคิดอยู่าว่าจะขายภาพแบบไหนดีจนเขาคิดออกหนึ่งอย่างคือความเดียวดายจากนั้นเขาก็โทรหาเหยาหลัน
“คุณคิดึฉันหรือไง”
“ใช่แล้วพรุ่งนี้เธอว่างไหม”
“ว่างแน่นอน”เสียงเธอสดใสขึ้นมาทันที
“ฉันขอไปบ้านเธอได้ไหม”
“แน่นอนสิเดี๋ยวฉันบอกแม่ก่อนว่าก่อนว่าคุณจะมา”
“เดี๋ยวๆฉันอยากวาดภาพฝากเธอขายหน่อย”
“จริงหรือคุณจะวาด”
“ใช่ๆฉันอยากหาเงินสักหน่อย”
“คุณรู้ไหมว่ามีคนถามหาภาพวาดจากคุณเท่าไรตอนนี้ภาพของคุณราคาดีดไปเกือบสองร้อยล้านแล้ว”เฉินหายิ้มออกมาทันที
“พรุ่งนี้ฉันจะไปรับนะ”
เมื่อเฉินหาไปึบ้านะูเหยาแม่ของเธอก็ออกมาต้อนรับอย่างดีรวมไปึพ่อของเธอด้วยที่สนามหน้าบ้านมีอุปกรณ์วาดภาพชุดใหญ่ผ้าใบขนาดสามเมตรในบ้านยังมีปิงชิงเดินออกมาด้วยตอนนี้เธอเดินได้เหมือนคนปกติแล้ว
“เธอมาได้ไงเนี่ย”เธอประหม่าเมื่อเฉินหาถาม
“คุณป้าโทรบอกว่าจะมีนักวาดภาพชื่อดังมาวาดภาพที่นี่และฉันก็ชอบวาดภาพฉันจึงอยากรู้ว่าคนลึกลับคนนั้นหน้าตาเป็นอย่างไรไม่คิดเลยว่าเป็นนาย”
“เห้อชั่งเถอะขาเธอเป็นไงบ้าง”จากนั้นตาเธอก็สดใส
“หายแล้วแต่ต้องกินยาต่อ”
“ดีแล้วพักผ่อนมากๆ”
“เอาล่ะท่านข้าวกันก่อนเดี๋ยวค่อยวากภาพ”เหยาหลันพูด จากนั้นทั้งสี่คนก็นั่งท่านข้าวกันปิงชิงมองเฉินหาตลอดเดิมทีเธอแค่รู้สึกขอบคุณเขาแต่พอรู้ว่าเขาคือไปดอลเธอจึงมองเขาอย่างเคารพ
“หน้าฉันมีอะไรติดอยู่หรือ”แค่กๆเธอไอทันที
“เปล่าๆฉันแค่อยากถามนายว่านายจะไปเรียนที่ไหนหรือ”
“เรื่องนี้เองเซี่ยงไฮ้น่ะ”ดวงตาเธอเป็นประกายทันที
“เธอมีอะไรจะถามอีกไหม”
“ไว้คิดออกแล้วจะบอกนะ”
“อืมได้”จากนั้นเฉินหาก็คุยกับเหยาหลันอยู่าและเธอให้ข้อมูลมาว่าที่เกาะจินเหมินมีการขุดพบแร่ประหลาดสวยงามมากเฉินหารู้สึกอยากเห็นอาจเป็นแร่ที่สามารถนำมาใช้กับสิ่งที่เขาต้องการสร้างขึ้นมาเองก็เป็นได้เขาจึงสนใจจะไปเกาะจินเหมิน…
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
0.00
0.00









userA???
???? ??? ? ???? ?? ??