เรื่อง มหาเทพเซียนกลับมาเกิดใหม่ในมหานคร
บทที่14 เต้องการะไ.
เฉินหนานรู้สึกอับจนหนทางผู้หญิงคนนี้น่าลำคานเกินไปยังไงเสียเขาคงไม่ได้เจอเแล้วจากนี้เอยู่ถึงจงซานอีกไม่กี่เดือนเขาก็ต้องไปที่เซี่ยงไฮ้แล้วนี่ทำให้เขาใจชื้นขึ้นมาหน่อย เฉินหนานจับไปที่มือของเและไปที่ฟลอร์เต้นรําทั้งสองมองตากันอยู่สักครู่เฉินหนานต้องยอมรับว่าเสวยมากจริงๆไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหรือหน้าตามันราวกับว่าสวรรค์สรรสร้างเมาผิวขาวราวกับหยกสะโพกหน้าอกมันเข้ารูปและงดงามมากรวมไปถึงชุดสีแดงแรงสามเท่าจองเมันร้อนแรงมากทว่าเฉินหนานก็เปิดปากถามอย่างหยาบคาย
“เต้องการะไ”เหลียนชิงยิ้มออกมาอย่างสนุกสนาน
“นายเป็นคนแรกที่ไม่สนใจฉัน”เฉินหนานหน้ากระตุก นี่มันเหตุผลบ้าบอะไวะเนี่ย
“ถ้างั้นเก็ต้องรู้สิว่าฉันไม่ชอบเแล้วจะตามติดฉันทำไม”
“นั่นล่ะที่น่าสนใจ”เหัวเราะพวกเขาทั้งสองเต้นรำกันเป็นภาพงดงามที่เกิดขึ้นจากทั้งสองคน
“เบ้าหรือเปล่าไอ้หนุ่มหน้ามนคนหล่อก็จีบเแถมฉันได้ข่าวว่ามันรวยมากๆทำไมเไม่สนใจมันล่ะ”เฉินหนานใช้สายตาชี้ไปที่จางเซาหลงที่จ้องมองมาด้วยความแค้น เไม่ตอบแต่ยิ้มอย่างสนุกสนานเได้เอาคืนเขาแล้ว
“แล้วนายทำไมถึงไม่ชอบฉันล่ะ”เแกล้งถาม
“เอย่ามาลูกไม้ฉันรู้ว่าเก็ไม่ได้ชอบฉันหลอกเพียงแค่ไม่อาจยอมรับได้ว่าฉันไม่สนใจคนที่เพียบพร้อมอย่างเ”เหัวเราะ
“นายที่มันน่าสนใจจริงๆ”เฉินหนานรู้สึกพ่ายแพ้เขาทั้งหยาบคายบ่นด่าให้เไปไกลๆเขาแต่นี่มันกลับทำให้เบ้าขึ้นไปอีก
“เอาล่ะฉันจะพูดช้าชัดๆนะห้ามเข้าใกล้ฉันสามเมตรตกลงไหม”เหลียนชิงตาโตแล้วยิ้มออกมา`
“ทำไมล่ะนายกลัวหลงเสน่ห์ฉันหรือไง”แค่กๆเฉินหนานถึงกับไอ``
“เบ้าหรือเปล่าเนี่ยฉันลำคานเต่างหากนี่เไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าโดนคนที่ไม่ชอบตามมันเป็นยังไง”เกลอกตาแล้วเอาลิ้นดุนแก้มน้อยๆของเ
“รู้สิฉันเจอประจำไม่คิดเลยว่ามันจะสนุก”เฉินหนานหมดคำพูดเขาอย่างเปิดสมองของผู้หญิงตรงหน้าเขาดูว่ามีะไอยู่กันแน่
“ชั่งเถอะพรุ่งนี้เราก็ไม่ได้เจอกันแล้ว”เหลียนชิงยิ้มแต่ไม่พูดะไ จากนั้นเพลงก็จบลงเฉินหนานรู้สึกไร้เรี่ยวแรงเขาไปนั่งหลบมุมจากสาวๆแล้วพัก จากนั้นงานก็จบลงเขาได้เต้นกับอีกหลายคนรวมถึงฉางเย่ด้วยส่วนหวังซีนั้นแน่นอนว่าจินเปาและฉางเย่กันเออกไปอย่างสมบูรณ์ เฉินหนานกลับไปที่คอนโดแล้วทิ้งตัวลงบนเตียง จากนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเขาเห็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคยเดิมทีจะกดวางแต่คิดว่าอาจเป็นหยานชิงเยว่โทรมาจึงกดรับ
“นี่ฉันเฉินหนานนั้นใคร”
“ฉันเองเหลียนชิง”
“เยัยปีศาจรู้เบอร์ฉันได้ไง”
“เพื่อนนายไงจินเปาน่ะฉันแนะนำเพื่อนๆฉันให้เขาแรกกับเบอร์นาย”
“ไอ้อ้วนจอมหักหลัง”
“อ่อถ้านายบล็อกเบอร์ฉันล่ะก็ฉันจะไปเยี่ยมนายที่ร้านคุณป้านะ”
“เ”เฉินหนานหมดคำจะกล่าวเจ้าอ้วนบอกแม้กระทั่งว่าบ้านเขาอยู่ที่ไหน
“ก็ได้ๆห้ามโทรมาเรื่องไร้สาระแล้วกัน”เฉินหนานได้ยินเสียงหัวเราะของเออกมา
“แค่นี่นะฉันจะนอนแล้ว”เหลียนชิงวางสายจากเขาเหัวเราะอย่างสนุกสนานจนเพื่อนเถามด้วยความแปลกใจ
“เโอเคไหมเหลียนชิง”
“ฉันสบายดี”
ตอนเช้าเฉินหนานไปหาแม่เขาและชิงถานเขาใช้เวลาส่วนมากอยู่กับน้องสาวเขาเนื่องจากเยังเด็กและพ่อก็นานๆจะกลับมาสักครั้งการมีพี่ชายอยู่ใกล้ๆคงจะทดแทนได้บ้าง
“ลูกแม่วันนี้จะออกไปไหนหรือเปล่า”อันอันถามด้วยความคาดหวัง
“มีออกไปช่วงเย็นครับแม่”
“งั้นพาน้องไปซื้อของใช้หน่อยได้ไหมลูกเต้องทัศนศึกษาสองวัน”
“ได้ครับแม่”
“พี่ชายเราไปร้านของพี่รินกัน”เฉินหนานคิดสักพักจากนั้นก็พยักหน้า เมื่อมาถึงห้างฟูมูลทั้งสองเดินเข้าไปห้างยามหน้าประตูมีสีหน้าแปลกๆ เขากับน้องสาวเดินหาของที่จำเป็นให้นองสาวรวมถึงขนมทว่าของที่นี่ราคาแพงมาเฉินหนานปวดใจมากจริงๆเมื่อเดินซื้อของจนเสร็จจึงนั่งที่ร้านอาหารเพื่อพักจากการเดินเที่ยว
“พี่ชายทำไมไม่ชวนพี่รินมากินข้าวด้วยกันล่ะคะ”
“พี่รินเขาทำงานทุกวันพี่ไม่กล้าลบกวนเบ่อยๆน่ะสิ”
“หรือพี่ชายไม่ชอบพี่รินคะ”
“จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงล่ะเสวยขนาดนั้นผู้ชายชอบเทุกคนนั่นแหละ”
“งั้นพี่ก็ชวนเดูก่อนสิคะ”เฉินหนานคิดสักพักเขาลบกวนเบ่อยๆจนเไม่ค่อยได้ทำงานของเเลยเฉินหนานจึงเกรงใจมากยังก็ตามถ้าเอยู่นี้แค่มากินข้าวคงไม่เป็นไรเขากดโทรศัพท์ไปหาริน!
“นายคิดถึงฉันหรือไงถึงโทรมา”
“ฉันมาเที่ยวห้างเน่ะเกินข้าวหรือยัง”
“ฉันหิวมากๆ”เพูดขณะที่มีเลขาของเกำลังจัดโต๊ะอาหารให้เ
“งั้นทำไมเราไม่กินด้วยกันล่ะชิงถานก็มานะ”
“งั้นเดี๋ยวฉันลงไป”ฟู่รินรู้อยู่แล้วว่าเฉินหนานมาห้างยามหน้าประตูรายงานเแล้วแต่เก็ไม่อยากรบกวนการมาเที่ยวกับน้องสาวของเขาและงานของเที่ค้างไว้ก็เยอะมากๆจนไม่มีเวลาไปเจอเฉินหนานเลยเมื่อแต่เมื่อเฉินหนานชวนเมันทำให้เดีใจมากๆ เมื่อฟู่รินมาถึงก็กอดชิงถานแน่นแล้วถ่ายรูปกันจนเพลิน
“คุณป้าเป็นยังไงบ้าง”เฉินหนานถาม
“แม่ฉันบ่นถึงแต่นาย”
“งั้นฉันจะไปเยี่ยมแม่เที่บ้านบ้างแล้วกันนะ”
“นายพูดจริง”
“ฉันจะโกหกเทำไมล่ะ”เฉินหนานยิ้ม
“อ่อจริงสิอาทิตย์หน้าฉันจะไปที่ไร่เสนใจไปด้วยกันไหม”ดวงตาเเป็นประกาย
“ฉันไปแน่”
“แล้วงานเ”
“ฉันจัดการเกือบหมดแล้วที่เหลือก็แค่ร้านที่จะมาลงทุนที่ห้างสองสามร้านเท่านั้น”
“งั้นก็ดีแล้วฉันกลัวเจะเสียงานถึงไม่ค่อยกล้าชวนเ”ฟู่รินขมวดคิ้ว
“ฉันเป็นคนอื่นหรือไง”
“จะเป็นอย่างงั้นได้ยังไงกันล่ะ”เฉินหนานรีบแก้ตัว
“เนื่องจากนายพูดไม่เข้าหูฉันนายต้องพาฉันไปเที่ยว”ฟู่รินเชิดหน้าขึ้นน้อยๆ
“ก็ได้ๆงั้นอาทิตย์หน้าเราไปเที่ยวกันหลังจากไปดูไร่แล้ว”รินยิ้มอย่างพอใจ
“ดีงั้นเราจะไปที่ไหนกันล่ะ”
“เอยากไปไหนล่ะฉันตามใจเ”
“หายากนะที่นายตามใจคนเนี่ย”เฉินหนานอยากผ่อนคลายหลังต้องเจอกับเหลียนชิงที่จริงที่ไหนก็ได้ทั้งนั้นที่ทำให้เขาผ่อนคราย
“งั้นเราไปมาเก๊ากันไหม”
“น่าสนใจดีแต่ฉันไม่เล่นการพนันนะ”รินหัวเราะอย่างงดงาม
“มันมีที่เที่ยวตั้งเยอะ”เฉินหนานเคยเห็นแต่ข่าวคาซีโนในมาเก๊าเลยไม่คิดว่าจะมีที่เที่ยวอื่น
“งั้นตกลง”ชิงถานไม่ได้สนใจทั้งสองคนเกินขนมแสนอร่อยและถ่ายรูปมันส่งให้เพื่อนๆเ
ตกเย็นเฉินหนานกลับมาที่คอนโดเขาแต่งตัวให้ดูดีมากขึ้นเพราะงานนี้มีแต่ผู้ชื่นชมงานศิลป์งานนี้นับว่าเป็นงานใหญ่อีกหนึ่งงานค่าเข้างานประมูลนั้นสูงถึงหนึ่งหมื่นหยวนแน่นอนว่ามีแต่ผู้มั่งคั่งเท่านั้นถึงมางานนี้ได้ในงานประมูลประกอบไปด้วยภาพวาดของศิลปินชื่อดังทั้งในและนอกประเทศกว่ายี่สิบภาพเหยาหลันมาถึงหน้าคอนโดของเขาด้วยรถที่เซื้อมาใหม่เพื่องานนี้โดยเฉพาะเมื่อเฉินหนานเห็นก็ถึงกับถอนใจคนรวยคงไม่รู้เอาเงินไปทำะไสินะ รถพอร์ชรุ่นร่าสุดสีดำจอดรอเขาหน้าคอนโด เยืนรอเขาอยู่ด้านหน้าเสวมชุดสีดำสวยสง่ามีบางจุดมันรัดจนเห็นสัดส่วนของเตรงเนินหน้าอกเปิดกว้างออกมามันขาวอวดอิ่มเฉินหนานเกือบห้ามใจความจริงต้อนไม่แต่งตัวเหยาหลันเก็สวยสุดยอดอยู่แล้วยิ่งตอนนี้ยิ่งงดงามไปใหญ่
“ฉันคิดว่าฉันแต่งตัวดีแล้วนะพอเห็นเแล้วฉันรู้สึกด้อยค่าไปเลยไปเลย”เหยาหลันหัวเราะ
“วันนี้นายก็หล่อเหมือนกัน”เฉินหนานยิ้มให้เ จากนั้นทั้งสองก็ไปที่งานประมูลในหอศิลป์ที่ใหญ่ที่สุดในเมือง”เมื่อทั้งสองมาถึงเฉินหนานมองไปรอบๆก็พบว่ามียามรักษาการจำนวนมาก
“นี่เรามาถูกงานใช่ไหมเนี่ย”เหย่าหลันหัวเราะ
“คิดว่าฉันเมาหรือไงถึงพานายมาผิดที”เฉินหนานหัวเราะจากนั้นทั้งสองเดินเข้าไปพร้อมกันสายตาทุกคนมองไปที่เหยาหลันเเป็นเหมือนเทพธิดาในงานนี้หนานฮ่าวเองก็มากับแม่ของเขาหลังจากที่ฟู่เทียนได้โทรไปหาพ่อของเขาแน่นนอนว่าเขาโดนลงโทษอย่างหนักแล้วห้ามไปยุ่งกันเฉินหนานอีกทว่าเขานั้นก็ไม่อยากตัดใจกับเหยาหลันเขาพยายามติดต่อเแต่เก็ไม่สนเขาเลย
“เราไม่ได้เจอกันสักพักหนึ่งแล้วนะเสบายดีไหม”เหยาหลันแปลกใจที่หนานฮ่าวสุภาพขนาดนี้แต่เมื่อเมองไปยังเฉินหนานที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เจึงอนุมานว่าเขาต้องทำะไหนานฮ่าวแน่ๆ
“อ่อฉันยุ่งอยู่น่ะไม่ค่อยมีเวลาว่างหรอก”
“งั้นคืนนี้จบงานเราไปดินเนอร์กันไหม”
“ขอโทษด้วยนะฉันมีนัดแล้ว”หนานฮ่าวมองไปที่เฉินหนานแต่เฉินหนานทำสีหน้าเรียบเฉยทำให้มันโมโหมาก
“ฝากก่อนเถอะไอ้เด็กเวร”แน่นอนเขาไม่ได้พูดออกไป เฉินหนานพอเดาความคิดได้
“เห้อเป็นเพราะมันโง่หรือฉันหล่อเกินไปกันนะ”
“นายว่าะไนะ”
“อ่อป่าวฉันว่าเขาคงชอบเจริงๆนะ”เฉินหนานยิ้ม เขมวดคิ้วเล็กน้อย
“แล้วคุณไม่ชอบบ้างหรือไง”เถามติดตลก
“โอ้แน่นอนว่าฉันชอบสาวงามแต่ตอนนี้ฉันยังอยู่มัธยมเองนะฉันคงต้องทรมานใจคนสวยๆไปอีกสักพัก”เฉินหนานพูดติดตลกแล้วใช้สายตาของตาเฒ่าเจ้าเล่ห์มองเ
“นายมันหลงตัวเอง”เฉินหนานหัวเราะ
“เราเข้าไปกันเถอะ”ทว่าก่อนที่เขาจะเข้าไปเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเฉินหนานจึงให้เหยาหลันเข้าไปข้างในก่อน
“บอสคะชั้นไดเช่าโรงงานผลิตเรียบร้อยแล้วอีกสองเดือนสินค้าเราพร้อมจำหน่ายค่ะ”
“เยี่ยมมากแล้วมีปัญหาะไอีกไหม”
“ตอนนี้เรายังขาดพนักงานหลายตำแหน่งค่ะ”หยานชิงเยว่อธิบาย
“อืมฉันรู้มาว่าจะมีการที่เจ้าของธุรกิจไปเปิดรับสมัครงานหลายบริษัทที่ห้างพลฟูมูลเราลองไปดูหรือไม่”พ
“นั่นก็ดีนะคะงั้นเดี๋ยวฉันจะติดต่อฝ่ายจัดงานดูแล้วคุณจะมาสัมภาษณ์เองไหมคะ”
“ฉันจะพยายามไปนะ”
“ได้ค่ะ”
“อีกเรื่องพรุ่งนี้ตอนเย็นฉันจะพาเไปดูะไ”เแปลกใจมากเอยากรู้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้อยากให้เดูะไ หลังจากเฉินหนานคุยกับชิงเยว่เรียบร้อยก็กลับเข้าไปในงาน เขาพบว่าเหยาหลันกำลังยืนคุยกับคนที่เขาหน้าคุ้นๆ
“นั้นท่านเจ้าสำนักมังกรรุ่งโรจน์ไม่ใช่หรือ”…
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??