เรื่อง โซ่รักตรวนร้าย
20.00 .
"คุณ้าใจดีจังเลยเนอะพี่วิ"
วรรณวารีนอนแผ่บนโซฟานิ่มอย่างสบายอารมณ์เไม่นึกไม่ฝันเลย่าะเจอใจดีแบบราณี
"เราะไปเอาลูกชายคุณ้ากลับมายังไง"
วิวาห์รินทร์ย้ำถามเป็นน้องอีกรอบ
"ไม่ได้ก็ต้องได้...วาตั้งใจแล้วพี่วิ"
วรรณวารีพูดด้วยสีห้ามุ่งมั่นเะเอาชายหนุ่มกลับมาให้ได้เะได้รีสอร์ทคืนด้วย
"เฮ้อ...ขอให้สำเร็จแล้วกันนะ"
วิวาห์รินทร์รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆแ่หากน้องสาวเมุ่งมั่นเก็ไม่อยากขัด
"เมื่อกี้วาโทรบอกคุณพ่อคุณแม่แล้วนะคะท่านดีใจมากเลยแถมคุณแม่ยังบอกอีก่าขนมไทยสูตรคุณยายขายดีมากๆจนทำกันแทบไม่ทันเลยค่ะ"
วรรณวารีลุกพรวดนั่งหันห้ามาทางเป็นพี่สาวและบอกถึงเรื่องที่้เได้คุยัพ่อัแม่เมื่อครู่
"ดีแล้วล่ะ"
วิวาห์รินทร์ได้ยิน่าพ่อัแมู่สบายดีเก็ดีใจ
คฤหาสน์
ราณีนั่งคุยัพารันพักใหญ่ที่ห้องโถงเรื่องการรับเรขาใหม่ให้พารันหลังจากที่ลูกเกลับมาบริหารงานที่ี่ได้เป็นเดือนแล้ว
"แล้วแ่คุณแม่เลยครับ"
พารันไม่มีข้อคิดเห็นะไทั้งนั้นหากที่แม่เขาหามาให้่าดีเขาก็่าดีมีปัญหาในการทำงานยังไงก็ค่อย่ากันอีกที
"แล้วี่ลูกไปไหนัหนูนกมา"
ราณี่าะภามตั้งแ่ลูกเกลับมาแล้ว่าช่วงเย็นหายไปไหนัรัชนก
"ผมแค่พาเไปส่งบ้านน่ะครับเไม่ค่อยสบายขับรถไม่ไหว"
พารันอาสาไปส่งหญิงสาวที่บ้านเพราะเไม่สบาย
"อ่อ...ดีแล้วล่ะปล่อยให้หนูนกกลับเองเดี๋ยวคุณโชติะ่าเอาได้"
ราณีพยักห้าลูกเทำถูกแล้วหากปล่อยให้รัชนกกลับเองมิวายถูกธนโชติติมาอีกแน่่าไมู่แลลูกสาวเขาให้ดี
รัชนกเป็นลูกสาวธนโชติเจ้าบริษัทอสังหาญาติห่างๆเที่เป็นคู่ค้ากันมานานรัชนกอยากะมาทำงานัพารันธนโชติจึงมาฝากัเหากูแลหญิงสาวไม่ดีก็กลัวะผิดใจัอีกฝ่ายป่าๆ!
"เอ่อแล้...เเคยทำงานที่โแะไครับ"
พารันนึกขึ้นได้่าแม่เขาบอก่าที่ะมาเป็นเลขาเขาเคยทำงานที่โแที่ซิดี่ย์มาก่อนึ่ก่อยห้านั้นเขาก็บริหารงานที่ซิดี่ย์มาเหมือนกันจึงแยากรู้่าดลขาใหม่เคยทำงานที่โแไหนมาเผื่อเขาะรู้จัก
"แม่ก็ลืมถามเสียด้วยสิเดี๋ยวะเจ้าตัวเข้ามาทำงานก็สัมภาษณ์เอาเองก็แล้วกันนะ"
ราณีเองก็ลืมถามถึงเรื่องนี้ไปเลยเหมือนกันมัวแ่ดีใจที่ได้มาทำงาน
"แม่ผมเป็นไม่รอบคอบเมื่อไรครับเี่ย"
พารันเลิกคิ้วอย่างแปลกใจไม่คิดส่าแม่เขาะไม่รอบคอบ
"ก็ต้องมีบ้างแหละน่า"
ราณียิ้มเจื่อนเเองก็ไม่ใช่ส่าะเป๊ะทุกเรื่องเสีืยเมื่อไร
สามวันต่อมา
หลังจากที่ใช้ชีวิตอยู่ที่โแราณีก็ส่งมาอำนวยความสะดวกหญิงสาวทั้งสองมากมายไม่่าะเป็นอาหารฟรีทุกมื้อหรือะมีคอยมาูแลถามไถ่่าะไปไหนมาไหนหรือไม่จนทั้งสองเกรงใจราณีอยู่มาก
12.30 .
โแxxx
"คุณ้าส่งชุดพวกนี้มาให้เราค่ะพี่วิ"
วรรณวารีหิ้วถุงแบรนด์เนมหลากหลายแบรนด์เข้ามากองในห้อง
"าจริงี่เราคุณ้ามากไปหรือป่าเี่ยพี่ชักะเกรงใจแล้วสิทำไมไม่ปฏิเสธล่ะวา"
วิวาห์รินทร์เิ่ยด้วยสีห้าที่กังวลเล็กน้อย
"วาปฏิเสธแล้วค่ะคุณ้าบอก่าให้ลองแล้วเอาไว้ใส่ทำงาน"
วรรณวารีเปฏิเสธแล้วแ่ก็ถูกราณีบอก่าให้เอาชุดพวกนี้ไว้ใส่ทำงาน
"คุณ้าดีัเราขนาดนี้เราต้องตั้งใจทำงานรู้มั้ยวา"
หากเป็นแบบนั้นวิวาห์รินทร์ก็ต้องรับไว้โดยปฏิเสธไม่ได้ทั้งคิด่าเัน้องต้องทำงานตอบแทนราณีอย่างเต็มที่
"ค่ะพี่วิ"
วรรณวารีพยักห้ารับคำเป็นพี่เบาๆ
"อืม...กลิ่นะไ"
วิวาห์รินยกมือขึ้นมาปิดจมูกทั้งทำสีห้าเหยเก
"ไม่มีะไี่คะนอกจากถุงเสื้อผ้าแล้วก็มีขนมหวานี่แหละค่ะ"
วรรณวารีชี้มือไปที่กองถุงกระดาษและยกถุงเค้กช็อคโกแลตโปรดพี่สาวเยื่นไปตรงห้าเป็นพี่
"อุบ...เ็จัง"
วิวาห์รินทร์ดหม็นจนต้องวิ่งหนีเข้าห้องไปพ
"เ็ตรงไหนี่เค้กยังอยู่ในกล่องอยู่เลยแถมดีซะด้วย"
วรรณวารีถึงัขมวดคิ้วเป็นปมหากพี่เเป็นขี้เล่นเะคิด่าพี่เแกล้งแ่ี่เหมือนะเ็จริงจังึ่เดมูก็ไ่เ็มีกลิ่นะไจึงืเกาัแกรกๆงงัอาการพี่สาว
.............................
เ็เค้ก??
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??