เรื่อง โซ่รักตรวนร้าย
12.30 .
ก๊อกๆๆ
"เที่ยงแล้วไปทานข้าวกันค่ะรัน"
รัชนกเข้ามาตามพารันไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันเพราะเธอได้จองร้านเาไว้แล้วนานๆทีพารันจะอยู่บริษัทเพราะปกติจะต้องพบปะลูกค้า
"ครับ"
พารันลุกขึ้นยืนเตรียมจะออกไปพร้อมกับรัชนก
"เธอ"
รัชนกหน้าเสียเมื่อเห็นวิวาห์รินทร์อยู่ที่นี่
"สวัสดีค่ะคุณนก"
วิวาก์รินทร์เห็นรัชนกเธอก็รีบยกมือไหว้เพราะก่อนหน้านี้ก็เคยร่วมงานกัน
"เธอมาเป็นเลขาผมน่ะครับ"
พารันบอกกับรัชนกให้หายข้องใจ
"ได้ยังไงคะ"
รัชนกขมวดคิ้วเป็นปมเธอคิดว่าหญิงสาวจะหายไปจากชีวิตพารันแล้วเสียอีก
"เดี๋ยวเราค่อยคุยกันตอนทานข้าวดีกว่าครับ...ส่วนคุณก็เสร็จเมื่อไรก็ทานข้าวได้นะ"
พารันหันมาเอ่ยกับวิวาห์รินทร์ที่ก้มหน้าก้มตาจัดห้องอยู่แล้วเดินออกไป
ร้านาหารxxx
"เธอมาทำงานให้คุณได้ยังไงคะ"
เมื่อมาถึงร้านาหารแล้วรัชนกก็โพล่งถามถึงดรื่องวิวาห์รินทร์ทันที
"ผมไม่รู้ว่าเธอกลับมาไทยตั้งแต่เมื่อไรเธอบังเอิญรู้จักกับแม่ผมแม่ผมเลยชวนเธอมาทำงานด้วย"
เรื่องนี้พารันก็ไม่คิดว่ามันจะบังเอิญขนาดนี้เหมือนกัน
"แล้วรันไม่ได้สนใจเธอแล้วใช่มั้ยคะ"
รัชนกมองหน้าพารันด้วยสีหน้าค่อนข้างกังวล
"คนที่หักหลังผมจะสนใจทำไม"
พารันพูดด้วยท่าทีไม่ได้สนใจอะไรแต่สายตาของเขากลับสั่นไหวเล็กน้อยแต่ก็ไม่ให้คนที่อยู่ด้วยจับสังเกตุได้
"ดีแล้ว่ะค่ะ...เอ่อรันคะ"
รัชนกจับมือชายหนุ่มขึ้นเธอตัดสินใจว่าเธอจะต้องทำอะไรบางอย่างแล้วจัรอเล่นตัวอยู่แบบนี้ไม่ได้
"ครับ"
พารันมองหน้ารัชนกด้วยท่าทีสงสัยว่าเธอจะพูดอะไรกับเขา
"จะว่าอะไรนกมั้ยถ้านกจะบอกว่านกคิดกับรันมากกว่าเพื่อ...คิดมานานแล้วด้วย"
รัชนกมองหน้าพารันอย่างจริงจังหากเธอปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปกลัวว่าพารันจะกลับไปหาวิวาห์รินทร์จนได้
"ผมว่าเราเป็นเพื่อนกันแบบนี้จะดีกว่านะนก..."
พารันเงียบอึ้งไปครู่หนึ่งเขาไม่อยากจะให้หญิงสาวคิดไปไกลึขอตัดไฟตั้งแต่ต้นลมเสียตอนนี้
ซึ่งมันก็ทำให้บรรยากาศที่โต๊ะาหารตอนนี้ดูอึมครึมผิดปกติ
13.30 .
"เรียบร้อยดีนี่...หืม..วิ"
พารันกลับเข้ามาในออฟฟิศในช่วงบ่ายเขามองไปรอบๆห้องเห็นว่ามันเรียบร้อยดีึพยักหน้าพึงพอใจเบาๆแต่ไม่ยักจะเห็นหญิงสาวคราแรกคิดว่าเธอไปทานข้าวแต่พอจะเข้ามานั่งที่เก้าอี้กลับเห็นว่าเธอล้มพับอยู่ข้างๆเก้าอี้ไม่มีสติไปแล้ว!
ครู่ต่อมา
หลังจากที่พารันเห็นวิาิ์เป็นลมไปเขาึรีบอุ้มเธอมานอนที่โซฟาและเรียกคนมาปฐมพยาบาลอย่างรวดเร็ว
"ทำไมหนูวิเป็นลมเป็นแล้งแบบนี้่ะตารัน"
ราณีเข้ามาดูหญิงสาวด้วยความเป็นห่วงั้ขมวดคิ้วถามลูกชายเธอว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร
"คือ..ผมแค่ให้เธอจัดพวกเอกสารแล้วก็ทำความสะาดห้องน่ะครับ"
พารันตอบั้ก้มมองวิาิ์ด้วยความเป็นห่วง
"อะไรนะ...นี่แม่ให้หนูวิมาเป็นเลขานะตารันไม่ใช่ให้มาเป็นแม่บ้าน"
ราณีตำหนิลูกชายเธออย่างไม่พอใจ
"ผมก็แค่อยากจัดห้องนี้ให้มันเรียบร้อยไม่คิดว่าวิ..เอ่อเธอจะเป็นลมไปนี่ครับ"
พารันไม่คิดว่าการหมายที่จะแกล้งหญิงสาวของเขานั้นทำให้เธอเป็นหนักขนาดนี้ั้เกือบเอ่ยคำพูดที่ดูสนิทสนมออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจทำเาราณีมองลูกชายเธออย่างแปลกใจ
"อืม...คุณน้า"
วิาิ์ค่อยๆขยับตัวลุกนั่งเมื่อรู้สึกตัว
"ค่อยๆลุกนะหนูวิ...เป็นยังไงบ้าง"
ราณีรีบประคองหญิงสาว
"วิ...เวียนหัวนิดหน่อยค่ะ"
วิาิ์ไม่คิดว่าร่างกายของเธอจะอ่อนแอจนเป็นลมไปได้ั้ที่ก่อนหน้านี้ก็เคยทำงานที่หนักกว่านี้
"ตาลันนี่ก็จริงๆเลยงั้นวันนี้หนูวิกลับไปพักก่อนเถอะนะ"
ราณีหันไปต่อว่าลูกชายเธออีกรอบและเห็นว่าวันนี้หญิงสาวควรจะได้พัก
"วิยังทำงานไหวค่ะคุณน้า"
วิาิ์ไม่อยากให้การทำงานวันแรกของเธอถูกมองว่าเป็นเด็กเส้นแล้วยังสำออย
"ได้ยังไง..ตาลันเราเป็นคนก่อเรื่องไปส่งหนูวิที่โรงแรมxxxเดี๋ยวนี้เลย"
ราณีไม่ยอมให้หญิงสาวทำงานต่อแน่นอนและให้คนที่ทำให้เกิดปัญหารับผิดชอบเรื่องนี้
"เอ่อ..วิกลับ..อ"
วิาิ์ตั้งท่าปฏิเสธ
"เดี๋ยวผมจะไปส่งเธอเดี๋ยวนี้ครับ"
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวจะปฏิเสธเขาึรีบรับปากคนเป็นแม่ทันที
ชั่วโมงต่อมา
พารันพาวิาิ์นั่งรถสปอร์ตคันหรูของเขามาส่งเธอที่โรงแรมที่พักตลอดทางั้คู่ต่างก็ไม่พูดไม่จาอะไรกันหญิงสาวเองยังแทบจะไม่มองหน้าชายหนุ่มด้วยซ้ำทำให้พารันแอบเคืองในใจเบาๆ
"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"
เมื่อชายหนุ่มมาส่งเธอถึงหน้าห้องวิาิ์ขอบคุณเขาเสร็จก็หมายจะปิดประตูหนีหน้าเขาทันทีแต่อีกฝ่ายก็ดันแทรกตัวเข้ามาในห้องเธอหน้าตาเฉย
"เดี๋ยว...ไม่สบายมากหรือป่าว"
พารันเห็นว่าหน้าหญิงสาวซีดเปใผือดผิดปกติหากเธอไม่สบายมากเขาจะรีบพาเธอไปโรงพยาบาลเพพราะณุ้สึกผิดที่ใช้งานเธอจนเป็นลมเช่นกัน
"ฉันไม่เป็นอะไรค่ะคุณกลับไปเถอะแค่นี้ก็รบกวนคุณมากพอแล้ว"
วิาิ์ส่ายหัวเบาๆั้เอ่ยไล่เขากลับ
"อยู่ที่นี่กับใคร"
พารันขมวดคิ้วเป็นปมไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่อยากอยู่ใกล้เขานักหนาหรือว่าในห้องนี้มีใครอยู่กับเธอด้วย
"คนเดียวค่ะ"
วิาิ์ตอบกลับเสียงอ่อนตอนนี้เธออิดโรยอยู่มากคำถามของชายหนุ่มทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าเขากำลังจะหาเรื่องเธออีกแน่นอน
"แม่ผมให้คุณอยู่ฟรีกินฟรีก็แค่คุณอย่าพาคนนอกเข้ามานอน่ะเดี๋ยวแม่ผมจะเปลืองหนักกว่าเดิม"
พารันอดที่จะพูดปะประชันหญิงสาวไม่ได้
"มั่นใจได้ค่ะว่าฉันไม่ทำแบบนั้นแน่นอนเพราะฉันรู้ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ"
วิาิ์มองหน้าชายหนุ่มอย่างไม่พอใจ
"รู้ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำงั้นหรอ...นอนกับผัวตัวเองไม่กี่วันก็ไปมั่วกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้สมควรงั้นหรอ..สกปรก"
เมื่อได้ยินคำว่ารู้ว่าอะไรควรไม่ควรพารันถึงกับกัดฟันกรอดั้นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาและเกิดโมโหขึ้นจนขาดสติทำให้พ่นคำดูถูกใส่เธอ
"หยุดพูดจาน่าเกลียดใส่ฉันด้วยค่ะไม่อยากฟัง...ก่อนจะว่าคนอื่นดูตัวเองก่อนนะคะ"
วิาิ์ค้อนขวับใส่ชายหนุ่มคำที่เขากล่าวหาเธอไม่ต่างอะไรจากการกระทำที่เขาทำเลย
"วิ.."พ
พารันโมโหจนบีบแขนเล็กของหญิงสาวอย่างไม่รู้ตัว
"อืม...อุบ.."
วิาิ์รู้สึกื่ไ้มาื้ๆเธอึรีบิ่เข้า้้ำไปาเจียน
................
ั้รักั้แ้ก็ปะกันเ่แบบนี้่ะเนอะ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??