เรื่อง โซ่รักตรวนร้าย
หลังจากี่าาากันเ็ทั้งาก็เิออกมาี่ลานจอดรถ้าร้านใเวลาเืสองุ่
"ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะั"
รชตรีบขอบคุณพารันี่เป็นเจ้ามือใการเลี้ยงอาหารใระหว่างคุยงานครั้งนี้
"ั...ผมขอตัวก่อนนะั"
พารันพยัก้าเบาๆแล้วหันหลังไปปลดล็อครถหรู
"เดี๋ยวี่ไปส่งนะคะ้วิ"
รชตเห็นว่าเขายังมีเรื่องี่จะคุยกับวิวารินทร์อีกมากมายจึงอยากจะไปส่งเธอ
"เอ่อ"
วิวารินทร์ไม่รู้จะปฏิเสธเช่นไรเพราะโรงแรมี่พักเธอก็ไม่ใช่ของเธอเสียด้วย
"เธอพักี่เดียวกับผมน่ะัเดี๋ยวเธอกลับกับผม"
พารันโอบไหล่หญิงสาวเบาๆและเปิดประตูให้เธอขึ้นรถ
"อ๋อ... ัไว้เันะั้วิ"
รชตพยัก้าเข้าใจและเอ่ยลาหญิงสาวก่อนี่จะเิๆปี่รถของเขาี่จอดอยู่ไม่ห่าง
"ค่ะี่เร"
วิวารินทร์ยิ้มอ่อน
ครู่ต่อมา
"คุณไม่ต้องไปส่งฉันก็ได้ฉันกลับเองได้ค่ะ"
หลังจากี่นั่งรถออกมาสักพักวิวารินทร์ก็หันมาบอกกับพารันว่าไม่ต้องไปส่งเธอแล้ว
"ผมจะไปนอนี่นั่นพอดี"
พารันคิดเอาไว้แล้วว่าเขาจะนอนี่โรงแรมใคืนนี้
"ทำไมต้องนอนี่นั่นด้วยล่ะคะ"
วิวารินทร์ขมวดคิ้วเป็นปม
"มันก็เรื่องของผม"
พารันเหล่สายตามามองหญิงสาวเล็กน้อยแล้วหันไปจดจ่ออยู่กับการขับรถต่อ
"รู้จักกับเรตั้งแต่เมื่อไรดูสนิทสนมกันจังเลยนะ"
ชายหนุ่มอดพูดถึงเรื่องนี้ไม่ได้เพราะรู้สึกขัดใจอยู่พอสมควรี่เห็นหญิงสาวสนิทานมกับรชตเกอน้าเกินคาเขา
"......"
วิวารินทร์ถอนหายใจและมองออกไปนอกกระจกรถ
"ผมถามก็ตอบสิ"
พารันเอ่ยเสียงแข็ง
"ทำไมต้องอยากรู้ด้วยล่ะคะ"
วิวารินทร์ไม่ยากจนต่อปากต่อคำกับเขาแต่ดูท่าหากเขาไม่ได้สิ่งี่ต้องการคงจะไม่หยุดเซ้าซี้เธอเป็นแน่
"ก็เรเป็นลูกค้าผม"
พารันเอ่ยด้วยสี้าเรียบเฉยเหตุผลี่เขาถามเธอดูจะไมาเกี่ยวกับงานแต่ก็โยงมาเรื่องงานจนได้
"ฉันรู้จักกับี่เรมาตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะพ่อฉันกับพ่อี่เรเป็นเพื่อนกันพอพ่อี่เรเสียก็ไม่ค่อยติดต่อกันเท่าไร"
วิวารินทร์จำต้องอธิบายรวดเดียวเพื่อให้อีกฝ่ายเข้ามขจะได้เลิกถามเธอเสียที
"ก็แค่นั้น"
พารันพยัก้าเบาๆและจอดรถบริเวณี่้าร้านเบเกอรี่
"จอดรถทำไมคะ"
วิวารินทร์หันมามอง้าคนข้างๆอย่างไม่เข้าใจ
"ผมอยากทานของหวานช่วยผมเลือกหน่อยสิ"
พารันเิออกจากรถมาฝั่งของหญิงสาวและเปิดประตูจูงมือเธอหมายจะเข้าไปเลือกของหวานใร้าน
"คุณอยากทานอะไรก็เลือกเองสิคะ"
วิวารินทร์พยายามจะกลับเข้าไปนั่งใรถแต่ก็ถูกพารันดึงเอาไว้!
"มาเถอะน่า"
พารันลากหญิงสาวเข้ามาใร้านจนได้
"เชิญค่ะ"
พนักงานต้อนรับยืนต้อนรับทั้งสองด้วยรอยยิ้มทำให้วิวารินทร์ต้องทำตัวตามปกติหากทะเลาะหรือวิ่งหนีชายหนุ่มคนใร้านคงมองกันเป็นตาเดียวแน่นอน
"เลือกให้หน่อยสิ"
พารันชี้ไปี่ตู้กระจกด้านใมีเค้กหลากหลายแบบให้ได้เลือก
"อืม...แบบนั้นก็ได้"
วิวารินทร์ชี้ไปี่เค้กช็อคโกแลตกับเค้กเนยสดเธอเลือกๆเพื่อี่จะได้จบๆไป
"งั้นเอาแบบนี้ั2ชิ้นแล้วก็แบบนี้อีก2"
พารันสั่งพนักงานว่ารับเค้กี่หญิงสาวสั่งอย่างละสองชิ้น
โรงแรมxxx
"ฉันวางไว้ตรงนี้นะคะขอตัวก่อนค่ะ"
หลังจากี่กลับมาถึงโรงแรมหญิงสาวก็ได้รู้ว่าชายหนุ่มเลือกี่จะพักตรงข้ามกับห้องของเธอหญิงสาวจึงช่วยถือขิงมาวางี่ให้องของชายหนุ่มอละรีบขอตัวออกไปทันที
"นั่งทานเป็นเพื่อนผมก่อนสิ"
พานันรั้งแขนหญิงสาวเอาไว้
"ไม่ค่ะ"
วิวารินทร์ส่ายหัวเบาๆและรีบแกะมือของเขาออกเธอจะไม่ทานของหวานนี่แน่นอนเะราะตอนนั่งรถมาก็ผะอืดผะอมกับมันจะแย่แล้วแม้นว่ามันจะเคยเป็ยของโปรดเธอก็เถอะ
"ของโปรดคุณไม่ใช่หรอ"
พารันยกถุงเค้กยื่นไปี่้าหญิงสาวยั่วเธอเพราะเขารู้ดีว่สวิวารินทร์ชอบของหวานพวกนี้มาก
"ไม่..เหม็น..อุ้บบ..แหวะ"
หญิงสาวปิดจมูกและวิ่งเข้าไปอาเจียนให้องน้ำอาหารเย็นี่เธอทานก่อนจะกลับออกมาจนหมดไส้หมดพุงจนตอนนี้เธอหมดแรงแม้นจะพยุงตัวนั่งแล้ว
"วิ..นี่วิเป็นอะไรกันแน่เดี๋ยวี่พาไปหาหมอ"
พารันช่วยหญิงสาวลูบหลังและพยุงตัวเธอล้างปากล้างคอและอุ้มเธอมานอนี่โซฟาและเอ่ยกับเธอด้วยสี้าและน้ำเสียงี่เป็นห่วงจนเผลอใช้คำี่คุ้นเคยออกมาอย่างไม่รู้ตัว
"ฉันน่าจะเป็นแค่โรคกระเพาะค่ะขอตัวนะคะวิวารินทร์นอนพักให้หายเวียนหัวครู่หนึ่งจึงขอตัวกลับไปี่ห้อง
"วิ...วิ"
พารันเรียกหญิงสาวเอาไว้แต่ดูเธอจะไม่ฟังเขาเอาเสียเลย
ห้องวิวารินทร์
"อืม...เป็นอะไรนักหนานะ"
หลังจากี่หญิงสาวกลับห้องมาอาบน้ำอาบท่าและนอนพักได้พักใหญ่แต่ดูเหมือนว่าอาการวิงเวียนศีรษะของเธอนั้นยังไม่ค่อยจะดีขึ้นเสียทีจึงนั่งพิงอยู่ี่หัวเตียงด้วยสี้ากังวล
แกร๊กกก
"เข้ามาได้ไงคะ"
วิวารินทร์เบิกตาโพรงไม่คิดว่าพารันจะเข้ามาให้องนอนของเธอ
"ก็ี่มีกุญแจยังไงี่ก็จะพาวิไปหาหมอ"
พารันเห็นสี้าี่ยังซีดเซียวของหญิงสาวใตอนนี้เขาคิดว่ายังไงเขาก็ต้องพาเธอไปหาหมอให้ได้
"อย่ามายุ่งกับฉันได้มั้ยออกไปฉันอยากพักผ่อน"
หญิงสาวไล่ชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงี่ไม่พอใจ
"ไม่...ยังไงี่ก็จะอยู่ี่นี่จนกว่าวิจะยอมไปหาหมอ"
พารันหย่อนก้นลงเฝ้าหญิงสาวบนเตียงทั้งเอ่ยเสียงแข็งหากเธอดื้อเขาก็จะดื้อไม่ยอมออกไปเช่นกัน
"อยากอยู่ก็อยู่ไปแต่ฉันไม่ไป"
วิวารินทร์เหนื่อยกับการี่เขาจะต้องมากวนประสาทเธอไม่เลิกเสียที
"ได้...งั้นี่จะโทรให้หมอมาดูวิเอง"
พารันยกมือถือหมายจะโทรหาหมอประจำตัวของเขาให้มาดูหญิงสาวี่นี่
"ไม่ต้องโทร...ไม่ต้องมาใช้คำสนิทสนมเราแค่เจ้านายกับลูก้ฉันมันสกปรกคุณอย่ามาใกล้ฉัน"
วิวารินทร์อารมณ์เสียเอามากๆี่ชายหนุ่มดูจะไม่ฟังเธอเลยจึงหยิบมือถือของเขามาไว้กับตัวและตวาดเขาด้วยน้ำเสียงี่ไม่พอใจเพราะเธอไม่อยากจะฟังคำเรียกี่สนิทสนมของเขาไม่อยากให้เขาอยู่ใกล้ๆเพราะทำให้เธอเองยิ่งเจ็บ
"ทำไม"
ชายหนุ่มยกมือหนาจับไหล่มนทั้งสองข้างของหญิงสาวแล้วดึงตัวเธอเข้ามาใกล้ๆจนใบ้าของทั้งสองอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
คำถามว่าทำไมไม่ใช่คำี่เธอว่าเขาใช้คำสนิทสนมแต่คำถามของเขาี่อยากรู้ตอนนี้คือทำไมเธอถึงคุยกับเขาดีๆไม่ได้และไม่ยอมให้เขาช่วยเธอป่วยหนักจน้าซีด้าเซียวแบบนี้กลับไม่อยากไปหาหมอ
"พูดเองนี่ว่าฉันมันสกปรกอย่ามาแตะต้องตัวฉัน"
วิวารินทร์ยังจำคำของเขาได้ดีเธอจึงเอ่ยกับเขาด้วยสี้าและแววตาี่ประชดประชันเพราะใใจลึกๆน้อยใจเขาอยู่มาก
"อื้มมมม..."
พารันบดจูบสั่งสอนหญิงสาวี่กล้าปากดีกับเขา
เพี๊ยะ..
"ออกไป"พ
วิวารินทร์ดิ้นจนหลุดจากพันธนาการและฟาดมือเรียวๆปี่ใบ้าของเขาแรงๆจน้าชาบหนุ่มเป็นรอยนิ้วมือ
"อื้มม...ปล่อยนะ"
พารันฉุนอย่างมากไม่รู้ว่าทำไมต้องโมโหเธอขนาดนี้เขาจึงลากหญิงสาวลงมานอนราบกับเตียงและบดจูบเธออย่างหนักหน่วงอีกรอบแม้นหญิงสาวจะขัดขืนแต่เธอหรือจะสู้แรงของเขาได้
แคว้กกกก
"อ๊ายยยย.. ปล่อยย"
วิวารินทร์กรีดร้องเมื่อชายหนุ่มกระชากชุดนอนเธอจนขาดเผยให้เห็นเต้างามชูชันเพราะเธอไม่ใส่บรานอนหญิงสาวหมดแรงจะสู้เพราะตอนนี้ร่างกายเธออ่อนเพลียอย่างมากรู้สึกเกลียดกับการกระทำของเขาี่ทำเหมือนเธอเป็นี่ระบายอารมณ์แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ได้แต่ปล่อยน้ำตาให้ไหลรินลงมา
"ก็อยากจะรื้อฟื้นความหลังบ้างเผื่อจะใช้คำสนิทสนมได้ไง"
พารันเป็นแบบนี้เพราะเขาโมโหกับคำประชดของเธอนั่นเองเขาผละจากการบดจูบมาเป็นเอ่ยเสียงแข็งข้างหูของหญิงสาวและจัดการย่ำยีร่างกายของเธอต่อ
...........
อีี่มันเป็้า
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??