เรื่อง ข้ามเวลานางพญาแพทย์พิษ
หลินเมิ้งหยาทำเพียงยิ้มเล็กน้อยขณะมองดูกิริยาท่าทางอ่อนช้อยหลินเมิ้งหวู่.
ตอนที่ยังอาศัยอยู่ในชายคาบ้านุหลิน หลินเมิ้งหวู่มักจะเข้ามาหาเรื่องทะเลาะตบตีี่สาวซื่อบื้อตนเไม่เว้นวัน แล้วไหนจะมอบพุทราอาบยาพิษให้กับนางก่อนึ้เกี้ยวนั่นอีก
จิตใจที่อาบไปด้วยอาบยาพิษนางมิเหืนหญิงสาวที่อยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือนเลยแม้แต่น้อย
ยิ่งไป่านั้น นับตั้งแต่ตอนที่เิเข้าประตูมาจนกระทั่งเวลานี้ ดวงตาหลินเมิ้งหวู่กลับชมดชม้อยชายตาไปทางท่านอ๋องอวี้ตลอดเวลา
หรือนี่จะเป็วิธีหว่านเสน่ห์น้องเมียในสมัยโบราณ? ่าเีดาย หลงเทียนอวี้มิได้ดูเป็ผู้ชายโ่เขลามักง่ายเช่นนั้น
“จริงหรือ? ข้าเก็คิดึน้องและท่านแม่มากเช่นกัน”
หลินเมิ้งหยาผุดยิ้มึ้อย่างไม่เป็ธรรมชาติ อีกั้ยังเหืนการประชดประชันเีมาก่า ที่คิดจะเอาชีวิตนางกำลังพร่ำพรรณนาว่าคิดึนางอย่างนั้นหรือ เกรงว่าจะอยากให้นางตายตั้งแต่ตอนที่อยู่ในเกี้ยวเีมาก่า
“ท่านอ๋องคงเิทางมาลำบากมาก เชิญเสด็จด้านในเถิดเพคะ ท่านแม่ได้เตรียมชาหอมเอาไว้ ขอเชิญท่านอ๋องลองไปลิ้มรสดูเพคะ”
อีกเพียงนิดเีหลินเมิ้งหยาก็เกือบจะหลุดขำพรืดออกมา ปากเพิ่งจะบอ่าคิดึนางแท้ๆ แต่เจตนาที่แท้จริง่าจะเป็การหว่านเสน่ห์ใส่พระสวามีนางเีมาก่า!
ท่านแม่ที่นางอ้างึเก็พยักหน้าผงกๆ พร้อมั้ยิ้ม
ช่างเป็แมู่ที่เหืนกันเีนี่กระไร เจ้าเล่ห์มิมีผู้ใดเทียบเทียม!`
ทว่าหลงเทียนอวี้กลับขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย เขามิได้สนใจไยดีสองแมู่ตรงหน้า แต่กลับหันศีรษะมาทางหลินเมิ้งหยาพร้อมั้ขยับกายประชิดันางพลางกระซิบที่ข้างหูเบาๆ``
“พวกเราไปยังที่ที่เจ้าเคยอาศัยอยู่เถิด ข้าสงสัยเืเกินว่าเจ้าเคยใช้ชีวิตในสภาพแวดล้อมเช่นไร”
ราวกับถูกตบหน้าฉาดใญ่ สีหน้าหลินเมิ้งหวู่และซ่างกวนฉิงแปรเปลี่ยนเป็ไม่่ามอง
ั์ตาหลินเมิ้งหวู่เปี่ยมไปด้วยความริษยา นังหยาบช้ามีดีตรงไหนกัน า็แ่สวยึ้นิดเีเท่านั้น
ตอนแรกยังเทียบไม่ได้อะไรกับฝ่าเท้านางเลยด้วยซ้ำ!
“เพคะ ิิ ท่านแม่ เม่ยเม่ย1 ตอนที่ข้าอยู่ในเกี้ยวเจ้าสาววันนั้น ข้ารู้สึกราวกับว่าตนเหมดสติไปอยู่ครู่ึ่ แต่ไม่รู้ว่าเาะเหตุใดเมื่อฟื้นึ้มาอีกครั้ง สติปัญญาข้าก็กลับมาสมบูรณ์ครบถ้วนแล้ว ข้าหวังเืเกินว่าท่านแม่จะเ่าสถานการณ์ข้าให้ท่านพ่อและท่านี่ฟัง เมิ้งหยาไม่ขอรบกวนั้สองท่านแล้ว เชิญท่านอ๋องเสด็จทางนี้เถิดเพคะ”
ในเมื่อหลงเทียนอวี้เปิดฉากตบหน้าสองแมู่คู่นั้นให้แล้ว นางผู้เป็ัละครหลักจะไม่ยกมีดึ้จ้วงให้ตายคาืได้อย่างไรเ่า
นางเอ่ยด้วยเีงแผ่วเบาดั่งปุยนุ่น แม้แต่น้ำเีงยังเจือไว้ซึ่งความอ่อนโยนและไร้เดียงสา ทว่ามันกลับแทงใจหลินเมิ้งหวู่และซ่างกวนฉิงอย่างจัง
ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าสองแมู่คู่นั้นในเวลานี้กำลังกระอักเลือด
คิดหรือว่าโดนตอกกลับเพียงเท่านี้จะชดเชยความผิดที่เคยกระทำไว้กับนางได้?
ฝันไปเถอะ!
นี่เป็เพียงการเริ่มต้นเท่านั้น!
“ท่านแม่ดูท่าทางยโสโอหังนังแพศยานั่นสิ!”
าใ้ หลินเมิ้งหวู่โกรธจนแทบเีสติ ใบหน้านวลในเวลานี้บิดเบี้ยวเาะอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่น
หลินเมิ้งหยาไม่ตายไม่พิการยังพอทน แต่คิดไม่ึเลยว่าแม้แต่หลงเทียนอวี้เก็เข้าข้างหลินเมิ้งหยา
“เาะใบหน้านั้นอีกแล้ว เหืนกับแม่นางไม่มีผิด พวกนางล้วนเป็นังปีศาจจอมยั่วยวน” าใ้ ซ่างกวนฉิงเก็ฉีกหน้ากากจอมปลอมตนเออก
ใบหน้างดงามทรงเสน่ห์บัดนี้บูดเบี้ยวไม่่ามอง ตอนแรกนางคิดว่าใบหน้านั้นจะหายไปจากโลกนี้ตลอดกาลแล้วเีอีก ไยึต้องเจออีกครา
อีกั้ยังปาฏในช่วงเวลาที่นางไม่อาจยอมรับได้และไม่อยากจะเชื่ออีกด้วย
“ท่านแม่ ูต่างหากที่เหมาะสมจะเป็พระชายาท่านอ๋องอวี้ นังแพศยานั่นช่วงชิงทุกอย่างจากูไป! ท่านแม่ ท่านแม่จะต้องออกหน้าแทนข้า!”
หลินเมิ้งหวู่โผัเข้าหาอ้อมกอดซ่างกวนฉิง หยาดน้ำตาพลันรินไหลดั่งาฝน
“วางใจเถิด หวู่เอ๋อร์แม่ แม่จะทำให้เจ้าสมหวัง สิ่งไหนที่แม่ไม่เคยได้ ูจะต้องได้ไปครอบครองั้หมด!”
ซ่างกวนฉิงตัดสินใจ คราวนี้นางจะไม่ยอมให้ใบหน้านั้นเข้ามาแย่งชิงความสุขูสาวนางไปด้วยอย่างแน่นอน
“แม่นมหลี่ นี่คือชาเหอเหอซานที่ได้รับมาจากพระราชวัง เจ้าจงนำมันไปชงใหม่ให้ท่านอ๋อง”
ซ่างกวนฉิงได้ตัดสินใจแล้ว แม้ฮองเฮาจะบอ่าให้เก็บหวู่เอ๋อร์เอาไว้ก็ตาม
แต่นางมีหวู่เอ๋อร์เป็ูสาวเพียงเี ความสุขหวู่เอ๋อร์สำคัญ่าอะไรั้สิ้น
“เจ้าค่ะฮูหยิน”
จับจ้องมองแววตาปรารถนาดีแม่นมหลี่ นางคือแม่นมซ่างกวนฉิง
นางติดตามซ่างกวนฉิงเข้ามายังบ้านุหลิน ตลอดาปีที่ผ่านมาได้ทำเรื่องดีเลวลงไปไม่น้อย
ันั้นนางจึงไม่เอ่ยถามสิ่งใด ก่อนจะหยิบขวดหยกสีขาวออกไป
“หวู่เอ๋อร์ อีกเดี๋ยวหากยาออกฤทธิ์ เจ้าจงไปทำตามดั่งที่ใจปรารถนาเถิด”
นางลูบไล้ใบหน้าเรียวเล็กรูปไข่ด้วยความรัก หวู่เอ๋อร์นาง อัญมณีัแสนเลอค่านาง ขอเพียงเป็ความต้องการหวู่เอ๋อร์ นางจะพยายามุความสามารถเพื่อใหู้สาวนี้สมปรารถนา
“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านแม่ แตู่ไม่รู้ว่าควรทำเช่นไร?”!
ละทิ้งความขวยเขิน หลินเมิ้งหวู่ดีใจมากเีจนจะบินได้
ขอเพียงนางเข้าไปอยู่ในตำหนักท่านอ๋องได้ นังแพศยาหลินเมิ้งหยาจะไม่มีที่ยืนอีกต่อไป!
“เด็กโ่ มานี่สิ แ่ะใ้เจ้าดูัอย่าง”
ซ่างกวนฉิงเคาะหน้าผากูสาว ั์ตานางแฝงไว้ซึ่งความห่วงหา
นางจูงืูสาวไปดูทาสรับใช้นาง ก่อนจะสอนทักษะให้ ใบหน้าหลินเมิ้งหวู่เริ่มแดงจัด ทว่าแววตากลับเปล่งประกายไปด้วยความหวังมากึ้ึสามเท่าั
“ท่านแม่วางใจเถิด ูจะกลายเป็พระชายาเพียงองค์เีท่านอ๋องให้จงได้ ่นังแพศยานั่นจะต้องพบจุดจบเหืนแม่นาง แม้ท่าทางนางวันนี้จะกลับมาเป็ดั่งเช่นปกติแล้ว ทว่านางกลับลืมเลือนเรื่องราวในอดีต ต่อจากนี้ไปข้าจะกลายเป็ี่น้องที่แสนใจดีนาง”
ความเกลียดชังถูกวาดลงบนใบหน้าสวยงามรูปไข่
พวกนางสามารถทำร้ายหลินเมิ้งหยาได้ึ่ครั้ง เหตุใดจะไม่มีครั้งที่สองเ่า!
“ที่นี่เป็สถานที่ที่เจ้าเติบโตอย่างนั้นหรือ?”
ภายในเรือนขนาดเล็ก หลงเทียนอวี้เลิกคิ้วึ้เล็กน้อย แม้เรือนันี้จะไม่ใญ่ ทว่ากลับตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงาม
เมื่อเิเข้ามาจะเหยียบเข้ากับหินกรวดแม่น้ำที่ถูกปูเป็ทางเิ ต้นไผ่ถูกปูเรียงรายั้สองฟากฝั่ง
บริเวณรอบๆ เต็มไปด้วยดอกไม้ที่ไม่รู้จักชื่อ
เมื่อเิตรงไปเรื่อยๆ จะเจอเข้ากับเรือนสองชั้นัึ่อยู่ด้านหน้า
“เพคะ ท่านพ่อเคยพูดว่าท่านแม่เป็ผู้ออกแบบสวนแ่นี้เกับื ท่านแม่เป็ผู้ขอให้สร้างเรือนหยาเตียให้กับหม่อมฉัน”
หลินเมิ้งหยาพยักหน้าลงหันไปมองบริเวณรอบๆ ด้วยความคิดึ
ความรู้สึกนี้ช่างประหลาดนัก ั้ที่เพิ่งจะมาเป็ครั้งแรก ทว่าความรู้สึกคุ้นเคยที่ปาฏึ้กลับทำให้รู้สึกเหืนเคยมายังที่แ่นี้แล้วาพันาหมื่นครั้ง
อีกั้นางยังสามารถบอกได้อี่าภายใต้ก้อนหินแต่ละก้อนมีแมลงอะไรซุกซ่อนอยู่
“ดูเหืนเจ้าจะไม่อยากจากที่นี่ไป?”
ความคลางแคลงใจุท้ายที่มีต่อนางถูกลบออกไปจนหมด หลงเทียนอวี้จ้องมองหญิงสาวตรงหน้า
หากนางปลอมแปลงัเป็แม่นางหลินแล้วละก็ นางคงไม่มีความรู้สึกลึกซึ้งต่อสถานที่แ่นี้
มีเพียงที่เคยใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เท่านั้นจึงจะรู้สึกคุ้นเคยและเผยให้เห็นึท่าทางรำลึกความัเช่นนี้
เิมาจนึศาลาเล็กๆ ในสวน แม้จะมีดำด่างมากมาย ทว่าหลินเมิ้งหยากลับไม่นึกรังเกียจ าตาพลันเืบมองึ้ไปบนยอดแหลมศาลา
“ท่านแม่จากไปตั้งแต่หม่อมฉันยังเด็ก ต่อมาท่านพ่อทำตามคำขอท่านแม่และสร้างเรือนหยาเตียแ่นี้ึ้ ่ลวดลายผีเสื้อเ่านั้นเป็ี่ชายที่วาดึ้เกับื ตอนที่หม่อมฉันยังเด็กมักจะโวยวายอยากได้ผีเสื้อ ี่ชายัว่าหม่อมฉันจะเีใจ ท่านี่จึงวาดผีเสื้อร้อยัไว้ที่ด้านบนศาลาแ่นี้”
ผีเสื้อเสืนจริงเ่านั้นถูกลมแดดลมฝนชะล้างจนเริ่มเลือนราง
ทว่าหลินเมิ้งหยากลับมองมันอย่างตั้งใจ สิ่งเ่านี้คือความรัก ความเอ็นดูและความรู้สึกอยากปกป้องน้องสาวี่ชาย
ความรู้สึกนี้ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงตามกาลเวลาไปได้
บางทีนี่อาจเป็สาเหตุที่ทำให้หญิงสาวสติฟั่นเฟือนอย่างหลินเมิ้งหยายังอยากมีชีวิตอยู่กระมัง
“ี่ชายเจ้าช่างใส่ใจยิ่งนัก ตอนที่ข้ายังเด็ก ี่ใญ่ก็มักจะแอบพาข้าออกไปนอกวัง ต่อมาถูกหมู่เฟยจับได้ ุท้ายี่ใญ่ก็คุกเข่าต่อหน้าหมู่เฟยเพื่อขอรับความผิดแทนข้า”
ราวกับว่าหัวใจหลงเทียนอวี้กำลังสั่นไหว
เขาที่ยืนอยู่ด้านนอกศาลาหวนกลับไปนึกึช่วงเวลาที่เคยคิดว่าตนเได้ลืมเลือนไปนานแล้ว
ตอนนั้นพวกเขายังไม่รู้เรื่องการแก่งแย่งชิงบัลลังก์ อีกั้ยังไม่เข้าใจเรื่องการช่วงชิงอำนาจ
แต่เาะเกิดมาเป็เชื้อพระวงศ์ ฉะนั้นจะมีสักกี่กันเ่าที่จริงใจ
่ใญ่ก็เป็พวกต่อหน้าอย่าง ลับัอย่างั้นั้น
“หม่อมฉันพาพระองค์ไปดูในัเรือนแล้วกันเพคะ ด้านัมีสระน้ำเล็กๆ ทุกคืนหม่อมฉันมักจะได้ยินเีงกังหันน้ำ”
หลินเมิ้งหยามีความสุขราวกับผีเสื้อกำลังโผบิน นางยื่นืเข้าไปจับืหลงเทียนอวี้ ก่อนจะแนะนำทุกสิ่งทุกอย่างให้เขาได้เห็น
ฝ่าืเล็กนุ่มนิ่มกุมืหลงเทียนอวี้เอาไว้แน่น นางคงไม่รู้เลยว่าืข้างนั้นกำลังกุมหัวใจเขาเอาไว้เช่นเีกัน
เขาไม่รู้เลยว่าใบหน้าตนเในเวลานี้กำลังอ่อนโยนลงาเท่า
เขากับหลินเมิ้งหยาเก็มีจุดที่คล้ายกัน
ตลอดั้วัน หลินเมิ้งหยากลายเป็นกน้อยส่งเีงเจื้อยแจ้วบอกเ่าเรื่องที่่าสนใจในเรือนหยาเตียให้กับหลงเทียนอวี้ฟัง
่ใญ่หลงเทียนอวี้จะรับฟังเงียบๆ ขนาดเขายังนึกไม่ึเลยว่าเรือนเล็กๆ ันี้จะมีเรื่องราวแ่ความสุขมากมายขนาดนี้
แต่ึกระนั้นเขาก็พอมองออกแล้วว่า ัที่จริงหลินเมิ้งหยามีเพียงฐานะูสาวโตแ่บ้านุหลินเท่านั้น
ทว่าที่ได้รับความสำคัญและเฉิดฉายจริงๆ กลับเป็คุณหนูรองหลินเมิ้งหวู่
ความเจ็บปวดบางอย่างพลันปาฏึ้ในหัวใจ
ที่ต้องใช้ชีวิตในสภาพแวดล้อมเช่นนี้แต่ยังคงยิ้มแย้มอย่างสดใสเช่นนี้ได้ ไม่มีทางเป็สอดแนมฮองเฮาแน่นอน!
ัจากได้เที่ยวเล่นั้วัน ุท้ายหลินเมิ้งหยาและหลงเทียนอวี้ก็ได้พักผ่อนด้วยกันในเรือนหยาเตียในช่วงเวลายามค่ำคืน
แต่คิดไม่ึเลยว่าทันทีที่จุดไฟในตะเกียง แขกที่ไม่ได้รับเชิญจะปาฏัึ้
“ท่านอ๋องมาจวนพวกเราเป็ครั้งแรกคงจะยังไม่คุ้นชินสินะเพคะ?”
ซ่างกวนฉิงส่งยิ้มกว้าง นางถือกล่องข้าวมาที่เรือนหยาเตียพร้อมกับแม่นมหลี่เพียงเี
เหตุเาะอาการไม่ปกติหลินเมิ้งหยา ันั้นเรือนหยาเตียจึงไม่มีห้องครัว
อีกั้หลงเทียนอวี้ยังไม่ไว้หน้า เขานั่งกินข้าวกับหลินเมิ้งหยาที่เรือนเล็กันี่ เาะฉะนั้นซ่างกวนฉิงจึงต้องแบกหน้ามาหาเขาึที่นี่ด้วยตนเ ึอย่างไรเขาก็จะเป็ที่มีความเกี่ยวพันกับหลินเมิ้งหวู่ในอนาคต
“ก็ดี”
สำหรับแขกที่เข้ามาวุ่นวายโดยไม่ได้รับเชิญเช่นนี้ ปกติแล้วหลงเทียนอวี้มักจะตอบเพียงสั้นๆ
ัที่จริงนอกจากหลินเมิ้งหยาแล้ว เขาไม่ได้รู้สึกสนใจใครอื่นในจวนแ่นี้เลยพ
“ล้วนเป็ความผิดหม่อมฉันเ ท่านอ๋องอวี้และพระชายาจึงต้องมาเห็นเรื่องตลกเช่นนี้ นี่เป็ขนมที่หม่อมฉันทำึ้ในครัวเล็กๆ ที่เรือน หากกลางดึกเกิดหิวึ้มาจะได้มีอาหารรองท้องเพคะ”
หลงเทียนอวี้ไม่หันไปมองเลยแม้แต่น้อย าตาเขาในเวลานี้จับจ้องอยู่ที่ว่าวซึ่งกำลังถืออยู่ในื
หลินเมิ้งหยาบอกกับเขาว่านี่เป็ว่าวที่นางทำเตอนอายุได้ห้าขวบ
นางเก็บรักษาสิ่งเอาไว้ได้เป็อย่างดี แต่ึอย่างนั้นก็ยังมี่ชำรุดบ้างเล็กน้อย
แต่เด็กผู้หญิงที่สามารถทำว่าวตอนอายุห้าขวบึ้มาได้ช่างหายากยิ่ง
ตกลงแล้วเาะเหตุัใดจึงทำให้นางกลายเป็สติฟั่นเฟือนในเวลาต่อมากันแน่?
*********************
1 เม่ยเม่ยคือน้องสาว
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??