เรื่อง ข้ามเวลานางพญาแพทย์พิษ
แม้เทียนอวี้จะยังคงไม่เ้าใจ แต่เพราะแม่เลี้ยงที่หลินเมิ้งหยาเกลียดชังคนั้ยังอยู่ที่นี่ ดังั้เขาจึงไม่อาจถามสิ่งใดออกมา.
“ท่านแม่เป็ห่วงเิไปแล้ว ข้าเกิดที่นี่ โตที่นี่ แล้วจะไม่คุ้นชินกับที่นี่ได้อย่างไร แม้ท่านอ๋องจะเป็ราชนิกุล แต่ก็หาใ่คนฟุ่มเฟือยไม่”
หลินเมิ้งหยาหยักยิ้มอ่อนโเ็น้อย นางมิใ่หลินเมิ้งหยาผู้ที่มีสติฟั่นเฟือนีต่อไป
ภายใต้อิทธิพลอารยธรรมสมัยใหม่ ทำให้นางเ้าใจึสิ่งที่เรียกว่ารอยยิ้มคมกริบประดุจใบมีด
ดังั้แม้ซ่างกวนฉิงจะเกลียดชังหลินเมิ้งหยามากเพียงไหน แต่นางก็ไม่สามารถจับพิรุธหลินเมิ้งหยาได้เลยแม้แต่น้อย
“ว่าแล้วว่าต้องเป็เช่นี้ หากท่านอ๋องไม่ชอบหวานเ่าี้ ถ้าเช่นั้ท่านอ๋องลองลิ้มรสชาดอกกุ้ยฮวาประจำจวนี้ดูดีหรือไม่? แม้นจะมิใ่ชาเลื่องชื่อ แต่ึอย่างั้ก็ยังมีรสชาติหอมหวาน ีทั้งยังดีต่อสุขภาพีด้วย”
ดูเหมือนว่าการตบหน้าฉาดั้เทียนอวี้จะไม่ส่งผลัใดเลยแม้แต่น้อย
ซ่างกวนฉิงยังคงแสดงกิริยามารยาทนอบน้อมและเป็กันเอง ดังั้เขาจึงวางว่าวที่ถืออยู่ใมือลงอย่างช่วยไม่ได้
แม้เขาจะเกลียดชังนางมากขนาดไหน แต่ซ่างกวนฉิงเป็น้องสาวแท้ๆ ฮองเฮา เป็ฮูหยินเจิ้นหนานโหวและยังเป็แม่ยายเขาด้วย
เขายกชาขึ้นจิบเ็น้อย ทว่าใบหน้ายังคงความเย็นชา แม้แต่าตายังไม่เลื่อนหันไปมองซ่างกวนฉิง ราวกับว่านางเป็เพียงอากาศธาตุ
เมื่อเห็นว่าเทียนอวี้ดื่มชาที่ตนเองั้ใจชงมาเป็พิเศษแล้ว ั์ตาซ่างกวนฉิงเผยให้เห็นึร่องรอยแ่ความดีใจ`
ีเดี๋ยวลูกสาวนางก็จะได้กลายเป็พระชายาท่านอ๋องอวี้แล้ว``
เมื่อเวลาั้มาึ นางค่อยจัดการกับพวกที่กำลังดูถูกเหยียดหยามตนเองเ่าี้ทีหลังก็ยังไม่า
ทั้งหลินเมิ้งหยา ทั้งเทียนอวี้ ีไม่นานพวกเขาก็จะกลายเป็เพียงหมากัหนึ่ง และนางก็จะสามารถจัดการกับพวกเขาได้อย่างง่ายดาย
“มานี่สิหย๋าเอ๋อร์ แม่มีเรื่องอยากจะพูดกับเจ้า ัที่จริงวันที่เจ้าออกเรือนไปแต่งงาน แม่รู้สึกไม่อาจทนต่อการพรากจากได้ ดังั้แม่จึงเ้าไปใหอพระเพื่อสงบจิตสงบใจ เจ้าไม่โกรธแม่ใ่หรือไม่?”
เสแสร้งว่ารักใคร่เอ็นดูต่อหน้าผู้อื่น ทั้งที่จริงแล้วซ่างกวนฉิงอยากจะให้หลินเมิ้งหยาหายไปจากโลกี้แทบขาดใจ
หลินเมิ้งหยารู้ดีว่าแม่เลี้ยงกำลังปกปิดเจตนาชั่วร้ายตนเองเอาไว้ แต่ึกระั้นางก็ยังคงแสร้งทำเป็ใสซื่อไร้เดียงสา ีทั้งยังแสดงท่าทีสนิทสนมและปล่อยให้ซ่างกวนฉิงจับข้อมือตนเองอย่างอิสระ
“ท่านแม่พูดเช่นั้ได้อย่างไร หยาเอ๋อร์เองก็ไม่อาจทำใจแยกห่างไปจากท่านแม่ได้ โชคดีที่ท่านอ๋องไม่คิดขับไส ดังั้หย๋าเอ๋อร์จึงมีความสุขอย่างใวันี้”
หลินเมิ้งหยาเบือนหน้าไปมองเทียนอวี้ด้วยาตาัแสนอ่อนโ จากั้นางก้มหน้าลงประหนึ่งกำลังเขินอาย ทว่าภาพตรงหน้ากลับทำให้ซ่างกวนฉิงเกลียดชังนางยิ่งกว่าเดิม
“หากเป็เช่นั้ก็ดีแล้ว สามีภรรยาจะต้องเกื้อหนุนกัน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความเ้าใจซึ่งกันและกัน หยาเอ๋อร์ พวกเราสองแม่ลูกไม่ได้พูดคุยกันเพียงลำพังนานแล้ว เจ้าาแม่มานี่เถิด”
ั์ตาเจือไว้ซึ่งความรังเกียจ ทว่าใบหน้ากลับไม่ปรากฏสิ่งใดให้เห็น
ัที่จริงหลินเมิ้งหยารู้ดีที่สุดว่าแม่เลี้ยงคนี้ไม่มีเรื่องใดๆ อยากจะพูดคุยกับตนเองทั้งิ้
ทว่านางกลับประหาใจเหลือเิ เรื่องราวแปรเปลี่ยนไปเป็เช่นี้แล้ว ซ่างกวนฉิงยังมีแผนอะไรใใจกันแน่นะ?
“ท่านอ๋องเพคะ พวกหม่อมฉันสองแม่ลูกขอพระราชทาุญาตออกไปเดินเล่นสักครู่ หวังว่าท่านอ๋องจะไม่ถือสา”
เทียนอวี้ไม่อาจปฏิเสธได้ ดังั้เขาจึงทำเพียงพยักหน้าลงเ็น้อย
กลั่นแกล้ง าา นี่คือสิ่งที่สองแม่ลูกได้กระทำกับหลินเมิ้งหยา
ไม่อาจรู้ได้เลยว่าหลังจากที่หลินเมิ้งหยากลายเป็พระชายาเขาแล้ว พวกนางจะยังมีแผนร้ายัใดซุกซ่อนอยู่ี
หลังจากที่หลินเมิ้งหยาเดินลับหายไปกับซ่างกวนฉิงแล้ว เทียนอวี้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ่จะหันไปเอ่ยเีเรียบกับเงาข้างหน้าต่าง
“าไปอารักขาพระชายา”
ด้านหน้าต่าง ไร้ซึ่งเีตอบรับ
มีเพียงเีเสียดสีกันต้นไผ่ “ฟึ่ ฟึ่” เท่าั้ ไม่มีใครรู้เลยว่าเทียนอวี้ส่งทหารอารักขาส่วนพระองค์ไปดูแลความปลอดภัยหลินเมิ้งหยา
จะปล่อยให้เกิดเรื่องอะไรกับนางตอนี้ไม่ได้
เปลวเทียนภายใเรือนส่องแสงริบหรี่ เทียนอวี้รู้สึกได้ึความร้อนซึ่งกำลังุ่พล่านใร่างา
หรือเพราะเรือนหลังี้เ็จนเิไปจึงทำให้รู้สึกร้อนกันนะ?
เทียนอวี้ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง จมูกสูดอากาศและาลมเย็นด้านหน้า ทว่าหัวใจเขากลับเต้นเร็วยิ่งขึ้น โดยไม่ลดลงไปเลยแม้แต่น้อย
เกิดอะไรขึ้น?
“หยาเอ๋อร์เอ๋ย หลายปีมาี้แม่ยุ่งแต่กับเรื่องจัดการงาน้างานเรือน บางทีอาจละเลยเจ้าไปบ้าง เจ้าคงไม่โกรธเคืองแม่ใ่หรือไม่?”
ท่ามกลางแนวไผ่ หลินเมิ้งหยาเดินาหลังซ่างกวนฉิง ดวงตาหลุบต่ำ แสร้งเป็ลูกสาวผู้เชื่อฟัง
ทว่าั์ตากลับเผยให้เห็นร่องรอยความฉาเฉลียว
เพิ่งจะมาแสดงความสนิทชิดเชื้อกันตอนี้ มันไม่าไปหน่อยหรือ
“ท่านแม่คิดมากเิไปแล้วเจ้าค่ะ ท่านพ่อและท่านพี่จาก้าไปนานหลายปี หากมิใ่เพราะความเพียรพยายามท่านแม่ ข้าและเมิ้งหวู่คงไม่อาจเติบโตมาได้อย่างทุกวันี้”
หลินเมิ้งหยาเอ่ยวาจาซาบซึ้งตรึงใจ ทว่าใใจกลับแอบแค่นหัวเราะเีเย็น
ใ่แล้ว ถ้าไม่ใ่เพราะความเพียรพยายามแม่เลี้ยงผู้ี้ หลินเมิ้งหยาคงไม่กลายเป็คนสติฟั่นเฟือนเช่นั้หรอก
ทว่าาตาซ่างกวนฉิงกำลังเหลือบไปทางเรือนเ็หลังั้อย่างไม่ได้ั้ใจ
ตอนี้ยาน่าจะกำลังออกฤทธิ์ หวู่เอ๋อร์ควรจะเริ่มลงมือได้แล้ว
ขอเพียงลูกสาวนางมีความสุข ผู้เป็แม่อย่างนางก็ไม่สนใจอะไรทั้งิ้
“ร่างา...ทำไมึ...”
เทียนอวี้ซึ่งอยู่ใเรือนเ็กำลังถูกร่างาที่กำลังผิดปกติตนเองทำให้สูญิ้สติ
แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยขาดแคลนญิสาว แต่ึกระั้เขาก็ไม่เคยลุ่มใเนื้อหนังมังสาบอบบางเ่าั้!
สำหรับเขาแล้ว ผู้ญิเป็เพียงเครื่องมือใการให้กำเนิดทายาทเท่าั้
หรือเพราะเขามัวยุ่งวุ่นวายกับเรื่องหลินเมิ้งหยาจึงมองข้ามเรื่องตนเองกัน?
บ้าชะมัด แม้ร่างาเขาจะไม่เคยสูญเสียการควบคุมเช่นี้มา่ ทว่าสมองเขากลับยังคงแจ่มชัด
“แกร๊ก...” เีี้ดังขึ้น จากั้ประตูใหญ่เรือนเ็ถูกเปิดออกเบาๆ
เทียนอวี้คิดว่าเป็หลินเมิ้งหยาจึงคิดจะอ้าปากร้องห้ามนางเอาไว้ ทว่าร่างอ้อนแอ้นอรชรที่น่าใหลกลับเดินตรงเ้ามา
“ท่านอ๋องรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเพคะ? ขอให้หวู่เอ๋อร์รับใช้พระองค์ได้หรือไม่?”
เีหลินเมิ้งหวู่ช่างไพเราะและมีเสน่ห์
เทียนอวี้นั่งอยู่บนเก้าอี้ ดวงตาคมกริบที่เจือไว้ซึ่งความเย็นชาหรี่เ็ลงขณะมองญิสาวร่างบางตรงหน้า
เพราะเหตุี้ความปรารถนาใาจึงรุนแรงมากกว่าปกติสินะ
มีคนาาเขาเ้าให้แล้ว
“ท่านอ๋องเพคะ ท่านคงไม่รู้ว่าหวู่เอ๋อร์รักท่านมานานแสนนานแล้ว”
เีกระเส่าัเปี่ยมไปด้วยความหวังและเจ้าเล่ห์ถูกส่งออกมา
ภายใต้แสงเทียน ร่างบางสวมใส่เพียงผ้าโปร่งชิ้นเดียว แม้แต่ตู้โตว1 สีแดงฉานซึ่งอยู่ภายใยังปรากฏอล่างฉ่างให้เห็นต่อาตา
หลินเมิ้งหวู่คิดึความฝันที่ใกล้จะเป็จริงตนเอง นางมั่นใจเหลือเิว่าเรือนร่างอวบอิ่มไร้ที่ตินางั้สวยงามน่าจับต้องกว่าเรือนร่างผอมกะหร่องดั่งไม้เสียบผีหลินเมิ้งหยาอย่างแน่
หากท่านอ๋องยอมรับใเรือนร่างหลินเมิ้งหยาได้ละก็ เช่นั้เขาก็คงพึงพอใจใเรือนร่างนางเช่นกัน
มิใ่หรือ?
เทียนอวี้นั่งอยู่กับที่ แม้อุณหภูมิภายใร่างาจะยังุ่พล่าน ทว่าหัวใจเขากลับรู้สึกรังเกียจผู้ญิที่พร้อมจะเปลื้องผ้าพลีาตรงหน้าเสียเหลือเิ
“ท่านอ๋อง...”
หลินเมิ้งหวู่ส่งเีกระเส่า นางละทิ้งยางอายเพราะอยากจะอิงาใอ้อมกอดเทียนอวี้เต็มที
ทว่า ท่ามกลางความมืดมิด าตาเทียนอวี้กลับเผยให้เห็นึความอำมหิต
สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือการถูกหลอก
หลินเมิ้งหวู่หลอกหลินเมิ้งหยายังพอทน ทว่าตอนี้นางกลับใช้เล่ห์กลเช่นี้เ้ามาจัดการกับเขา
ที่แท้สองแม่ลูกสกุลหลินก็เป็อสรพิษ!
ตระกูลฮองเฮาเหนียงเหนียงอบรมสั่งสอนคนให้จิตใจพิกลพิการได้ดีเช่นี้เชียวหรือ?
“ท่านอ๋อง หม่อมฉัน...”
หลินเมิ้งหวู่ที่ขยับเ้าใกล้จนเกือบจะแนบชิดร่างเทียนอวี้ อยู่ๆ ก็ถูกมือเทียนอวี้คว้าเ้าที่บ่า
ขณะที่หัวใจนางกำลังเต้นระรัวเพราะคิดว่าเทียนอวี้ใหลใันางจนขาดสติ และต้องการจะรับนางเ้าสู่อ้อมกอดแล้ว
อยู่ๆ ร่างนางกลับถูกโออกไป
“โอ๊ย...”
ได้ยินเพียงเีร้องโหยหวน ่จะามาด้วยเีคนตกน้ำดัง “ู” เทียนอวี้ผู้มีใบหน้าเย็นชาหล่อเหลาโหลินเมิ้งหวู่ออกไปด้านแล้ว
คิดจะร่วมเตียงเคียงหมอนกับเขา นางควรจะส่องกระจกดูเงาัเองด้วยว่ามีคุณสมบัติเพียงพอหรือไม่
เตียงเทียนอวี้คนี้ ใ่ว่าจะมีสตรีนางไหนขึ้นมาก็ได้
หลินเมิ้งหวู่ที่กำลังฝันหวานคิดไม่ึเลยว่าแผนการที่กำลังเป็ไปอย่างราบรื่นจะกลับตาลปัตรเช่นี้ ิตาเดียวกลายเป็ว่านางถูกโลงสระน้ำด้านหลังเรือนเ็ไปเสียแล้ว
นางตะเกียกตะาปีนขึ้นมา ทว่าหัวใจกลับวาวโรจน์ไปด้วยความหึงหวง
สิ่งไหนที่นางไม่ได้มาครอบครอง หลินเมิ้งหยาเองก็อย่าหวังจะได้มันไป!
หลินเมิ้งหยาเดินๆ ุๆ าหลังซ่างกวนฉิง จนกระทั่งเดินออกห่างจากบริเวณเรือนเ็
ที่นี่คือสวนหย่อม้าสกุลหลิน
ใช่วงฤดูร้อน ดอกบัวขนาดใหญ่จะบานสะพรั่งไปทั่วทั้งผืนน้ำที่ถูกขุดสร้างเป็ทะเลสาบเทียมแ่ี้
หลินเมิ้งหยามองดูดอกบัว ู่ๆ นางก็รู้สึกเจ็บปวดใจ
มันคือดอกไม้ที่แม่ซึ่งนางไม่เคยพบหน้าชอบที่สุด
แม้ต่อมาจะถูกซ่างกวนฉิงกำจัดออกไปไม่น้อยก็า
“ตอนี้มืดมากแล้ว แม่คงไม่รบกวนการพักผ่อนพวกเจ้าแล้วล่ะ แม่นมหลี่ไปส่งคุณหนูใหญ่กลับไปพักผ่อนเถิด”
ซ่างกวนฉิงส่งยิ้มอ่อนโ ทว่าดวงตาอาบยาพิษคู่ั้กลับเผยให้เห็นึความเจ้าเล่ห์
นางต้องการกำจัดหลินเมิ้งหยาเงียบๆ จากั้ส่งลูกสาวตนเองไปเป็พระชายาท่านอ๋องอวี้แทน เท่าี้เรื่องทั้งหมดก็สมบูรณ์แบบ
“เจ้าค่ะ ท่านแม่ค่อยๆ เดินะเ้าะ”
หลินเมิ้งหยารู้สึกประหาใจเ็น้อย ตอนแนางคิดว่าซ่างกวนฉิงคิดจะทำอะไรนางเสียี
แต่เพราะอะไรนางจึงยังไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆ จนึตอนี้กันนะ?
หรือนางจะคิดมากไปเอง?
“คุณหนูใหญ่เจ้าคะ พื้นแถวี้ค่อนข้างลื่น เดินระวังๆ ด้วยะเ้าะ”
แม่นมหลี่ถือโคมไฟพลางเดินนำหน้าหลินเมิ้งหยาเพื่อส่องทาง
หลินเมิ้งหยาจับสังเกตแม่นมหลี่ นางเป็คนสนิทซ่างกวนฉิง
นางเป็ข้าทาสที่คอยทำเรื่องชั่วให้กับนาย
หลินเมิ้งหยาจึงเริ่มระวังัมากขึ้นกว่าเดิมเป็ล้านเท่า
ทั้งสองก้าวเดินไปบนเส้นทางกลับเรือนเ็ แต่หลินเมิ้งหยาคาดไม่ึเลยว่าอยู่ๆ แม่นมหลี่จะแผดเีร้องออกมาด้วยความตื่นตะลึง
“คุณหนูระวังเจ้าค่ะ!”
ยังไม่ทันที่หลินเมิ้งหยาจะั้สติได้ทัน แม่นมหลี่คนั้ก็พุ่งปรี่เ้ามากระแทกันาง
หลินเมิ้งหยาผู้มีรูปร่างบอบบางน่ะหรือจะเป็คู่ต่อสู้แม่นมหลี่
นางที่ไม่ทันได้ั้ัจึงร่วงลงไปใสระน้ำทันที
หลินเมิ้งหยาเพิ่งจะเ้าใจใตอนี้เองว่าอะไรคือสิ่งที่เรียกว่ารู้ใจ ที่แท้เพื่อวางแผนฆ่านาง ดังั้จึงหาข้ออ้างเช่นี้ขึ้นมา
เหตุเพราะหลินเมิ้งหยาคนเดิมว่ายน้ำไม่เป็!พ
เมื่อนึกขึ้นมาได้ หลินเมิ้งหยาจึงยังไม่ออกแรงว่ายน้ำใทันที
การที่แม่นมหลี่กล้าวางแผนฆ่านางอย่างเปิดเผยเช่นี้ บางทีนางอาจจะยังมีแผนสำรองก็เป็ได้
นางไม่อยากหนีเสือปะจระเข้หรอกนะ
หลังจากแสร้งตะเกียกตะาอยู่สองสามครั้ง ใที่สุดหลินเมิ้งหยาก็ดำดิ่งสู่เบื้องล่างสระน้ำ
ชาติภพ่ หลินเมิ้งหยาเคยคว้าแชมป์การแข่งขันว่ายน้ำเสี่ยวหยุน ดังั้สระน้ำแ่ี้จึงมิใ่ปัญหานางเลยแม้แต่น้อย
แต่ว่า...ทำไมใต้น้ำจึงมีบางอย่างกำลังส่องประาอยู่กันเล่า?
หลินเมิ้งหยาค่อยๆ ดำน้ำลงไป นางอาศัยแสงซึ่งกำลังเปล่งประามองตรงหน้า ่จะพบว่ามันคือก้อนหิน
แปลกจริงเชียว ทำไมใต้น้ำจึงมีก้อนหินที่เปล่งแสงได้อยู่ที่นี่?
***************************
1 ตู้โตว เปรียบได้กับเสื้อชั้นใญิสาวสมัยโบราณ โดยเป็เสื้อาเดี่ยวสีแดงผูกบริเวณคอและปิดอวัยวะส่วนหน้าอกและหน้าท้อง
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??