เรื่อง ข้ามเวลานางพญาแพทย์พิษ
“บังอาจ ้าดีอย่างไรถึงเอ่ยพระนามอันูศักดิ์ของพระชายาเช่นี้!” ทว่าขันทีซึ่งอยู่ข้างาของเทียนหยู๋ับส่งเสียงเข้มออกมาจนผู้ในห้องรับแขกต่างได้ยินเรื่องที่ไม่เล็กไม่ใญ่ี้.
ิเมิ้งหยาทำเพียงยืนอยู่ีฝั่ง ไม่พูดแต่ก็ไม่ได้ห้ามปราม
“คุณหนูรองสกุลิ แม้ว่าท่านจะเป็น้องาแท้ๆของพระชายา แต่ฐานันดรศักดิ์นั้นแตกต่างกัน คุณหนูรองยังไม่มียศศักดิ์ติดตัว าเรียกชื่อพระชายาโดยตรงนั้น นั่นเ่ากับว่าท่านมิให้เกียรติพระชายาเลยแม้แต่น้อย!”
เทียนหยู๋ชายาองภาพความวุ่นวายตรงหน้าด้วยใบหน้าเย็นชา ที่แท้ก็เป็เช่นี้ซินะ เื่ย่ำรุ่งิเมิ้งหยาเรียกเสี่ยวเต๋อจื่อขันทีประจำตัวของเขาเ้าไปพบาในห้องเพื่อคุยความลับบางอย่างอยู่าสองา หรือจะเป็เพราะเรื่องเื่คืน เสี่ยวเต๋อจื่อจึงแสดงท่าทีต่อต้านิเมิ้งหวู่เช่นี้?
อดไม่ได้ที่จะ่าหน้า นางเป็ฉาเฉลียว เล่ห์แพรวพราว ทว่าอุบายที่ใช้ับไม่ได้เรื่อง
“ข้า...ข้าก็แค่....” ตั้งแต่เ็จนโต ิเมิ้งหวู่เป็ดั่งไข่ในหินของแม่ตนเอง
นี่เป็ครั้งแรกที่เจอกับเหตุาณ์เช่นี้ ปากที่มักจะช่างพูดช่างจาถึงกับอ้าค้าง คำพูดติดขัด
“เหตุใดท่านขันทีต้องมีโทสะด้วยเล่า นี่เป็เรื่องปกติ พวกนางสองพี่น้องมักจะทะเลาะและโวยวายใส่กันอยู่เ นางจึงลืมกฎระเบียบไปชั่วครู่เ่านั้น หวู่เอ๋อร์เอ๋ย ีโพี่าของเ้าเสีย” ้ำเสียงของซ่างกวนชิง่โยน ดวงตาทั้งสองข้างเจือไว้ซึ่งความรักและเอ็นู
ราวกับว่าแม่ี้ให้ความรักและเอ็นููาของนางจริงๆ ทว่าิเมิ้งหวู่ับกัดฟั นางไม่คิดที่จะก้มศีรษะลงเลยแม้แต่น้อย
ก้มหัวให้นังแพศยานั้นน่ะหรือ? ฝัไปเถอะ!
สายตาของิเมิ้งหวู่วาวโรจน์ไปด้วยความอิจฉาและเียดชัง จนเกือบจะแผดเผาิเมิ้งหยาให้มอดไหม้`
พระชายาอะไรกัน ถ้าจะให้พูดจริงๆ นางก็เป็เพียงหาตัวหนึ่งของฮองเฮาแต่เพียงเ่านั้น``
“ช่างเถิดเสี่ยวเต๋อจื่อ นางเป็น้องาของข้า ข้าเชื่อว่านางคงลืมกฎระเบียบเพียงชั่วครู่เ่านั้น ตอนี้เวลาไม่คอยท่าแล้ว ท่านอ๋องยังมีงานให้ต้องทำ ท่านแม่ เ่เ่ หย๋าเอ๋อร์คงมิรบกวนพวกท่านแล้ว”
เอ่ยเพียงเ่าี้ ่ที่ิเมิ้งหยาจะหมุนตัวแล้วเดินออกจากห้องรับแขกแ่บ้านสกุลิ เทียนหยู๋รีบาเ้าเดินา บรรดาข้าทาสบริพานเองก็เช่นกัน
เป็ภาพาเสด็จของเชื้อพระวงศ์ที่ยิ่งใญ่ ทว่าิเมิ้งหวู่และซ่างกวนชิงทำได้เพียงคุกเข่าส่งผูู้ศักดิ์ทั้งสองับเ่านั้น
“ท่านแม่ ูนั่นซิเ้าคะ นั่นนังหรู๋เยว่ข้าทาสประจำเรือนของิเมิ้งหยามิใ่หรือ? เหตุใดนางจึงเดินาขบวนเสด็จไป ข้าจะไปานางับมา...” ิเมิ้งหวู่ที่เพิ่งจะลุกขึ้นถูกซ่างกวนชิงรั้งเอาไว้า่าหน้า ดวงตาทั้งสองข้างเผยให้เห็นเปลวเพลิงแ่โทสะ
แค่นหัวเราะเสียงเย็น เื่ข้าทาสบริวารของตำหนักท่านอ๋องหยู๋ออกไปจนหมดแล้ว ซ่างกวนชิงจึงดึงตัวิเมิ้งหวู่ลุกขึ้น
“พวกเ้าออกไปให้หมด ให้แม่นมหลี่อยู่รับใช้ที่นี่แต่เพียงผู้เดียว” บ่าวไพร่ต่างพากันออกจากเรือน ไม่มีใคร้าอยู่เลยแม้แต่เดียว
าในเรือน ตอนี้เืเพียงเ้าบ้านและแม่นมสามเ่านั้น ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มเลือนหายไป สีหน้าของซ่างกวนชิงในเวลาี้มีเพียงความเียดชัง
“เพล้ง....” เสียงัขึ้น แจกันแก้วบนโต๊ะที่ิเมิ้งหวู่ถืออยู่ในมือแหละเอียด
“ท่านแม่ หวู่เอ๋อร์ยังไม่เ้าใจ เหตุใดท่านแม่ต้องแสดงกิริยานอบน้อมต่อหน้านังแพศยาด้วย! นางเป็เพียงพระชายาที่ไม่มีอำนาจอะไรเลยแม้แต่น้อย แต่ท่านแม่เป็ถึงน้องาของฮองเฮา สถานะของท่านแมู่ส่งกว่านางา แต่วันี้นางรังแูก เหตุใดท่านแม่จึงไม่สั่งสอนนาง!”
ความน้อยใจและความอัดอั้นแปเปลี่ยนเป็้ำตา หยาด้ำตาพรั่งพรูออกจากดวงตาคู่สวยของิเมิ้งหวู่ ใบหน้าของนางเปียกชื้นราวกับโดนฝนชโลม เสียงร้องไห้ัลั่นอย่างน่าสงสาร
แต่ซ่างกวนชิงับทำเพียงมองหน้าูา ั์ตาแข็งทื่อ
“หวู่เอ๋อร์ รู้หรือไม่ว่าเพราะเหตุใดอยู่ๆิเมิ้งหยาก็ข่มเหงเ้า?”
ิเมิ้งหวู่ะพริบตา ่จะตอบับพร้อมเสียงสะอื้น “นางก็แค่ต้องาแสดงอำนาจของพระชายา นางอยากจะให้ทั้งบ้านสกุลิรู้ว่านางที่เป็ต่ำต้อยด้อยค่าปีนข้ามหัวข้าไปแล้ว”
เสียงขบฟักรอดัออกมาเนืองๆ ทางเดียวที่ความโแค้นี้จะหายไปได้นั่นก็คือาที่นางลงมือฆ่าิเมิ้งหยาด้วยตนเอง
ทว่าซ่างกวนชิงับ่าหน้าให้กับูา นังเ็ชั้นต่ำนั้นตะเกียกตะาปีนขึ้นมานิดเดียวก็ได้ายเป็พระชายา แต่เพราะเหตุใดูาของนางจึงโง่เขลาเช่นี้?
หรือเพราะนางเติบโตมาาใต้ปีกของตนเองตั้งแต่ยังเ็ ันั้นจึงไม่มีอะไรไปสู้กับิเมิ้งหยาได้?
าต่อสู้ชิงบัลลังก์ในวังหลวงอันแสนดุเดือดจะต้องได้รับเพียงชัยชนะเ่านั้นจึงจะอยู่รอดได้ ถ้าหากว่าหวู่เอ๋อร์ยังมีลักษณะเช่นี้ เกรงว่าต่อไปในาภาคหน้าคงมิมีวันชนะิเมิ้งหยาได้อย่างแน่นอน
“นางอยากจะพาหรู๋เยว่ไปด้วยตั้งาแล้ว แต่เพราะหรู๋เยว่เป็ทาสที่เกิดในเรือนเรา แม้นางจะยืนกรานอย่างเด็ดขาด แต่ถ้าหากเราไม่ยอมปล่อยไป นางก็ไม่อาจทำอะไรได้ ันั้นวันี้นางจึงตั้งใจปั่นประสาทของเ้า เพื่อให้เ้าสูญเสียสติ จากนั้นแสร้งทำเป็ให้อภัยเ้า ขณะเดียวกันก็ถือโอกาสี้พาหรู๋เยว่ไปด้วย เ่าี้แม่เองก็ไม่อาจห้ามอะไรนางได้แล้ว คราวี้เ้าเ้าใจหรือยัง?”
!
ซ่างกวนชิงเอ่ยออกมาไม่ช้าไม่เร็วจนเกินไป ทว่าับทำให้ิเมิ้งหวู่หยุดสะอื้น
“ท่านแม่ ท่านกำลังทำเรื่องเล็กให้เป็เรื่องใญ่อยู่หรือไม่? นังแพศยาจะเ้าเล่ห์เพียงนั้นเชียวหรือ?” ิเมิ้งหวู่ยังไม่อยากจะยอมรับ แม้ิเมิ้งหยาจะฉาขึ้น แต่นางจะสู้พวกนางสองแมู่ได้อย่างไร?
ซ่างกวนชิงถอนหายใจเบาๆ าเอ่ย “แม่ของนางเป็เ้าเล่ห์เพทุบายา ถ้าไม่ใ่เพราะ...... เอาเป็ว่าเ้าจงจำเอาไว้ให้ดี ต่อจากี้ไปห้ามทำอะไรอุกอาจเป็อันขาด ิเมิ้งหยาจะต้องถูกกำจัดอย่างแน่นอน ่เ้าต้องพยายามรักษาชื่อเสียงของตนเองเอาไว้ เ้าต่างหากที่เป็คุณหนูผู้เชิดหน้าชูตาให้กับสกุลิ จากี้ไปเ้าจะต้องปฏิบัติตนเป็ดั่งูเฟ1 ทำอะไรอย่าให้ใครจับได้ เ้าจะต้องปฏิบัติตัวให้เหมาะที่สุด เ้าใจหรือไม่?”
หลังจากผ่านความล้มเหลวเื่คืนมาแล้ว ซ่างกวนชิงไม่อาจเห็นด้วยกับนิสัยของิเมิ้งหวู่ีต่อไป
อย่างไรก็า ศึกแ่านองเลือดจะต้องมาถึงอย่างแน่นอน นางจะต้องวางแผนอย่างรอบคอบเพื่ออนาคตของหวู่เอ๋อร์!
บนรถม้า าในห้องโดยสารที่้าขวาง เทียนหยู๋นั่งอยู่บนเบาะสีเขียวมรกต ัตาแล้วงีบัไป
คิดไม่ถึงเลยว่าิเมิ้งหยาจะพาบ่าวรับใช้ขึ้นมาด้วย บางทีนางอาจจะเคยชินกับาะทำเช่นี้แล้ว ทว่า เื่ญิาทั้งสองอยู่ด้วยกัน เสียงพูดคุยเจี้ยวจ้าวับัไม่หยุด
“คุณหนูเก่งาเลยเ้าค่ะ! คุณหนูทำให้ฮูหยินสงบปากสงบคำไปได้ คุณหนูเห็นหน้าของคุณหนูรองมั้ยเ้าคะ ข้าเกรงว่าป่านี้เหล่าข้าทาสในเรือนคงต้องทุกข์ทรมานอยู่เป็แน่!” หรู๋เยว่ตบหน้าอกตัวเองด้วยท่าทางยินดีปรีดา เื่ครู่นางคิดว่าตนเองจะถูกฮูหยินดึงตัวับไปแล้วเสียี
ทว่าคุณหนูใญ่ับบอกให้นางวางใจแล้วรวบรวมความ้าเดินออกมาพร้อมกับุ่มข้าทาส
หรู๋เยว่ในเพลาี้รู้สึกเคารพนับถือิเมิ้งหยาสุดหัวใจ
“เรื่องี้สำเร็จไปได้ด้วยดีก็เพราะท่านอ๋อง ถ้าหากเ้าอยากขอบคุณก็ไปขอบคุณท่านอ๋องเถอะ” ิเมิ้งหยาซึ่งนั่งขดตัวอยู่ในมุมหนึ่งของรถม้าถือคัมภีร์ิอานเอาไว้ในมือ
แอบชำเลืองมองเทียนหยู๋ เื่เห็นว่าเขาไม่ได้มีปฏิกิริยาใดๆ นางจึงสบายใจ
เื่เช้านางใช้วาทศิลป์ในาพูดจาโน้มน้าวขันทีเพื่อให้ขันทีของท่านอ๋องหยู๋ตอบตงทำงานให้กับตนเอง
คิดไม่ถึงเลยว่าิเมิ้งหวู่จะเป็อย่างที่นางคาดเดาเอาไว้ ิเมิ้งหวู่ติดกับอย่างง่ายดาย แม้นางจะรู้สึกว่าเรื่องี้ราบรื่นจนผิดปกติก็า
“แต่คุณหนูเ้าคะ ทำไมท่านมั่นใจเืเกินว่าฮูหยินจะไม่รั้งพวกเราเอาไว้ล่ะเ้าคะ?” ดวงตาของหรู๋เยว่มโต ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความสงสัย
มือของนางยกขึ้นปอกเปลือกส้มออกด้วยความรวดเร็ว ่จะส่งให้ิเมิ้งหยา สิ่งที่นางได้เห็นคือใบหน้าและรอยยิ้มอันแสน่โยนของคุณหนูตนเอง
คุณหนูนี่จริงๆเลย แม้แต่นางเองก็ยังไม่ได้รับอนุญาตให้รู้ความจริงเลยแม้แต่น้อย
ไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้น อยู่ๆรถม้าก็วิ่งเ้าสู่ทางขรุขระมีแต่หลุมบ่อ
และไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ใยหัวใจของเทียนหยู๋จึงปรากฏร่องรอยแ่ความโเกรี้ยว
แม้รถม้าจะ้า แต่เขาเป็ชายหนุ่มที่มีร่างูถึงเก้าฟุต เพียงแค่เอนตัวลงนอน ร่างาของเขาก็กินพื้นที่าในรถไปเกินครึ่งแล้ว
แต่พระชายาของเขาับเ้าไปนั่งหดตัวอยู่กับารับใช้ที่มุมหนึ่ง
สายตาพลันชำเลืองมองผ่านม่านขนตาหนาทึบ ่จะตงที่ร่างของิเมิ้งหยา ทว่าเขาับได้เห็นใบหน้าเฉยชาและไม่แยแสของนาง
ทั้งที่นางมีอายุเพียงิหกปีเ่านั้น แต่เพราะเหตุใดนางจึงมองทุกสิ่งทุกอย่างได้อย่างชัดเจน ไม่ว่าจะตกอยู่ในสถานาณ์เช่นไร แต่เขาับไม่เคยเห็นความะวนะวายในั์ตาของนางเลย
ราวกับว่านางไม่เคยมีความกังวลใจเลย ขาของเขาขยับไปารถม้าที่กำลังตกหลุม จนะทั่งไปะแทกเ้ากับชายเสื้อของิเมิ้งหยา ทว่านางับทำเป็ไม่รู้สึกอะไรและหดตัวีครั้ง
เหตุใดวันี้บรรยากาศาในรถม้าจึงน่าอดสูเช่นี้ แม้แต่เส้นทางยังมีแต่หลุมแต่บ่อ
“หยุดรถ” เสียงทุ้มถูกส่งออกมา รถม้าจึงจอดลงทันที
เทียนหยู๋ไม่ลังเลเลยที่จะลงจากรถม้า องของเขาเต็มไปด้วยภาพความลุ่มในตัวิเมิ้งหยาเื่คืน
เขา....แม้จะถูกวางยา แต่ก็มิควรปล่อยให้หัวใจของตนเองว้าวุ่นเช่นนั้น
ไม่ามาอย่างนั้นหรือ ความโยิ่งคุกรุ่น ร่างูาเ้ายาวยาวเดินไปบนถนนและไาขึ้นเรื่อยๆ
“คุณหนูเ้าคะ ท่านอ๋องเป็อะไรไป?” หรู๋เยว่เอียงคอ ศีรษะของนางยื่นออกไปมองชายผู้ซึ่งอยู่นอกรถม้า นางไม่เ้าใจเลยแม้แต่น้อย เื่ครู่ท่านอ๋องก็ยังปกติดีอยู่เลยนี่นา
“ข้าก็ไม่รู้ บางทีอาจเพราะรถม้าโคลงเคลงเกินไป ่าเะ เ้าสั่งให้คุมบังเหียนไปหาร้านขายยาที่ใญ่ที่สุด่ ข้าจะไปซื้อยา” ุ่ิ ิเมิ้งหยาตัดสินใจไม่าไปถามเทียนหยู๋
อารมณ์ของชายีู้ขึ้นอย่างรวดเร็ว เิ็เร็ว นางไม่อยากไปแหย่รังแตนตอนี้
ีอย่าง นางยังมีเรื่องที่ยังจัดาไม่เสร็จ
หนังสือในมือถูกพลิกไปีหน้า ในที่สุดนางก็สามารถยืดแข้งยืดขาได้เสียที หรู๋เยว่ทุบขาของนางเพื่อลดอาาชาและบวม สุดท้ายอาาเหล่านั้นก็หายไป
พิษในร่างาของนางยังไม่ถูกกำจัดออกไปจนหมด ถ้าหากยังปล่อยให้พิษเหล่าี้กัดเซาะร่างาของนางไปเรื่อยๆ เกรงว่าเวลายังไม่ทันจะครบสามขวบปี นางคงได้ไปนั่งดื่มชากับทวยเทพผมหงอกบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์
“เพคะ พระชายา”
ณ ต้าตูว ร้านว่านเหย้าเก๋อ
เช้าตรู่ บนชั้นสองของร้านว่านเหย้าเก๋อ เ้าของร้านยืนอยู่ด้านหน้าของหน้าต่างบานเล็กามองูฝูงชนหลั่งไหล
พ
สายตาท่าทางแสดงออกถึงความพึงพอใจ
ทุกในต้าตูวล้วนรู้จักร้านว่านเหย้าเก๋อแ่ี้ มีเพียงร้านยาของเขาเ่านั้นที่มียาแทบจะทุกชนิด
ไม่ว่าโพันปีหรือเห็ดิจือื่ปี ขอเพียงูค้ามีเงินาพอ เขาก็พร้อมที่จะหายาเหล่านั้นมาให้จงได้
ทันใดนั้นรถม้าคันหนึ่งปรากฏขึ้นในสายตาของเขาไม่ใ้ไม่ไ แม้จะไม่โดดเด่นนัก แต่เื่มองาประดับตกแต่งทั้งสี่ทิศแล้วับ........................
ยิ่งไปกว่านั้น ทั้งด้านหน้าและด้านหลังรถม้ามีคอยคุ้มกันอยู่ทั้งแปดทิศ ูท่าแล้ววันี้เขาจะมีแขกชั้นูมาเยือน
[1] ูเฟ คือว่าที่ชายาเอก
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??