เรื่อง ข้ามเวลานางพญาแพทย์พิษ
ในที่ิเมิงหยายังสติฟั่นเฟือน นางไม่มีเรื่องอื่นใดให้ทำ แต่ึกระนั้นนางกลับยังไม่ลืมเนื้อหาใน้าหนังสือ ันั้น้มูลต่างๆ จึงยังคงวนเวียนอยู่ในหัว.
“โอ้! ที่แท้ก็เป็เช่นนี้นี่เอง! แตุู่เ้าะ ุหนูมอบแหวนหยกให้กับเถ้าแก่ร้านไปแ้ ท่านไม่กลัวเขาจะไม่นำมันมาคืนหรือเจ้าคะ?”
เพียงได้เห็นแหวนหยกนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าเป็ของมีราคา ปกติแุ้หนูของนางไม่มีเครื่องประดับอันใด หากเจ้าของร้านเกิดละโมบขึ้นมา ุหนูของนางไม่ขาดทุนหรอกหรือ?
“เขาไม่กล้าหรอก” เสียงสงบนิ่งแต่เจือไว้ซึ่งามั่นใจ ิเมิ้งหยาไม่ตอบคำถามเกี่ยวกับเครื่องประดับเ่านั้นอีก นี้าสนใจทั้งหมดของนางอยู่ที่หนังสือ
เนื้อหาส่วนใญ่ของคัมภีร์ิอันมักจะเกี่ยวกับงานบ้านงานเรือนของราชศ์ก่อน้าและวัฒนธรรมประเพณี นางคิดไม่ึเลยว่าท่านอ๋องอวี้จะมีงานอดิเรกเช่นนี้
คนเราไม่อาจตัดสินกันด้วย้าาจริงๆ
จู่ๆ รถม้าที่แล่นด้วยาเร็วก็หยุดลงกะทันหัน ขณะเีกันเสียงโหวกเหวกโวยวายัขึ้นรอบๆ ิเ คิ้วของิเมิ้งหยาขมวดเข้าหากัน
ูเ่รีบแหวกผ้าม่านเพื่อสอบถามองครักษ์อารักขาด้านนอก
“ไม่รู้ว่าเป็เด็กวัยรุ่นมีาหามีแววาที่ใดกัน อยู่ๆ ก็พุ่งตัวมาร้านค้าจนชนเข้ากับรถม้าของพวกเรา ุหนูรอสักครู่นะเจ้าคะ องครักษ์ิบอ่าใกล้จะจัดการเสร็จเรียบ้แ้เจ้าค่ะ”
โอ้ คิดไม่ึเลยว่าจะได้เจอกับพวกมิจฉาชีพวิ่งชนรถชาวบ้านที่นี่
ิเมิ้งหยารู้สึกสนใจขึ้นมาเล็กน้อย ชาติก่อนที่นางขับรถ นางเคยพบกับเหตุการณ์เช่นนี้สองครั้ง`
ทุกครั้งนางมักจะโทรแจ้งตำรวจด้วยาใจเย็น สุด้าฝ่ายตรงข้ามก็ไม่าารถทำอะไรได้ ทว่าเหตุการณ์ในเวลากำลังเกิดขึ้นในยุคสมัยโบราณที่ไม่เคยปรากฏมิจฉาชีพเช่นนี้มาก่อน ถ้าเช่นนั้นคนผู้นั้นเป็คนเช่นไรกันนะ?``
“ไปกันเถอะ พวกเราลงไปูัน” ไม่รอใหู้เ่ส่งเสียงห้าม ิเมิ้งหยารีบผลุนผลันารถม้าไป
ชาวบ้านที่อยู่ด้านนอกได้เห็นหญิงสาว้าางดงามเดินลงมาารถม้า พวกเขาอดไม่ได้ที่จะชื่นชม
แน่นอนว่าชาวบ้านเ่านั้นล้วนมาเพียงเาะอยากเห็นเรื่องสนุกเ่านั้น
ิเมิ้งหยาเยื้องย่างไป นางเืบมองไปทางตำแหน่งที่ห่างารถม้าราวาเมตร วัยรุ่นคนหนึ่งนอนกอดแขนอยู่บนพื้น
ชาย่ากำยำที่ยืนอยู่ข้างกายราวสองาคนกำลังเผชิญ้ากับองครักษ์อารักขาและคนคุมบังเหียนของตนเอง นางไม่สนใจพวกมิจฉาชีพที่กำลังรอปอกลอกผู้อื่นเ่านั้นเลยแม้แต่น้อย
ทว่าเด็กวัยรุ่นที่กำลังนอนดตัวอยู่บนพื้นกลับมีใบ้าขาวซีดดั่งกระดาษ แขนซ้ายโค้งงอผิดรูป เกรงว่ากระูคงหักเสียแ้
“ยื่นแขนของเจ้ามาให้ข้าดู” ิเมิ้งหยาเดินไปหยุดอยู่ข้างกายเด็กวัยรุ่น เด็กวัยรุ่นผู้นี้น่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัส ทว่าเขากลับทำเพียงกอดแขนของตัวเองเอาไว้พลางมองภาพเบื้อง้าด้วยสายาเย็นชา แม้แต่เสียงร้องก็ไม่ส่งมา
“ดูแ้จะทำอะไรได้เล่า? หากรู้สึกผิดก็เอาเงินมาแ้รีบไปซะ” แม้วัยรุ่นคนนั้นจะเจ็บปวดจนต้องกัดฟั ทว่าเสียงที่ส่งมากลับเย็นชาเกิน่าที่นางคาดเดาเอาไว้
โอ้? ิเมิ้งหยาเืบมองภาพาวุ่นวายตรง้า ก่อนจะหันกลับมามองเด็กวัยรุ่น ราวกับว่า...จะไม่ใช่!
แรกเด็กวัยรุ่นคิดว่าิเมิ้งหยาเป็เพียงฮูหิร่ำรวยธรรมดา แต่คิดไม่ึเลยว่าฮูหิาุยังน้อยผู้นี้จะรีบเข้ามาจับบ่าของตนเองเอาไว้
เด็กวัยรุ่นที่เจ็บปวดจนแทบจะทนไม่ไหวเป็ทุนเดิมอยู่แ้หันไปมองฮูหิตรง้าด้วยาโ แต่เขาต้องรู้สึกแปลกใจเื่พบว่าฮูหิคนนี้ยังดูเด็กมากเืเกิน!
“ไม่เป็ไรหรอก กระูเคลื่อนเ่านั้น ูเ่ ช่วยข้าจับเขาเอาไว้ที ข้าจะดันกลับเข้าที่ให้เอง” ิเมิ้งหยารู้สึกสนใจเด็กวัยรุ่นผู้นี้ไม่น้อย สายาของวัยรุ่นผู้นี้คล้ายกับหมาป่าไม่มีผิด
สายาโหดเหี้ยมดั่งหมาป่ามิควรทำตัวเป็รองต่อพวกมิจฉาชีพข้างถนน
แรกูเ่คิดว่าุหนูต้องการจัดการเด็กวัยรุ่นคนนี้ ันั้นนางจึงรีบจับตัวของเขาเอาไว้
ฝ่าืนุ่มนิ่มของิเมิ้งหยาจับๆ ัๆ อยู่าครั้งก่อนจะแรง านั้น “แกร๊ก” เื่เสียงนี้ัขึ้น แขนของเด็กวัยรุ่นจึงกลับมาเป็เหืนเดิม
“โอ๊ย...” เด็กวัยรุ่นกัดริมฝีปากแน่น ราวกับว่าต้องการจะกัดริมฝีปากบางซีดให้ขาดากัน ทว่าหลังาที่าเจ็บปวดผ่านพ้นไปแ้ ในที่สุดแขนของเขาก็กลับมามีารู้สึกอีกครั้ง
“ขยับ่ ต่อานี้ไปเจ้าต้องระวัง หากกระูเคลื่อนอีกจะแย่เอาได้ ูเ่ ไปหาแผ่นไม้มาให้ข้า ข้าจะทำเฝือกง่ายๆ ให้กับเขา”
ิเมิ้งหยารักษาเด็กหนุ่มอย่างเป็ขั้นเป็ นางเืบมองดาเหม่อลอยของเขา ก่อนจะส่งยิ้มอ่อนโยนไปให้
“เจ้า...เป็หมออย่างนั้นหรือ?” เด็กหนุ่มจ้องมองหญิงสาวาุน้อยที่มีใบ้างดงามตรง้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ!
“ข้าไม่ใช่หมอ อีกทั้งยังทำเพียงปฐมพยาบาลเบื้อง้เ่านั้น” ูเ่หาแผ่นไม้สองาแผ่นมาให้ ิเมิ้งหยาไม่ลังเลเลยที่จะฉีกชายกระโปรงของตนเอง เสียงผ้าไหมที่ฉีกขาดากันทำใหู้เ่เจ็บปวดเืเกิน
ุหนูจะรู้หรือไม่ว่ากระโปรงตัวนี้เป็เครื่องบรรณาการ ราคาตัวหนึ่งสูงึหนึ่ง้ชั่ง!
ฮื ฮื ฮื ุหนูทำให้มันเสียราคาหมดแ้!
ิเมิ้งหยาทำเฝือกอย่างง่ายให้กับเด็กหนุ่ม นางไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย
เด็กหนุ่มจ้องมองิเมิ้งหยา แม้นางจะใส่เฝือกให้เขาเสร็จเรียบ้แ้ ทว่าสายากลับยังคงตกอยู่บนใบ้าของนาง
“จ้องข้าทำไมกัน? มีอะไรติด้าข้าอย่างนั้นหรือ?” เื่ลองมองใกล้ๆ เด็กคนนี้าุราวๆ ิสองิาปีเ่านั้น ทว่าใบ้ามีเสน่ห์อย่างล้นเื
เื่เด็กหนุ่มได้ิเช่นนั้นจึงรีบตวัดสายากลับไป ทว่าใบ้าของเขากลับแดงขึ้น่าเดิมาเ่า
แม้จะสกปรกเล็กน้อย บน้าผากมีคราบเลือด ใบ้าซูบตอบ ทว่าดาของเขากลับเจือไว้ซึ่งร่องรอยของาอำมหิต
หล่อเหลาราวกับปีศาจอีกคนแ้หรือนี่ ิเมิ้งหยาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ แต่เาะเหตุใดเด็กหนุ่มคนนี้จึงเข้าไปรวมกลุ่มกับพวกมิจฉาชีพเ่านั้นกันนะ?
“ฮูหิ ท่านให้เงินพวกเขาแ้รีบไปเะ ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงไม่ป่พวกท่านไป” เหตุเาะิเมิ้งหยาช่วยรักษาอาการที่แขนให้กับตนเอง ารู้สึกที่หนุ่มน้อยมีต่อนางจึงดีขึ้น่าเดิมเล็กน้อย
“เงิน? ข้าไม่ให้เงินพวกเขาหรอก ในเื่เป็เช่นนี้ก็แจ้งเจ้า้าที่เถิด” ิเมิ้งหยาเลิกคิ้ว การที่คนกลุ่มนี้กล้ากระทำการอย่างอุกอาจเช่นนี้ แสดงว่าทางการจะต้องมีส่วนเกี่ยวพันด้วยอย่างแน่นอน
แต่ถ้าเป็เช่นนั้นก็ดีเหืนกัน ตัวนางถือเป็ชนชั้นที่มีอภิสิทธิ์ เื่เทียบกับชาวบ้านแถวนี้แ้ นางมีอภิสิทธิ์พิเศษ่ามาก
“ฮูหิ ท่านเป็คนดี แต่คนเ่านี้คือกลุ่มอันธพาลหลิวเย่ที่โด่งัในเืงหล หากท่านทำให้พวกเขาไม่พอใจ พวกเขาอาจจะแสดงท่าทีสงบเสงี่ยมต่อ้า แต่เื่อยู่ลับหลังพวกเขาจะคอยจับามองคนในุของท่านเพื่อสร้างาวุ่นวาย เื่ึเวลานั้นพวกท่านจะพบแต่เพียงาโชคร้าย!”
เด็กหนุ่มส่งเสียงกระซิบ น้ำเสียงเจือไว้ซึ่งาเป็ห่
กลุ่มอันธพาลหลิวเย่เป็ผู้ใดกัน? ิเมิ้งหยาค้นหาคำเ่านี้ในาทรงจำของตนเอง แต่นางกลับไม่พบอะไร ทว่านางไม่นึกแปลกใจหรอก ิเมิ้งหยาเป็ุหนูใญ่แห่งุิ แ้นางจะรู้เรื่องเ่านี้ได้อย่างไรกัน
“ข้าไม่กลัว หากพวกเขาแน่จริงก็รีบไปสร้างาวุ่นวายให้บ้านข้าเถิด” หากเดาาลักษณะนิสัยของหลงเทียนอวี้ พวกเขาคงได้ไป แต่คงไม่ได้กลับมา
คิดจะไปสร้างาวุ่นวายในพระตำหนักของ์ชาย ุจบคงไม่ต่างอะไราการเอาชีวิตไปทิ้ง
“เจ้า...ทำไมเจ้าจึงไม่รู้าเช่นนี้!” เด็กหนุ่มเริ่มร้อนใจ เขาคิดไม่ึเลยว่าจะได้พบกับคนดื้อรั้นเช่นนี้
“เอาล่ะ เจ้าาใเะ แม้จะต้องขึ้นโรงขึ้นา ข้าก็ไม่หวั่นเกรงต่อพวกเขาหรอก เจ้ายังลุกขึ้นได้หรือไม่?” เด็กหนุ่มสวมเสื้อคลุมสีเทา เหตุเาะการกระทำของเขาเื่ครู่ ันั้นเสื้อผ้าสกปรกขาดวิ่นที่อยู่ภายในจึงเผยมาให้เห็น
ด้านบนยังปรากฏรอยคราบเลือดสีแดงเข้มให้เห็น ิเมิ้งหยาลองสัมผัส ก่อนจะพบว่ารอยเลือดเ่านั้นแข็งทื่อไปแ้
“พวกเขาทำร้ายเจ้า!” นางคิ้วขมวดเข้าหากันแน่น ชาติก่อนที่นางยังอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า นางมักจะได้เห็นเด็กๆ ที่เคยูลักพาตัวและช่วยเืกลับมาได้มากมาย
บางพวกูขายให้กับคนธรรมดายังนับว่าดี เาะอย่างน้อยพวกเขาจะไม่ขาดแคลนอาา
แต่ถ้าหากูขายให้กับแก๊งขอทาน การป่ให้เด็กหิวโหยยังนับว่าเป็เรื่องที่ไม่แย่ เหตุเาะเด็กบางคนึขั้นูตัดแขน ขา ำาใ้า จนสุด้ากลายเป็ตัวประหา
สายาของเด็กหนุ่มเผยให้เห็นึาเจ็บปวดั่ครู่ แต่ึกระนั้นเขากลับแสดงท่าทีไม่แยแส
ุที่อ่อนโยนที่สุดในก้นบึ้งของหัวใจเสืนูทำให้สั่นไหว ราวกับว่านางกำลังได้เห็นเ่าน้องชายน้องสาวทีู่ดูแลและต้องทนต่อาโดดเดี่ยวในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
“ไปเะ เจ้าไปั้า” นางดึงืที่ผอมกะหร่องราวกับเืแต่เพียงกระูของเด็กหนุ่ม นี่เป็ครั้งแรกที่ไฟในตัวของิเมิ้งหยาลุกโชน
เจ้าพวกคนไร้ยางอาย นี่พวกเจ้ากล้าทำเรื่องั่ร้ายเช่นนี้ได้เยี่ยงไร!
เดาว่าแม้แต่แขนที่ผิดรูปของเด็กหนุ่มคนนี้ก็เป็พวกเขาที่ทำมัน หากกระูต้องเคลื่อนเช่นนั้นไปตลอดชีวิต เกรงว่าวันนั้นจะเป็วันที่เด็กหนุ่มคนนี้ต้องูตัดแขนตัดขา!
“ไอ้หยา ุูเ้าะ ุหนูจะพาเจ้าขอทานคนนี้ไปด้วยทำไม!” ต่อใหู้เ่โง่ขนาดไหน แต่นางก็ยังรู้ได้ว่าุหนูของนางต้องการจะทำอะไร
แต่เื่คิดจะร้องห้าม นางกลับได้รับสายาเย็นชาาุหนูของตนเอง
ฮื ฮื อาการของุหนูดีขึ้นมากจริงๆ แต่...ุหนูกลับดุดันขึ้นด้วยนี่สิ!
“พวกเจ้าดูสิ น้องชายของพวกเราูรถของพวกเจ้าชนจนกลายเป็อัมพาตไปแ้ หากพวกเจ้าไม่ชดเชยให้สมน้ำสมเนื้อ วันนี้พวกเราจะไปเรียกร้องที่าาว่าการ!” ด้านนอกรถม้า ชาย่ากำยำสวมใส่ชุดธรรมดาาคนยืนขวาง้ารถม้าเอาไว้
สองคนกำลังจ้องมองคนที่อยู่ิเรอบๆ ส่วนคนั่อีกคนกำลังยืนโพนทะนาต่อ้าฝูงชน
แม้ชาวบ้านที่อยู่รอบๆ จะรู้ว่าคนเ่านี้แสร้งชนรถม้าเพื่อหวังเรียกค่าเสียหาย แต่พวกเขาูชาย่ากำยำเ่านี้ข่มขู่เอาไว้ องครักษ์อารักขาาคนเริ่มทนไม่ไหว ขณะที่กำลังจะเข้าเอาผิดคนเ่านั้น พวกเขาได้เห็นพระชายาดึงตัวเด็กหนุ่มที่ได้รับบาดเจ็บเข้ามา
หากไม่ได้รับคำสั่งาเจ้านาย องครักษ์อารักขาเช่นพวกเขาคงมิกล้าลงื
ส่วนใบ้าของิเมิ้งหยาในเวลานี้มีเพียงาเย็นชา แม้แต่เ่าองครักษ์ยังรู้สึกหวั่นเกรง
“พวกเจ้าอยากเรียกร้องาเป็ธรรมใช่หรือไม่? ไปเะ เข้าไปร้านน้ำชาด้วยกัน จะได้หาห้องส่วนตัวเพื่อจิบชาและพูดคุยกันให้เข้าใจ” ชาย่ากำยำทั้งาได้ิเสียงหวานใสัขึ้นที่ด้านหลัง
เื่หมุนตัว ทว่าพวกเขากลับได้เห็นหญิงสาว้าางดงามกำลังจับืเดินนำ้าไอ้เด็กสวะเข้ามา
ทั้งาส่งสายามองกัน ในเืงหลมีหญิงสาว้าางดงามมากมาย แต่น่าเสียดายที่พวกเขาไม่ค่อยได้เห็นพ
ทว่าวันนี้พวกเขาลองสุ่มหากินที่ข้างทาง แต่กลับได้พบกับหญิงสาว้าาสวยงามราวเทพธิดา ดูท่าแ้พวกเขาคงมีบุญหนักพอควร
ิเมิ้งหยาสัมผัสได้ึาคิดต่ำทรามของชายาคนตรง้า
คิดจะทำให้นางเสื่อมเสีย นั่นแสดงให้เห็นว่าเจ้าพวกอันธพาลเ่านี้ผงาดขึ้นมาอย่างง่ายดาย
เืู่เ่เข้าไปพูดคุยกับองครักษ์ิเรียบ้แ้ สายาที่จ้องมองทางชาย่ากำยำทั้งาจึงเปี่ยมไปด้วยการดูู
“ในเื่คนสวยพูดอย่างนี้ ถ้าเช่นนั้นพวกพี่ชายจะอยู่เป็เพื่อนเล่นให้แ้กัน!” ชายที่พูดเก่งที่สุดหันไปสบากับใครบางคนในกลุ่มฝูงชน
พวกเขาทั้งาจ้องมองสาวน้อยท่าทางอ้อนแอ้นตรง้าด้วยาหลงใ นัยน์าแฝงไว้ซึ่งาหื่นกระหาย ราวกับว่าต้องการจะพุ่งตัวเข้าไปหานาง
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??