เรื่อง ข้ามเวลานางพญาแพทย์พิษ
เืู่าตาสองคู่ัจ้องไม่ไหวติง ิเมิ้งหยาจึงทำได้เพียงวางหนังสือในมือลง ่จะลืมตาโตจ้องมองั้สองัไป.
ไม่นาน หรูเยว่ทีู่ิเมิ้งหยาจ้องเขม็งไม่อาจรนทนไหว
“ุหนูเ้าคะ ุหนูไปร่ำเรียนสิ่งเ่านี้มาจากที่ใดกัน! เุใดไม่สอนข้าบ้างล่ะเ้าคะ!”
หรูเยว์บ่นอุบ ทว่าิเมิ้งหยาัไม่สนในาง
นางเบือนหน้า าตาัจ้องไปทางเ็หนุ่มร่างกายซูบผอม
“เ้าชื่อว่าอะไร?” เ็หนุ่มมีสติกว่าหรูเยว่ ใบหน้าแดงก่ำ ทว่าัเปี่ยมไปด้วยากล้า
“พวกเขา...พวกเขาเีข้าน้อยว่าสือโถวขอรับ” เสียงเ็หนุ่มเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน ทว่าัดังมากเพียงพอที่จะทำให้หัวใิเมิ้งหยาสั่นไหว
“บ้านเ้าอยู่ที่ไหน? ยังมีครอบครัวอยู่หรือไม่?” ิเมิ้หงยาเป็นที่่ใครก็มักจะ่ให้ถึงทีุ่ นางอยากส่งเ็นี้ัไปหาครอบครัวเขา
แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเ็หนุ่มนี้จะส่ายหน้า ราวกับว่านึกเื่บางอย่างที่น่าสลดใึ้มาได้
“นับตั้งแต่ที่ข้าน้อยจำาได้ ข้าน้อยก็เร่ร่อนอยู่กับขอทานเฒ่า ต่อมากลุ่มนี้บังเอิญเจอข้าน้อยเ้า พวกเขาจึงทำร้ายขอทานเฒ่าจนตายแล้วแย่งข้าน้อยไป ข้าน้อยได้ยินเหมาซานเล่าว่าพวกเขาจะขายข้าน้อยให้กับครอบครัวเศรษฐีเพื่อนำไปเป็นหลวนถ่ง1 เพราะฉะนั้นพวกเขาจึงใช้ข้าน้อยทำเื่เพียงเล็กๆ น้อยๆ เ่านี้และไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส”
หัวใิเมิ้งหยารู้สึกัอึ้ง`
ใบหน้าเย็นาิ่งกว่าเกล็ดหิมะ เป็นไปตามที่นางคาดเอาไว้ เพียงแต่...ขายเขาให้กับเศรษฐีเพื่อนำไปเป็นหลวนถ่ง าทำเช่นนี้ต่างอะไรจากาส่งไปตายกัน?``
ั์ตาเผยให้เห็นาตัดสินใบางอย่าง
“ชื่อสือโถวไม่น่าฟังเอาเสียเลย ต่อจากนี้ไปข้าจะเีเ้าว่าิจงอวี้ ข้าชื่อิเมิ้งหยา พวกเราจะกลายเป็นี่น้องกัน เ้าจำได้แล้วหรือไม่?”
สือโถว ไม่สิ นี้ต้องเีว่าิจงอวี้จ้องมองิเมิ้งหยาด้วยท่าทางงุนงง
มือหยิกเ้าที่ท่อนขา ่จะพบว่าตนเมิได้ฝันไป
“ได้หรือ...ขอรับ?” ิจงอวี้แทบไม่อยากจะเชื่อว่าเื่ดีเช่นนี้จะตกลงมาจากฟ้าแล้วร่วงหล่นบนร่างตนเ
“แน่นอนว่าได้ าใเิ ต่อจากนี้ไปหากมีข้าอยู่ จะไม่มีใครกล้ารังแกเ้าอย่างแน่นอน!” ิเมิ้งหยาไม่รู้ว่าเพราะอะไร เุใดนางจึงรู้สึกกระตือรือร้นที่จะรับเ็นี้มาอุปาะเหลือเิ
แต่นางไม่นึกเสียใ หากนางปล่อยเขาไปตามทางเขา เ่านั้นจะต้องเ้ามาหาเื่เขาีแน่นอน
เื่ถึงเวลานั้น ที่ทำร้ายเขาจะกลายเป็นนางเสียเ
สู้เก็บเขาไว้คอยปกป้องข้างกายยังจะดีเสียกว่า ีอย่างพระตำัท่านอ๋องใญ่โตมโหราฬ ไม่มีทางขาดแคลนเพียงเพราะให้ข้าวเขากินหรอก
ผ่านเื่ราวน่าตื่นตระหนกตลั้เช้า ะที่ิเมิ้งหยาพาหรูเยว่และิจงอวี้เ้าไปในพระตำั น้าจิ่นเยว่สนิทพระสนมเต๋อเฟยเหนียงเหนียงก็มารอที่หน้าปะตูใญ่แล้ว
พระสนมเต๋อเฟยเหนียงเหนียงมีเพ่ยเจี้ยถึงสองด้วยกัน
น้าจิ่นเยว่มีอุปนิสัย่โยน ปฏิบัติต่อผู้อื่นด้วยาเคารพและมีมารยาท ดังนั้นนางจึงมักออกมาเดินด้านนอก
ีคือน้าจิ้งเยว่ เป็นระมัดระวังและละเอียดรอบคอบ ไม่พูดไม่จา ปกติมักจะอยู่ถวายรับใช้พระสนมเต๋อเฟย
“ถวายคำนับพระาา...” จิ่นเยว่ถวายคำนับ แม้จะอยู่ในตำัท่านอ๋องอวี้ แต่นางก็ยังปฏิบัติตามธรรมเนียมอย่างเคร่งคั
ิเมิ้งหยาโค้งคำนับอย่างไม่ถือตน าตาจิ่นเยว่เผยให้เห็นา่โยนและนับถือ พระาาพระองค์นี้ั้ฉลาดและงดงาม ฐานะทางบ้านเก็ไม่เลว ช่างเป็นลูกสะใภ้ที่ดีมากเลยจริงๆ
“่า้ามาหาข้าหรือ หรือพระสนมเต๋อเฟยเหนียงเหนียงอยากถามอะไรข้า?” นางเอ่ยถามด้วยาระมัดระวัง พูดตามาจริง แม้นางจะทำให้พระสนมเต๋อเฟยเหนียงเหนียงใ่กับนางแล้ว แต่ถึงกระนั้นนางก็ยังไม่เคยมีปะสบาณ์ทางด้านาสัมพันธ์แม่สามีและลูกสะใภ้
“ควรจะเีว่าหมู่เฟยได้แล้วเพคะ เหนียงเหนียงมีเื่จะรับสั่งกับพระองค์ เชิญพระาาตามหม่อมฉันมาเถิดเพคะ” รีบจัดแจงงานให้กับหรูเยว่และิจงอวี้ ิเมิ้งหยาเดินตามหลังจิ่นเยว่มุ่งหน้าไปยังตำัหยาเสวียน
ภายในพระตำั พระสนมเต๋อเฟยเหนียงเหนียงนั่งอยู่บนพระที่นั่ง เุเพราะไม่ได้อยู่ในพระราชวัง ดังนั้นนางจึงใส่เพียงชุดธรรมดาลายดอกไม้สีเทา่ เส้นบนศีรษะูเกล้ารวบเป็นมวย ีั้ยังทัดเพียงดอกโบตั๋นเอาไว้ด้านบน
แม้จะไร้ซึ่งาหรูหราดั่งในวังหลวง ทว่าผู้ัมีารู้สึกสนิทชิดเชื้อกันมากกว่า
ิเมิ้งหยาคุกเข่าลงตามปะเพณีเพื่อถวายคำนับพระสนมเต๋อเฟยเหนียงเหนียง
“เ๋์ี2ถวายคำนับแก่หมู่เฟย” ั์ตาคมกริบดั่งนกฟีนิกส์พระสนมเต๋อเฟยเหนียงเหนียงเจือไว้ซึ่งาโศกเศร้า แต่เื่ได้เห็นลูกสะใภ้ าโศกเศร้าจึงจางหายไปเล็กน้อย
“เ็ดี ลุกึ้เถิด าี่ิ หมู่เฟยมีเื่จะคุยและกำชับเ้าเล็กน้อย” พระสนมเต๋อเฟยต้องทนทุกข์ระทมในพระราชวังมานานหลายปีกว่าจะทำให้หลงเทียนอวี้อยู่อย่างผาสุก ในเื่ิเมิ้งหยาก้าวึ้มาเป็นพระาาอวี้แล้ว นางจะต้องอบรมดูแลิเมิ้งหยาให้ดี!
“เปิ่นกงได้ยินมาว่าวันนี้มีมาหาเื่เ้าบนถนนเช่นนั้นหรือ?” คำพูดพระสนมเต๋อเฟยทำให้ใบหน้าิเมิ้งหยาแดงก่ำ
เื่ที่เกิดึ้ในวันนี้ค่อนข้างใญ่พอสมควร แต่นางคิดไม่ถึงเลยว่าพระสนมเต๋อเฟยที่อยู่แต่ภายในพระตำัจะได้รับข่าวสารว่องไวเช่นนี้
“เปิ่นกงรู้ว่าเ้าเป็นเ็ที่รู้เื่ แต่เื่เ้าถวายตัวเ้ามาแล้ว ่จะตัดสินใทำอะไรจะต้องนึกถึงอวี้เอ๋อร์เป็นอันดับแรก อย่างเช่นเื่ในวันนี้เ้าก็น่าจะรู้ว่าาที่พวกอันธพาลเ่านั้นยังสามารถก่อาวุ่นวายได้ก็เพราะพวกเขามีหนุนหลัง แล้วเ้ารู้หรือไม่ว่าที่คอยหนุนหลังพวกเขาเป็นใคร?”
คำพูดพระสนมเต๋อเฟยทำให้ิเมิ้งหยารู้สึกว่าตนเรู้เ่าไม่ถึงาณ์
ตั้งแต่เ็จนโต นางมักจะต่อสู้เพียงเดียวมาโดยตล ดังนั้นนางจึงมักตัดสินใอะไรตามใตนเ เพราะเุนี้นางจึงยังคิดได้ไม่รอบคอบ
ีั้คำพูดพระสนมเต๋อเฟยยังแสดงให้เห็นถึงาจริงใ
ดังนั้นิเมิ้งหยาจึงพยักหน้าลง หัวใพลันนึกเคารพนับถือแม่สามีผู้นี้มาก
เื่เห็นลูกสะใภ้ยอมรับคำสั่งสอนแต่โดยดี รอยยิ้มจึงปรากฏบนใบหน้าพระสนมเต๋อเฟย
“นับตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป จิ่นเยว่จะเ้าไปรับใช้ที่ตำัชิงหลาน หากเ้ามีเื่อะไรต้องาให้่หรือมีสิ่งไหนไม่เ้าใก็ไถ่ถามเอาจากนางได้ เปิ่นกงไม่พูดให้มากาแล้ว เ้าัไปพักผ่อนเถิด”
“เพคะ หยาเอ๋อร์ทูลลา”
“เพคะ หม่อมฉันน้อมรับคำสั่ง”
เื่ออกจากปะตูตำัหยาเสวียนแล้ว จิ่นเยว่เดินตามหลังิเมิ้งหยา แม้จิ่นเยว่จะเป็นผู้าุโกว่า แต่นางยังคงปฏิบัติตามหน้าที่ตนเ
ระหว่างทาง ทุก้โค้งคำนับถวายาเคารพแก่ิเมิ้งหยา นี้เที่ิเมิ้งหยาเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าภายในพระตำัท่านอ๋องอวี้แห่งนี้มีข้าทาสบริวารมากมายหลายชีวิตคอยรับใช้
ภายในตำัชิงหลาน ิเมิ้งหยานั่งลงบนตั่งที่นุ่มนิ่ม ฝ่ามือกุมหน้าผาก พลางครุ่นคิดถึงเื่เื่เช้า
“พระาากำลังวุ่นวายพระทัยเพราะเื่เื่เช้าหรือเพคะ?” น้าจิ่นเยว่ที่มีจิตใดียกผลไม้สดที่คัดสรรมาเป็นอย่างดีด้วยตนเเ้ามาวางไว้
ิเมิ้งหยามิได้สนใสิ่งรอบข้าง นางกำลังจมอยู่กับาคิดตนเ ดังนั้นจึงลืมนึกถึงอื่นไปเสียสนิท
“น้าจิ่นเยว่ ข้า...ข้าทำผิดไปใช่หรือไม่?” จิ่นเยว่ัหัวเราะพลางส่ายหน้า ่จะกระซิบเสียงเบา “พระาาไม่ได้ทำอันใดผิด เพียงแค่ไม่ได้คิดให้รอบคอบ พระองค์ยังอายุน้อย ต่อจากนี้ไปเวลาจะทำอะไรต้องไตร่ตรองให้ดีเพคะ”
ที่พระสนมเต๋อเฟยยังมีอายุเ่านี้ พระนางยังเป็นเ็มิรู้าที่เพิ่งจะเ้าถวายตัวในวังหลวงเช่นเดียวกัน
ทว่าพระาามีพระสนมเต๋อเฟยที่ผ่านปะสบาณ์อันโหดร้ายและขมขื่นในวังหลวงกว่ายี่สิบปีคอยชี้แนะ ดังนั้นพระาาจะต้องยืนในวังหลวงได้อย่างมั่นคงอย่างแน่นอน
‘คิดให้รอบคอบ’ คำพูดสี่พยางค์นี้ทำให้ิเมิ้งหยาฉุกคิดึ้มาได้
ดูท่าแล้วต่อจากนี้ไปนางจะต้องนึกถึงคำพูดสี่พยางค์นี้ให้ดี
“ขอบใน้าจิ่นเยว่มากที่ชี้แนะข้า หยาเอ๋อร์ซึ้งใมากจริงๆ” ิเมิ้งหยารู้สึกเคารพนับถือน้าจิ่นเยว่ผู้แสน่โยนนี้มาก นางรู้ได้ทันทีว่ายังมีเื่ให้ต้องเรียนรู้ในวังหลวงแห่งนี้ีมากมาย!
“ุหนู ุหนู ท่านรีบไปดูหน่อยเ้าค่ะ ุาน้อยอวี้เขา...เขา...” หรูเยว่ที่พาิจงอวี้ไปอาบน้ำวิ่งพรวดพราดเ้ามาพลางร้องตะโกน
ใบหน้ากลมเล็กแดงระเรื่อ ดวงตาเปล่งปะกายเผยให้เห็นาเขินอาย ริมฝีปากร้องคำว่าเขา...เขา...ทว่านางัพูดไม่จบปะโยค
“โวยวายอะไรกัน! หากท่านอ๋องปะทับอยู่ที่นี่จะมิเป็นาเสียมายาทอย่างนั้นหรือ!” เื่เทียบกับา่โยนที่มีให้กับิเมิ้งหยาแล้ว จิ่นเยว่ค่อนข้างเข้มงวดกับหรูเยว่ที่ไม่รู้เื่รู้ราว
าควบคุมข้าทาสบริวารนับเป็นีเื่ที่พระาาจะต้องเรียนรู้ ิเมิ้งหยาไม่พูดแทรกและทำเพียงมองดูเงียบๆ
นางพาหรูเยว่มาด้วย ฉะนั้นหรูเยว่จำเป็นต้องเรียนรู้ธรรมเนียมปฏิบัติราชวงศ์ให้ลึกซึ้ง หากนางยังคงไร้เดียงสาเหมือน่ เกรงว่าีไม่นานคงูเอาชีวิตเป็นแน่
หากยังอยากมีชีวิตอยู่ พวกนางจะต้องเปลี่ยนแปลงตนเ
“เพคะ ่า้า” หรูเยว่ที่เคยูอบรมสั่งสอนจนชินตั้งแต่อยู่ที่บ้านุิรีบปรับเปลี่ยนท่าทางเป็นจริงจังทันที ทว่าดวงตากลมโตั้สองข้างััจ้องมองทางุหนูตนเด้วยท่าทางน่าสาร
ิเมิ้งหยาถอนหายใแล้วลุกึ้ ุท้ายหรูเยว่ก็ยังเป็นเพียงเ็น้อยเ่านั้น
“น้าจิ่นเยว่ ที่นี่ไม่มีกฎข้อบังคับเข้มงวดเช่นนั้น เอาเป็นว่าค่อยทำาสั่งสอนนางพรุ่งนี้แล้วกัน” หรูเยว่รู้สึกปะหนึ่งได้เห็นดวงดาว่ชีวิต นางรีบเ้ามาหลบด้านหลังุหนู ่จะแอบมองน้าจิ่นเยว่
แน่นอนว่าจิ่นเยว่เ้าอกเ้าใิเมิ้งหยาเป็นอย่างดี นางถวายคำนับ ่จะัออกไป
“ุหนูเ้าคะ นางเป็นใครกัน ทำไมถึงได้ดุเช่นนี้” หรูเยว่ลูบไล้หน้าผากตนเะมองทางิเมิ้งหยา
“นางคือสนิทพระสนมเต๋อเฟยเหนียงเหนียง ต่อจากนี้พวกเ้าจะต้องอยู่ใต้อาณัตินาง ีอย่าง เ้าจะต้องตั้งใร่ำเรียนกฎระเบียบ หากภายภาคหน้าเกิดเื่อันใดึ้มา ข้าจะพาเ้าออกไปข้างนอกได้อย่างไร”
าเล่นกับอำนาจ มิต่างอะไรกับาเล่นจิตใ
นางไม่ได้หวังให้หรูเยว่เป็นดั่งขงเบ้ง แต่อย่างน้อยหรูเยว่จะต้องปกป้องดูแลตนเได้ หรือไม่ก็มีุสมบัติมากเพียงพอที่จะแต่งงานออกเรือน เ่านี้ปัญา็จบิ้แล้ว
แต่ถึงกระนั้นหรูเยว่ก็เป็นเพียงไม่กี่ที่คอยปกป้องดูแลิเมิ้งหยา่ ิเมิ้งหยาผู้ไร้เดียงสาและูวางยาจนตาย ฉะนั้นนาง...จะต้องปกป้องหรูเยว่ให้ได้เช่นเดียวกัน
“เพคะ หม่อมฉันน้อมรับคำสั่ง” เื่ได้ยินคำว่ากฎระเบียบ หรูเยว่ไม่อาจทำตัวหละหลวมได้ีต่อไป
เื่่ที่อยู่บ้านุิ นางมักจะเ้าไปเป็นฝ่ายูตบตีแทนุหนูที่ไม่ว่าจะร่ำเรียนอย่างไรก็ไม่อาจเรียนได้
แต่เพราะเุใดนีุ้หนูจึงเรียนรู้กฎระเบียบได้เป็นอย่างดีแล้วเล่า ีั้ที่กำลังูสั่งสอนักลายเป็นนางเสียแล้ว
“เอาล่ะ ตกลงว่าเกิดเื่อะไรึ้กันแน่ เ้าจึงร้องโหวกเหวกโวยวายมาหาข้าเช่นนี้?” เพราะูอบรมสั่งสอนอยู่นาน หรูเยว่จึงเกือบจะลืมเื่สำคัญไปพ
นางรีบเ้าไปัแขนิเมิ้งหยาเพื่อจะพาออกมา ทว่าเสียงนุ่มนวลที่ด้านหน้าปะตูัขัดคำพูดนางเสีย่
“ี่สาว ี่สาวพระาา จงอวี้เ้าไปได้มั้ยขอรับ?” ใบหน้าิเมิ้งหยาปะดับไว้ซึ่งรอยยิ้ม ่จะเอ่ยไปทางปะตู
“รีบเ้ามาเถิด สวรรค์โปรด!” ิเมิ้งหยาที่มักจะเห็นหน้าหล่อเหลาดั่งปีศาจท่านอ๋องทุกวันไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องด้วยาตกตะลึง
*********************
1 หลวนถ่งคือผู้าใบหน้าสวยงามทีู่ัแต่งตัวให้กลายเป็นญิสาว
2 เ๋์ี คือคำเีแทนตนลูกสะใภ้
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??