เรื่อง ข้ามเวลานางพญาแพทย์พิษ
“พระชายา ่า...” จิ่นเยว่อ้ำึ้ ราวกับคนมีเรื่องต้องาจะพูด.
ทว่าเจ้านายและบ่าวรับใช้คนอื่นัแสดงท่าทางยินดีกับาร่ำรวยเป็นเศรษฐี
จิ่นเยว่ยิ้มพลาง่าหน้า ตัวั ก่อนจะปิดประตูใหญ่ตำหนัก แม้พระชายาจะปฏิบัติตน่าไม่สุภาพ ทว่า่าอ๋อิได้ว่ากล่าวอันใด แต่ัปฏิบัติกับพระชายาเป็น่าดี
เรื่องบางเรื่องเป็นเรื่องที่สามีภรรยาเ่าั้นที่รู้ได้
ูท่าีไม่นานพระสนมเต๋อเฟยจะได้เป็นพระอัยยิกาแล้ว!
แม้หลินเมิ้งหยาจะเพิ่งแต่งงานเข้ามา แต่ถึง่าไรนางก็เป็นทองแท้ที่เหมาะสมจะเป็นนายหญิงตำหนักหลังี้
พ่อ้าประจำตำหนักนามว่าเติ้งอวิ๋น นำเิจำนวนสามร้อยตำลึาส่อบให้ที่ตำหนักชิงาด้วยตนเอง
“ถวายคำนับพระชายา ขอให้พระชายาอายุยืนื่ปี” เติ้งอวิ๋นอายุ้าสิบ่าปีแล้ว รูปร่างหน้าาธรรมดา ทว่าสีหน้าเขาัเข้มงวดตลอดเวลา
ขณะเดียวกันเขาเป็นคนสนิทหลงเทียนอวี้ แต่ก่อนเคยทำงานอยู่ในกองทัพ ันั้นลักษณะท่าทางจึงยังหลงเืความเป็นทหารเอาไว้
เุเพราะ้าหน้าเขาในเวลาี้ถือว่าเป็นเจ้านายคนึ่ตนเอง ันั้นเขาจึงไม่ได้แสดงท่าทางต่อต้าน แต่ัให้ความเคารพ
“พ่อ้าเติ้งลุกึ้เถิด ต่อไปี้ทุกคนล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ต้อีพิธีรีให้าความ ใครก็ได้เข้ามาที เอาเก้าอี้มาด้วย”`
ในห้องที่อบอุ่น หลินเมิ้งหยานั่งอยู่บนตั่งนุ่มนิ่ม นางสวมใส่ชุดสีขาว ทาง้าซ้ายคือจิ่นเยว่และหรูเยว่ซึ่งกำลังยืนอยู่ ทาง้าขวาคือหลินจงอวี้ที่กำลังนั่งอยู่ข้างกาย``
“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะพระชายา ช่วงก่อนข้าน้อยยุ่งกับาเตรียมงานแต่ง่าอ๋อง ฉะนั้นจึงลืมเรื่องเิใช้สอยพระชายา พระชายาได้โปรดลงโทษกระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
หรูเยว่ยกเก้าอี้สี่เหลี่ยมเข้ามาึ่ตัว พ่อ้าเติ้งจึงนั่งลง แม้นายหญิงตรงหน้าจะมีรูปร่างอ้อนแอ้นอรชร ทว่านางัมีความงดงามเิ่าจะพรรณนาได้
ใบหน้าโค้นประดับไว้ซึ่งรอยยิ้มอ่อนโ เมื่อได้ลอองูจะพบว่านางเองก็เหมือนเพียงหญิงาธรรมดาทั่วไป
“ไม่หรอก แต่เพราะข้าเพิ่งแต่งงานเข้ามาอยู่ที่นี่ ันั้นข้าจึงยังไม่รู้จักพระตำหนักอวี้แห่งี้ดีนัก ฉะนั้นข้าอยากให้พ่อ้าเติ้งช่วยแนะนำข้าสักเ็น้อย”
หลินเมิ้งหยามิใ่คนโ่ หากต้องาเปลี่ยนตำหนัก่าอ๋องอวี้ให้เป็นฐานทัพตน ่าน้อยนางจะต้องใช้ทฤษฎีรู้เขารู้เรา
พ่อ้าเติ้งเงียบไป ก่อนจะเริ่มเ่ารายละเอียดเกี่ยวกับตำหนักอวี้
ตำหนักอวี้มีพ่อ้าทั้งหมดสามคน เติ้งอวิ๋นคือพ่อ้าใหญ่ ไม่ว่าจะทั้งงานฝ่ายนอกหรือฝ่ายในล้วนเป็นเขาที่คอยูแล
ถัดไปคือพ่อ้าที่คอยูแลฝ่ายในชื่อว่าหวังิ ส่วนพ่อ้าทีู่แลฝ่ายนอกชื่อเฉิงหนาน เุเพราะ่าอ๋องอวี้ไม่อยากให้สตรีเพศเข้ามาใกล้ ันั้นจึีบ่าวรับใช้ที่เป็นหญิงน้อยาจนแทบจะไม่มีให้เห็น
ไม่เข้าใกล้สตรีเพศ? ่าเสียดายรูปร่างหน้าาหล่อเหลาหลงเทียนอวี้จริงเชียว
แต่เป็นแบบี้ก็ดีเหมือนกัน นางจะได้ไม่ต้องทำสงครามเย็นกับสตรีนางอื่นทุกวัน
หลังจากส่งพ่อ้าเติ้งัไปแล้วก็เป็นเวลาอาหารเย็น จิ่นเยว่ัไปปรนนิบัติพระสนมเต๋อเฟยที่ตำหนักหยาเสวียน หลินเมิ้งหยาจึงสั่งให้พ่อครัวทำอาหารเลิศรสมาให้หรูเยว่และหลินจงอวี้ลิ้มรส
แม้หรูเยว่จะเป็นเพียงบ่าวรับใช้ แต่นางอยู่ข้างกายหลินเมิ้งหยาจนเคยชิน ีทั้ารยาทยังนับว่าใช้ได้
แต่ิ่ที่ทำให้หลินเมิ้งหยาต้องตกตะลึงัเป็นมารยาทในารับประทานอาหารหลินจงอวี้ ท่าทางเขาเรียบร้อยประึ่ได้รับาอบรมสั่งสอนมาเป็น่าดี หลังจากอาบ้ำชำระล้างร่างกายเขาจนสะอาดแล้ว เขาหล่อเหลาราวเทพบุตร
เมื่อลองคิดู คาดว่าีสามถึง้าปีข้างหน้า เขาก็พร้อมแล้วที่จะไปทำให้จิตใหญิงาอ่อนระทวย
“พี่าพระชายาขอรับ ข้า...หน้าข้ามีข้าวติดอยู่่านั้นหรือ?” ตั้งแต่เริ่มรับประทานอาหาร หลินจงอวี้สังเกตเห็นว่าพี่าพระชายาที่งดงามราวนางฟ้าจ้ออาทางเขาอยู่ตลอดเวลา
ใบหน้าเ็จึงเริ่มแระเรื่อ หรือเพราะเขากินเยอะจนเิไป? พี่าพระชายาจึงรังเกียจเขา่านั้นหรือ?
ไม่มีทางหรอก เขาวางถ้วยข้าวในมือลง พี่าพระชายาเป็นคนดี ช่วยเืเขา ีทั้งยังพาเขามาอยู่ที่พระตำหนักแห่งี้ เขาที่กินข้าวานิด่ ไม่มีทางทำให้พี่าพระชายาโกรธหรอก
“ไม่ใ่เสีย่ พี่าแค่คิดว่าเจ้าหล่อเืเิ แต่ผอมจนเิไป าิ กินน่องไก่” นางยิ้มาหยีขณะมองใบหน้าเขินอายหลินจงอวี้ นางอดไม่ได้ที่หายใให้กับความใสซื่อชายหนุ่มในยุคโบราณ
ิๆ แค่มองนิดมอง่หน้าก็แเสียแล้ว
“พระชายาเพคะ ่าอ๋องรับสั่งว่าคืนี้จะพักผ่อนที่ห้องอ่านหนังสือ พระชายานอนก่อนได้เลยเพคะ” ้านอก บ่าวรับใช้หน้าตำหนักชิงาส่งเสียงร้องออกมา ผู้ที่อยู่าในต่างพากันตกตะลึง
เพิ่งจะผ่านาเข้าหอได้เพียงสามวัน เขาก็คิดจะแยกห้องแล้ว่านั้นหรือ?
รอยยิ้มที่ไม่อาจอธิบายที่มาที่ไปได้ปรากฏึ้ที่มุมปากหลินเมิ้งหยา มือใช้ตะเกียบคีบผักเข้าปาก
ดีจริงเชียว คืนี้ไม่ต้องเขย่าเตียงแล้ว!!
“ุหนูเจ้าคะ ุหนู...อย่าเสียใไปเลยนะเจ้าคะ! ข้าเชื่อว่า่าอ๋องจะต้อีงานให้ต้องจัดา่าแน่นอน” หรูเยว่กะพริบากลมโตปริบๆ เพื่อปลอบโุหนูตนเอง ทั้งที่ในใกำลังด่าทอ่าอ๋องอวี้
เพิ่งจะแต่งงานกับุหนูแต่คิดจะแยกห้องแล้ว่านั้นหรือ าเป็นพระชายานี่ไม่ง่ายเลยจริงๆ
“เสียใ? ทำไมข้าต้องเสียใ?” หลินเมิ้งหยาเืบามองหรูเยว่ ก่อนจะเข้าใความหมายในที่สุด
นางและหลงเทียนอวี้เป็นสามีภรรยากันเพียงชื่อเ่าั้น ี่า ิ่ที่นางต้องาจะทำคืออาศัยอยู่บนโลกที่ไม่รู้จักใบี้ด้วยความสงบสุข
“คืนี้พวกเจ้าไม่ต้องัไปหรอก ข้าจะสอนพวกเจ้าเล่นไพ่!” ู่ๆ หลินเมิ้งหยาก็นึกึ้มาได้ เข้าเีมหาิาั นักเีแพทย์นั้นยุ่งา ันั้นนางจึงไม่มีโอกาสได้ใช้ีิเหมือนนักศึกษาธรรมดาทั่วไป
หัวในางล้วนทุ่มเทให้กับาทำวิจัย แน่นอนว่านางเข้าร่วมทำกิจกรรมกับเพื่อนร่วมห้องีสามคนน้อยา
ามีีีิึ่ทำให้นางได้เข้าใในี้เองว่าตัวนางยัีเรื่องให้ทำีามาย
“เล่นไพ่?” หรูเยว่และหลินจงอวี้หันไปมองหน้าหลินเมิ้งหยาโดยไม่ได้นัดหมาย ทว่าพวกเขาได้เห็นเพียงท่าทางดีอกดีใหลินเมิ้งหยา ันั้นพวกเขาจึงกลืนความสงสัยลงท้องไป
สั่งให้หรูเยว่ไปเอากระดาษแข็าจากบ่าวรับใช้หญิงในเรือน จากนั้นหลินเมิ้งหยาเริ่มทำาขีดเขียนเพื่อทำไพ่ึ้เอง
“พี่าพระชายาขอรับ นี่คือไพ่อะไรหรือขอรับ?” หลินจงอวี้จ้อองไพ่ใบหนาที่ถูกวางบนโต๊ะด้วยท่าทางกล้ำกลืน
ทว่าหลินเมิ้งหยาัโบกไม้โบกมือ ก่อนจะรวบไพ่บนโต๊ะด้วยความระมัดระวัง
นางเล่นไพ่ที่ยากาจนเิไปไม่เป็น เมื่อคิดูแล้ว...เล่นไพ่ป๊อกเด้งสำหรับสามคนก็แล้วกัน!
นางอธิบายกฎกติกาาเล่น่าง่าย โชคดีที่พ่อ้าเติ้งนำเิสามร้อยตำลึาให้ หลินเมิ้งหยาใ้ายกเิให้ทั้งคนละสิบตำลึง จากนั้นความสนุกหฤหรรษ์าในห้องจึงเริ่ม้ึ้
เวลาเพียงไม่นาน หลินจงอวี้ที่เริ่มเล่นเป็นสามารถโจมตีีฝ่ายได้ มีเพียงหรูเยว่เ่าั้นที่ยังคงงงงวยกับกฎกติกาเ่านั้น
ีสถานที่ึ่ัแตกต่างจากห้องหลินเมิ้งหยาโดยิ้เชิง าในห้องอ่านหนังสือมีเพียงความเงียบสงบ
อายุสิบ หลงเทียนอวี้ถูกฮ่องเต้ส่งไปเข้ากองทัพเพื่อฝึกฝนตนเอง ันั้นหลายปี่า เขาจึงกลายเป็นคนเงียบขรึม
ในมือถือหนังสือกลยุทธ์ารบ เอนกายเ็น้อยบนเตียงขนาดเ็ ไม่ว่าจะสักกี่ค่ำคืน เขาก็มักจะผ่านมันไปด้วยตัวคนเดียวที่นี่
ผู้หญิง...สำหรับเขาเป็นคำจำกัดความคำว่ายุ่งยาก นอกจากหมู่เฟยและน้าจิ่นเยว่ ตลอดหลายปีมาี้ไม่เคยมีสตรีนางไหนทำให้เขาต้องรู้สึกยุ่มย่ามใ
ทว่า...ผู้หญิงแห่งตำหนักชิงาคนนั้น มักจะสร้างความประหลาดใให้เขาเ เขาจะต้องตรวจสอบให้แน่ใ เขาไม่มีทางปล่อยให้คนคิดชั่วทำชั่วอยู่ในตำหนักแห่งี้เด็ดขาด
“่าอ๋อง” เสียงึ่ลอยามลมเข้ามาในห้องอ่านหนังสือ ก่อนที่ร่างดำทมิฬจะปรากฏึ้ที่้าหน้า คุกเข่าพร้อมก้มหน้าลง
“สถานาณ์ที่ตำหนักชิงาเป็นเช่นไร?” เพิ่งจะแต่งงาน แต่ัขอแยกห้อง คนที่คอยมาแอบฟังต่างพากันแยกย้ายไปนานแล้ว เขา...ไม่จำเป็นต้องอยู่แสดงละครที่นั่นีต่อไป
สถานที่ที่มีผู้หญิงคนนั้นอยู่ เขารู้สึกได้ถึงความไม่เป็นตัวตัวเอง
“พระชายา...เล่นไพ่กับบ่าวรับใช้และเด็กหนุ่มคนนั้นด้วยท่าทางปกติดีพ่ะย่ะค่ะ” ้ำเสียงเย่เจือไว้ซึ่งความสงสัยเ็น้อย
สายาเย็นชาหลงเทียนอวี้กระตุก หนังสือกลยุทธ์ารบถูกโลงบนโต๊ะ้าหน้า
“โอ้? เล่นไพ่? ไพ่โกวหรือไพ่นกกระจอกกันเ่า?” หลงเทียนอวี้คิดไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงคนนั้นจะไม่ยอมอยู่่าสงบเสงี่ยม แต่ถึง่านั้นหญิงาชนชั้นสูงทั่วไปก็เล่นเป็นเพียงไพ่นกกระจอกเ่าั้น
“ทูล่าอ๋อง ข้าน้อยหารู้ไม่ ไพ่ที่พระชายาเล่นช่างแปลกประหลาดนัก ข้าน้อยไม่เคยเห็นเลยพ่ะย่ะค่ะ” เย่แอบมองอยู่ในมุมลับนานนาน เสียงที่ได้ยินมีเพียง ‘เรียง’ ‘’
ทว่าามรายงานหน่วยสอดแนม หลินเมิ้งหยาถือกำเนิดและเติบโตในจวนสกุลหลิน แน่นอนว่านาิได้ย่างกรายออกไปที่ใด แล้วคนแบบี้จะเล่นไพ่ที่แม้แต่เย่ยังไม่รู้จักได้่าไร?
ตกลันคืออะไรกันแน่?
“เจ้าแอบามข้ามาเงียบๆ” แววาสงบนิ่ง หลงเทียนอวี้กระโดดึ้ไปบนหลังคา เพียงไม่กี่อึดใ ทั้งก็ปรากฏที่บนหลังคาตำหนักชิงา
เย่รีบามหลัง าในห้อง ากระทำทั้งสามตกอยู่ในสายา
“สาม ู่้า” สีหน้าหรูเยว่เผยให้เห็นความภาคภูมิใ ก่อนจะหยิบไพ่้าใบออกมา
าในห้อง ทั้งสามนั่งล้อมกันเป็นวงบนโต๊ะ แสงเทียนเผยให้เห็นสีหน้าสนุกสนานพวกเขา
“ผ่าน” หลินจงอวี้มองไพ่ในมือตนเอง ่าหน้า ทว่าสายาัเผยให้เห็นถึงความเจ้าเล่ห์ราวกับจิ้งจอก
“สี่ ู่หก!” หลินเมิ้งหยาหยิบไพ่ในมือออกมา้าใบ ก่อนจะฟาดลงบนโต๊ะ
ขณะเดียวกัน หรูเยว่เบะปาก ก่อนจะแสดงท่าทางไม่อยากจะยอมรับ
หลงเทียนอวี้จ้อองไพ่สีฟ้าบนโต๊ะ่าละเอียด ้าบนไพ่ขีดเขียนสัญลักษณ์เอาไว้ แม้แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าคืออะไร ทว่าพวกเขาทั้งสามัเล่นกัน่าสนุกสนาน
“ฮื ฮื ุหนู ข้าจะไม่ยอมเป็นเจ้ามือีแล้ว! เกลียด เกลียด เิสิบตำลึงจะหมดเพราะพวก่าแล้ว ข้าไม่อยากไปซื้องาที่เฉิงซีหรอกนะ!” เสียงร้องไห้ัระ หรูเยว่หยิบถั่วเขียวออกมา่าไม่เต็มใเท่าไรนักแล้ววางลงบนโต๊ะ
“เจ้านี่นะ! แค่ชนะแล้วเสียถั่วเขียวก็ทนไม่ได้เสียแล้ว ัขี้เหนียว!” หลินเมิ้งหยาเคาะหน้าผากหรูเยว่ นางจะเอาเิสิบตำลึงคืนมาได้่าไรเ่า
“ุหนูจะไม่เอาเิจากข้าจริงหรือเจ้าคะ?” ดวงากลมโตหรูเยว่เบิก้า สวรรค์โปรด เิเืทั้งเืนางยังเทียบไม่ได้กับเิึ่ตำลึงเลย
แต่จู่ๆ นางก็มีเิาถึงสิบตำลึง ิๆ เจ้าเ็า ลูกอม ในที่สุดข้าก็จะได้กินจนหนำใเสียที!
“พี่าพระชายา ข้าไม่เอาหรอก” หลินจงอวี้ดันเิสิบตำลึงคืนให้กับหลินเมิ้งหยา
“เุใดจึงไม่เอา? วางใเถิด พี่ายัีเิีา เจ้าพกมันติดตัวเอาไว้ อยากกินอะไร อยากได้อะไรก็เอาไปซื้อ” หลินเมิ้งหยาดันเิคืนให้กับหลินจงอวี้ เด็กคนี้จะต้องไม่อยากสร้างความลำบากใให้กับนาง่าแน่นอน
แววาหลินเมิ้งหยาขณะจ้อองเด็กหนุ่มตรงหน้าอ่อนโลง นับตั้งแต่ที่นางเก็บหลินจงอวี้มาจากข้างถนน เด็กหนุ่มคนี้ก็มักแสดงท่าทีว่านอนสอนง่ายดั่งแมวน้อยเ
แต่นางไม่อาจลืมเลือนสายาเย็นชาในครั้งแรกที่เจอกันบนถนนนั้นได้พ
หากเป็นไปได้ นางจะคุ้มครองูแลหลินจงอวี้ไปตลอดีิ
เย่เฟิงกระตุกชายเสื้อหลงเทียนอวี้
แม้หญิงาตรงหน้าจะมีท่าทางแปลกประหลาด แม้นางจะมี้ำใต่อผู้อื่น แม้จะมีวิธีาที่โหดเหี้ยม แต่นางัเปล่งประกายราวกับไข่มุกยามค่ำคืน
นางสามารถแสร้งเป็นหญิงาจากชนชั้นสูงที่อ่อนน้อมถ่อมตนต่อหน้าฮองเฮา
นางสามารถแสดงความโอหังต่อหน้าแม่เลี้ยง
ทว่าในขณะเดียวกัน นางัสามารถละทิ้งยศศักดิ์และเล่นกับบ่าวรับใช้กับเด็กหนุ่มที่เก็บมาเลี้ยงได้่าสนุกสนาน
ตกลง...หลินเมิ้งหยาคนไหนคือตัวตนที่แท้จริงนางกัน?
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??