เรื่อง ข้ามเวลานางพญาแพทย์พิษ
ตอนแรกเขาคิดว่าาที่ตนเองไม่อยู่จะทำให้ิเมิ้งหยารู้สึกเศร้าโศกเสียใ.
แต่ไม่รู้ว่านางไปร่ำเรียนวิชาเล่นไพ่แปลกปะหลาดเช่นี้มาจากที่ใด นางจึงเล่นกับผู้อื่น่าสนุกสนานเช่นี้
หัวใเริ่มรู้สึกผิดแผกจากปกติเล็กน้อย
เาะเหตุใดกัน ใยพระชายาของเขาจึงมักจะมีพฤติกรรมที่ไม่อาจคาดเดาได้เสมอ?
“คุณูเ้าะ คุณูเ้าะ ท่านอ๋องจะแยกห้องบ่อยๆ ัเช่นค่ำคืนี้หรือไม่เจ้าคะ?” หรูเยว่กระตุกแขนของิเมิ้งหยา ดวงาเปล่งปะกาย
หากไม่มีเรื่องอันใด เขาคงไม่มาที่นี่หรอกกระมัง?
ิเมิ้งหยานิ่งไป อ้าปากเ่ “อืม ่าะใช่ หากวันใดท่านอ๋องไม่เสด็จมา เจ้าก็มานอนกับข้าที่นี่เถอะ เขาไม่อยู่ พวกเราสามก็จะได้ไม่้รู้สึกอึดอัด”
หืม? นี่มันหมายความว่า่าไร? นางรังเกียจเขาเช่นนั้นหรือ?
สีหน้าพลันเย็นชาขึ้นมาเล็กน้อย นัยน์าเผยให้เห็นความขุ่นเคือง
แต่ไหนแต่ไรมา ไม่มีผู้หญิงสติดีที่ไหนจะเป็นดั่งเช่นนาง นี่นางูสามีทิ้งให้นอนเดียวแต่ัรู้สึกมีความสุข่านั้นหรือ?
“พวกเจ้าไม่รู้หรอก เวลาท่านอ๋องอยู่ที่นี่ ข้ามักจะกินไม่ได้นอนไม่หลับ” ้า่า บรรยากาศเปลี่ยนเป็นขมขื่น ทว่าด้านบนัคา เปลวเพลิงกำลังปะทุขึ้นในนัยน์าั้สองข้าง`
กินไม่ได้นอนไม่หลับ? เขาแค่นหัวเราะเสียงเย็นในใ มีคืนไหนบ้างที่เขาไม่้ไปนั่งฝึกฝนสมาธิบนตั่งและปล่อยให้ใครบางนอนหลับสนิท!``
“อีก่า ท่าทางของท่านอ๋อง่ากลัวเืเกิน ุครั้งที่เจอกัน ข้าแทบไม่กล้าสบาเขา ตัวข้าั่งันงก เฮ้อ ข้านี่ช่าง่าสงาเืเกิน”
ฮึ ตัวั่งันงก!
เทียนอวี้รีบเดินจากไป เกรงว่าหากยังได้ิมาก่าี้ เขาคงไม่อาจข่มใไม่ให้เข้าไปฆ่านางายได้
มีีิอยู่มานานถึงยี่สิบเ็ปี ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่จะรู้สึกอยากฆ่าผู้หญิงหนึ่งายได้มากขนาดี้!
าในห้องอ่านหนังสือ เทียนอวี้ซึ่งัมายังที่นี่แ้รู้สึกหดหู่ใเืเกิน
ผู้หญิงนั้น ริมฝีปากบางเล็กของนางทำให้เปลวไฟในหัวใของเขาลุกโชน เมื่อมุมปากอ้ากว้างจนเผยให้เห็นรอยยิ้ม มิรู้ว่าพุทราแห้งจะสามารถเข้าไปอุดปากนางเอาไว้ได้หรือไม่
“ท่านอ๋อง? ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ?” เย่ที่ยืนอยู่ข้างกายไม่ได้ที่จะร้องเีเจ้านายของตนเอง
เขาเปรียบเสืนเงาามตัวของท่านอ๋องมาั้แต่เด็กแ้ แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาจะได้เห็นร่องรอยของความหวาดกลัวบนใบหน้าของท่านอ๋องเช่นี้
คุณหนูแ่สกุลิเก่งกาจเืเกิน ไม่เสียแรงที่เป็นบุตรสาวของเจิ้นหนานโหว
“โอ้? ไม่มีอะไร เจ้าัไปก่อนเถิด” เขาเพิ่งพบว่าตนเองนิ่งเงียบไปอยู่นานพอควร นี่เขาถึงขั้นเหม่อลอยเาะผู้หญิงเพียงเดียว่านั้นหรือ
ไม่ บางทีอาจเาะช่วงี้มีเรื่องราวมากมายเิขึ้น อีกั้ยังยากที่จะรับื ฉะนั้นเขาจึงมีอาาปะหลาดเช่นี้...ใช่ไหมนะ?
ัจากั้สมาธิอยู่หลายครั้ง หัวใของเขาจึงสงบลงมากขึ้น
ปกติแ้เขาเป็นที่แทบจะไร้ความรู้สึกต่อิ่ใด อีกั้เขายังเห็นผู้หญิงนั้นเป็นเพียงเครื่องืเ่านั้น
ตอนี้หรูเยว่กำลังเปลี่ยนผ้าปูเตียงเป็นผ้าไหมนุ่มนิ่มให้กับที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยว่าตนเองูดักฟังเข้าให้แ้่าิเมิ้งหยา
แสงจันทร์อาบชโลมร่าง ัจากได้เล่นสนุกเกือบครึ่งคืน ิเมิ้งหยารู้สึกได้ถึงพลังในกายที่เพิ่มมากขึ้น
นางพิงขอบหน้าต่าง นิ้วืยกขึ้นพันม้วนเ้ผมสีดำขลับดั่งขนอีกา ดวงาจ้องมองพระจันทร์ทรงกลมเต็มดวง ู่ๆ ก็รู้สึกผิดหวังขึ้นมา
“คุณหนู นอนไม่หลับหรือเจ้าคะ?” นางยกเก้าอี้ทรงกลมเข้ามา แ้นั่งลงบริเวณปลายเท้าของิเมิ้งหยา ก่อนจะบีบนวดขาเรียวเล็กของนายตนเองด้วยความคุ้นเคย แรงที่ไม่หนักหรือเบาจนเกินไปทำให้ความเมื่อยล้าเริ่มผ่อนคลายลง
“ไม่ใช่หรอก แคู่่ๆ ก็เินึกถึงเรื่องในีตขึ้นมาเ่านั้น” หรืออาจจะพูดว่านางกำลังหวนนึกถึงความทรงจำในีตของิเมิ้งหยาก่อน
ตอนที่นางใช้ีิในฐานะซูชิงเกอ นางรู้สึ่าีิของตนเองช่าง่าเบื่อห่ายเืเกิน
ีิทีู่ลิขิตให้อยู่บนทางเ้เดียวทำให้นางกลายเป็นเถรตรงดั่งนาฬิกา แม้จะไม่เคยเิความผิดพลาด แต่ีิก็ยังคงหมุนเวียนอยู่ในวงจรอุบาทว์นั้นเสมอ
เมื่อเทียบกับีิในวัยสิบห้าปีของิเมิ้งหยา แม้จะ้ปะสบพบเจอกับแผนร้ายและเล่ห์กลมากมาย แต่่าน้อยก็ยังมีสีสัน่ามาก
“คุณหนูกำลังคิดถึงฮูหิอยู่หรือเปล่าเจ้าคะ?” ดวงาของหรูเยว่เผยให้เห็นความคิดถึง “แม้ข้าจะไม่เคยพบฮูหิมาก่อน แต่เก่าแก่ในจวนต่างเล่าว่าตอนที่ฮูหิก่อนยังอยู่ จวนสกุลิมีแต่ความผาสุกดั่งสวรรค์ชั้นฟ้า”!
ิเมิ้งหยาเป็นที่มีจิตใบริสุทธิ์ เาะเหตุี้จึงูซ่างกวนฉิงทำร้าย ทว่าความทรงจำที่ฝังอยู่าใต้ก้นบึ้งในหัวใัมีความสุขบาง่าปะปนอยู่
แต่นางหาใช่ที่จะปล่อยให้ชะาีิเป็นไปามลิขิตฟ้า่าิเมิ้งหยา ทว่านางคือวายร้ายจอมแก้แค้นซูชิงเกอ!
“หรูเยว่ ต่อจากี้ไปพวกเราสองนายบ่าวจะ้พึ่งพาอาศัยกัน ันั้นข้าจึงมีเรื่องบาง่าที่้บอกเจ้า” ิเมิ้งหยาครุ่นคิด สุด้านางเลือกที่จะเชื่อใเด็กซื่อบื้อ่าหรูเยว่
“เรื่องอันใดหรือเจ้าคะ?” นางั้ใฟัง ำัาแ้ คุณหนูเปรียบเสืนุิุ่่าของีิ ันั้นนางจึงเคารพในคำพูดของคุณหนูเสมอ
“อีกไม่กี่วันอาจจะมีสาวรับใช้เพิ่มเข้ามาในตำหนักแ่ี้ แต่เจ้าเป็นเพ่ยเจี้ยเพียงเดียวของข้า เจ้าจะ้เก็บรักษาทรัพย์สินหรือแม้แต่ของสำคัญของข้าุชิ้นเอาไว้ข้างกายให้ดี ห้ามพูดเรื่องี้กับใครเด็ดขาด เข้าใหรือไม่?”
ทันทีที่ได้ิเรื่องสำคัญที่คุณหนูมอบให้นางทำ หรูเยว่รีบพยักหน้าก้มหัวลงทันที
“อีก่า ต่อจากี้ไปเจ้าจะไม่ได้ชื่อหรูเยว่ แต่เป็นป๋ายจื่อ เจ้าจะกลายเป็นสาวใช้ระดับหนึ่งข้างกายข้า ่เรื่องในีตจงลืมมันเสียให้หมด ั้แต่ี้เป็นต้นไปพวกเราจะเริ่มต้นีิใหม่”
หรูเยว่ ไ่ิ ตอนี้้เรีย่าป๋ายจื่อ
นางพยักหน้าลง่าแข็งขัน นายท่านเป็นมอบีิให้กับนาง นับั้แต่ตอนที่นางอายุได้ห้าขวบ ิเมิ้งหยาก็กลายเป็นเจ้านายของนางไปตลีิแ้
แม้สมองของนางจะมิได้ฉลาดเฉลียว แต่นางฟังุเรื่องที่ออกจากปากของคุณหนูได้่าู้
ดีจริงๆ ตอนี้คุณหนูกลายเป็นฉลาดแ้ ต่อจากี้ไปจะไม่มีใครรังแกพวกนางสองนายบ่าวได้่าง่ายดายอีก
เ้ทางี้ลำบากยากเข็ญนัก นางไม่อาจรับปากได้เลยว่านางจะสามารถยิ้มได้จนกระทั่งช่วงเวลาสุด้าหรือไม่
แต่ที่เคยกลั่นแกล้งรังแกนางเหล่านั้น นางจะทำให้พวกเขาได้พบเจอกับฝันร้ายจนไม่อาจลืมเลือน!
าในห้องชั้นในของตำหนักหยาเสวียน พระสนมเต๋อเฟยที่หวีผมเสร็จเรียบร้อยแ้ทรุดกายนั่งลงบนที่ปะทับ
เหตุเาะที่นี่อยู่ในเขตตำหนักของ์ชาย ันั้นนางจึงไม่จำเป็น้สวมใส่ชุดของพระราชวัง
นางสวมเพียงชุดผ้าต่วนสีม่วงเ้ กระโปรงสีแทับทิม ลำคอสวมใส่สร้อยหยกฝังทอง เ้ผมูเกล้าขึ้นเป็นมวยธรรมดา
ิเมิ้งหยาพาป๋ายจื่อเข้ามาคุกเข่าถวายคำนับแก่พระสนมเต๋อเฟยด้วยท่าทางนอบน้อม
“ลุกขึ้นเถิด เจ้าจะรู้เรื่องเกินไปแ้ ไย้มาถวายคำนับเปิ่นกงุวันให้เหนื่อยเช่นี้ ถวายคำนับเพียงตอนหนึ่งค่ำและสิบห้าค่ำก็เพียงพอแ้” แม้พระสนมเต๋อเฟยจะกล่าวเช่นี้ ทว่าในหัวใัชื่นชมความรู้เรื่องและเคารพเชื่อฟังของลูกสะใภ้เืเกิน
ิเมิ้งหยาจึงลุกขึ้นยืน ก่อนจะส่งยิ้มหวานพลางเข้าไปชงชาให้พระสนมเต๋อเฟยด้วยตนเอง
เมื่อเทียบกับพระสนมเต๋อเฟยแ้ ิเมิ้งหยามีความอ่อนเยาว์และบริสุทธิ์่ามาก
เสื้อผ้าอาภรณ์ที่สวมใส่ล้วนเป็นสีสันสดใส ่าเช่นสีเขียวอ่อนที่เปล่งปะกาย
เหตุเาะนางเป็นถึงพระชายาของพระตำหนัก อีกั้ยังมาถวายคำนับแก่แม่สามี ันั้นนางจึง้แต่งหน้าให้ครบ์
เหตุเาะเลือกสวมใส่กระโปรงบานสีแสด ศีรษะจึงปะดับปิ่นปักผมดอกโบตั๋น ิเมิ้งหยาในเวลาี้ดู่ารัก่าชัง อีกั้ยังมีความใกว้างและเป็นกันเอง ิเมิ้งหยาจึงดูไม่เหืนลูกสะใภ้ แต่ัเหืนคุณหนูปะจำพระตำหนักแ่ี้
“หยาเอ๋อร์ยังเด็กจึงไม่รู้เรื่องเ่าที่ควร ันั้นจึง้าคำชี้แนะจากหมู่เฟยอีกมากมายเลยเพคะ” ิเมิ้งหยาถกแขนเสื้อขึ้น ก่อนจะรับขวดลายครามมาจากน้าจิ่นเยว่ จากนั้นหันไปรับถ้วยชาล้างปากของพระสนมเต๋อเฟย
“อีก่า หยาเอ๋อร์มีเรื่องอยากให้หมู่เฟย่ตัดสินใเพคะ”
ร่องรอยความเข้าใอะไรบาง่าปรากฏขึ้นในดวงาของพระสนมเต๋อเฟย
นางรู้จักลูกชายของตนเองดี ทว่าเพิ่งจะแต่งงานเข้าห้องหอได้เพียงไม่กี่วัน แต่ัทิ้งสาวน้อยให้นอนเดียวดายอยู่เพียงผู้เดียว
แต่เาะนี่เป็นความดื้อรั้นของเขา นางเองก็ไม่อาจทำอะไรได้
“เจ้าพูดมาสิว่าจะให้หมู่เฟยตัดสินใเรื่องอะไร”
“เมื่อวานหม่อมฉันได้รู้เรื่องราวในพระตำหนักจากพ่อบ้านใหญ่มาบ้างแ้ พระตำหนักแ่ี้นอกจากบ่าวรับใช้ที่เป็นสาวแก่ก็ไม่มีทาสรับใช้หญิงอื่นใด หยาเอ๋อร์คิดว่านั่นอาจเป็นเาะท่านอ๋องใช้ีิอยู่เพียงผู้เดียว ทว่าตอนี้เหนียงเหนียงเองก็ปะทับอยู่ที่นี่ด้วย แม้าในพระตำหนักจะมีท่านน้าคอยรับใช้ แต่งานบาง่าก็มิควรถึงืของพวกท่านน้ามิใช่หรือเจ้าคะ? ันั้นหยาเอ๋อร์จึงอยากไปที่หยาหางเพื่อหาบ่าวรับใช้มาทำงานเหล่านั้น หมู่เฟยคิดเห็นเช่นไรเพคะ?”
พระสนมเต๋อเฟยคิดไม่ถึงเลยว่าิเมิ้งหยาจะมิได้มาฟ้องนาง
ันั้นนางจึงพยักหน้าลงให้กับลูกสะใภ้ที่รู้เรื่องรู้ราวี้ ตอนแรกนางเองก็คิดเรื่องี้เอาไว้แ้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าิเมิ้งหยาเองก็คิดเห็นเช่นเดียวกัน
ยิ่งมองก็ยิ่งชื่นชอบิเมิ้งหยา นางสามารถดูแลบ้านได้ ต่อไปหากสั่งสอนนางให้ดี อีกหน่อยูเอ๋อร์คงมิ้เป็นห่วงเรื่องาในบ้านอีกแ้
“ดี เจ้าทำามใเจ้าเถิด น้าจิ่นเยว่ของเจ้าเข้ามาทำงานในวังหลวงแต่เล็กแต่น้อย นางจึงมีความสามารถในามอง ถ้าเช่นนั้นเจ้าพานางไปกับเจ้าด้วยแ้กัน”
คำพูดของพระสนมเต๋อเฟยเป็นิ่ที่ิเมิ้งหยาคาดาณ์เอาไว้อยู่แ้
“หม่อมฉันเองก็คิดเห็นเช่นเดียวกันกับหมู่เฟยเพคะ” ามีน้าจิ่นเยว่เข้ามา่เื นางเชื่อว่าตนเองจะสามารถหาที่ตัวเอง้าได้่าแน่นอน
บรรยากาศในเวลาี้ค่อนข้างอบอุ่น ตอนที่พระสนมเต๋อเฟยยังมิได้ออกเรือน นางเองก็เป็นคุณหนูใหญ่ปะจำบ้าน ันั้นิเมิ้งหยาจึงเล่านิทานเกี่ยวกับคู่กิ่งทองใบหยกให้กับพระสนมเต๋อเฟยฟัง
นางเล่าั้แต่ต้นจนจบ ้ำเสียงหนักเบาสลับกันไป ไม่นานั้พระตำหนักหยาเสวียนก็ูเรื่องเล่าี้ดึงดูดความสนใไปจนหมดิ้
วันี้ิเมิ้งหยาเล่าเรื่องความรักและโศกนาฏกรรมของโรมิโอกับจูเลียตให้กับพระสนมเต๋อเฟยฟัง
เล่าได้เพียงชั่วเวลาจิบชาหนึ่งถ้วย พระสนมเต๋อเฟยก็ไม่ได้ที่จะจับผ้าขึ้นมาเช็ด้ำา
“ครอบครัวของจูเลียตและโรมิโอล้วนโง่เง่า แต่ถึงกระนั้นาหลบหนีก็ไม่ใช่ิ่ทีู่้ แต่ไหนแต่ไรมาลูกล้วน้เชื่อฟังคำสั่งของพ่อแม่แม้จะูคลุมถุงชนก็าม ดีเืเกินที่เรื่องี้เป็นเพียงเรื่องเล่า มิเช่นนั้นาทำผิดปะเวณีจะกลายเป็นโทษทัณฑ์อันใหญ่หลวง”
ิเมิ้งหยาไม่ได้แอบหัวเราะในใ ที่เรื่องราวาไล่ามหารักแท้ักลายเป็นเรื่องผิดปะเวณีในสายาของพระสนมเต๋อเฟยพ
เฮ้อ ถ้าเชกสเปียร์รู้เรื่องี้เข้าจะควงปืนมาปะชันกับนางหรือเปล่านะ?
“หมู่เฟย หม่อมฉันขอเล่าเรื่องราวต่อไปในวันพรุ่งี้นะเพคะ ตอนี้ถึงเวลาเสวยอาหารเช้าของพระ์แ้ หม่อมฉันไม่ขอรบกวนแ้เพคะ” ิเมิ้งหยาถวายคำนับ นางพาป๋ายจื่อัไปยังตำหนักชิงหลานของตนเอง จิ่นเยว่เองก็ามัมาเช่นกัน
าในห้องชั้นในจึงเืเพียงพระสนมเต๋อเฟยและบ่าวรับใช้สนิท
“เหนียงเหนียง” เสียุ้่ำัขึ้น หญิงวัยกลางสวมใส่ชุดสีดำของพระราชวังจึงปรากฏกายอยู่ด้านหน้าพระสนมเต๋อเฟย
แม้อายุจะยังไม่เกินสามสิบสี่สิบปี แต่เมื่อเทียบกับจิ่นเยว่และพระสนมเต๋อเฟยที่บำรุงผิวพรรณเป็น่าดีัดูแก่่ามาก
“มีเรื่องอันใด?” ัจากได้ฟังเรื่องของโรมิโอและจูเลียตจบแ้ พระสนมเต๋อเฟยที่ดำดิ่งเข้าไปกับเนื้อเรื่องไม่ได้ที่จะรู้สึกโศกเศร้า ทว่านางัได้เห็นสีหน้าที่ไม่เป็นมิตรของบ่าวรับใช้ของตนเอง
“เหนียงเหนียง หม่อมฉันเพียงแต่คิดว่าเหตุใดเรื่องี้จึงคล้ายกับ...กับเรื่องของท่านอ๋องจงซานมากเลยเพคะ?”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??