เรื่อง ข้ามเวลานางพญาแพทย์พิษ
จิ้งเยว่เป็คนมีาละเอียดรอบคอบ แม้ปกติมักจะเงียบไม่พูดไม่จา แต่ทุกคำพูดของนางับแทงใเป็อย่างา.
คำว่าอ๋องจงซานสามคำนี้เสืนปุ่มเปิดปิดอย่างไรอย่างั้ นัยน์าของพระสนมเต๋อเฟยฉายชัดให้เห็นถึงาหวาดั
แต่เพียงไม่าก็ับเป็ปกติ
“บนโลกใบนี้มีิ่ที่คล้ายคลึงกันามายนัก อีกอย่างเ็คนั้จะรู้เรื่องราวที่เป็าลับเช่นั้ได้อย่างไร ข้าว่าเจ้าคิดาเิไปแ้”
“เหนียงเหนียง แม่เลี้ยงของเ็คนั้เป็คนของฮองเฮานะเพคะ ถ้าเป็ฮองเฮาที่พูดออกมาแ้ละก็ เบาะแสก็หาได้ไม่ยาก!”
ฮองเฮา!
‘ตึกตัก’ หัวใของพระสนมเต๋อเฟยสั่นระรัว นิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง หากฮองเฮารู้เรื่องเ้าละก็ จะต้องไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่
“ไม่!”
“เหนียงเหนียง ถึงอย่างไรก็ระวังเอาไว้ก่อนเถิดเพคะ” คำพูดของจิ้งเยว่ทำให้เกิดเงาดำครอบคลุมั้หัวใของพระสนมเต๋อเฟย
สีหน้าขาวซีดเ็น้อย ากระวนกระวายบนใบหน้าเมื่อครู่เริ่มจางหายไป บางทีจิ้งเยว่น่าจะเดาเรื่องเ่านี้เอาไว้หมดแ้
“รอดูก่อนแ้กัน หยาเอ๋อร์เป็เ็ฉา เปิ่นกงเก็ชอบนางา เรื่องอื่นค่อยว่ากัน”`
หลินเมิ้งหยาที่กำลังอารมณ์ดีมิอาจรู้เลยว่านิยายเรื่องหนึ่งที่ตนเได้เล่าออกไป จะทำให้หัวใของพระสนมเต๋อเฟยรู้สึกเสืนถูกหว่านเมล็ดพันธุ์ลงไปแ้``
การซื้อข้าทาสเป็เพียงเรื่องาใน้าเท่าั้
ทำเพียงขออนุญาตท่านอ๋อง เมื่ออีกฝ่ายมิได้คัดค้าน หลังจากรับประทานอาหารเช้าแ้ นอกจากจะพาป๋ายจื่อและหลินจงอวี้ไปด้วยแ้ หลินเมิ้งหยายังพาน้าจิ่นเยว่และพ่อ้าเติ้งไปด้วย
หยาาในสมัยโบราณ ัที่จริงก็เหืนจงเจี้ยในสมัยปัจจุบัน
โดยจะมีพ่อค้าคนางเป็ผู้เสนอราคาให้กับผู้ซื้อและผู้ขาย จากั้พ่อค้าคนางเป็ผู้หักกำไรออก่หนึ่ง
่หยาผอ1 คือผู้รับผิดชอบทำการค้าขายข้าทาสบริวารหรือแม้กระทั่งนางบำเรอ
แน่ว่าการค้าขายเช่นนี้แตกต่างจากการค้ามนุษย์ หยาผอที่สามารถทำการค้าขายกับพระตำหนักของท่านอ๋องได้ ล้วนทำการขออนุญาตจากทางการแ้ อีกั้ยังเห็นการค้ามนุษย์ได้น้อยา
แม้เงินที่ได้จาก้าเ่าเศรษฐีจะามาย แต่ข้อเรียก้เก็าามเช่นเีกัน ลักษณะท่าทางจะต้องสง่างาม ฝีืับายเป็เรื่องรอง ิ่สำคัญทีุ่คือจะต้องมีจิตใบริสุทธิ์
คิดอยากเ้ามาเป็แรงงานทาสในวัง ัดับแรกจะต้องแสดงเอกสารประจำตัวของตนเ เมื่อหยาผอตรวจสอบแ้จึงจะได้รับคัดเลือก ต่อมาทาสเ่าั้จะถูกแบ่งออกเป็ระดับสาม หก เ้าและอื่นๆ ิ่เ่านี้เป็เพียงด่านแรกของการคัดเลือกคน
ปกติแ้พ่อ้าประจำครอบครัวเศรษฐีมักจะเป็ผู้เ้าาูแรงงานทาสเ่านี้ เมื่อถูกใผู้ใด ก็จะตรวจสอบเอกสารแสดงตัวตน จากั้ต่อรองราคา ผูกพันธสัญญา ก่อนจะพาเ้า้าไปทำงาน
ทว่าในกรณีอย่างเช่นหลินเมิ้งหยาที่ผู้เป็เจ้า้าเดินทางมาเลือกข้าทาสด้วยตนเ นับว่าเป็เรื่องที่หาได้ยากยิ่ง
ัั้หลินเมิ้งหยาจึงตรงไปยังใางหยาาซึ่งเป็จุดที่ใหญ่ทีุ่
เุเพราะไม่ชอบทำอะไรเอิกเกริก ัั้หลินเมิ้งหยาจึงนั่งเพียงรถม้าเหนี่ยวเฟิงขนาดเ็ พวกผู้ญิและหลินจงอวี้นั่งอยู่าใน ่พ่อ้าเติ้งและคนคุมบังเหียนนั่งอยู่ด้านนอก
พามาเพียงองครักษ์คน สวมใส่ชุดเหืนครอบครัวธรรมดาทั่วไป มิได้แตกต่างัใดจากคนที่ผ่านไปมาเลยแม้แต่น้อย
“พ่อ้าเติ้ง อีกาหรือไม่กว่าจะถึงหยาา?” ป๋ายจื่อเป็คนแรกที่ไม่อาจอดทนไหว แหวกผ้า่า โ่ออกไปเพียงศีรษะ ก่อนจะส่งสายาอิจฉาผู้คนที่เดินผ่านไปมาอยู่บนถนนด้านนอก
เมื่อคืนคุณหนูมอบเงินให้นางสิบตำลึง นางอยากนำมันไปซื้อของกินเพื่อดับากระหายเต็มแก่แ้
“ใ้แ้ล่ะ ไม่รู้ว่าวันนี้เกิดเรื่องัใดขึ้น คนบนถนนจึงขวักไขว่ามายถึงเพียงนี้ เจ้าางานนายญิหน่อยว่าอีกเพียงสิบห้านาทีก็จะถึงหยาาแ้” สายาของพ่อ้าเติ้งแฝงไว้ซึ่งาฉงน
ปกติแ้ถนนเส้นนี้สามารถวิ่งผ่านได้โดยไร้ิ่กีดขวาง เุไฉนวันนี้จึง...
คงเป็เพียงเรื่องบังเอิญ เพราะการที่พระาาเสด็จออกจากพระตำหนักก็เป็การตัดสินใกะทันหัน ตอนนี้ิ่ที่ต้องทำคือกำชับคนคุมบังเหียนให้ขับรถให้นิ่งทีุ่ เพื่อที่จะได้พาพระาาไปยังหยาาได้อย่างปลอดภัย
“ที่ด้านหน้าเกิดเรื่องัใดขึ้นกัน? เุใดจึงดูคึกคักถึงเพียงนี้?” หลินเมิ้งหยาที่นั่งอ่านหนังสืออยู่าในรถม้า อยู่ๆ ก็ได้ยินเีงัเอะอะโวยวายที่ด้านนอก
คิ้วขมวดเ้าหากัน หากนางรู้ว่าวันนี้จะมีคนเดินถนนามายเช่นนี้ นางคงจะอยู่แต่เพียงในตำหนักชิงหลานไม่ขยับออกไปไหน
“ทูลพระาา มิรู้ว่าเป็จอมยุทธ์มาจากที่ใด เขาวางลานประลองไว้ที่ด้านหน้า ้ั้ยังบอกอีกว่าจะประลองยุทธ์เลือกคู่ให้กับบุตรา เุเพราะวันนี้เป็วันุ้าแ้ ัั้คนจึงหลั่งไหลมาอย่างามาย พระาาอย่าเพิ่งร้อนใไปเลยพ่ะย่ะค่ะ หยาาอยู่ทางด้านหน้าแ้”
ประลองยุทธ์เลือกคู่? หลินเมิ้งหยาวางหนังสือในืลง ชาติพบก่อนนางได้เห็นภาพบรรยากาศเ่าั้ในละครทีวีเท่าั้
ดูเหืนจะเป็การดูตัวในสมัยโบราณอย่างั้สินะ เพียงแค่ใช้วิธีการประลองยุทธ์เท่าั้
หลินเมิ้งหยาครุ่นคิด สั่งให้พ่อ้าขับรถม้าามหลังคนเ่าั้และห้ามทำให้พวกเขาตื่นตระหนก
แสงประกายจากคมหอกคมดาบเจิดจ้าอยู่บนลานประลอง หลินเมิ้งหยามิได้สนใวิทยายุทธ์การต่อสู้ ทว่าป๋ายจื่อับแหวกผ้า่าออก แ้แอบดูเุการณ์ตรงหน้ากับหลินจงอวี้อย่างออกรสออกชาติ
“คุณหนู คุณหนูรีบาูเร็วเจ้าค่ะ จอมยุทธ์บนเวทีช่างเก่งกาจเหลือเิ สนุกาเลยเจ้าค่ะ!” แม้จะไม่มีเมล็ดทานตะวันให้กิน อย่างน้อยการประลองที่ดูท่าทางสนุกครึกครื้นตรงหน้าก็ยังพอจะแทนที่ได้อยู่บ้าง
ุ้าก็ยังเป็เ็ ป๋ายจื่อและหลินจงอวี้จ้องมองพลาง้บอกสถานการณ์ตรงหน้าให้ฟัง
หลินเมิ้งหยาับรู้สึกสงสัยขึ้นมา แม้จะเป็การประลองยุทธ์หาคู่ แต่ปกติแ้ก็ไม่ควรจะมีคนามายขนาดนี้มิใช่หรือ?!
ทว่าอยู่ๆ เุการณ์ตรงหน้าก็เปลี่ยนแปลงขึ้นาะทันหัน
ไม่รู้ว่าเกิดเุัใด อยู่ๆ ุ่มคนจึงกรูกันเ้ามาทางรถม้าที่หลินเมิ้งหยานั่งอยู่
ทหารองครักษ์ั้ถูกุ่มคนพุ่งเ้าใส่จนกระเด็นออกไปไ ่พ่อ้าเติ้งและคนคุมบังเหียนพยายามบังคับรถม้าด้วยายาำบากเพื่อจอดลงที่ข้างทาง
“เกิดอะไรขึ้น?” หลินเมิ้งหยาแหวกผ้า่า โ่หน้าออกมาเพียงครึ่งเี คิ้วขมวดเ้าหากัน สีหน้าเผยให้เห็นาสงสัย
“ข้าน้อยไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ พระาาโปรดอยู่ที่นี่ก่อน อย่าขยับไปไหนนะพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยจะไปตรวจสอบสักเ็น้อย คุ้มครองพระาาให้ดี” ใบหน้าของพ่อ้าเติ้งเปี่ยมไปด้วยาสงสัย เพียงิาเีคนุ่มั้ก็พากันหายไป
คนคุมบังเหียนรับคำสั่งและเ้าไปคุ้มครองบริเวณประตูรถม้า
หลินเมิ้งหยาับลงไปนั่ง ทว่ายิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่ถูกต้อง
“พวกเจ้า อีกเดี๋ยวไม่ว่าจะเกิดเรื่องัใดขึ้นก็ห้ามออกห่างจากตัวข้าเด็ดขาด เ้าใหรือไม่?” ไ่ิ หากมาเพียงเพื่อดูการแสดง แ้เุใดคนที่กำลังดูการแสดงสนุกๆ อยู่จึงพุ่งตรงมายังรถม้าของนางกัน?
หรือเกิดอะไรขึ้นที่ด้านนอกกันแน่?
ไม่า เีงหนึ่งัขึ้นที่ด้านนอกรถม้า
“ไอ้คนหลอวงให้แต่งงานอยู่ในรถม้าคันั้! ข้าหาเจอแ้! อยู่ที่นี่!” เพียงได้ฟังก็รู้สึกว่าเีงั้แหบแห้งเ็น้อย แต่เป็เีงของผู้าอย่างแน่
หลินเมิ้งหยาแหวกผ้า่าออก ทว่านางับได้เห็นุ่มคนพุ่งตัวเ้ามาทางรถม้าของนาง
อีกั้พวกเขายังมีท่าทางขุ่นเคือง าร่างกำยำสิบกว่าคนในืถือมีดถือปืน สายาอาฆาตาร้าย เพียงได้เห็นก็รู้ว่าไม่อาจจัดการได้ง่ายๆ
“บังอาจนัก นี่เป็รถม้าของท่านอ๋อง พวกเขา้าเ้ามายุ่งย่ามอย่างั้หรือ?” น้าจิ่นเยว่ที่ไม่เคยเจอกับเุการณ์อุกอาจเช่นนี้า่อนขมวดคิ้วเ้าหากันแน่น ราวกับว่าต้องการกำราบพวกเขา
ทว่าหลินเมิ้งหยาับจับตัวน้าจิ่นเยว่เอาไว้
คนุ่มั้...ผิดปกติ!
“เร็วเ้า พวกเราต้องลงจากรถม้า!” ยังไม่ทันจะได้คิดอะไร หลินเมิ้งหยาก็รีบดันตัวอีกสามคนลงไป
คนคุมบังเหียนไม่อาจรับืกับคนเ่าั้ได้ เขาทำได้เพียงถือแส้เอาไว้และคอยคุ้มกันคนั้สี่อยู่ทางด้านหน้า ้ั้พาพวกเขาหลบอยู่ในซอยเ็ๆ แ่หนึ่ง
เพียงิาเี เ่าาฉกรรจ์ที่มา้มีดและปืนก็พุ่งตัวมาถึงรถม้า ไม่ทันที่จะได้พูดอะไร รถม้าก็ถูกทุบถูกรื้อ
รถม้าที่เคยสวยงามสมบูรณ์ับพังทลายลงเพียงชั่วิา
ป๋ายจื่อ หลินจงอวี้และน้าจิ่นเยว่อดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใด้วยาตื่นตระหนก
หากไม่ใช่เพราะหลินเมิ้งหยาพาพวกเขาั้สี่ออกมาจากรถม้าได้ทัน เกรงว่าจุดจบของพวกเขาจะไม่ได้ต่างอะไรกับรถม้าเลย
หลินเมิ้งหยาเริ่มครุ่นคิดอย่างละเอียด เุใดคนุ่มนี้จึงเ้ามาทำลายรถม้าของนาง?
อีกั้เมื่อครู่ยังแผดเีง้...
“ไม่มีใครอยู่ที่นี่ จะต้องหนีไปแ้อย่างแน่ พี่้ั้หลาย ุตงลั่นวาจาเอาไว้แ้ว่าจะต้องจับตัวไอ้้าั่นเอาไว้ให้ได้ ไม่ว่าจะเป็หรือายก็าม!”
พังรถม้าแต่ับไม่เจอใคร พวกเขาจึงับไปยังถนนสายเดิม
พวกุ่มคนเ่าั้แอบหยิบชิ้น่ที่แตกกระจายของรถม้าไปด้วย แม้แต่สัญลักษณ์ของรถม้าก็พากันหยิบติดไม้ติดืไป ไม่าในซอยแคบๆ แ่นี้ก็เงียบสงบลง
“ออกาันได้แ้ คนพวกั้น่าจะเดินไปไแ้ล่ะ” หลินเมิ้งหยาออกาูเุการณ์ ปรากฏว่าไม่เห็นเงาของคนเ่าั้แ้
การออกจาก้าในคราวนี้เป็การตัดสินใอย่างกะทันหันของนาง แต่เรื่องนี้ับสร้างาประหาใให้กับนางเหลือเิ
“เจ้าไปแจ้งข่าวกับพ่อ้าเติ้งว่าข้าจะไปรอเขาที่หยาา” คนคุมบังเหียนของตำหนักอ๋องอวี้มีวิชาการต่อสู้บ้างเพียงเ็น้อย หลินเมิ้งหยาัว่าพ่อ้าเติ้งจะไม่รู้ว่าพวกนางได้หลบหนีออกมาแ้
ัั้นางจึงสั่งให้คนคุมบังเหียนไปแจ้งข่าว
คนคุมบังเหียนซึ่งสวมใส่เสื้อผ้าสีดำพยักหน้าลง ก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากซอยเพื่อออกไปหาพ่อ้าเติ้ง
“พระาาเพคะ หากไปที่หยาาตอนนี้เกรงว่าจะไม่ปลอดภัย ถนนสายนี้กำลังวุ่นวาย สู้พวกเราแอบหลบอยู่ในซอยนี้กันก่อนไม่ดีกว่าหรือเพคะ” จิ่นเยว่ที่กำลังมองุ่มคนด้านนอกพยายามพูดโน้มน้าว
ทว่าหลินเมิ้งหยาับ่าหน้า อีกฝ่ายมา้กับอาวุธครบื ตอนที่เกิดเรื่องพวกนางไม่อาจออกไปปะปนกับุ่มคนได้
ถ้าหากพวกเขาพุ่งเป้ามาที่นางจริง เกรงว่าหากอยู่ที่นี่ต่อไปคงจะไม่ต่างอะไรจากหมูในอวย
“พวกเราไปหยาากันเถอะ!” หลินเมิ้งหยาตัดสินใ อย่างน้อยที่หยาาก็ยังมีคนของทางการคอยคุ้มกัน
บนถนนค่อนข้างวุ่นวาย าครึกครื้นสนุกสาเมื่อครู่ับายเป็าอลห่า
หลินเมิ้งหยาจับคนผ่านไปมาเอาไว้หนึ่งคนเพื่อไถ่ถามสามประโยค
ที่แท้ญิาที่ถูกจับมาประลองยุทธ์หาคู่ก็เป็ญิาหน้าาสวยงามคนหนึ่ง
แต่น่าเีดายที่ถูกัธพาลพึงใเ้า ัธพาลคนั้ใช้เงินในการรวบรวมุ่มัธพาล และให้คนเ่าั้ัดเปลี่ยนกันเ้าไปต่อสู้กับพ่อและญิาจนชนะ
แม้จะไร้ยางอาย แต่เพราะลั่นวาจาต่อหน้าสาธารณชนไปแ้ ัธพาลใโฉดคนั้ต้องการชิงตัวญิา ญิาจึงถีบเขาก่อนจะวิ่งหนีไป
่าร่างกำยำสิบกว่าคนั้เป็ลูก้ที่ัธพาลคนั้จ้างวาน
เพราะเุนี้ฝูงชนจึงกรูกันเ้ามายังรถม้าที่นางนั่ง
เีง้ตะโกนที่ัออกมาเีงั้แฝงไว้ซึ่งาเลวร้าย
“พี่า ระวัง!”
“คุณหนู ระวัง!”
เหม่อลอยเพียงครู่เี หลินเมิ้งหยาับถูกักอย่างแรงจนร่วงพื้น
“โอ๊ย...”
“นายน้อยอวี้!”พ
ด้านหลัง เีง้เจ็บปวดของหลินจงอวี้ัขึ้น หลินเมิ้งหยารีบพลิกตัวลุกขึ้น ทว่านางับได้เห็นก้อนถ่านร้อนฉ่าหลายก่อนถูกโยนลงบนแผ่นหลังของหลินจงอวี้
ถ่านที่ถูกเผาไหม้จนได้ที่กระทบเ้ากับเสื้อผ้าและผิวหนังจนส่งิ่นเหม็นไหม้
หลินเมิ้งหยารีบหันไปมองทุกทิศทาง แต่นางับไม่เห็นร่องรอยของผู้กระทำ
“พี่า พี่...ไม่เป็ไรใช่ไหมขอรับ?” หลินจงอวี้กัดฟันแน่น ใบหน้าเรียวเ็ขาวซีด เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดออกจากหน้าผากแ้รินไหลลงมา
“พวกเจ้ารีบเ้ามาช่วยเร็วเ้า รีบเอาเศษถ่านออกจากร่างของเสี่ยวอวี้!
*****************************
1 หยาผอคือผู้ญิที่ทำหน้าที่จัดหาแรงงานมนุษย์เพื่อการค้าขาย
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??