เรื่อง ข้ามเวลานางพญาแพทย์พิษ
“พระาา พระาา? ท่านมีแผนอันใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?”.
กระซิบถามเีงเบา พ่อบ้านเติ้งจ้องหลินเมิ้งหยาที่กำลังสบถคำด่าอย่างมีาหวัง
“แผน? ข้ามีแผนที่ไหนกันเล่า! เา่ะ ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้!” คำตอบหลินเมิ้งหยาทำให้สีหน้าพ่อบ้านเติ้งแปลเปลี่ยนเป็นไม่น่า
ะเีกัน ิ่ที่ปรากฏึ้ใใจเขาคือภาพเฉินโช่ว1นับหมื่นตัวกำลังพุ่งทะยาน
พระาาพระองค์นี้ช่าง...ปลิ้นปล้อน!
“ผู้นำฉู่ ใเมื่อนายน้อยสั่งว่าให้จับตัวออกมาไม่ว่าเป็นหรือาย ถ้าเช่นั้พวกเราุไฟเผากันเลยเถอะ!”
ลูกน้องที่มีาฉลาดหลักแหลมเล็กน้อยเข้ามายืนข้างาฉู่อันพลางออกกลอุบาย
ฉู่อันจับจ้องทางประตูบานั้ ราวกับว่าเขากำลังลังเล
“โจมตีด้วยไฟ เจ้าคิดว่าข้าจะกลัวหรือไม่? ฮึ ข้ายังไม่เคยได้ยินมา่ว่าก้อนหินสามารถละลายเพราะไฟได้! แต่ึแม้จะไหม้ได้ พวกเจ้าก็คงรอไม่ไหวหรอก ใเมื่อรู้เช่นนี้แ้ก็รีบไสหัวไปเี จากั้นำตัวนายน้อยพวกเจ้ามาส่งให้ข้าเีดีๆ มิเช่นั้สาบานเลยว่าข้ากับเขาจะได้เห็นดีกัน!”
นี่เป็นครั้งแใชีวิตที่หลินเมิ้งหยาได้ใช้ทักษะแม่ค้าปากตลาดใการตอบโต้ผู้อื่น
ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณตัวนางที่ออกไปซื้อใตลาดเป็นบางครั้งให้กับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า`
เ่าแม่ค้าแม่ขายมักมีฝีปากชั้นเลิศใการด่าทอผู้อื่น``
สามประโยคแทำให้ฝ่ายตรงข้ามรู้สึกโกรธ ้าประโยคต่อมาทำให้เีสติ จากั้้านาทีต่อมา่าาซึ่งเปรียบเสมือนเครื่องจักรก็จะะเิ อีกึ่ชั่วโมงาคิดที่มีต่อสรรพิ่จะเปลี่ยนไป
แม้บางคำพูดจะเถรตรงและหยาบคายจนเกินไป ทว่าหลินเมิ้งหยากลับสามารถรักษาอาการเอาไว้ได้
ทว่าฉู่อันที่อยู่ด้านไม่อาจทนได้อีกต่อไป สีหน้าถมึงทึง รังสีอำมหิตแผ่กระจาย นังผู้หญิงนี้บังอาจยิ่งนัก
“เข้ามา เตรียมน้ำมันและเชื้อเพลิงไว้ให้พร้อมแ้เข้าไปเผาให้ววาย!”
ะเีกันหลินเมิ้งหยากระโดดลงจากเก้าอี้
“จะเผาใครกัน! อย่าลืมล่ะว่าพวกเจ้าเก็ยังอยู่ที่นี่ ถ้าหากุไฟเผาึ้มา แม้แต่พวกเจ้าก็จะถูกเผาายไปด้วย!” แม้จะพูดเช่นนี้ ทว่านางกลับถเสื้อคลุมตัวออก
ะที่บรรดาผู้าอีกสี่กำลังตะลึงงัน มือนางฉีกเสื้อคลุมออกเป็นเส้นๆ
“ฮึ เจ้านอนรอาายอยู่ที่นี่เถิด พวกเราไปได้!” เขาถูกหลินเมิ้งหยาทำให้โกรธมากจริงๆ ฉู่อันจึงพาลูกน้องส่วนใญ่กลับออกไป
ไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป หลินเมิ้งหยารีบ้เรียกาทั้งสี่เพื่อเกาะกันเป็นกลุ่มก้อน
“พวกเจ้าจงรีบถเสื้อผ้าออกเหมือนกับข้าเดี๋ยวนี้ จากั้ชุบน้ำและปิดช่องโหว่ประตูให้สนิท”
เปเพลิง ิ่ที่น่ากลัวทีุ่คือควัน คืนนี้นางไม่มั่นใจหรอกว่าตนเจะหนีออกไปได้ เพียงแค่นางต้องทำเรื่องที่สมควรทำ
“พระาา เกรงว่าจะไม่เหมาะสมพ่ะย่ะค่ะ” าทั้งสามหน้าาน่าเกลียดกว่าหลินเมิ้งหยา ทว่าหลินเมิ้งหยากลับ้ออกมาเพียงคำเี
“ถ!”
าทั้งสี่รีบทำามคำสั่ง กลิ่นเหม็นไหม้เริ่มลอยปะปนอยู่ใอากาศ ไม่าเปเพลิงก็โหมกระหน่ำทั่วทั้งห้องที่สร้างจากหินแห่งนี้
“พระาา อีกเดี๋ยวพวกเราจะทุ่มเทุชีวิตเพื่อช่วยพระองค์ออกไป ทันทีที่ออกไปได้ พระองค์จะต้องรีบกลับไปยังตำหนัก เมื่อึที่นั่นแ้พระองค์จะปลภัยพ่ะย่ะค่ะ” พ่อบ้านเติ้งและองครักษ์อีกสามดันตัวหลินเมิ้งหยาไว้ทางด้านหลังเพื่อปกป้อง
นี้เขารู้ดีทีุ่ว่านี่เป็นแผนล่อเสือออกจากถ้ำอีกฝ่าย มิรู้เลยว่าทางตำหนักมีสถานการณ์เช่นไร
“แม้ข้าจะออกจากที่นี่ไปได้ แต่พวกเจ้าคิดว่าพวกเขาจะยอมปล่อยให้ข้าหนีไปได้อย่างั้หรือ?”
จากั้นางก็มิต่างอะไรจากหมูที่กำลังนอนรอาายอยู่บนเขียง
เปไฟเริ่มขยายออกเป็นกว้าง เ่านักโทษที่ถูกคุมขังตัวใคุกล้วนถูกไฟแผดเผา่เป็นอันดับแ
เ่าั้ต้องอยู่ท่ามกลางกองเพลิงโดยไร้ที่กำบัง ัั้จึงยากที่จะเอาชีวิตรได้ ุจบุท้ายจึงเป็นาาย
อุณหภูมิเริ่มูมากึ้เรื่อยๆ เีง้โหยหวนนักโทษัออกมาไม่หยุด
“สาดน้ำลงบนพื้น พวกเราต้องก้มตัวให้ต่ำทีุ่ ้ามสูดควันเข้าไปเป็นอันขาด” หลินเมิ้งหยาไม่สนใจกิริยาท่าทางว่าจะงามหรือไม่ นางฟุบตัวลงแนบพื้น นี้ิ่ที่สำคัญทีุ่คือการเอาชีวิตร
ด้านคุก เปเพลิงโหมกระหน่ำจนสามารถเห็นควันโขมงสีดำกำลังพวยพุ่งึ้ฟ้า
“แย่แ้! ที่ว่าการเกิดไฟไหม้ รีบไปเอาน้ำมาดับไฟเร็ว!” ยามแผดเีง้ ไม่าเ่าผู้ที่กำลังหลับใหลยามค่ำคืนก็ตื่นึ้และเร่งรุดเข้ามาดับไฟ!
แต่ที่น่าแปลกก็คือประตูใญ่ที่ว่าการหยาเมินกลับปิดสนิท แม้พวกเขาจะ้ตะโกนจนคอแห้งก็ไม่มีผู้ใดมาเปิประตู
เศษผ้าชุบน้ำที่ถูกยัดเข้าไปใรูเริ่มถูกไฟไหม้
ควันเล็ดลเข้ามาาใ อุณหภูมิบริเวณรอบๆ ูมากึ้ หลินเมิ้งหยารู้สึกได้ว่าคอตนเเริ่มแสบร้อน
คิดไม่ึเลยว่าแผนจับเต่าใไหนางจะย้อนกลับมาทำลายชีวิตตนเเช่นนี้
นี่นาง...จะายอยู่ที่นี่อย่างั้หรือ?
าทั้งสี่ค่อยๆ ขยับตัวเข้ามาประกบาหลินเมิ้งหยาเอาไว้
ควันและอุณหภูมิที่ร้อนมากึ้ทำให้สติหลินเมิ้งหยาเลือนราง พื้นที่เคยเปียกชื้นกลับร้อนฉ่าึ้มา
ประตูห้องหินไม่อาจทานทนต่อาร้อนที่กำลังโหมกระหน่ำ ุท้ายจึงยุบตัวลง
เปไฟสีแดงฉานจึงพวยพุ่งเข้ามาาให้องหิน
หลินเมิ้งหยาหัวเราะขมขื่น ุท้ายนางก็ต้องหมดลมหายใจที่นี่
ไม่อยาก...จะยอมรับเลยจริงๆ!
าร้อนและควันไฟถาโถมเข้ามาหาหลินเมิ้งหยา สตินางหลุดลอย ท่ามกลางาเลือนราง นางรู้สึกเสมือนตนเได้กลับไปยังภพชาติที่แ้
ที่แห่งั้คือห้องทดลอง ทว่านางกลับนอนหลับาแน่นิ่งอยู่บนเตียง ไม่ว่าหมอไหนต่างก็ไม่อาจช่วยชีวิตนางกลับมาได้
นางได้เห็นอาจารย์ ดาเต็มไปด้วยารู้สึกผิด เ่านักเรียนต่างรู้สึกสิ้นหวัง จากั้่านางก็ถูกคลุมด้วยผ้าสีขาว
ที่แท้ นางได้ายไปจากภพชาตินี้แ้จริงๆ
ายไปพร้อมกับาเหงาและโดดเดี่ยว
ราวกับว่าาทรงจำทั้งหมดกำลังถูกลบออก นางมิใช่โลกใบนี้อีกต่อไปแ้
ะที่กำลังตกตะลึง อยู่ๆ ่านางก็สั่นไหว ่ที่าเ็ปวดจะแล่นพล่านเข้ามา
นางลืมาึ้อย่างยากลำบาก ทว่าิ่แที่ได้เห็นคือใบหน้าหน้าเปื้อนน้ำาป๋ายจื่อและหลินจงอวี้
“พวกเจ้า...” เพียงส่งเีงแหบแห้งออกมาได้สองคำ าแสบร้อนพลันถาโถมเข้ามาที่ลำคอ นางตกใจกับเีงตนเเป็นอย่างมาก นี่หรือว่า...นางกลับมามีชีวิตอีกครั้ง?
“ุู! ท่านตื่นแ้จริงๆ ด้วย ฮื ฮื ข้าคิดว่าจะไม่ได้เจอท่านแ้เีอีก!”
ท่าทางป๋ายจื่อเหมือนที่กำลังตื่นตระหนก น้ำหูน้ำาไหลออกมาไม่ขาดสายะโอบกหลินเมิ้งหยา
“เ็...” หลินเมิ้งหยากลอกา รู้สึกว่าป๋ายจื่อกำลังกดทับุที่โดนไฟลวก ัั้าเ็ปวดจึงแผ่กระจายไปทั่ว่า
“ไอ้หยา ุู ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่? เุใดจึงเหงื่อแตกพลั่กเช่นนี้?” ป๋ายจื่อที่กำลัง้ไห้โวยวายเีงั มิได้สังเกตเห็นเลยว่าตนเเป็นตัวการทำให้หลินเมิ้งหยาเหงื่อท่วม่า
“เจ้า...” หลินเมิ้งหยาคิดอยากจะฆ่าป๋ายจื่อเีจริง นี่นางเป็นฆาตกรหรืออย่างไร? ถ้าไม่ใช่แ้ทำไมจึงทรมานตนเเกือบายเช่นนี้?
“ี่ป๋ายจื่อรีบลุกึ้เถิด ี่สาวพระาากำลังถูกี่ทับจนใกล้จะายอยู่แ้!” เป็นหลินจงอวี้ที่เข้าใจหัวอกหลินเมิ้งหยา ะเีกันเขารีบรั้งตัวป๋ายจื่อออกมาเพื่อช่วยชีวิตี่สาวเอาไว้
“ขอโทษเจ้าค่ะุู ข้าไม่ได้ั้ใจ” ป๋ายจื่อแทบจะ้ไห้ ุูอุตส่าห์รจากเุการณ์ไฟไหม้มาได้ แต่กลับจะายเพราะน้ำมือนางเ
“พระาา ดื่มน้ำเถิดเพคะ ท่านสลบไปาึเจ็ดวันเจ็ดคืนแ้ หมอหลต่างพูดว่าหากวันนี้พระองค์ยังไม่ฟื้น เกรงว่าจะต้องตระเตรียมงานศพแ้ล่ะเพคะ” น้าจื่นเยว่เข้ามาประคองหลินเมิ้งหยาที่ข้างเตียง ยกน้ำมาหนึ่งแก้ว จากั้ป้อนหลินเมิ้งหยา
หลินเมิ้งหยาดื่มน้ำเข้าไปอึกใญ่ ใทีุ่พละกำลังนางก็กลับมาเล็กน้อย
เจ็ดวันเจ็ดคืน ทว่านางกลับอยู่ใภพชาติ่เพียงไม่กี่นาทีเ่าั้
“ข้า...ออกมาได้อย่างไร?” นางยังคงจดจำภาพเปไฟโหมกระหน่ำใสได้
จิ่นเยว่ยกถ้วยยาเข้ามา ่จะเล่าเรื่องที่ถูกช่วยเอาไว้ให้นางฟัง
ที่แท้เปเพลิงลุกลามไปกว่าึ่เมือง ที่ทหารองครักษ์จวนมาึ คุกแห่งั้กลายเป็นทะเลเพลิงไปเีแ้
ใช่เวลาวิกฤติ ท่านอ๋องมิสนใจคำทัดทานจากผู้ใด เขากระโจนเข้าไปใกองเพลิง ุท้ายเขาช่วยมาได้เพียงหลินเมิ้งหยาและพ่อบ้านเติ้ง
ส่วนองครักษ์ผู้บริสุทธิ์ทั้งสามใช้่าากำบัง่าทั้งสองเอาไว้ ัั้หลินเมิ้งหยาและพ่อบ้านเติ้งจึงยังมีลมหายใจอยู่ได้
“ที่แท้...ก็เป็นแบบนี้” หัวเราะขมขื่น นางติดหนี้ชีวิตพวกเขาทั้งสาม
หากตนเไม่อยู่ที่นั่นต่อแ้ละก็ บางทีทั้งสามอาจจะยังไม่าย
“เจ้าอย่าโทษตัวเไปเลย พวกเขาได้ทำใิ่ที่สมควรกระทำ” อยู่ๆ เีงทุ้มต่ำก็ัึ้าให้อง หลินเมิ้งหยาหันหน้าไปทางประตูด้วยายากลำบาก ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชา จากหลงเทียนอวี้แ้จะเป็นใครอื่นได้?
“ครอบครัวพวกเขารู้ข่าวหรือยังเพคะ?” แม้แต่ชื่อก็ยังไม่รู้จัก ทว่าหลินเมิ้งหยาไม่มีวันลืมหนี้บุญคุณใครั้งนี้
“ได้รับการปลอบขวัญเรียบร้อยแ้ เปิ่นหวังจะทำให้พวกเขาไม่ต้องมีห่อีกต่อไป” หลงเทียนอวี้นั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง ใบหน้าหล่อเหลานิ่งขรึม ไม่มีใครออกว่าเขารู้สึกเช่นไร
“พวกเจ้าออกไป่ เปิ่นหวังมีเรื่องจะคุยกับพระาา”
าให้องจึงเหลือเพียงทั้งคู่
“ขอบพระทัยที่ช่วยชีวิตหม่อมฉันเพคะ” จากทั้งสามั้ หลินเมิ้งหยารู้สึกว่าตนเควรเอ่ยคำขอบคุณเขา
“เปิ่นหวังมิได้ช่วยชีวิตเจ้าเอาไว้เพื่อรอฟังคำขอบคุณหรอก ปกติเปิ่นหวังไม่เคยเก็บไร้ประโยชน์เอาไว้ข้างา ต่อจากนี้ไปเจ้าจะเป็นลูกน้องเปิ่นหวัง” ั์าหลงเทียนอวี้เย็นะเื อันที่จริงเุการณ์ใวันั้เปรียบเสมือนบททดสอบหลินเมิ้งหยาพ
แต่เขากลับคิดไม่ึเลยว่า ุท้ายแ้เ่าั้จะอุกอาจึขั้นโจมตีจวนอวี้
“ท่านอ๋องรู้จักเ่าั้หรือเพคะ?” หลินเมิ้งหยาเงยหน้าึ้เอ่ยถามหลงเทียนอวี้ด้วยาสงสัย
“หากคิดจะอยู่ข้างาเปิ่นหวัง ถ้าเช่นั้เจ้าจะต้องพบเจอกับาอันตรายมากมาย” ทั้งศึกาใและาล้วนต้องประสบพบเจอทั้งหมด แม้หลินเมิ้งหยาจะฉลาดกว่าผู้อื่น แต่ึอย่างไรนางก็เป็นเพียงลูกสาวโตะู เรื่องบางเรื่องนางจึงยังมิเคยได้พบเจอ
“ข้ายัง...มีตัวเลือกอื่นหรือเพคะ?” หลินเมิ้งหยาส่งเีงหัวเราะเบาๆ ทว่าสายากลับมุ่งมั่น
*************************
1 เฉินโช่วคือสัตว์ใตำา
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??