เรื่อง ข้ามเวลานางพญาแพทย์พิษ
“เ้าคิดว่าอย่างไรเล่า?” เทียนอวี้หญิงา นางมิได้โง่เขลา ัที่จริง้พูดว่านางฉลาดมากเีด้วยซ้ำ.
เพียงแค่...หากนาง้การเป็นลูก้ของเขา นางยัง้ฝึกฝนีมาก
“ในเื่ไม่มีัเลือก ถ้าเช่นั้หม่อมฉันรอฟังคำสั่งของพระ์ก็แ้กันเพคะ” โในี้ หาก้การบางสิ่งบางอย่าง ก็้ยอมเีบางสิ่งบางอย่าง
สนิทของนางมีมากมายเืเกิน
ไม่ว่าจะเป็นป๋ายจื่อหรือิจงอวี้ ทุกล้วน้การการปกป้องจากนาง ีทั้งาตรง้ายังเปรียบเสืนโอกาสเดียวที่นางจะไขว่คว้าเอาไว้ได้
“เ้าพักรักษาัให้ดี จริงสิ ข้าได้ยินมาว่าเ้าสอบปากคำนักโทษได้เก่งกาจยิ่งนัก ข้าจับัผู้ว่าการเอาไว้ได้แ้ หวังว่าเ้าจะสามารถขุดข้อมูลที่มีปะโยชน์ออกมาได้”
เทียนอวี้หมุนั แ้าเท้าาๆ ออกจากห้องของิเมิ้งหยา
ผู้ว่าการ? ูท่าแ้นางจะ้ไปลองคุยูสักตั้ง!
เาะเหตุเพลิงไหม้ ทำให้จวนอวี้สูญเีองครักษ์ไปมากมาย ทว่าเรื่องราวในคราวนีู้ปกปิดเอาไว้อย่างดี มิมีใครรู้ข่าวที่ว่าพระาาอวี้เกือบูไฟคลอกตายเลยแม้แต่น้อย
ภายใต้การูแลของป๋ายจื่อและิจงอวี้ ีทั้งอาหารและยาชั้นเลิศ ิเมิ้งหยาจึงปราศจากรอยแเป็น
“ุหนู ท่านอ๋องดีกับท่านเืเกิน!” ป๋ายจื่อฉีกยิ้มกว้างะกุมขวดหยกเล็กๆ เข้ามา จากั้นางยกยาให้กับิเมิ้งหยาด้วยาระมัดระวัง`
“แค่เพียงขวดฝูหรงไม่กี่ขวดก็สามารถซื้อเ้าได้แ้หรือ เ้านี่ช่างซื้อง่ายเีจริง” ิเมิ้งหยานอนนิ่งบนเตียง โดยไม่หันไปยาชั้นเลิศที่เหืนจะได้มาฟรีๆ``
สิ่งเหล่าั้ล้วนเป็นสิ่งที่นาง้แลกมาด้วยชีวิต
สงครามระหว่าง์า หากไม่ทันระวังก็อาจจะตกหลุมพรางโดยไม่อาจลุกึ้มาใหม่ได้ หรือว่านางจะไร้ซึ่งหนทางแ้จริงๆ
“ข้าน้อยมิได้หมายถึงเรื่องนี้เ้าค่ะ ุหนูยังจำเหตุการณ์ไฟไหม้ในวันั้ได้หรือไม่เ้าคะ ท่านอ๋องเป็นผู้อุ้มท่านออกมาจากกองเพลิง” ดวงตาเปล่งปะกาย ูเหืนว่าเด็กนี้จะเคารพเลื่อมใสเทียนอวี้ปะหนึ่งวีรบุรุษเข้าเีแ้
ิเมิ้งหยาหลุบตาต่ำ หายใจออกมาเล็กน้อย ไม่พูดไม่ได้เลยว่าวิธีการซื้อใจของเทียนอวี้ทำให้นางรู้สึกละอาย
“พระาา ข้าน้อยได้รับคำสั่งจากท่านอ๋องให้เชิญพระาาไปเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ” ด้าน เีของพ่อบ้านเติ้งดังึ้
“ได้ ท่านอ๋องรอสักครู่ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”
ป๋ายจื่อพยุงร่างของิเมิ้งหยา จากั้จัดแต่งเส้นผมที่ยาวจนถึงเอว เหตุเาะเหตุการณ์ไฟไหม้ ดังั้มันจึงน้อยลงไปเล็กน้อย แต่เื่พาดเส้นผมบนไหล่ นางกลับูสวยมากยิ่งึ้
ทว่าสี้ายังคงขาวซีด หากได้เห็นไกลๆ พานจะรู้สึ่านางเป็นขี้โรค
“พ่อบ้านเติ้ง ข้าเห็นท่านปลอดภัยเช่นนี้ก็รู้สึกวางใจ” ด้านปะู พ่อบ้านเติ้งยังคงไว้ซึ่งสี้าเคร่งขรึม แต่เื่เห็น้าิเมิ้งหยา รอยยิ้มจึงผุดออกมา
“ถวายคำนับพระาา ข้าน้อยเอาชีวิตรอดมาได้แ้ พระาาได้โปรดวางพระทัย ่พี่้ทั้งสาม ท่านอ๋องได้ส่งนำเงินปลอบขวัญไปมอบให้แ้พ่ะย่ะค่ะ ทุกอย่างล้วนจัดการเสร็จเรียบ้แ้”
ิเมิ้งหยายิ้ม ทว่าหัวใจกำลังพุ่งาสนใจไปที่บางสิ่งบางอย่าง
นางเป็นเ้าคิดเ้าแค้นและกตัญญูรูุ้ในเวลาเดียวกัน ดังั้นางจึงไม่มีทางลืมบุญุขององครักษ์ทั้งสาม
ทั้งสองเิตรงไปข้าง้า ทว่าพวกเขามิได้ไปยังห้องอ่านหนังสือของท่านอ๋อง ีทั้งยังมิใช่ห้องโถง
แต่กลับเิลัดเลาะมายังสวนหย่อมขนาดเล็กด้านหลังูเาปทีู่สร้างึ้
คิ้วของิเมิ้งหยาขมวดเข้าหากัน หรือว่านี่คือ...
ปรากฏว่าพ่อบ้านเติ้งยื่นืออกไป ก่อนจะเข้าไปขยับรูเล็กๆ ในูเาปลูกั้ ไม่นานเีงระคายหูก็ดังึ้
“พระาาได้โปรดเิตามหลังกระหม่อม ด้านในมีห้องทำงานอยู่พ่ะย่ะค่ะ”
เาะเหตุนี้จึงระมัดระวังมากเป็นพิเ ที่แท้สถานที่แห่งนี้ก็เป็นคุกลับภายในจวน
คุกลับมีโค้งมากถึงสิบแปดโค้ง เส้นทางคดเคี้ยวและกว้างพอสำหรับสองเิเท่าั้
บริเวณรอบๆ ปะดับไว้ซึ่งหินพระจันทร์เพื่อทำเป็นไฟส่องทาง แริบหรี่ทำให้ผู้อดไม่ได้ที่จะรู้สึกากลัว ู่ๆ จมูกก็ได้กลิ่น้ำ ดังั้จึงรู้สึกได้ว่าคุกลับแห่งนีู้สร้างไว้ใต้้ำของสวนหย่อม
เป็นปะติมากรรมที่ยิ่งใหญ่เืเกิน! ูเหืนว่านางจะปะเมินจวนของท่านอ๋องอวี้ต่ำจนเกินไป จวนแห่งนี้ยังมีาลับอะไรอยู่กันนะ?
“เชิญพ่ะย่ะค่ะ” ุสิ้นุของทางเิคือปะูหินหนาทึบ พ่อบ้านเติ้งยื่นืเข้าไปสัมผัส ุท้ายปะูหินบานั้จึงค่อยๆ เปิดออก
เิผ่านปะูหินเข้าไป กลิ่นอับชื้นปะเดปะดังเข้ามากระทบ้า
ทว่าอากาศกลับมากเพียงพอ ราวกับว่าไม่จำเป็น้พยายามสูดลมหายใจเพื่อไขว่คว้าหาอากาศเข้าปอด
เื่ผ่านเข้ามา ทั้งหมดล้วนเป็นปะูหินทีู่ปิดสนิท มีเพียงด้านบนของปะูหินเท่าั้ที่มี้าต่างเหล็กบานเล็กปะดับอยู่!
“ที่นี่ล้วนเป็นที่คุมขังเหล่าชั่วที่คิด้ากับท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ รวมถึงเหล่านักฆ่าที่เข้ามาลอบสังหารท่านอ๋องในวันั้ด้วย” พ่อบ้านเติ้งที่ได้เห็นท่าทางสงสัยใคร่รู้ของพระาาจึงอธิบาย
“โอ้ ที่แท้ก็แบบนี้นี่เ” ิเมิ้งหยาพยัก้า คุกลับแห่งนีู้ปลอดภัย ีทั้งยังยากต่อการพบเห็น
การที่ปล่อยให้นางลงมาที่นี่ได้ นั่นแสดงว่าเขาเห็นนางเป็นของัเแ้ ะเดียวกันยังหมายถึง ยิ่งรู้มากก็ยิ่งตายอย่างทรมาน
นี่ไม่ต่างอะไรจากการฉุดนางลง้ำเลยแม้แต่น้อย!
ไม่นานทั้งสองก็เิมาถึงปะูบานหนึ่ง ักปะูเข้าไป ร่างูใหญ่ของเทียนอวี้ที่กำลังยืนอยู่ในมุมมืดพลันปรากฏให้เห็น
“ท่านอ๋อง พระาามาถึงแ้พ่ะย่ะค่ะ” พ่อบ้านเติ้งถวายคำนับ จากั้ยืนตรงด้าน้าปะูด้วยท่าทางสงบนิ่ง ิเมิ้งหยาสังเกตเห็นาตาที่กวาดมาของเทียนอวี้ รอยยิ้มจึงผุดึ้เล็กน้อย
“ที่ท่านอ๋องเรียกหม่อมฉันมาก็เพื่อขุดหาข้อมูลจากปากของผู้ว่าการหรือเพคะ?”
ภายในห้อง ผู้ว่าการซึ่งสวมใส่ชุดจีนูมัดอยู่บนเสาเข็ม
ปากูยัดผ้าเอาไว้ ูเหืนว่าชีวิตตลอดหลายวันที่ผ่านมาจะยังอยู่ดีกินดี
ทว่าตอนนี้ดวงตากลมโตกลับเิกว้าง ไม่้ก็รู้ว่าเขากำลังากลัวนาง ดังั้จึงพยายามดิ้นหนี
“แ้แต่เ้า เปิ่นหวังเพียงอยากได้ยินข้อมูลที่มีปะโยชน์” พ่อบ้านเติ้งเคยพูดว่าวิธีการทรมานของิเมิ้งหยามีปะสิทธิภาพยิ่งนัก
ทั้งทรมาน ทั้งมีกลอุบายที่แนบเนียน ปะจวบเหมาะกับผู้ว่าการที่ปิดปากสนิทไม่ยอมเผยข้อมูลใดๆ อยากจะเห็นนั่านางจะมีวิธีเช่นไร
“เพคะ”
ิเมิ้งหยาหยุดยืนด้าน้าผู้ว่าการ หัวใจกระตุกเล็กน้อย ก่อนจะครุ่นคิดหาวิธี
นางยิ้มกว้างพลางยื่น้าเข้าไปใกล้หูของผู้ว่าการ จากั้กระซิบ
เพียงสองปะโยคเท่าั้ ทว่าสี้าของผู้ว่าการกลับเปลี่ยนไป ดวงตาทั้งสองข้างตื่นกลัวราวกับเห็นผีะจับจ้องทางิเมิ้งหยา
“เข้ามา เอาแส้ชุบ้ำเกลือ เรามาทำให้ผิวหนังของท่านผู้ว่าการฉีกขาดกันก่อน”
เีงหวานนุ่ม แต่กลับโหด้าอำมหิตดุจดั่งปีศาจ
แส้ขนาดใหญ่ปรากฏึ้ในาตา บนัแส้มีหนามอยู่ถ้วนทั่ว หากูฟาดลงไปแ้ละก็ ผิวหนังและเลือดคงมิวายติดตามมา
ยิ่งจุ่มด้วย้ำเกลือ าเจ็บแยิ่งทวีคูณมากึ้
“พระาา จะให้ตีกี่ทีพ่ะย่ะค่ะ?” ผู้ลงทัณฑ์กระซิบถาม
ทว่าิเมิ้งหยากลับชำเลืองทางผู้ว่าการด้วยาตามิยินดียิน้า ูเหืนจะเตรียมใจต่อสู้เอาไว้แ้สินะ?
ไม่ง่ายขนาดั้หรอก
“หากข้าไม่สั่งให้หยุด พวกเ้าก็อย่าหยุด พ่อบ้านเติ้ง ไปเตรียมซุปโสมให้ข้า ใส่ยาจิ่นชวงเข้าไปด้วย อ้อจริงสิ ไปเตรียมไม้ก๊อกมาให้ข้าสิบ่าั ขนาดใหญ่พอที่จะใส่ในปากเขาได้”
ทุกอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเย็นยะเยือกเข้าปอด
นี่ไม่เหืนกับการทรมานเพื่อเค้นเอาข้อมูล แต่กลับเป็นการทรมานเพื่อาสนุกเีมาก่า
ูาตาที่กำลังต่อต้านของผู้ว่าการ ทุกล้วนคิดว่าเหตุการณ์ต่อไปจะ้ตื่นเต้นเป็นพิเอย่างแน่นอน
การูทรมานเพียงลำพังไม่น่ากลัว แต่ที่น่ากลัวคือาเจ็บปวดั้จะไม่มีที่สิ้นุ
การไม่รู้ว่าตนเจะ้เจอเข้ากับการทรมานแบบไหน คือสิ่งที่น่ากลัวทีุ่และทำให้ผู้ั้สิ้นสติเร็วทีุ่
หากเป็นจิตใจอ่อนแอ ุท้ายหากไม่โง่ก็กลายเป็นบ้า
“หากเ้ายอมคายาลับออกมา ข้าจะยอมปล่อยให้เ้าอยู่อย่างสบายหนึ่งวัน จากั้ค่อยตีเ้า แต่ถ้าเ้าไม่พูด ข้าจะทรมานเ้าทั้งวันทั้งคืน แต่ถึงอย่างั้เ้าก็อย่าได้เป็นกังวลไป ข้าไม่เหืนพวกเขา วิธีทรมานที่ข้าใช้ ล้วนไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาเคยพบเจอมาก่อน”
ดวงตาของิเมิ้งหยาเปล่งปะกาย นางจ้องนัยน์ตาของผู้ว่าการที่เริ่มสั่นไหวเล็กน้อย
ตอนที่นางยังเป็นนักศึกษา นางเคยได้อ่านหนังสือเกี่ยวกับการทรมานมาก่อน
การบาดเจ็บทางกายเป็นเพียง่หนึ่งของการทรมานเท่าั้ แต่การูทำลายสติสัมปชัญญะต่างหากที่เป็นวัตถุปะสงค์ของการทรมานที่แท้จริง
“อึก...ฮือ...ฮือ...ฮือ...” ผู้ว่าการไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าพระาาอวี้จะชื่นชอบการทรมานผู้อื่นเช่นนี้
“เอาล่ะ เริ่มาไ้” ไม่้ให้พูดซ้ำ ืของผู้ลงทัณฑ์ยกแส้ึ้ “เีะ” เีงดังจากร่างของผู้ว่าการ
ะเดียวกัน เีงร้องปะหนึ่งหมููเชือดดังระงมไปทั่วทั้งห้อง
ิเมิ้งหยาสั่งให้นำเก้าอี้ัเล็กมาให้ จากั้หยิบเมล็ดทานตะวันึ้แทะด้วยท่าทางสบายๆ
“ั้...ทางด้านซ้าย...ไปเปลี่ยนแส้เส้นใหม่ ทางขวา...จุ่มแส้ลงใน้ำเกลือี” แทะเปลือกเมล็ดทานตะวันพลางออกคำสั่งกับผู้ลงทัณฑ์
นางเพิกเฉยต่อเนื้อที่ฉีกขาดและเลือดที่ไหลอาบร่างของผู้ว่าการ ราวกับว่ากำลังูมายากล
“ท่านอ๋อง หากเป็นเช่นนี้ต่อไปจะ...” พ่อบ้านเติ้งูผู้ว่าการที่กำลังอ่อนแรงลงด้วยท่าทางกังวล เขากลัวว่าหากทำเช่นนี้ต่อไป ผู้ว่าการจะ้ตายอย่างแน่นอน
“ไม่หรอก” เทียนอวี้ยืนอยู่ภายใต้ามืด เขารู้ดีว่าิเมิ้งหยาจะ้ใช้วิธีนี้ ทั้งหมดูจัดฉากึ้เพื่อทำให้ผู้ว่าการคิดว่านางมิได้ใส่ใจต่อาลับใดๆ ทั้งสิ้น
ทางเดียวที่จะหยุดาเจ็บปวดาไ้คือการคายาลับออกมา
เชื่อว่าีไม่นาน ผู้าั้จะ้ทนไม่ไหวอย่างแน่นอน
“เอาของที่อยู่ในปากของเขาออก ถามเขาูว่ามีอะไรอยากจะพูดหรือไม่?” ิเมิ้งหยาสั่งผู้ลงทัณฑ์ให้นำเผ้าออก แต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไร ิเมิ้งหยารีบร้องขัดึ้พ
“ไม่มีอะไรจะพูด ยัดเอาไว้เหืนเดิมแ้ตีีครั้ง” ผู้ว่าการเืกตาโต คำพูดจุกอยู่ที่ท้อง นี่มันคืออะไรกันแน่? มิใช่ว่าจะ้ให้เขาแสดงาหยิ่งทะนงออกมาก่อน จากั้ิเมิ้งหยาจึงพ่ายแพ้ไปอย่างั้หรือ?
ะนี้ สติสัมปชัญญะของผู้ว่าการระเบิดเป็นที่เรียบ้แ้
ทว่าิเมิ้งหยามิได้รู้สึกผ่อนคลายเหืนอย่างสี้าที่แสดงออกมา
พ่อบ้านเติ้งว่านี้น่าจะเป็นของกลุ่มลับอะไรบางอย่าง ดังั้ฝีืจึงไม่เลว
ทว่าหลบซ่อนัมานานหลายปีจนได้เป็นผู้ว่าการ นั่นแสดงให้เห็นว่าการทำงานในที่ว่าการของเขาั้ไม่เลวเลย
ตะเกียกตะกายทำงานอยู่ในที่ว่าการมานานหลายปี จนุท้ายก็ได้ต่อแถวึ้รับตำแหน่ง เื่เทียบกับพวกนักต้มตุ๋นที่มักจะโป้ปดมดเท็จจนลมหายใจเฮือกุท้ายแ้ ปากของเขาผู้นี้มีสิทธิ์ที่จะคายข้อมูลสำคัญออกมามาก่าเหล่าั้
ขอเพียงมีโอกาสสักครั้ง เขาจะ้เรื่องที่ตนเรู้ออกมาจนหมด!
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??