เรื่อง ข้ามเวลานางพญาแพทย์พิษ
“ป้ายอาญาสิทธิ์ดอกท้อ? คืออะไร?” หลินเมิ้งหยา้มองผู้ว่าาที่อยู่ตรงหน้า แรกคิดว่าคนเหล่านั้นเป็เพียงกลุ่มอันธพาลธรรมดา แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเื่นี้จะเกี่ยวข้องกับกลุ่มลอบสังหารแห่งเจียงหู.
“ป้ายอาญาสิทธิ์ดอกท้อคือป้ายแสดงเนื้อหาภารกิจกลุ่มนักลอบสังหารเถาฮวาอู๋ ใช้เพียงครั้งเี จากนั้นมันจะต้องูทำลาย ันั้นจากืลอบสังหารเถาฮวาอู๋แ้ จึงมิเคยมีผู้ใดพบเห็นา่”
“เอาล่ะ พิษให้เขาเถิด ได้าลับออกาาายขนาดนี้แ้ แม้เขาจะกลับไปได้ แต่คาดว่าจุดที่รออยู่ก็มีเพียงแต่าายเ่านั้น”
หลินเมิ้งหยาุตัว เิออกาุกลับ
เขาเป็เพียงลูกกระจ๊อกปลายแถวเ่านั้น ทีู่ทิ้งเอาไว้ก็คงเพราะเขามิใช่สลักสำคัญใดๆ
หากเก็บเอาไว้ บางทีอาจจะใช้ประโยชน์ได้
อันที่จริง พิษผงจี๋เล่อนั้นแก้ง่ายา เพียงล้างบริเวณที่แสบคันด้วยน้ำสะอาดเ่านั้น ่า ขั้นาพิษสำหรับผู้ว่าา คงมิต่างอะไรจากาูทรานีครั้ง
“พระชายา ้าน้อยจะไปางานาคืบหน้า พระองค์มีเื่อะไรต้องารับสั่งหรือไปท่านอ๋องหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”
พ่อบ้านเติ้งถือสมุดคำสารภาพเอาไว้ในื จากนั้นถวายคำนับอยู่ด้านัหลินเมิ้งหยา
“้าไม่มีเื่อะไรต้องพูด แต่ต่อจากนี้ไปอย่าให้เจียงเฉิงาที่นี่ี อย่าให้...เขาได้พูดคุยกับนักโทษในคุกลับ”
หลินเมิ้งหยายอมรับ นางมิใช้คนดีเหืนหลินเมิ้งหยาคน่`
เื่เทียบกับคนดีแ้ นางมิต่างอะไรจากงูพิษ``
พ่นพิษร้ายบนดอกไม้ที่เบ่งบาน แต่ถึงกระนั้นก็มิปล่อยให้ผู้ใดเ้าาย่ำกาภายในอาณาเขตตนเ
บนโลกแห่งาวุ่นวาย มีเพียงวิธีนี้เ่านั้นที่จะปกป้องคนสำคัญตัวเได้
นางมิใส่ใจคำพูดว่ากล่าวจากผู้ใด ขอเพียงนางยังสาารถมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ได้ ไม่ว่าจะต้องแลกาด้วยวิธีไหนก็จะทำ
“พ่ะย่ะค่ะ ้าน้อยรับทราบ”
พ่อบ้านเติ้งมิรู้ว่าเจียงเฉิงมีาผิดปกติอันใด แต่่าเีดายที่สถานะเขาเป็ถึง...
“ท่านพี่ พระชายานางนั้นท่านหยิ่งยโสโอหังยิ่งนัก แม้แต่้าก็ูนางกำราบ” ามิพึงพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าเจียงเฉิงขณะเิเ้าไปในห้องอ่านหนังสือหลงเทียนอวี้
“้าเจ้าแ้ว่าอย่าเ้าไปในคุกลับ” หลงเทียนอวี้กลับไม่สนใจ เขา้มองคำสารภาพเกี่ยวกับกลุ่มเถาฮวาอู๋ คิ้วค่อยๆ ขมวดเ้าหากัน
เถาฮวาอู๋เป็กลุ่มนักลอบสังหารลึกลับ าปีานี้ขึ้นแท่นเป็กลุ่มที่มีอำนาจสูงสุดในเจียงหู แต่เพราะเุใดจึงคิดจะต่อกรกับผู้หญิงตัวเล็กๆ เช่นหลินเมิ้งหยา?
“ท่านไม่รู้หรอกว่านางทรานเพื่อเค้นาลับจากผู้ว่าาคนนั้นเช่นไร นางไร้ซึ่งอุปนิสัยใจดั่งเช่นสตรีนางอื่น ผู้หญิงที่ใจดำอำมหิตเช่นนี้จะูแลพระตำหนักแห่งนี้ได้่าไร? นางจะปรนนิบัติรับใช้ท่านป้าได้หรือ?”
เื่ลองหวนนึกถึงเุาณ์เื่ครู่ แ่นัเจียงเฉิงมีเหงื่อผุดประปา
หากใครทำให้ผู้หญิงคนนั้นผิดใจเ้า เกรงว่าจะต้องเจอเ้ากับฝัร้าย
“ตกลงเจ้าาที่นี่ในวันนี้เพราะมีเุอันใดกันแน่?” มิอาจมองออกว่าหลงเทียนอวี้กำลังรู้สึกเช่นไร เจียงเฉิงเป็ลูกชายอาคนโต เขาสนใจในเื่าแพทย์า ันั้นจึงูท่านอา่ไปร่ำเรียนวิชาทางาแพทย์กับหมอหลประจำบ้านสกุลเจียง
แม้จะเรียนทางด้านาแพทย์ ่าเขาใจดีาจนเิไป
“ที่้าาไม่ใช่เพราะหรูฉินหรอก!” เื่พูดถึงน้องสาวร่วมสายเลื เจียงเฉิงที่จะรู้สึกวุ่นวายใจไม่ได้
“ัจากที่นางรู้ว่าท่านแต่งงานแ้ นางร้องไห้สามวันสามคืน พ่อกับแม่้าไม่อาจทนมองได้ีต่อไปจึง่นางกลับไปยังบ้านเกิดที่ถงโจว แต่ถ้า้ารู้ล่หน้าว่าพระชายาพระองค์นั้นท่านจะ่ากลัวขนาดนี้ ู้...”
“เื่้า ้าจะเป็ผู้ตัดสินใจเ” น้ำเีงอันเจือไว้ซึ่งาไม่พอใจเล็กน้อยทำให้เจียงเฉิงเงียบกริบ
ญาติผู้พี่คนนี้ดีไปหมดทุก่า ยกเว้นอารมณ์ที่แปลกประหลาดเียิ่งกว่าน้องสาวตนเ
เพราะเุนี้หรูฉินจึงชอบท่านพี่เพียงผู้เีาตั้งแต่เด็ก ่ากลับลงเอยด้วยารักที่ไม่สมหวัง
หลินเมิ้งหยากลับเ้าาในเขตตำหนักตนเ ัจากที่ได้เห็นาทรานตลั้วัน นางจึงรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย
่คนปากา่าป๋ายจื่อเ้าไปอยู่ในห้องครัว ันั้นจึงเหลือเพียงหลินจงอวี้ที่กำลังนวดบ่าให้กับพี่สาวเบาๆ
“แผลที่ัเจ้ายังไม่หายดีเลย าี่ิ านั่งคุย้างๆ ้า”
าวันานี้ ยาบำรุงร่างกายาายหลากาชนิดู่ายังตำหนักพวกเขาราวกับสายน้ำไหล ร่างหลินจงอวี้ได้รับาบำรุงจนใบหน้าเรียวเล็กรูปไข่มีเนื้อเพิ่มขึ้นาเล็กน้อย ีั้เขายังูมีชีวิตชีวาากว่าเดิมาเ่าตัว
“้าไม่เหนื่อย พี่สาว ต่อจากนี้ไม่ว่าพี่ไปที่ใด เสี่ยวอวี้ขอติดามพี่ไปด้วยได้หรือไม่?” น้ำาเอ่อ้ขึ้นาบนขอบาหลินจงอวี้ สายาที่้มองทำให้หลินเมิ้งหยามิอาจปฏิเสธ
“ได้สิ พี่ัญญาัเจ้า” ไ่ไ เจ้าเด็กคนนี้่เีงออ้อนร้องเรียกพี่สาวบ้าง น้าคนสวยบ้างจนได้ใจคนในจวนไปไม่น้อย
ถ้าต่อไปเติบโตขึ้นเป็ชายหนุ่มเต็มตัว ูท่าหัวกระไดคงจะไม่แห้ง
หัวใจหญิงสาวาายคงูเขาครอบครองเป็แน่ ูเหืนว่านางจะต้องเตรียมสินสสำหรับหลินจงอวี้ไว้ล่หน้าเีแ้
“้า...พี่สาว...เุใด้าจึงรู้สึกง่เช่นนี้...” หลินจงอวี้ลูบไล้ดา ยังไม่ทันจะพูด ร่างเขาก็ทรุดลงบนพื้น!
กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยอยู่าอากาศ สัญชาตญาณหลินเมิ้งหยากำลัง่เีงร้องเตือน
เกรงว่านี่จะเป็หมีเซียง1ที่เคยได้ยินา
สมองพลันร้องสรรพคุณยาพิษ หลินเมิ้งหยาแอบหยิบปิ่นทองบนศีรษะตนเลงา จากนั้นแทงลงไปบนจุดที่ทำให้ร่างกายื่ตัว
ผู้ไม่หวังดี!
“สลบหมดแ้ เอาตัวไป!”
หลินเมิ้งหยาหลับาลง พยายามบังคับลมหายใจตนเให้เ้าออก่าสม่ำเสมอกัน
โชคดีที่เป้าหายคนเหล่านั้นคือนาง เสี่ยวอวี้จึงูทิ้งไว้ที่นี่
ร่างกายหลินเมิ้งหยาูห่อหุ้มไว้ด้วยกระสอบ ่จะูผู้ไม่หวังดีอุ้มตัวขึ้นแ้ย่องเบาออกไปจากจวนอวี้
กลิ่นเลืเตะเ้าาที่จมูก ูเหืนว่าองครักษ์รักษาเวรยามท่านอ๋องจะูกำจัดเีแ้
นางแอบหยิบปิ่นปักผมตนเออกาเจาะรูเล็กๆ บนกระสอบ
ามืดมีากว่าาสว่าง นางสาารถมองเห็นแสงไฟริบหรี่อยู่ไกลๆ แต่มิอาจระบุตำแหน่งตนเได้
ผู้ไม่หวังดีสองสามคนวางตัวนางลงบนรถม้า ัจากนั้นหนึ่งชั่วยามก็าถึงที่หาย
ได้ยินเีงคลื่นไกลๆ อยู่ๆ หลินเมิ้งหยาก็รู้ได้ทันทีว่าตนเอยู่ที่ไหน
“นายน้อย พาพระชายาอวี้าแ้ขอรับ!”
บิงโก! ที่นี่คือที่รังเถาฮวาอู๋!
“อืม พวกเจ้าออกไปได้ ทิ้งเด็กคนนี้เอาไว้ที่นี่” เีงอ่อนโัขึ้น หลินเมิ้งหยาที่จะรู้สึกอยากอาเจียนไม่ได้
ั้ที่อายุห้าสิบกว่าแ้แท้ๆ แต่ยังมีใบหน้าอ่อนเยาว์เหืนเด็ก ่าขายหน้าชะมัด!
สองคนนั้นถถุงกระสอบออกจากตัวนาง “ุ้” เีงร่างหลินเมิ้งหยาร่ลงบนพื้น
“ปลุกเด็กคนนี้ให้ื่” ทันทีที่สิ้นเีง จมูกหลินเมิ้งหยาได้กลิ่นเหม็นเ่า
ขณะเีกัน สติกลับาแจ่มชัดเียิ่งกว่ากินกระทิงแดงผสมกาแฟ
“แ่ แ่ แ่ นี่มันคืออะไรกัน เหม็นจะายอยู่แ้!” หลินเมิ้งหยาแสร้งื่ขึ้น ่จะตะเกียกตะกายลุกขึ้นแ้กระโดดหลบไปที่มุมหนึ่ง
ยังไม่เคยเห็นใครื่ได้่ารวดเร็วและมีกำลังวังชาเช่นนี้ัจากสลบไปเพราะธูปหมีเซียงา่ ั้นายน้อยและีสองคนต่างพากันชะงักขณะมองทางหลินเมิ้งหยา
“โอ้ ูเหืนร่างกายจะยังมีเรี่ยวแรงอยู่าเลยนี่ พวกเจ้าออกไป่ ้าจะคุยกับพระชายาอวี้เป็า่ตัว”
สิ้นเีงนายน้อย เด็กหนุ่มสวมใส่ชุดสีแดงแจ๋ตัวยาวปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าหลินเมิ้งหยา
แรกที่ได้เจอกัน เขาเป็เพียงเด็กหนุ่มซอมซ่อที่มีใบหน้าสกปรกเปรอะเปื้อนเ่านั้น
่านี้เสื้อคลุมสีแดงสุดเย้ายวนกลับห่มร่างเขาอยู่ จนทำให้มองไม่ออกว่าตกลงแ้เขาเป็ชายหรือหญิงกันแน่
ปกเสื้อเปิดออกเล็กน้อยเผยให้เห็นหน้าอกเนียนละเอียดสีขาวดุจหิมะ
ปากแดงดั่งชาด จักษุยาวดั่งนกาเวก เืู่สายาเปล่งประกายราวกับหยดน้ำคู่นั้น้มอง ร่างกายจึงอ่อนยวบลง
แต่...เขาเป็าลุงแก่ที่ฝึกฝนวิชาอาคมจนแก่กล้า! เขาเป็าลุงแก่ที่ฝึกฝนวิชาอาคมจนแก่กล้า! เขาเป็าลุงแก่ที่ฝึกฝนวิชาอาคมจนแก่กล้า!
หลินเมิ้งหยาร้องเตือนตัวเในใจ แม้าหล่อเหลาจะอยู่ตรงหน้า แต่นางก็มิได้หวั่นไหว
“เจ้าจับ้าาที่นี่ด้วยเุใด? ถ้าไม่มีอะไร้าจะกลับบ้านนอน!” หลินเมิ้งหยามิได้เผยากระวนกระวายออกาให้เห็น แม้ั้คู่จะไม่ได้รู้จักกันเป็า่ตัว แต่คนอายุห้าสิบที่ยังมีใบหน้าอ่อนเยาว์จะต้องเป็พวกโรคจิต่าแน่นอน! าแก่โรคจิต!
“ยัยเด็กคนนี้ เุใดจึงใจดำเช่นนี้เล่า! เหยียเชิญเจ้าาที่นี่เพราะคิดถึงเจ้าาเหลือเิ เป็อะไรไป? เจ้าทำให้เหยียตกใจเพียงครั้งเี คิดหรือว่าเหยียจะไม่สาารถพาตัวเจ้ากลับาได้?”
นายน้อยผู้นั้นหัวเราะขบขัน ช่างเป็เด็กที่ไม่เหืนใครเลยจริงๆ
ปกติผู้หญิงทั่วไปเวลาเจอกับสถานาณ์เช่นนี้มักจะแสดงท่าทางหวาดผวา
่ายัยเด็กคนนี้กลับสงบนิ่ง
“ไม่มีทาง จะให้เชื่อหรือว่าเจ้าจับตัว้าาเพียงเพื่อพูดคุยกันเ่านั้น? ้าาสิว่าวัตถุประสงค์ที่แท้จริงเจ้าคืออะไร?”
หลินเมิ้งหยา้มองฝ่ายตรง้ามด้วยสายาเย็นชา น้ำเีงยิ่งอ่อนโาเ่าไร นางต้องยิ่งป้องกันตัวเให้าขึ้นเ่านั้น
“ไม่มีอะไร แค่เชิญเจ้าาลองยาเ่านั้น ้าได้ยินาว่าแต่่เจ้าเป็คนสติฟั่นเฟือน แต่กลับกลับาฉลาดเฉลียวีครั้งในวันแต่งงาน หากทำให้เจ้ากลับไปเีสติีครั้ง เจ้าก็มิได้ขาดทุนมิใช่หรือ?”
นายน้อยหัวเราะคิกคัก้มองหลินเมิ้งหยา ราวกับว่าเขากำลังแหย่แมวแหย่หาเล่น่าไร่านั้น
ใจดำอำมหิต!
หลินเมิ้งหยามั่นใจาว่าในสมัยที่ยังเยาว์วัยจะต้องมีคนประสงค์ร้ายต่อนาง่าแน่นอน มิเช่นนั้นอยู่ๆ เด็กธรรมดาจะกลายเป็คนสติฟั่นเฟือนได้่าไร
“ได้ ในเืู่เจ้าจับตัวาแ้ ้าก็ไม่มีทางเลือก แต่เจ้าก็มิควรปล่อยให้้าสับสนมึนงงเช่นนี้ ้าาเถิดว่าตกลงเจ้าเป็ใครกันแน่?”
หลินเมิ้งหยามีสิ่งที่สาารถปกป้องชีวิตตัวเเอาไว้ได้ สิ่งนั้นก็คือเครื่องตรวจจับยาพิษในสมองนาง่าไรเล่า
แต่หากเปลี่ยนเป็คนโง่เขลาสติฟั่นเฟือน สักวันหนึ่งนางคงจะพูดชื่อยาพิษออกา...หรือเปล่านะ?
นี้สิ่งที่นางต้องาคือตัวตนผู้ที่อยู่เบื้องั
“เื่นี้เหรอ ไม่จำเป็ต้องให้รู้” ประโยคนี้ทำให้หลินเมิ้งหยาแทบกระอักเลื
“ถึงเจ้าา ้าก็มิอาจนำข้อมูลออกไปใครได้อยู่ดี เพราะีเดี๋ยว้าก็จะกลายเป็คนสติฟั่นเฟือนแ้มิใช่หรือ?”
นางโน้มน้าวศัตรู่าต่อเนื่อง ่ารอยยิ้มนายน้อยกลับแปรเปลี่ยนเป็โหดเหี้ยมขึ้นา
“เอาล่ะ เจ้ามิต้องรบเร้าเหยียเื่นี้ีแ้ ้าจะเจ้าามาจริงก็ได้ เจ้าจะมิได้เปลี่ยนเป็คนโง่เขลาสติฟั่นเฟือนเพียง่าเี แต่เจ้าจะกลายเป็คนหูหนวก าบ เป็ใบ้ อัมพฤกษ์ ัา สิ่งที่สำคัญที่สุดคือใบหน้างดงามดั่งหยกเจ้าจะไม่มีีต่อไป!”พ
คำพูดนายน้อยทำให้หัวใจหลินเมิ้งหยาเย็นเฉียบ
ตกลงใครกันแน่ที่แค้นเคืองนางาถึงเพียงนี้?
หรือจะเป็ซ่างกวนฉิงและหลินเมิ้งหวู่? ไม่มีทางหรอก ค่าจ้างกลุ่มืสังหารเถาฮวาอู๋ไม่น้อยเลย โดยเฉพาะค่าจ้างที่ทำให้นายน้อยผู้นี้ต้องเป็คนลงืเ
พวกนาง...เกรงว่าจะไม่มีกำลังาพอขนาดนั้น!
“เกรงว่าเจ้ากำลังวางแผนหลอกเหยียอยู่ใช่หรือไม่ สายาเจ้าจึงกลิ้งกลอกเช่นนี้! หากเจ้าไม่ยอมเชื่อฟัง เจ้าคิดหรือว่าเหยียทีู่เจ้าหลอกาแ้หนึ่งครั้งจะยอมปล่อยให้มีครั้งที่สอง?”
**************************
1 ยาชนิดหนึ่งเื่สูดกลิ่นเ้าไปจะทำให้หมดสติ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??