เรื่อง ข้ามเวลานางพญาแพทย์พิษ
“ท่านอ๋อง ี่สาวข้า...ี่สาวข้า...” ทันทีที่ฟื้นึ้ หลินจงอวี้รีบคว้าเ้าที่กางเกงของเทียนอวี้ ก่อนจะส่งเีงร้องขอความช่วยเหลือ.
“เจ้ามองเห็นหรือไม่ว่าผู้ใดพาตัวนางไป?” คิ้วของเทียนอวี้ขมวดเ้าหากัน ภายให้องมีอากาศถ่ายเท ทว่ายังคงเหลือกลิ่นของหมีเซียง ดูท่าเถาฮวาอู๋จะเตรียมการมาเป็่าดี
เหยียบจมูกเขาถึงถิ่น บังอาจนัก!
“ไม่เห็นพ่ะย่ะค่ะ ข้าจำได้เพียงแค่ว่าตนเกำลังนั่งพูดคุยกับี่สาวอยู่ คุยไปคุยมา ู่ๆ ข้าก็รู้สึกเวียนหัว จากนั้นพอข้าตื่นึ้มาีครั้ง ี่สาวก็หายตัวไปแ้”
หลินจงอวี้ตีอกชกหัว เุใดคนกลุ่มนั้นจึงไม่ลักพาตัวเขาไปด้วย
ี่สาวจะหวาดกลัวหรือไม่?
“หลินขุย รีบพาองครักษ์ไปตรวจสอบที่ท่าเรือใหญ่ พ่อบ้านเติ้งไปหาเบาะแสเพิ่มเติม หากไม่มีคนสแนม พวกเขาไม่มีทางเ้ามาถึงตำหนักฝ่ายใได้่าแ่นอน”
“พ่ะย่ะค่ะ!”
เหลือบมองเตียงว่างเปล่าที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อย ีทั้งยังมีปิ่นปักผมทิ้งเอาไว้
เทียนอวี้หยิบึ้มา ทว่าเขากลับได้เห็นคราบเลืจางๆ บนปิ่นันั้น
หรือหลินเิ้าจะไม่ไดู้วางยาจนสลบ?`
หลินเิ้าทีู่ชิงหลวนและฮั่วเฟิงพามายังคุกนั่งอยู่ข้างหน้าต่างด้วยท่าทางเบื่อหน่าย``
หากนางทายไม่ผิด ที่นี่คือใต้ท้องเรือ
นางเคาะหน้าต่างใสแจ๋ว วัสดุน่าจะทำมาจากคริสตัล
ด้านนอกของคริสตัลมืดสนิท บางครั้งบางทีก็มีแสว่างผ่านให้เห็น หลินเิ้าตั้งใมอง ที่นี่...คือโลกใต้น้ำ
สวรรค์โปรด ทั้งที่ไม่มีวิทยาการสมัยใหม่ แต่คนเหล่าี้ทำได้่าไรกัน?
ก่อนนั้นทุกคนต่างพากันคาดเดาว่าเถาฮวาอู๋น่าจะอยู่ที่ท่าเรือขนาดใหญ่
แต่ใครจะรู้เล่าว่ารังที่แท้จริงของเถาฮวาอู๋จะหลบซ่อนอยู่ใต้น้ำ
ตอนี้ความหวังใการหลบหนีเริ่มริบหรี่ลง
“เจ้าเ็น้อย เมื่อเ้ามาที่นี่แ้ อย่าคิดเลยว่าจะได้กลับออกไป” ู่ๆ ประูทีู่ปิดสนิทก็เปิออก ชิงหูที่มีท่าทางเกียจคร้านปรากฏึ้ที่หน้าประู
“เุใดข้าต้องหนีด้วยเล่า? ไม่ว่าช้าหรือเ็ เจ้าก็ต้องส่งข้ากลับไปอยู่ดี”
ไร้ซึ่งความหวาดหวั่น หลินเิ้ายังคงนั่งด้วยท่าทางผ่อนคลายอยู่ข้างหน้าต่างและจับจ้องมาที่ชิงหู
“ข้าตกลงามเื่ไขของเจ้าที่ว่าจะปกป้องดูแลเจ้าเป็เวลาสามปี ส่วนเื่ไขของข้าคือเจ้าจะต้องทำการถอนพิษให้กับข้า” ชิงหูเดินเ้ามา จากนั้นนั่งลงบนเก้าอี้ภายให้อง
เมื่อเทียบกับเมื่อครู่ ท่าทางเหลาะแหละลดน้อยลง แต่ความอ้างว้างกลับเพิ่มมากึ้
“แน่นอนอยู่แ้ แต่ข้าประหาใเหลือเิ ตกลงว่าใครกันแน่ที่เลี้ยงดูนักฆ่าเช่นเจ้าเอาไว้”
กลิ่นกายแปลกประหาของชิงหูสามารถทำให้คนดมแ็แรงึ้ภายใช่วงระยะเวลาัสั้น แต่ข้อเีของมันคือการเสพติด ีทั้งยังต้องทุกข์ทรมานแทบทุกเื
“ข้า...ูรับเลี้ยงเอาไว้ พ่อของข้าคือนายใหญ่ของเถาฮวาอู๋”
ภายให้อง แไฟิหรี่ มิรู้ว่าเพราะเุใด ใบหน้าเรียวเล็กของชิงหูจึงปรากฏร่องรอยแห่งความเศร้าหมอง
หลินเิ้าหันหน้าไปพลางเอ่ยเีงเรียบ “อย่าแสร้งทำตัวน่าสงสารต่อหน้าข้าเลย มันไม่มีประโยชน์”
หลังจากได้ยินประโยคี้ ชิงหูระเบิดเีงหัวเราะา จากนั้นกลับมามีท่าทางเย้ายวนดังเดิม
“ใแ็ดั่งหิน เุใดเหยียจึงตกอยู่ใกำมือเจ้ากันนะ?”
“ิ่สำคัญที่สุดเมื่อต้องเจรจากับคน่าพวกเจ้าก็คือระวังอย่าใหู้หลอกเอาได้ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ถึงวัตถุประสงค์ที่แท้จริงของเจ้า คิดจะทำตัวน่าสงสารแ้หลอกเอายาถอนพิษจากข้า...ฝันไปเถอะ!”
ชิงหูผู้ี้เจ้าเล่ห์มากจนเิไป โชคดีที่หลินเิ้ามีจุดเด่นใเรื่องหลักการทางการพูด
มิเช่นนั้นคงูเขาหลอก่าแ่นอน
“โอ้โหยว เจ้าฉาเหมือนกันนี่ ไม่เหมือนกับท่านอ๋องคนนั้นของเจ้า เขาส่งคนสำรวจท่าเรือน้อยใหญ่ละแวกี้ไปจนหมดแ้ แต่น่าเีดาย รังเถาฮวาอู๋ของเหยียอยู่ใกล้เพียงใต้เปลือกาของเขาเท่านั้น”
หัวใของหลินเิ้ากระตุกระรัว เุใดจึงไม่เคยมีใครรู้จักรังของเถาฮวาอู๋เลยแม้แต่คนเดียว?
“วางใเถิด เมื่ออาทิตย์ส่องแ เหยียจะส่งตัวเจ้ากลับไป เจ้าเ็น้อย อย่าได้คิดทำอะไรแผลงๆ มิเช่นนั้นแม้แต่ข้าก็ปกป้องเจ้าเอาไว้ไม่ได้”
ชิงหูเคาะหน้าผากของหลินเิ้า ก่อนจะเดินออกจากห้องขังชั่วคราวของนางไป
แต่หวังเหลือเิว่าเทียนอวี้จะหารังเถาฮวาอู๋เจอ ทว่า ฟังจากน้ำเีงของชิงหูแ้ ความเป็ไปได้กลับมีน้อยมาก
“ท่านอ๋อง ตรวจสอบทั้งหมดสิบแปดท่าแ้ แต่ไม่พบร่องรอยของการหายตัวไปเลยพ่ะย่ะค่ะ”
เทียนอวี้ยืนอยู่บนท่าเรือ จ้องมองเรือลำเล็กลำน้อย แต่หากอ้างอิงจากคำสารภาพของผู้ว่าการแ้ละก็ ไม่มีท่าเรือแห่งไหนเลยที่จะใหญ่่าที่เขาพูด
เกิดอะไรึ้? หรือพวกเขาจะหายไปจากท่าเรือโดยไร้ร่องรอยภายใคืนเดียว?
คิ้วขมวดเ้าหากันแน่น จะต้องหาเถาฮวาอู๋ให้เจอ มิใช่เพียงเพราะหลินเิ้าตกอยู่ใกำมือของพวกเขา ิ่สำคัญที่สุดคือเขาไม่มีทางยอมให้ผู้ใดเ้ามากระตุกหนวดเสือถึงพระตำหนักได้ง่ายๆ!
นี่มิใช่เพียงการทำร้ายหลินเิ้าได้่าง่ายดาย แต่ยังเป็การยั่วยุตัวเขาีด้วย
“พวกเจ้าหาให้หมดทุกซอกทุกมุม อย่าละเลยแม้แต่ร่องรอยเท่าตัวมด หากพบเบาะแสของพระาา จงรีบเ้ามารายงานข้าทันที”
“พ่ะย่ะค่ะ”
องครักษ์ประจำจวนหยู๋ออกค้นหาีครั้ง่าเงียบเฉียบ เขาไม่อาจออกค้นหาหลินเิ้าได้่าโจ่งแจ้ง
มิเช่นนั้น คนพวกนั้นจะต้องถือโอกาสี้แพร่กระจายข่าวลือเีๆ หายๆ ่าแ่นอน
คำพูดของคนคือภัยเงียบที่แท้จริง
ส่งคนโง่เขลามาเป็พระาาของเทียนอวี้ผู้ี้ จากนั้นคิดว่าจะพานพบแต่ความผาสุก
ทว่าเมื่อเห็นว่าหลินเิ้ากลับกลายเป็คนปกติธรรมดาทั่วไป พวกเขาจึงส่งคนมาจับามองพระาาของตนเ เมื่อใดที่นางพาท่า เมื่อนั้นข่าวลือเสื่อมเีชื่อเีงคงมิวายแพร่สะพัดไปทั่วทั้งเมือง
จิตใโหดร้ายเิมนุษย์
“ท่านอ๋อง พระสนมเต๋อเฟยเหนียงเหนียงต้องการให้พระองค์เ้าเฝ้าเป็การด่วนพ่ะย่ะค่ะ”
ด้านหลังของเทียนอวี้ พ่อบ้านเติ้งยืนคิ้วขมวดเ้าหากันแน่น สายาจับจ้องมองทางผิวน้ำที่ยังคงสะท้อนแ
“อืม ข้าจะไปเดี๋ยวี้”
เวลาี้แ้แท้ๆ เุใู่เฟ...
เมื่อเทียนอวี้กลับไปถึงตำหนักหยาเสวียนของพระสนมเต๋อเฟย เขาได้เห็นเจียงเฉิงยืนอยู่ข้างกายของพระสนมเต๋อเฟยแ้
เพราะเุี้หมู่เฟยจึงรีบร้อนามหาเขา ที่แท้เจ้าเ็คนี้ปากยื่นปากยาวเล่าเรื่องให้หมู่เฟยฟังแ้สินะ
“หมู่เฟย ท่านามหาข้าเพราะมีเรื่องัใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?”
คิ้วของพระสนมเต๋อเฟยขมวดเ้าหากันเล็กน้อย สายามองทางเจียงเฉิง ก่อนจะหันไปมองทางใบหน้าเย็นชาดุจหิมะของลูกา นางมิรู้ว่าควรพูดเช่นไร
“หยาเอ๋อร์ล่ะ? เุใดจึงไม่มากับเจ้าด้วย?”
เทียนอวี้หลุบาต่ำ รีบเดินเ้าไปหยุดตรงหน้าพระสนมเต๋อเฟยแ้ตอบ “พระาาบรรทมแ้พ่ะย่ะค่ะ ไม่ทราบว่าหมู่เฟยมีเรื่องอะไรจะรับสั่ง่านั้นหรือ?”
“ยังจะหลอกข้าี่านั้นหรือ? จิ้งเยว่ไปสืบข่าวมาแ้ พระาาองค์นั้นของเจ้าหายตัวไป เจ้าจะปิดบังข้าไปจนถึงเมื่อไร!”
มือที่นิ้วสวมใส่ปลอกนิ้วสีทองฟาดลงบนโต๊ะ
เ็คนี้มีนิสัยดื้อรั้นมาตั้งแต่เ็
คิดไม่ถึงเลยว่าเกิดเรื่องใหญ่โตที่ตำหนักมากถึงขนาดี้แ้ แต่เขากลับไม่คิดจะเ้ามาปรึกษานางเลยแม้แต่น้อย
“หมู่เฟยอย่าขุ่นเคืองพระทัยเลย เรื่องี้ใหญ่ั หากหมู่เฟยรู้เ้าจะต้องเป็ห่วงจนกินไม่ได้นอนไม่ั หากเป็เช่นนั้นเอ๋อร์เฉินคงมิอาจทนมองได้”
เมื่อได้ยินลูกาพูดเช่นี้ ความโกรธเกรี้ยวของพระสนมเต๋อเฟยจึงคลายลงเล็กน้อย
แต่เมื่อได้เห็นสัญญาณผ่านทางสายาของเจียงเฉิง ความเงียบบังเกิดึ้ีครั้ง ก่อนที่นางจะเอ่ยาเบาๆ
“เปิ่นกงรู้ว่าเจ้าเอ็นดูพระาามาก แต่หากนางูลักพาตัวไป ่าไรนางก็คงู...”
เทียนอวี้เอ่ยขัดคำพูดของพระสนมเต๋อเฟยทันที
“หมู่เฟยโปรดวางใ ไม่มีทางเกิดเรื่องเช่นนั้นึ้่าแ่นอน”
สายาเย็นชาตกลงบนร่างของเจียงเฉิง จนคนูมองไม่ได้ที่จะหดตัวเล็กลง
ิ่ที่เขาเกลียดมากที่สุดคือพวกปากยื่นปากยาว
ดูเหมือนญาติผู้้คนี้ควรจะมาเยือนที่นี่ให้น้อยลง
“อืม ควรจะเป็เช่นนั้น ถ้าไม่เช่นนั้น ต่อให้เจ้าเกลียดข้า โกรธข้า แต่หมู่เฟยก็จะจัดการเรื่องี้ ิิ หรูฉิน...”
“หมู่เฟย เอ๋อร์เฉินมิต้องการให้หรูฉินมาที่นี่ เรื่องของเอ๋อร์เฉิน เอ๋อร์เฉินจะเป็ผู้จัดการเ”
ปฏิเสธความปรารถนาดีของหมู่เฟย่าเด็ดขาด เทียนอวี้ไม่ไว้หน้าเจียงเฉิงเลยแม้แต่น้อย
ครั้นสมัยยังเ็ เสด็จพ่อและหมู่เฟยเคยพูดติดตลกว่าจะให้หรูฉินแต่งงานเป็พระาาของตนเ
ตลหลายปีที่ผ่านมา เขาเห็นหรูฉินเป็เพียง้สาวเท่านั้น
เจียงเฉิงคนี้ ยุ่งวุ่นวายเิไปแ้
“แต่อาใหญ่ของเจ้าทุ่มเทแรงกายแรงใให้กับหมู่เฟยมาตลหลายปี ีทั้งเขายังรักและเอ็นดูหรูฉินมาก มิเช่นนั้นคงไม่มาขอร้องหมู่เฟยถึงที่นี่”
พระสนมเต๋อเฟยอึดอัดใเล็กน้อย นางมองดูหรูฉินเติบโตมาตั้งแต่ยังเล็กยังน้อย
ทั้งฉา สวยงาม กิริยาวาจานอบน้อมอ่อนหวานดั่งหญิงผู้ดีมีสกุลทั่วไป
หากได้เป็ทองแผ่นเดียวกันคงจะดีไม่น้อย
แม้หยาเอ๋อร์จะดี แต่เจียงเฉิงกลับไม่คิดเห็นเช่นเดียวกับนาง ีทั้งยังเอ่ยว่าหยาเอ๋อร์ใดำอำมหิต ไม่เหมาะที่จะเป็พระาาอวี้
ีทั้งตอนี้หยาเอ๋อร์ยังูลักพาตัวไปี
หากเกิดเรื่องเลวร้ายัใดึ้ นางจะเป็ผู้ไปรับหรูฉินเ้ามาเป็สะใภ้ที่จวนอวี้แห่งี้ด้วยตนเ
“ท่านอาใหญ่มีพระคุณยิ่งนัก อวี้เอ๋อร์จะจดจำเอาไว้่าแ่นอน แต่หมู่เฟยอย่าลืม อวี้เอ๋อร์เพิ่งจะแต่งงานกับพระาาได้ไม่นาน หากู่ๆ ก็ตกแต่งพระาารองเ้ามา เกรงว่าจะเป็เรื่องไม่เหมาะไม่ควรพ่ะย่ะค่ะ”
คิ้วของเทียนอวี้ขมวดเ้าหากัน น้ำเีงเย็นชาประดุจน้ำแ็
ตอนแรกฮองเฮานำชีวิตของหมู่เฟยมาต่อรองเพื่อบีบบังคับให้เขาแต่งงานกับหลินเิ้า
ตอนี้หมู่เฟยนำบุญคุณของท่านอาใหญ่มาบังคับให้เขาแต่งงานกับหรูฉิน
การแต่งงานของเขาูใช้ประโยชน์เพียงครั้งเดียวก็มากเิพอแ้
แม้ว่าเทียนอวี้จะรู้ว่าชีวิตี้จะไม่มีทางมีผู้หญิงคนใดสามารถเ้ามาอยู่ใใของเขาได้ ทว่าเขากลับต้องจำยอมแต่งงาน
“เรื่องี้...ก็ได้ ถ้าเช่นนั้นจะปล่อยเจ้าไปชั่วคราวก็แ้กัน เจ้ารีบามหาตัวพระาาให้เจอ หลังจากพานางกลับมายังตำหนักแ้ เปิ่นกงมีเรื่องต้องการจะถามนาง”
“พ่ะย่ะค่ะ” เขาพยักหน้าลง คิ้วขมวดเ้าหากันแน่น
“เฉิงเอ๋อร์ เจ้าเก็ไปกับี่าเจ้าเถิด เปิ่นกงจะเ้านอนแ้”พ
โบกมือแ้ไล่เจียงเฉิงออกจากตำหนักหยาเสวียน จิ่นเยว่และจิ้งเยว่ประคองข้าไปยังห้องบรรทมชั้นใ
“ท่านี่ เุใดท่านจึงไม่แต่งงานกับหรูฉินเล่า? หรูฉินทั้งน่ารักและฉาเฉลียว ดีกว่าผู้หญิงใดำอำมหิตคนนั้นเป็ร้อยเท่าพันเท่า!”
เจียงเฉิงกู่ร้องาด้วยความไม่พอใ แต่ถึง่านั้นกลับไม่กล้าพูดจาเิงาม
สายาเฉยชาไร้ความรู้สึกตกลงบนร่างของเจียงเฉิง เทียนอวี้อ้าปากเอ่ยเีงเรียบ
“ต่อจากี้ไป ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าเ้ามาไม่ว่ากรณีใดๆ ทั้งิ้ ถ้ามิเช่นนั้น ข้าจะเป็คนโยนเจ้าออกไปจากจวนแห่งี้ด้วยตนเ!”
น้ำเีงเย็นชาเจือไว้ซึ่งความโหดเหี้ยม
เจียงเฉิงผู้กล้าหาญไม่กล้าแม้แต่จะสูดอากาศหายใ
ตอนแรกคิดว่าท่านป้าจะช่วยพูดให้ท่านี่แต่งงานกับหรูฉินได้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะดวงซวยถึงเพียงี้
เขา่าหน้า ทว่าเขากลับทำได้เพียงเดินคอตกามี่าตนเไปและไม่กล้าส่งเีงใดๆ า
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??