เรื่อง พลิกแค้นสนมคืนบัลลังก์
พลันมีเีงฝีเท้าแผ่วเบาดึงดูดความสนใของูเฟื่ เพียงเห็นปะตูถูกแง้มเปิดช่องหนึ่งน้อยๆ ทว่าซีอ๋องก็ไม่ได้เชื่องช้า รู้สึกทันทีว่ามีใบางอยู่นอกปะตู ถลา่าเหินคราเดียวก็ใช้แรงลากเข้ามาแล้ว
เดิมูเฟื่คิดว่าที่มาจะเป็นสายลับของซูจิ้งโหยว ไม่คิดว่าที่ถูกดึงเข้ามากลับเป็นซูจิ้งเซียง ใบ้าของนางปกคลุมไปด้วยความหวาดัุขีด
ซีอ๋องถูกยาปลุกกำหนัดรมมาสักพักจนยากจะทานทน ตอนี้ได้เห็นซูจิ้งเซียง ก็แทบเหมือนเพลิงกองใญ่ะแสหนึ่งที่พร้อมละลายเกล็ด้ำแ็ชิ้นเล็กชิ้นน้อย เขารีบกรัดนางไว้แน่น “างามๆ”
“อ๊า เ้าเป็นใ รีบปล่อยข้านะ ูเฟื่นังสารเลวนั้นล่ะ อ่า ่้ ช่วย้า้” ซูจิ้งเซียงดิ้นรนต่อสูุ้ชีวิต แต่ทั้งี้เพราะเป็นเพียงหญิงหนึ่ง ไหนเลยจะสู้ซีอ๋องได้ ไม่ช้าก็ถูกทับล้มลงไปแล้ว
“่้ ช่วยชีวิต้า้” เีง้ของซูจิ้งเซียงยิ่งแผ่วลง ะเดียวกันเสื้อผ้าบน่ายิ่งน้อยลงาไป
ูเฟื่ไม่ได้คิดจะช่วยนาง ทว่ากลับเปลี่ยนเป็นท่าทางสบายๆ เตรียมชมละคร ถ้าไม่เดาผิด ซูจิ้งเซียงปรากฏัที่ี่ ต้องเป็นาจัดฉากของซูจิ้งโหยว
ซูจิ้งโหยวคิดใช้ซูจิ้งเซียงจับชู้ คาดไม่ถึงว่าชู้ี้ไม่ได้จับ ทว่ากลับโดนตนเเข้าเีแล้ว
ยาปลุกกำหนัดที่ซูจิ้งโหยวใช้มีปะสิทธิภาพร้ายกาจจริงๆ ไม่า ซูจิ้งเซียงกับซีอ๋องต่างได้จมจ่อมอยู่ให้วงความปรารถนา ะทั่งเีงอึกทึกที่นอกปะตูก็ไม่ได้ยิน
ูเฟื่รีบะโดดออกจาก้าต่างไป เิอยู่ท้ายแถวของฝูงชน ทว่าเป็นนางแซ่หลี่กับซูจิ้งโหยวที่เินำ้ากลุ่มมาจับชู้
นางกำนัลน้อยหนึ่งซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ซูจิ้งโหยวพลันชี้ไปที่ปะตู “พระสนมเพคะ เป็นที่ี่ บ่าวเห็นกับาว่าหนึ่งชายหนึ่งหญิงมาหลบซ่อน บ่าวัว่าพวกเขาจะทำเรื่องที่มิถูกมิควร นำความอัปยศมาสู่เกียรติยศของฝ่าบาท จึงรีบมารายงานพระสนมเพคะ”
ซูจิ้งโหยวส่งเีงเย็นชาใลำคอ “า ผลักปะตูออก”
“พ่ะย่ะค่ะ” ข้าราชบริพารใพระตำหนักก้าวไปข้าง้า ถีบเปิดปะตูห้อง ให้องที่เปลือยกายล่อนจ้อนเปิดเผยต่อ้าทุก
“โอ้!”
ฝูงชนโห่้อย่างตกใ พลันเีงซุบซิบัขึ้นใตำหนักเย็นไม่หยุดหย่อน
แต่ซูจิ้งโหยวกับนางแซ่หลี่ได้เห็นฉากี้ก็ยิ่งภูมิใ ใทีุ่ก็ได้ล้ม “ูเฟื่” แล้ว คราวี้พวกนางอยากรู้นักว่า “ูเฟื่” จะพลิกเปลี่ยนสถานาณ์อย่างไร
ซูจิ้งโหยวตื่นเต้นจนสั่นไปทั้ง่า “ไม่คิดว่าใวังหลังถึงกับมีเรื่องน่ารังเกียจแบบี้ า แพวกเขาออกจากกัน ให้เราได้รู้ว่าที่แท้เป็นใ”
ิ้คำสั่งของซูจิ้งโหยว ข้าราชบริพารใพระตำหนักก้าวไปข้าง้าทันที คิดแซูจิ้งเซียงกับซีอ๋องออกจากกัน ทว่าเพราะซูจิ้งเซียงถูกยาปลุกกำหนัดลึกเกินไป จนแม้แต่สติปัญญาก็เลอะเลือนสับสน มือทั้งข้างจับซีอ๋องไว้แน่น ปากพึมพำไม่หยุด “รู้สึกดีเืเกิน ข้าขออีกรอบ ขออีกรอบ...”
วาจาไร้ยางอายเมื่อครู่ถึงกับทำให้ใบ้าของหญิงาที่อยู่ใที่เิเหตุแดงก่ำไปด้วยความอับอาย ไม่ได้ที่จะนึกก่นด่านางสารเลวโสโครกผู้ี้ใใ
ผลลัพธ์ี้นับว่าดีกว่าที่ซูจิ้งโหยวคิดไว้มากนัก นางเพียงส่งข้าราชบริพารใพระตำหนักไม่กี่เข้าไป ทุกต้องเ็ใ้าของ “ูเฟื่” ให้เต็มา!
“อย่า พวกเ้าจะทำอะไร อย่าแเราออกจากกัน” ซูจิ้งเซียงโวยวายอย่างบ้าคลั่ง ใทีุ่ก็มิอาจต้านข้าราชบริพารใพระตำหนักสิบกว่าได้ ถูกฝืนลากออกมาแล้ว
ซูจิ้งโหยวยกมือขึ้นคิดตบ “ูเฟื่” สักหลายฉาด เพื่อแก้แค้นทีู่เฟื่ตบซูจิ้งเถียนใพิธีชุมนุมแข่งม้า แต่เพิ่งง้างมือขึ้นก็ชะงักไปเีแล้ว
ราวกับถูกฟ้าผ่าใส่ แ็ทื่อจากใต้ฝ่าเท้าจรดะหม่อม
นางแซ่หลี่เห็นสถานาณ์ไม่ถูกต้อง รีบก้าวมาข้าง้าะซิบถาม “เป็นอะไรเล่า?”
“ท่านแม่...” ้ำเีงของซูจิ้งโหยวแฝงไว้ด้วยความสับสนอย่างที่ไม่เคยมีมา่ แทบจะปล่อยโฮออกมา
นางแซ่หลี่ได้ยินเีงแบบี้ก็ยิ่งั มองาสายาของนางไปโดยด่วน มองคราี้แซ่หลี่เกือบจะควักาของตนออกมาให้รู้แล้วรู้ร
ี่... ี่ไหนเลยเป็นูเฟื่ เป็นซูจิ้งเซียงชัดๆ!
จบกัน... จบกันแล้ว แม้ซูจิ้งเซียงจะไม่ใช่บุตราแท้ๆ ของนาง แล้วยังเป็นหมากที่ดีัหนึ่งซึ่งนางเลี้ยงดูมากับมือ ทว่าหมากัี้กลับถูกทำลายโดยมือของนางเ จะให้นางยอมแพ้ได้อย่างไร?
แล้วูเฟื่เล่า? ที่เปลือยเปล่าล่อนจ้อนนอนอยู่ที่ี่ไม่ควรเป็นนางหรอกหรือ?
มองท่าทางของซูจิ้งโหยวกับนางแซ่หลี่ที่ทั้งสับสนทั้งปวดใ ูเฟื่ก็แทบอยากหัวเราะออกมา เพียงแต่น่าเีดายวันี้ที่เิเหตุเป็นซูจิ้งเซียง ถ้าเปลี่ยนเป็นซูจิ้งเถียนแล้ว นางก็อยากเห็นเืเกินว่าพวกนางจะตอบสนองอย่างไร
ทำร้ายกลับทำร้ายตนเ ฝีมือต่ำทรามแบบี้ ใช้บน่าพวกนางถึงจะเหมาะสมทีุ่ ถึงเวลาี้นางก็ควรปรากฏัเีที คิดเสร็จ ูเฟื่แสร้งเป็นตื่นตกใวิ่งออกมาจากด้านหลังฝูงชน “แม่ใญ่ พี่ใญ่ เิเรื่องอะไรขึ้นที่ี่? ทำไมมากมายเช่นี้?”
นางแซ่หลี่เกือบจะกรีด้ “เ้า... เฟยซื่อ เ้าไปไหนมา?”
“ข้ารู้สึกปวดท้องเล็กน้อยจึงไปห้อง้ำมา ท้ายทีุ่หาตั้งาก็หาไม่พบ ี่เพิ่งออกมาเ้าค่ะ” ูเฟื่่าด้วยสี้าไร้เดียงสา
ไปห้อง้ำ ไม่คิดว่าใหู้เฟื่รพ้นวิบัติไปแล้วอีกครั้ง
ตอนี้ได้เห็นูเฟื่ ยังเป็นูเฟื่ที่สมบูรณ์ไร้ที่ติหนึ่งเหมือนเดิม าทั้งคู่ของซูจิ้งโหยวกับนางแซ่หลี่แทบจะพ่นไฟได้ แต่ถูกขัดด้วยฝูงชนขนาดใญ่ มิอาจอาละวาดได้
ความโกรธโจมตีหัวใของซูจิ้งโหยวได้แต่ระบายโทสะทั้งหมดไปบน่าซูจิ้งเซียง ยกมือขึ้นก็ตบนางอย่างรุนแรงไปหลายฉาด “นังสารเลว”
“เอ๋? ี่ไม่ใช่พี่รองหรือ? ทำไมพี่รองไม่ใส่เสื้อผ้านอนอยู่ที่ี่ ี่...” ูเฟื่จงใส่งเีงั เพื่อให้ทุกได้ยิน
อะไร? ี่หญิงาที่ไร้ยางอายถึงกับเป็นซูจิ้งเซียงคุณหนูรองของจวนอัครมหาเสนาบดี? น้องรองของพระสนมโหยว?
คราวี้มีละครสนุกให้ดูกันแล้ว พี่าจับน้องาที่เป็นชู้ ไม่รู้ว่าพระสนมโหยวจะจัดาอย่างไร
ะแสนินทาัขึ้นไม่ขาดสาย ฟังจนซูจิ้งโหยวแทบะอักเลืเป็นลม
แต่ซูจิ้งเซียงที่ถูกตบ้าไปหลายครา เหมือนตื่นัได้สติเล็กน้อยแล้ว นางสัมผัสเสื้อผ้าของตนโดยไม่รู้ั แต่กลับพบว่าไม่ได้สัมผัสถูกอะไรทั้งิ้ มองไปข้าง้า ทุกต่างมองตนเด้วยสี้าเหยียดหยาม ทั้งยังสี้าโกรธจัดของซูจิ้งโหยวกับนางแซ่หลี่ ี่...
เิเรื่องอะไรขึ้นแล้ว? นางจำได้ว่ามาที่ตำหนักเย็นเพืูู่เฟื่ถูกครอบครองเป็นมลทิน แต่เพิ่งผลักปะตูเปิด ก็ถูกผู้ชายหนึ่งลากเข้าไป หลังจากนั้น...
“อ้า!” ดูเหมือนซูจิ้งเซียงจะจำทุกอย่างได้แล้ว ก็กรีด้เีงแหลมอย่างบ้าคลั่ง “เป็นไปไ่ไ้ เป็นไปไ่ไ้ ไม่... ข้าไม่เชื่อ”พ
นางกต้นขาของซูจิ้งโหยวไว้ราวกับหาที่ยึดเหี่ยว ่าพร้อมเีงสะอื้นไห้ “พี่ใญ่ ช่วย้า้ ไม่ใช่ข้า ข้าไม่ได้ถูกครอบครองเป็นมลทิน ข้ายังบริสุทธิ์”
ซูจิ้งโหยวถีบนางออกไปด้วยสี้ารังเกียจ มีน้องาแบบี้แทบเป็นความอัปยศของนาง “า เอานางลงไปรอฟังอาญา”
ซูจิ้งเซียงไหนเลยจะคิดว่าซูจิ้งโหยวไร้้ำใแบบี้ คำพูดเดียวทำลายความหวังทั้งหมดของนางพังพินาศิ้ ความบริสุทธิ์ไม่มีแล้ว เกียรติไม่เืหลอ ตอนี้ะทั่งญาติต่างไม่ช่วยนาง แล้วนางจะยังเือะไรอีกเล่า?
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??