เรื่อง ลิขิตชะตา นางพญามารข้ามภพ [แปลจบแล้ว]
ชิงอีที่กำลังหลับตาแช่้ำร้อนู่ในอ่างอาบ้ำ รู้สึ่าความปวดร้าวที่เอวค่อยๆ าาไป จึงผ่อนลมหายใมาอย่างสบายั ในระหว่างนั้นนางก็เรียบเรียงความทรงจำของเ้าของร่าง ัในั้น นางก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง ดวงตาคู่สวยลืมตามาเผชิญกับใบ้าที่คล้ายคลึงกับนาง
อ้อ ที่แท้ก็ี
พูดให้ถูกคือิญญาเ้าของร่าง
ชิงอียกยิ้มมุมปาก ไม่มีอาการตกใแม้แต่น้อย นางฟาดฝ่าืดังเพียะใส่ีสาวจนปลิวไปอีกทางึ่ “เ้าคิดที่จะมาหลอกหลอนใครกันฮะ?”
ีสาวมึนจากการถูกตบู่พักึ่ ถึงจะดึงสติับมาได้ นางัสั่นงกๆ ชี้นิ้วไปที่ชิงอี “ทำไมเ้าถึงู่ในร่างข้า? หรือว่าเ้าเป็ี!”
ชิงอีอกตาบน “ูใ้ัๆ ตอนี้ร่างนี่เป็ของข้า”
ดวงตาของีสาวค่อยๆ เปลี่ยนเป็สีแ ร่างิญญาก็เริ่มมีรูปร่างชัดเจนึ้ ในตอนนั้นเอง ชิงอีถึงได้เข้าใ
“ไม่น่าเชื่อว่าเ้าจะมีคุณสมบัติเป็ีุ่่[1]ด้วย น่าสนในัก” นางพูดพลางลูบคาง
ีุ่่ ไม่ใช่ว่าอยากเป็ก็เป็ได้ เ่าที่ดูความเคียดแค้นของีสาวไม่ได้แ้ามากนัก จะัไปทางปล่อยวางไม่ได้เีมาก่า โดยปกติร่างของีที่เพิ่งกำเิใหม่จะอ่อนแอมาก ถ้าแค่ล่องลอยู่ที่อื่นยังพอไหว แต่การที่ีเกิดใหม่อย่างนางบุกมาถึงภายในวังหลวงที่มีพลังัของราชวงศ์อบอวลมากทีุ่ได้ เพียงเพราะความรู้สึกที่ปล่อยวางไม่ได้เนี่ย มันจะเป็ไปได้ด้วยหรือ?
ดูเหืนว่าหลังจากที่นางตาย คงไปวนเวียนู่ในที่ที่มีพลังแห่งความั่ร้ายรุนแ อีกั้ยังเป็ีที่เพิ่งถือกำเิเลยง่ายต่อการรับพลังงานั่ร้าย
หลังจากเ้าของร่างสิ้นชีพไปไม่นาน นางก็เข้ามาในร่างี้ หากมีอะไรจริงๆ นางก็น่าจะสัมผัสได้แล้วนี่นา?
น่าสนใทีเี
ชิงอีีสาวอย่างพิจารณา “ฮึ ตอนยังมีชีวิตู่ก็ดันอ่อนแอเีเืเกิน พอตายไปเป็ีเกิด ดันอยากจะแข็งแกร่งึ้มา แต่ก็เหมาะกับพวกอ่อนแอละนะ”
“เ้าคืนร่างของข้ามาเดี๋ยวี้” ีสาวกระโจนเข้าใส่
ิีปรายตาอย่างเหยียดหยาม ีสาวหวีด้ จนร่างิญญาของนางเกือบจะแตกดับอีกครา
ชิงอีไม่ได้สนใ และึ้จากอ่างอาบ้ำ มิได้แยแสว่าจะถูกผู้อื่นเห็นร่างเปลือยเปล่าของตน นางบรรจงสวมชุดนอนสีแราวกับเลือดอย่างเชื่องช้า ยามที่ชุดดูดซับ้ำจากผิวาให้ความรู้สึกคล้ายกับผิวหนังของมนุษย์ที่เพิ่งโดนถลกมาหมาดๆ แถมพอเห็นยิ้มของผู้สวมชุดก็ยิ่งทำให้ีสาวรู้สึกหวาดัวมากยิ่งึ้
“ที่ปรโลกมีขั้นมีตอนู่นะ เ้าไม่รีบไปต่อแถว เพื่อไปเกิดใหม่หรือไง มัวแต่วนเวียนู่เช่นี้ คิดอยากจะแก้แค้นึ้มาเช่นนั้นหรือ?”
ีสาวกัดริมฝีปากแแน่น “ข้าแค่อยากถามคนที่ทรยศต่อความรักของข้าด้วยัเองว่าเหตุใดเขาถึงได้ทำกับข้าเช่นี้?”
ชิงอีแสดงสี้าดูถูกอย่างชัดเจน นางรำคาญพวกโง่ที่สมีแต่เรื่องรักๆ เป็ทีุ่ นี่ขนาดตายไปแล้วก็ยังไม่ยอมรับ กับอีแค่บุกไปฆ่าอีกฝ่ายเีให้รู้แล้วรู้รอด ทำไม่ได้หรือไง? ั้ที่ได้พลังนั่น่ให้หลุดรอดเข้ามาในวังหลวงนี่ได้แท้ๆ
“ในวังหลวงอบอวลไปด้วยพลังั ที่อื่นที่ข้าไปมา ต่างทำให้ข้าไม่สบายั...เว้นแต่ที่นี่...”
ที่แท้ก็เป็เช่นี้ ชิงอีได้แต่ยิ้มอย่างสมเพชเวทนา
ีสาวมาที่ชิงอี “ท่าน่ข้าทีเถิด หากท่าน่ ข้าสัญญาว่าจะไม่มาวุ่นวายกับท่านอีก ถ้าท่านอยากได้ร่างี้ ข้าก็จะยกให้”
“ถ้าข้าไม่่ แล้วเ้าจะทำอะไรได้?”
ีสาวคิดจะทำร้ายชิงอี ่า นางฉุกคิดถึงบทเรียนเื่ครู่ จึงรีบคลายพลัง และทำได้เพียงชิงอีด้วย้ำตาคลอหน่วย
ชิงอีตั้งท่าจะตะคอกใส่ีสาว แต่ับไปทาง้าต่างแทน
ข้างบนนั้นมีเจาะเป็รูเล็กๆ ู่ ด้านหลังของรูนั้น มีาตาของใครบางคนเคลื่อนผ่านไป
เสาเหย้าั้นหายใ ยืนู่้าต่างด้วยสี้าเคร่งเครียด ภาพที่ชิงอีพูดกับอากาศเื่ครู่ดูแปลกพิ แม้จะจับใความไม่ค่อยได้ แต่ก็อดัวไม่ได้
องค์ญิใหญ่ับมาในค่ำคืนี้ นางดูไม่ค่อยปกติเ่าไร!
แต่ไม่ว่าจะพยายามคิดเ่าไร ก็คิดไม่ว่ามีสิ่งใดที่ผิดปกติ!!
เสาเหย้าเงย้าึ้ เห็นุ่มคนถือโคมสว่างโชติช่วงกำลังมาทางี้
นางทำตาโตก่อนจะตะลีตะลานเข้าไปต้อนรับทันที
“หลิวาา[2]ท่านมาแล้ว” เสาเหย้ารีบเข้าไปประ เพราะอีกฝ่ายเป็คนของฮองเฮาู้
หลิวาาถอนลมหายใดังฮึด้วยความเย่อหยิ่ง แล้วเ่ถามั้ที่รู้ “นางล่ะ?”
เสาเหย้าพยักพเยิดไปที่ประู
แอ๊ด
บานประูห้องอาบ้ำถูกผลักเข้ามา
หลิวาาพาคนของวังหลวงเดินเรียงเข้าไปในตำั ภาพที่เห็นภายในห้อง ทำให้นางแปลกใไม่น้อย
เื่เดินเข้าไปก็พบกับชิงอีนั่งสางผมู่บนเก้าอี้ ึ่ไม่รู้ว่าถูกนำมาวางู่ตรงี้ตั้งแต่เื่ใด ราวกับกำลังรอพวกนางู่ก่อนแล้ว
หลิวาาเลิกคิ้วึ้ พลางคิดว่าองค์ญิใหญ่ดูนิ่งเกินคาด หากเป็แต่ก่อนนางคงจะตกใจนัสั่น ไม่ต่างจากกระต่ายไปแล้ว
“เสาเหย้า นับวันเ้าชักจะเหิมเกริมมากึ้นะ ดูท่าข้าคงจะเมตตาเ้าเกินไป” ชิงอีพูดโดยไม่หันมาสักิ “พาพวกฝูงนกฝูงกามาถึงตำัเชียนชิวของข้า ในาตาของพวกเ้าคงไม่เห็นข้าเป็นายเลยสินะ”
ไม่รอให้เสาเหย้าอ้าปากพูด หลิวาาแสยะยิ้มเย็น “องค์ญิใหญ่เะ หม่อมฉันเป็ซั่งอี๋[3]ที่ได้รับคำสั่งจากฮองเฮาให้คอยสั่งสอนเรื่องกิริยามารยาทเะ เื่ึ่ปีก่อน ตอนที่ท่านเสด็จับวัง หม่อมฉันรับ้าที่สอนกฎ และมารยาทภายในวังหลวงให้องค์ญิอย่างไรล่ะเะ”
“แต่อย่างไรก็เป็เพียงบ่าวรับใช้” ิีปรายตาอย่างดูถูก “ข้าอนุญาตให้เ้าพูดแล้วหรือไง?”
หลิวาาแสยะยิ้ม “ดูเหืนว่าองค์ญิจะทรงลืมสิ่งที่หม่อมฉันสอนไปหมดแล้วสินะเะ ไม่เช่นนั้น คงไม่้าทำเรื่องเสื่อมทรามไร้จริยธรรมเช่นี้ เสาเหย้า ไปนำสิ่งนั้นมา!”
“นี่เ้าค่ะ” แึ่ เสาเหย้าเืบชิงอีด้วยความลำพองใ แล้วหยิบห่อผ้าข้างหลังโยนลงบนพื้น เผยให้เห็นเสื้อคลุมัโคร่งของผู้ชายแก่าตาของผู้คนภายในห้อง
หลิวาาึ้เีง “เื่ตอนางวันมีองครักษ์เห็นองค์ญิใหญ่ทรงลอบจากวัง ยามับมาก็ทรงใส่เสื้อคลุมของผู้ชายับเข้ามา เสาเหย้าเป็พยานได้! ัฐานทุกอย่างู่ตรงี้หมดแล้ว องค์ญิจะทรงไม่ยอมรับเรื่องที่ัเองได้กระทำลงไปอีกหรือเะ?”
ใบ้าของชิงอีเรียบเฉย เอาแต่สองคนนั้นที่พูดจาเข้ากันเป็ปี่เป็ขลุ่ย แล้วถามว่า “พูดแล้วใช่หรือไม่? ” ก่อนจะหันไปข้างา พลางเ่ด้วย้ำเีงเหนื่อยหน่าย “ข้าไม่ชอบเรื่องน่ารำคาญ”
หลิวาาเห็นแบบนั้นก็ฉงน คิดว่าองค์ญิตรัสกับอากาศทำไม?
แน่นอนล่ะ พวกนางไม่รู้ว่าภายในห้องี้จะมีสิ่งที่พวกนางไม่เห็นู่ด้วย ตั้งแต่เห็นหลิวาากับเสาเหย้าเข้ามาสี้าของีสาวฉู่ชิงอีก็เกรี้ยวกราด ยิ่งได้ยินคำพูดของพวกนาง แววตาของีสาวฉู่ชิงอีวาวโรจน์ึ้ แสดงถึงความเคียดแค้นอย่างชัดเจนขนาดี้ ดูท่าว่าเื่ก่อนนางคงถูกสองคนี้รังแกไม่น้อย
ยามที่เป็มนุษย์นางไม่สามารถทำอะไรคนพวกี้ได้ แต่หลังจากที่เป็ี คิดว่านางจะยังัวอีกเหรอ!
เื่คิดได้เช่นนั้น ีสาวก็พุ่งเข้าไปสิงร่างของเสาเหย้าทันที ร่างของูู้ิสั่น พร้อมเกิดยิ้มแปลกๆ ึ้บนใบ้า จากนั้นนางก็หันมากระหน่ำตบหลิวาาไม่ยั้ง ทำเอาหลิวาาตาลาย
ชิงอีแนะนำด้วยท่าทีสบายๆ “อย่าเลือกที่รัก มักที่ชังสิ”
สิ้นคำแนะ เสาเหย้าตวัดืับมาตบ้าของตนเองไม่ยั้ง เหืนกับที่ทำกับหลิวาา แถมยังหัวเราะมาราวกับคนบ้า เหล่านางกำนัลที่มากับหลิวาาต่างพากันตื่นตระหนก!
“นางกำนัลนี่บ้าไปแล้ว!”
“เอะอะโวยวายกันซะจริง” ชิงอีบ่นพร้อมชักสี้า
เสาเหย้ามีท่วงทีค่อนข้างคล่องแคล่ว สองืผลัดกันตบ้าัเองที้าหลิวาาที
แล้วใช่ว่าหลิวาาไม่อยากหลบ แต่ร่างาับไม่เป็ดั่งใคิด นางเอาืปิด้า และอาศัยจังหวะี้ตะโกนบอกพวกที่มากับตน “พวกเ้าตายกันหมดแล้วหรืออย่างไร? รีบมาจับนางบ่าวเลวนี่ไว้!”
ด้วยเหตุี้เหล่าาาจึงได้สติ แล้วรีบกรูกันเข้าไปจับเสาเหย้าเอาไว้
น่าแปลกที่คนรูปร่างเล็กอย่างเสาเหย้า ับสามารถต่อกรกับเหล่าาาเฒ่าัแสบได้ ั้ยังไม่โดนจับได้แล้ว นางับเหวี่ยงคนพวกนั้นไปคนละทิศละทาง
ส่วนหลิวาาในสภาพยับเยินจนดูไม่ได้สบโอกาสพักหายใู่ครู่ึ่ แต่พอเห็นเสาเหย้าถูกจับได้ นางปรี่ัเข้าไปหมายจะตบ แต่คิดไม่ถึงว่าจะโดนเสาเหย้ากัดนิ้วเข้าให้
“อ๊าก” หลิวาาส่งเีง้โหยหวน เนื่องจากถูกเสาเหย้ากัดจนนิ้วขาด
สิ่งที่น่าัวยิ่ง่านั้นคือเสาเหย้าได้ทำการืนนิ้วที่ขาดนั่นลงท้อง โดยไม่สนว่าเคี้ยวละเอียดหรือไม่
“อ๊าก นางบ่าวนี่ ชักจะบ้าไปกันใหญ่แล้ว!” เหล่าาาเฒ่าที่กดัเสาเหย้าเอาไว้ต่างตื่นตกใ แ้าัปล่อยื และกระโดดหนีไปให้ไจากนาง
หลิวาาเหงื่อแตกพลั่กๆ จากการที่ถูกกัดจนนิ้วขาด ั้ยังตกตะลึงเกิน่าจะขยับัไปไหน
“ไปได้แล้ว! รีบไปเร็ว! นางบ่าวนี่อันตรายมาก!” ขณะที่พวกาาเตรียมจะหนี ประูของตำัก็ปิดลงเองจนเกิดเีงดังปัง แม้พวกนางพยายามเปิดเ่าไรก็เปิดไม่ ราวกับมีคนลงอนไว้า้าพ
“ไหนๆ ็าแล้ว อย่าเพิ่งรีบับสิ” ้ำเีาๆ ของญิสาวดังา้าหลัง หลิวาาหันับมาก็พบกับยิ้ม และาตาอันเย็นชาของชิงอี ทำเอารู้สึกเย็นวาบไปั้ั
*****************************
[1] ีุ่่ หมายถึง ีร้าย
[2] าา หมายถึง สรรพนามที่ใช้เรียกนางกำนัลรับใช้อาวุโสที่เคยแต่งงานแล้ว คัดเลือกจากแม่ม่ายที่ไม่มีลูก อายุประมาณ 40 - 50 ปีเข้ามาเป็นางกำนัลรับใช้เชื้อพระวงศ์ที่มีตำแหน่งู เช่น ฮไเฮา ฮองเฮา หรือเป็แม่นมให้กับพระโอรสพระธิดาของฮ่องเต้กับฮองเฮา และพระชายา จากี้ ยังสามารถทำ้าที่ควบคุมดูแล สั่งสอนเหล่านางกำนัลรับใช้ทั่วไปได้ รวมถึงอบรมสั่งสอนมารยาท พิธีการและกฎภายในวังหลวง
[3] ซั่งอี๋ หมายถึง ตำแหน่งของข้าราชสำนักญิฝ่ายในขั้น มี้าที่อบรบสั่งสอนเรื่องกิริ ยามารยาทและกฎภายในวัง
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??