เรื่อง ลิขิตชะตา นางพญามารข้ามภพ [แปลจบแล้ว]
าในสำนักจีเหรินจาย
ขอทานเจ็ดแปดในชุดสกปรกมอมแมมคุกเข่าตรงทางเ้าลานสำนัก
“ะาา์วั่งจีช่างเป็นะโพธิสัตว์ที่มีชีวิตจริงๆ ช่วยผู้ให้พ้นจากความุข์ทรมาน”
“ขอบคุณะาา์ที่ช่วยเหลือขอรับ...”
“ท่านทั้งหลายรีบลุกขึ้นเถิด” ชาย่าผอมสวมเสื้อผ้าสีเขียว้าไปข้างหน้าเพื่อช่วยพยุงขอทานลุกขึ้นจากพื้น โดยที่ไม่สนว่า่ากายพวกเขาจะสกปรกมอมแมมแค่ไหน
“ะาา์ ในสำนักเราอาหารเหลืออยู่ไม่านัก พรุ่งี้เรายังต้องส่งอาหารไปยังหมู่บ้านใกล้เคียงอีกนะขอรับ ท่านช่วยชีวิตผู้เช่นี้ เราไม่มีอาหารเพียงพอที่จะกินนะขอรับ”
สามเณรน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆ บ่น วั่งจีหันไปเขาแ้กล่าวชี้แนะว่า “ชีวิตสำคัญดุจฟ้า แค่เพียงอาหารคำคำเท่าั้ ข้าไม่กินอาหารก็ย่อมได้ เ้าแบ่งอาหารข้าไปให้พวกเขากินเถิด”
“ข้าไม่ได้หมายความเช่นั้...” สามเณรน้อยรีบอธิบาย ่า วั่งจีั่าหน้าและพูดว่า “เ้าอาวาสเปิดพื้นที่รกร้างหลายแห่งในภูเขาหลังวัดเพื่อเพาะปลูกซึ่งี้กำลังขาดแคลน เ้าพาพวกเขาลงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแ้ส่งพวกเขาขึ้นไปบนภูเขา าภาคหน้าพวกเขาก็จะอาศัยอยู่ในภูเขาด้านหลังทำการเกษตรด้วยตนเจะไม่มีปัญหาในการหาเลี้ยงชีพอีกต่อไป”
สามเณรน้อยถอนหายใจ “ะาา์ ท่านกับเ้าอาวาสใจอ่อนเกินไป ี้วัดตงหวาจะเต็มแ้ ข้าได้ยินมาว่าาในวันวันี้จะมีจากวังมา ผู้ามายรออยู่ในวัดเช่นี้หากเกิดการปะทะกับชนชั้นสูงเ้าจะทำเยี่ยงไรล่ะขอรับ?”
นัยน์ตาวั่งจีเคลื่อนไหวนิดหน่อยและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ะพุทธเ้ามีเมตตา ในเื่ชนชั้นสูงจากวังจะเสด็จ แน่นอนว่าข้าไม่อยากเห็นชาวบ้านต้องทนุข์ทรมาน ข้าเชื่อว่าพวกเขาจะเ้าใจ เ้าอย่ามัวแ่พูดาอยู่เลยรีบพาพวกเขาขึ้นไปบนภูเขาเถิด”
“ขอรับ”
สามเณรน้อยพาไปที่วัดบนภูเขา ่าเขาหายไป่ารวดเร็วท่ามกลางหมอกภูเขาที่ห้อมล้อมในกลางคืน
วั่งจีถอยสายตาัมาและเตรียมปิดปะตูตรงลานสำนัก ่า ก็ได้ยินเสียงเกือกม้าหลายตัวสอดปะสานกัน
วั่งจีก้มหัวทำเหมือนว่าไม่เห็นและรีบปิดปะตูลง แ่ก็มีมือหนึ่งะแทกปะตูัตึง
เื่วั่งจีเงยหน้าขึ้นจึงเห็นป้ายอาญาสิทธิ์อยู่ตรงหน้าเขา
“คารวะเซ่อเจิ้งอ๋องพ่ะย่ะค่ะ” วั่งจีซ่อนความรำคาญระหว่างเงยหน้ามาทักทายผู้มาเยือน
ฉู่สือเก็บป้ายอาญาสิทธิ์และักปะตูให้เปิดออกก่อนจะไปยืนอยู่ด้านข้างเพื่อเปิดทาง
ชายที่อยู่าใต้แสงจันทร์ั้สวมเสื้อคลุมสีำ ใบหน้าหยกเขาแฝงความเย็นชา ผู้ั้ืเซียวเจวี๋ย
“ชนชั้นสูงจากวังหลวงมาึหรือยัง?”
แววตาวั่งจีเป็นปะกายแ้่าหน้า ข่าวที่เขาได้รับื์หญิงใญ่แห่งวังหลวงจะมาที่วัดตงหวาเพื่อฝึกฝนเป็นระยะเวลาหนึ่ง ่า ไม่นึกว่าเซ่อเจิ้งอ๋องจะมาด้วย
“ท่านอ๋อง ์หญิงใญ่ทรงออกเดินทางา่อนพวกเราหนึ่ง้า ว่ากันตามความจริงแ้หากยังเสด็จไม่ึเราก็ควรที่จะพบกันระหว่างทางนะพ่ะย่ะค่ะ” ฉู่สือขมวดคิ้วและพูดว่า “คงไม่ได้มีเรื่องอะไรผิดพลาดใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ”
แม้ฉู่สือจะพูดจบไปเป็นเวลานานแ่ก็ไม่มีเสียงตอบัมา ่า พอเงยหน้าขึ้นเขาึเห็นว่าท่านอ๋องกำลังจ้องไปที่สำนักจีเหรินจายโดยไม่อาจจะรู้ได้ว่าแววตาที่ลึกล้ำั้กำลังคิดอะไรอยู่
เื่วั่งจีเห็นก็แอบถอนใจอยู่าในใจและรีบบอกว่า “สำนักอาจไม่ได้หรูหราหรือสุขสบายานัก ี้ยังไม่ดึกานัก เช่นั้ให้ข้าเรียกมาพาพวกท่านขึ้นไปบนภูเขาก่อนไหมพ่ะย่ะค่ะ”
เซียวเจวี๋ยถอนสายตาและเหลือบวั่งจี “ไ่ำเป็น ข้าจะรออยู่นี่ไปทำความสะอาดห้องเซียนฝางทั้งห้องเถอะ[1]”
วั่งจีที่ปฏิเสธไม่ได้จึงได้แ่ฝืนยิ้ม “พ่ะย่ะค่ะ”
่า เื่เขาหันัมาเดินเพียง้าเท่าั้ ่ากายก็สั่นสะท้านทันทีก่อนจะอาเจียนออกมาเป็นเลือดจำนวนา
การอาเจียนเป็นเลือด่าลึัี้ ฉู่สือึกับขมวดคิ้ว เื่วั่งจีที่ก้มหัวและ่ากายยังคงสั่นเทาไม่หยุด!
“ะาา์ ท่านสุขภาพไม่ดีหรือ?”
“ไม่...ไม่มีอะไรหรอก” วั่งจีกลืนเลือดแ้หันมาส่งยิ้มให้พวกเขา “ท่านอ๋องโปรดรอสักครู่ ะหม่อมจะไปสั่งให้ทำความสะอาดห้องให้พ่ะย่ะค่ะ”
หลังจากพูดจบเขาก็รีบเ้าไปในสำนัก้กับสีหน้าที่แปรเปลี่ยนเป็นั่ร้ายในบัดดล
สมควรตายนัก! ใครกันที่กำลังทำลายจุดฝังหมุดหยินที่เขาวางไว้!!
...
กิ่งไม้ต้นฮว๋ายปะมาณหนึ่งกำมือปะทุในกองเพลิงที่สะท้อนเงาไม้ซึ่งไหววูบตามเปลวไฟ ท่ามกลางบรรยากาศอันขุ่นมัวผู้คล้ายแว่วเสียงร้องโหยหวนผีสางสอดปะสานกับเสียงหอนหมาป่า
“ฮึ”
เสียงเย็นชาหญิงสาวัขึ้น้ลมะโชกแรงซึ่งหอบเอาเสียงร้องเหล่าั้ไปราวกับว่าเื่ครู่ัุ้ต่างปะสาทหลอนกันไปเ
“ศพเด็กพวกี้ก็เผาไปด้วยเถอะ” ิีู “อย่าฝังพวกเขาในดินเลย”
ุัมายุ่งอีกครั้ง ชิงอีเหลือบแวบหนึ่งก่อนจะเดินัหมู่บ้านไป่าเงียบๆ
“ไปกันเถอะ” เธอแตะเ้าแมวอ้วน
วิญญาณเหล่าี้ตายไปโดยเปล่าปะโยชน์ทั้งที่ชีวิตพวกเขายังไม่หมดอายุขัย ัั้ พวกเขาควรถูกส่งไปยังปรโลกโดยไวเพื่อที่จะได้ัมาเกิดใหม่ให้เร็วทีุ่ มีผีเด็กจอมซนทั้งหมดิหกตน ี้ไปแ้ิห้าตนเหลืออีกหนึ่งตนที่ยังยืนอยู่หน้าชิงอี
“เ้าผีน้อย เุใดเ้าจึงไม่ไปล่ะ?” ชิงอีจ้องผีน้อยผู้กล้าหาญ ซึ่งเป็นผีตนเดียวที่กล้าเ้าหานางแบบไม่กลัวตายต่างจากเหล่าผีตัวน้อยตนอื่นที่กลัวกลิ่นอายนางจนไม่กล้าเ้าใกล้
“ี่สาว ข้าอยากจะรอเสี่ยวฮวา ข้าอยากจะัไปเกิดกับนาง”
ดวงตาคู่ชิงอีสั่นไหวเล็กน้อย “ใครืเสี่ยวฮวา?”
“นางเป็นเพื่อนที่ข้าเพิ่งรู้จักก่อนพวกท่านจะมา แ่นางถูกคุณลุงกับคุณป้าแปลกหน้าพาตัวไป” เด็กน้อยก้มหน้าลง “ไม่เพียงแ่เสี่ยวฮวายังมีเด็กอื่นอีกหลายด้วย”
ชิงอีจ้องบรรดาอาหารที่เย็นแ้าในบ้าน “ใครเป็นทำอาหารเหล่าั้ให้เ้า?”
“คุณลุงกับคุณป้าขอรับ แ่ี่สาว พวกท่านเพิ่งออกไปที่พวกท่านมาึและพาเสี่ยวฮวาไปด้วย”
ทางด้านเ้าแมวอ้วนที่กำลังส่งเหล่าผีเด็กจอมซนลงใต้ดิน ชิงอีได้เล่าเรื่องราวรวมทั้งข้อสงสัยไปหามันด้วย จากั้นางจึงัไปนั่งเก้าอี้ที่คลุมขนสุนัขจิ้งจอกไว้
ไม่นานนัก เ้าแมวอ้วนก็เ้าใจสถานการณ์ได้
“ตามที่ผีน้อยตนั้เล่า เด็กิหกี้ตาาหลายปีแ้ แ่เพิ่งถูกนำ่ามาฝังไว้ใต้ต้นฮว๋ายใญ่ได้ปีกว่าเท่าั้ ุในหมู่บ้านี้ล้วตายไปั้แ่วันั้และดวงวิญญาณก็หายไปหมดแ้ ่า ในวันีุ้เดือนจะมีวิญญาณพวกผู้ใญ่จะัมาที่หมู่บ้านเพื่อทำอาหาร ทำให้ดวงวิญญาณเด็กๆ มารวมตัวกันก่อนจะถูกพาตัวไป”
“เช่นี้มันก็สมเุสมแ้” ิีูแววตาลึกล้ำ “เด็กิหกี้้าจุดฝังหมุดหยินใต้ต้นฮว๋ายเพื่อรวบรวมวิญญาณั่ร้าย ในวันีุ้เดือนแสงจันทร์จะมืดมิดทีุ่ ผีหลายร้อยตัวก็จะมารวมตัวกันที่นี่โดยปริยาย”
“แ่จากที่ผีน้อยตัวั้เล่ามาุครั้งล้วนแ่เป็นเด็กน้อยทั้งสิ้นที่มาที่นี่”
ชิงอีชี้ไปที่อาหารบนโต๊ะ “ผีน้อยตนั้บอกว่าุครั้งผู้ใญ่ที่ัมายังหมู่บ้านจะมีแค่พวกลุงกับป้าเท่าั้ ทั้งที่หมู่บ้านแห่งี้น่าจะมีอยู่่าน้อยิและเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่มีเด็กสัก ั่ที่บงการเรื่องี้ต้องหลอกลุงกับป้าเหล่าั้มาทำหน้าที่แทนพ่อแม่ให้มาที่หมู่บ้านี้เพื่อทำอาหาร ั่นั่นต้องการให้อาหารเหล่าผีน้อยทั้งิหกตนจริงๆ น่ะหรือ? เ้านั่นทำเพื่อดึงดูดเหล่าวิญญาณและลักพาตัวเหล่าผีน้อยที่โดดเดี่ยวเหล่าี้ไปต่างหาก”
หางเ้าแมวอ้วนั้ขึ้น ้กับขนชี้ฟู “าเ นี่ไม่ใช่การแย่งงานปรโลกพวกเราหรือไง? เรามาจัดการเรื่องี้กันเถอะ!”
“ไม่ต้องรอให้เ้ามาบอกหรอก!” ชิงอียิ้มเย็น หลายปีมาี้ไม่มีใครที่กล้ามาคว้าอาหารจากปากนางเลยสัก!
“ผีน้อย เ้าชื่ออะไร?” ชิงอีเหลือบเด็กน้อยที่สงสัย
“ข้าชื่อโก่ว้า”
โก่ว้า...
ชิงอีลูบไปที่จุดฝังเข็ม ช่างเป็นชื่อที่โง่เง่าเสียจริง
จริงๆ แ้ผีน้อยทั้งิหกตนถูกฆ่าตายด้วยวิธีอันั่ร้ายเช่นี้ควรจะเคียดแค้นเป็น่าา ่า ผีน้อยเหล่าี้ัยังคงบริสุทธิ์อยู่
วิธีการเช่นี้ แม้ะทั่งชิงอีก็ยังคิดไม่ึ
ต้องบอกว่าั่ที่อยู่เบื้องหลังั้มีวิธีการบาง่าพ
“ต้นฮว๋ายแก่นั่นถูกเผาไปแ้ ไอ้ั่ที่บงการเรื่องี้คงจะไม่อยู่เฉยแน่” เ้าแมวอ้วนพูด้กับแลบลิ้นเลียขน
ชิงอีหัวเราะ่าเยือกเย็น “เช่นั้ก็ดีเลยสิ แ่ข้าเกรงว่ามันจะแกล้งตายแ้ไม่ยอมมาน่ะสิ”
************************
[1] ห้องเซียนฝาง ื เรือนตะวันออกและเรือนตะวันตก เป็นห้องที่อยู่ด้านข้างห้องโถงใญ่และห้องสำคัญ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??