เรื่อง ลิขิตชะตา นางพญามารข้ามภพ [แปลจบแล้ว]
“ท่านเจ้าอาวาส ท่านแน่ใหรือว่าเขาคือวั่งจี?”
ิีที่อยู่บนหลังเซียวเจวี๋ยถามเอื่อยๆ
เจี้ยชือพนมมือพลาง่าว “วั่งจีเติบโตในวัดตงหวาอาตมาไม่มีทางจำผิดแน่นอน ์หญิง เิเรื่องอะไรขึ้นกันแน่พ่ะย่ะค่ะ? เหตุใดวั่งจีจึงอยู่ในสภาพเช่นนี้?”
“ท่านเจ้าอาวาส นี่คือวั่งจีัปลอม พระอาจารย์วั่งจีัจริงมรณภาพไปเื่ึ่ปีก่อนขอรับ” เหล่าสามเณรน้อยขึ้นเขามาด้วยลุกพรวดและตอบแทนด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
“เป็นไปได้่าไร!” เหล่าผู้ในวัดตงหวาแตกื่
เจี้ยชือส่ายหัวไม่อยากจะเชื่อิ่ที่ได้ิ
“เป็นเรื่องจริงขอรับ พวกเราเห็นร่างพระอาจารย์วั่งจีด้วยาเราเอง ที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้คือัปลอมขอรับ!”
“นี่...นี่มันเป็นไปได้ยังไง...” เจี้ยชือยังไม่อยากจะเชื่ออยู่ดี
ิีเริ่มหมดาทน “หากให้พวกท่านแก้ไขปริศนาเองก็คงจะแก้ได้ช้า ข้าไม่ได้มีาทนพอที่จะยืนโง่เหมือนตอไม้กับพวกท่านหรอกนะ”
ทุกลอบมองไปยังเท้านางที่ไม่ได้แตะพื้นสักิ พลางคิดในใว่าท่านก็ไม่ได้ยืนซะหน่อยนี่เป็นเซ่อเจิ้งอ๋องต่างหากที่แบกท่านไว้
เจี้ยชือรู้ดีว่านี่ไม่ใช่เวลามานั่งสับสนจึงระงับาสงสัยไว้ก่อนและพาพวกิีเข้าไปข้างใน
เจี้ยชือเป็นผู้นำทางและพอเข้าไปในวัดแล้ว ิ่ที่เด่นเป็นสง่าตรงหน้าพวกเขาคือวิาหลวงเด่นสง่าและเื่เดินผ่านข้างวิานั้น ิีก็แหงนหน้าและหรี่ามองด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย
“ศาลเจ้านี้บูชาเทพ์ใดกัน?”
เจื้ยชือหันับมาตอบว่า “ทูล์หญิง สถานที่แห่งนี้คือศาลเจ้ามันดาลาเปลวเพลิงปกคลุมนภา ซึ่งหาใช่เพื่อบูชาพระพุทธเจ้า แต่เพื่อบูชา...”
“พญามัจจุราช้สาว ราชินีแห่งิี” ริมฝีปากเรียวงามิีเอ่ยต่อแทน
“ถูกต้องพ่ะย่ะค่ะ” เจี้ยชือพนมมือพร้อมกับ่าวอมิาพุทธด้วยท่วงท่าเปี่ยมไปด้วยศรัทธา
“พญามัจจุราช้สาว? พญามัจจุราชมี้สาวด้วยหรือ?” ิเฟิงซึ่งยืนอยู่ใ้ๆ ถามเจี้ยชือ
เขาอธิบายด้วยรอยยิ้มว่า “ใน ‘ีาคม[1]’ บันทึกไว้ว่าพญามัจจุราชมี ซึ่งมีพญามัจจุราชพี่าคอยดูแลผีา ส่วนพญามัจจุราช้สาวคอยดูแลผีหญิง ด้วยเหตุนี้จึงเรียกว่าพญามัจจุราชคู่”
“นี่เป็นครั้งแรกข้าได้ิเรื่องนี้ ายเป็นว่ามีผู้หญิงที่เป็นพญามัจจุราชด้วย” ิเฟิงถามต่้วยาอยากรู้อยากเห็นพลางมองไปที่ศาลเจ้า “่าไรก็เถอะ พญามัจจุราช้สาวเป็นเทพแห่งปรโลก เหตุใดวัดตงหวาถึงได้สร้างศาลเจ้าให้นาง เช่นนี้จะไม่โชคร้ายเอาหรือ?”
ทันทีที่ิเฟิงพูด ภิกษุรอบกายก็จับจ้องาี่เา่าโกรธเคือง เจี้ยชือเองมองด้วยแววาที่ไม่ต่างกันเท่าไรนัก
เหมียว
จู่ๆ แมวก็้ขึ้น แล้วในวินาทีต่อมาก็มีเสียงกรีด้ิเฟิงพร้อมรอยกรงเล็บพิฆาตเจ้าแมวที่ฝากไว้บนัเขาเป็นจำนวนมาก
“เจ้าแมว้าี่!” ิเฟิงพูดลไรฟันและคิดที่จะจับปีศาจัน้อยันี้ แต่ทันทีที่ยื่นมือไปก็ถูกิีส่งาาเย็นเฉียบเชิงข่มขู่มาให้
ิเฟิงจำใยอมปล่อยและได้แต่กุมหน้าตนพลางบ่น “อาศัยบารมีนายรังแกชาว้า มันยุติธรรมที่ไหนกัน!”
ิีส่งเสียงฮึมา่าเย็นชา เจ้าเด็กนี่้าบอกว่านางเป็นัโชคร้ายงั้นเหรอ? แค่รอยข่วนิๆ ่ๆ ถือว่าเบาไปเสียด้วยซ้ำ
พระอาจารย์เจี้ยชือมองเหตุาณ์ตรงนี้แล้วพนมมือพูดกับิเฟิงว่า “ดินแแห่งพระพุทธศาสนาควรสำรวมวาจา อาตมาหวังว่าโยมจะไม่ภูตผี”
“ข้ายังไม่ได้ว่าอะไรเลย” ิเฟิงพึมพำ “ิ่ไปกว่านั้น ยังไงนางคงไม่ได้ิอยู่แล้ว...”
ิีที่อยู่บนหลังเซียวเจวี๋ยมองิเฟิง่าเกียจคร้านและส่งยิ้มให้ “เจ้ารู้ได้่าไรว่านางไม่ได้ิ?”!
ต่อให้อยู่ที่นี่หรือปรโลกข้าก็ได้ิชัดเจนแจ่มแจ้ง!
เนื่องจากิีเป็นหญิงสาวจึงได้พำนักอยู่ลานภายในวัดซึ่งห่างจากที่พำนักเซียวเจวี๋ย หลังจากเถาเซียงและต้านเสวี่ยเปลี่ยนเสื้อผ้าและซักเสื้อผ้าให้ิีแล้ว นางก็นอนลงบนตั่งพลางเอ่ยปากบอกว่าหิว ถึงสั่งให้นางกำนัลทั้งไปนำอาามาให้
ภายในห้องเงียบสงบได้ไม่ถึงเสี้ยวลมหายใ
“น่าสนใจริงๆ ข้ายังไม่เคยได้ิเกี่ยวกับาสร้าง่า[2]ให้กับพญามัจจุราชในวัดวาอารามเช่นนี้เลย” เจ้าแมวอ้วนหัวเราะเหอะๆ “ิี คราวนี้พวกเราคงไม่ใช่น้ำเชี่ยวชนปะทะวังพญามังกร[3] ครอบครัวเดียวกันทะเลาะกันเองหรอกใช่หรือไม่?”
ราชินีอกา “พวกภูตผีปีศาจเหล่านั้นสมควรเรียกว่าเป็นสมาชิกในครอบครัวข้าด้วยงั้นหรือ?”
เจ้าแมวอ้วนหัวเราะแห้งๆ “มันก็ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว ภูตผีที่ก้าวผ่านธรณีปะตูิีเตี้ยนเรามาได้คงไม่เป็นภูตผีชั้นต่ำขนาดนั้น เพียงแต่จากปากคำวั่งจีัปลอมนั้นดูท่าศิษย์พี่ที่ว่าจะไม่ใช่พระอาจารย์เจี้ยชือนะ ถึงเขาจะมีแสงแห่งธรรมเลือนรางแต่ใช่ว่าจะไม่มีวิญญาณร้ายเลย”
“ถึงเขาจะไม่ได้เป็นชักใยอยู่เบื้องหลังแต่ก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดึ่”
“เช่นนี้แล้ว ข้าเลยเห็นุอิ้นถาง[4]พระอาจารย์นั่นที่เปลี่ยนเป็นสีดำราวกับว่ากำลังจะมีภัยพิบัติสินะ” เจ้าแมวอ้วนพูดกระแนะกระแหน ัมันก็เิคำถามขึ้นมา “แต่วัดตงหวาแห่งนี้ก็แปลกจริงๆ ทั้งที่ด้านล่างเห็นว่าเมฆดำปกคลุมเขาลูกนี้ที่ทำให้รู้ว่ามีวิญญาณอยู่ทั่วทุกที่ แต่พลังวิญญาณเหล่านั้นับหายไปหมดในวัดแห่งนี้”
นัยน์าิีสั่นไหวกำลังเอ่ยปากพูดับมีเสียงเคาะปะตูดังขัดมาก่อน ิีขยิบาให้เจ้าแมวอ้วน มันจึงรีบกระโดดับขึ้นไปบนคาน
“เข้ามา”
ปะตูถูกเปิดเข้ามา
ับเป็นสามเณรัน้อยที่ถืออาาเข้ามาให้ิี เขาก้มศีรษะลงและเดินด้วยท่าทางแลดูปะหลาดเหมือนว่ากำลังเดินเขย่ง
“์หญิง เครื่องเสวยมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ เสวยได้เลยพ่ะย่ะค่ะ”
ิีถามเนือยๆ “เหตุใดเจ้าถึงมาส่งล่ะ แล้วนางกำนัลทั้งข้าอยู่ที่ไหน?”
“แม่นางทั้งก็ลำบากมาตลทาง ตอนนี้พวกเขากำลังกินอาาอยู่ในโรงครัว เณรจึงอาสานำเครื่องมาถวายแทนพวกนางก่อน”
ิีส่งเสียงอืมแล้วหยัดกายขึ้นและเดินเพียงสามก้าวไปหลังม่านด้วยท่าทางกระฉับกระเฉงดูไม่เหมือนว่ามีปัญหาในเรื่องาขยับัเลยแม้แต่น้อย
สามเณรัน้อยตะลึงงันเื่ริมฝีปากแดงขยับยิ้มจนเห็นฟันขาวราวกับหุ่นกระดาษที่ปัดแป้งสีชาดบนแก้มมีชีวิตขึ้นมา
“ข้าไม่เคยได้ิมาก่อนเลยว่านางกำนัลต้องกินก่อนแล้วค่อยให้เจ้านายกิน”
สามเณรน้อยยิ้มแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรับไป “เช่นนั้นเณรก็ไม่รบกวน์หญิงแล้ว” เื่เขาพูดก็กำลังจะเดินไป
มีเสียงปังดังขึ้นเป็นเสียงปะตูที่ปิดเอง
ิียิ้มและเหินัขึ้นเตะโดยไม่มีคำเตือนใดๆ
พลั่ก!
สามเณรน้อยถูกเตะอัดผนังจนมันยุบเป็นแอ่งโคลนแอ่งึ่นั้นมึนงงไปหมด
“มายืนัสั่นงันงกต่อหน้าพญามัจจุราช ผีโง่เง่าเช่นเจ้าเนี่ยเป็นครั้งแรกที่ข้าเจอ!”
สามเณรัน้อยเคลื่อนัลงจากกำแพงและมองิี่าหวาดๆ เื่สังเกตนิ้วเท้าเขาชัดเจนแล้วจึงพบว่าเขาเขย่งมาตลโดยที่ส้นเท้าไม่เคยสัมผัสพื้นเลย
เขาเหลียวซ้ายแลขวารู้เลยว่าอยากจะหนี แต่เื่หันไปเผชิญหน้าเจ้าแมวที่เลียปากแพล็บๆ จ้องาี่เา แล้วเื่มันสูดปากก็เหมือนว่าผีหนุ่มจะถูกดูดเข้าไปในปากมันราวกับโดยทรายดูด
“อ๊า อย่ากินข้า! อย่ากินข้าเลย!”
ผีหนุ่มัวว่าจะถูกืนกินจึงนอนราบกับพื้นและขอาเมตาไม่ขาดา
เื่เห็นเจ้าผีที่ัสั่นงันงกแล้วิีถึงกับอกา ขี้ขลาดเช่นนี้ยัง้าที่จะมาหานางในฐานะปีศาจอีก ดวงาสวยจับจ้องไปที่เขา “สั่นทำไม ปะเดี๋ยวก็คิดว่าข้ารังแกเจ้า!”
นี่น่ะเหรอไม่รังแก? ผีหนุ่มเกือบ้ถามมา าเตะเื่ครู่นั้นเขายังรู้สึกว่าวิญญาณตนกำลังถูกไล่ไป ไหนจะมีเจ้าแมวอ้วนจ้องเขาอยู่ใ้าจะกินวิญญาณอีก
“ยังจะเล่นเป็นผีบังาอีก รีบับร่างเดิมเจ้าเดี๋ยวนี้!” ิีตะโกน่าเหลือ
ผีหนุ่มจึงต้องรีบับสู่ร่างเดิมทันที คิ้วหนาและใบหน้ายาว หน้าาเขาดูซื่อสัตย์และมารยาทดี ทันทีที่เขาับร่างเดิม โก่วต้านก็มาจากถุงหูรูดที่แขวนอยู่ตรงเอวิีด้วยาื่เต้น
“ลุงหวัง! เป็นลุงเองเหรอ!”
พ
**************************
[1] ีาคม《长阿含经》คือึ่ในสี่พระไตรปิฎก คือ ีาคม ัาคม สังยุกาคม เโาคม
[2] ่า คือ รูปหล่อเทพเจ้าสีทองจีน
[3] น้ำเชี่ยวชนปะทะวังพญามังกร าถึง กันเองไม่ยอมรอมชอม จนต้องมาปะทะ/มาสู้กันให้เิาเสียหาย
[4] ุอิ้นถาง (印堂) คือ ุลมปราณที่อยู่ระหว่างคิ้วทั้งข้าง
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??