เรื่อง เกิดใหม่ครั้งนี้ ไม่ขอเป็นซุปตาร์ (Yaoi) [แปลจบแล้ว]
“เฮ้” กู้หลานอันที่ไม่ได้ยินาในใจที่แสนเย็นชาเขา ยิ้มอย่างมีาสุขแล้วพูดว่า “ยเยี่ยมเลย”
เจาเยี่ยไม่ได้พูดอะไร มุมปากยกสูงเป็นเส้นโค้งเล็กน้อยแม้แต่เจ้าตัวเก็ไม่ได้รู้ตัวเลย แล้วก็ดื่มเหล้าอยู่กับตัวเ โดยไม่ได้สนใจการมีอยู่กู้หลานอันเลยแม้แต่น้อย เจาเยี่ยไม่พูดอะไร กู้หลานอันเก็ไม่ได้เปิดปากพูดอะไร เจาเยี่ยชอบาเงียบ หลานอันรู้ และจะทำแบบั้เพื่อเขา ยืนจ้องทุกการเคลื่อนไหวเขาด้วยรอยยิ้มอยู่ตรงั้ หัวใจพองโตด้วยาสุข สามารถอยู่กับที่ตัวเรักได้ แม้ว่าจะไม่ได้ทำอะไรเลย มันก็เป็นาสุขที่ยิ่งใหญ่ได้จริงๆ
“เ็โง่ ทำไมไม่เิ่พูดอะไรก่อน หรือไม่ก็รุกหน่อย ะโจนเข้าไปเลยให้ตายสิ ไม่มีาหวังเลย” ผู้ติดตามาเคลื่อนไหวชิดขอบสนามอย่างอันนาเห็นแล้วรู้สึกร้อนรน ที่จะส่งเสียงแนะนำออกมาไม่ได้
“เอ๊ะ? คุณน้าพูดว่าอะไรนะคะ?” คุณหนูที่กำลังสนทนาด้วยได้ยินไม่ชัด อันนาที่ท่าทางร้อนรนแล้วถาม
“ไม่ได้พูดอะไร” อันนาทีู่ถามก็ได้สติขึ้นมา พลางยิ้มอย่างอบอุ่นแล้วพูดว่า “น้ากำลังชมว่าะโปรงตัวนี้หนูสวยจังเลย”
“จริงเหรอคะ? นี่เป็นการออกแบบโดยดีไซเนอร์ชาวฝรั่งเศสชื่ัง ุีิ ถ้าคุณน้าชอบเดี๋ยววันหลังหนูจะให้เขามาวัดตัวตัดให้คุณน้าตัวหนึ่งค่ะ” คุณหนูปลาบปลื้มใบหน้าแดงก่ำ
“ขอบใจสำหรับาตั้งใจนะ แต่ไม่เป็นไรหรอก น้าแก่แล้วใส่ะโปรงแบบนี้ก็ไม่เหมาะ มันเหมาะกับสาวๆแบบหนูนั่นแหละ” อันนาหัวเราะ พลางไปยังกู้หลานอันที่ไม่มีาเคลื่อนไหวใดๆแล้วกัดฟันแน่น
“แก่ที่ไหนกันคะ คุณ้าเือายุ 18 อยู่เลยค่ะ” คุณหนูกล่าวชม
“ฮ่าฮ่า? จริงหรือ?” คำพูดพวกนี้ดึงาสนใจั้หมดอันนากลับมา เจับใบหน้าตัวเแล้วพูดว่า “น้าดูหน้าเ็ขนาดั้เลยเหรอ?”
“แน่นอนอยู่แล้วค่ะ ผิวพรรณคุณน้า…...(คำพูดประจบสอพลอั้หลาย)”!
อันนาที่ไม่ทันได้สังเกต ทางด้านกู้หลานอันมีการเคลื่อนไหวแล้ว แต่การเคลื่อนไหวนี้ไม่ได้มาจากกู้หลานอัน แต่เป็นเจาเยี่ย
“นั่งสิ” ูกู้หลานอันจ้องจนอึดอัด เจาเยี่ยขยับร่างกายเพื่อให้เขามีที่นั่ง
“ห้ะ? นายเรียกฉันเหรอ?” ใบหน้ากู้หลานอันปนไปด้วยาไม่อยากเชื่อและประหาใจ
“ตรงนี้ยังมีอื่นีเหรอ?” เจาเยี่ยย้อนถาม เิ่สงสัยในสิ่งที่เขารู้เกี่ยวกับกู้หลานอันในแรก เขาเคยคิดว่านี้ฉาพอที่จะหาทางลัดเกาะรวยดังไปได้อย่างไร เห็นกันอยู่ชัดๆว่าเขาเป็นพวกซื่อื้
กู้หลานอันดูแวดล้อมรอบๆ แต่ก็ไม่มีใคร เจาเยี่ยนั่งอยู่ตรงมุมห้อง มีไม้แกะสลัก 2-3 ต้นบังอยู่ และมันก็ห่างไกลจากฝูงชนในงานอยู่พอสมควร ถ้ามีอยู่รอบๆตัวจริง เขาจะยืนจ้องเจาเยี่ยอยู่ตรงนี้โดยไม่มีรุมล้อมได้อย่างไร เจาเยี่ยจะไม่เิู่ห้อมล้อมได้อย่างไร
“ไม่มี” ตอบกลับคำถามเจาเยี่ย กู้หลานอันรู้สึกอยากร้องไห้ให้กับาโง่เขลาตัวเ ในใจเต็มไปด้วยาเสียใจ ภาพลักษณ์ที่สวยงามตัวเในใจเจาเยี่ยได้มลายหายไปหมดแล้ว (เดิมก็ไม่เคยมี)
สูดจมูกฟุดฟิดเบาๆ กู้หลานอันจัดการปรับอารมณ์ตัวเ แล้วนั่งลงใกล้ๆเจาเยี่ย เห็นเหล้าเขาหมดขวดแล้ว รีบโบกมือหาพนักงานที่เดินผ่านมา “ไปเอาเหล้าแบบที่เตรียมไว้สำหรับโต๊ะนี้มาีหนึ่งขวด”
เจาเยี่ยกะพริบตาแล้วครุ่นคิดอยู่สักครู่ ว่าจะลองถามดูสักหน่อยเหล้าที่ตัวเดื่มไปเขาเตรียมไว้รับรองแขกอื่นหรือเป่า ถ้าหากตัวเดื่มผิดไป ะไ้ืเงิน “โต๊ะนี้จองไว้ให้แขกอื่นหรือเป่า?”
“ไม่ใ่ ก็นายนั่นแหละ” กู้หลานอันหน้าเขาแล้วยิ้มกว้าง รักฉันทำไมยิ่งยิ่งงดงามแบบนี้กันนะ ถ้าหากเป็นไปได้อยากจะโอบกเขา หรือไม่ก็ูเขาโอบกเอาไว้
“ฉัน?” เจาเยี่ยงุงงง “งั้นเหล้าขวดนี้ก็เตรียมไว้ให้ฉันเหรอ?”
“อืม รู้ว่านายชอบ ฉันเลยไปเอาพ่อมา 2-3 ขวด” กู้หลานอันตอบ
“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบ?” เจาเยี่ยงุนงงเข้าไปี เพราะว่าปกติเขาไม่ค่อยเข้าร่วมงานเลี้ยง และไม่ค่อยได้พบปะพูดคุยกับผู้ เพราะฉะั้ที่จะรู้ว่าเขาชอบเหล้าแบบนี้มีแค่หลินเซวียน แต่หลินเซวียนเหมือนไม่ได้รู้จักกู้หลานอันเลย ึแม้จะรู้จักกันก็คงไม่พูดคุยเรื่องแบบนี้กันึเป่า
พ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??