เรื่อง เกิดใหม่ครั้งนี้ ไม่ขอเป็นซุปตาร์ (Yaoi) [แปลจบแล้ว]
“ไ่ ไ่ได้พูดอะไรนี่” หลี่เสียวเหม่ยนึกว่าเขาได้ิ ปฏิเสธเสียงอึก ๆ อัก ๆ
“ไ่ได้พูดอะไรเห็นคุยกันตั้งนาน” กู้าอันส่งสายตาตักเตือนไปให้เขา หลี่เสียวเหม่ยเหมือนอยากจะร้องไห้ เาเี่ทนดูไ่ได้ก็เลยบอกกู้าอันว่า “เมื่อกี้เสียวเหม่ยถามฉันว่าหิวหรือยัง ทำไมอาหารยังไ่ึ้โต๊ะี”
“นายหิวแล้วเหรอ?” เาเี่ทำท่าทางอารมณ์ดี กู้าอันยิ้มเหมือนดอกไม้แแย้มแล้วหันไปถามเาเี่ เมื่อเห็นเาเี่เขาก็รีบลุกึ้ยืน แล้วพูดว่า “งั้นฉันจะรีบไปเร่งเขา” พูดจบก็รีบก้าวเท้าไปเ
“ี่เจา คุณาครับ” รู้ว่าเาเี่ช่วยเขาจากการถูกต้อน หลี่เสียวเหม่ยรู้สึกซาบซึ้ง
“ไ่ต้องคุณหรอก ที่ฉันทำอย่างนี้ก็เพื่อที่พวกเราจะได้รีบั” เาเี่ไปยังทางที่กู้าอันหายไปแล้วพูด
“ใช่ ๆๆ พวกเราควรรีบั” หลี่เสียวเหม่ยไ่วางใ ในใยังรู้สึกหวาดกลัวแล้วพูดว่า “กู้าอันคนนี้เป็นคนที่น่ากลัวาจริง ๆ คนเราไ่ควรคนที่รูปลักษณ์ภายนอก้าตาเขาราวกับเทพบุตรขนาดนั้น”
“น่ากลัวจริงเหรอ?” เาเี่พินิจพิเคราะห์คำพูดเขา แสยะปากยิ้มไ่หยุดแล้วพูดว่า “ฉันรู้สึกว่าก็ดีานะ”
“แบบนี้เนี่ยนะดีา?” หลี่เสียวเหม่ยส่ายหัวไ่ยอมรับ กำลังเตรียมตัวจะแก้ไขเรื่องราวสลับซับซ้อนที่เห็นผิดเป็นถูกซุปเปอร์สตาร์ตัวเ ก็เห็นรอยยิ้มบนใบ้าซุปเปอร์สตาร์ ปะหลาดใจนอ้าปากค้าง “ี่เจา ี่ยิ้มหรือนี่ แถมยังยิ้มอย่างมีความสุขขนาดนั้นด้วย”
“ทำไมเหรอ?” เาเี่หุบรอยยิ้มแล้วถาม “แปลกาเลยเหรอ?”
“ไ่แปลกหรอกครับ ก็แค่เห็นี่ยิ้มเป็นครั้งแ เลยตื่นเต้นา” หลี่เสียวเหม่ยยิ้มเขิน้าแดงแล้วพูด
“ไ่จำเป็นต้องตื่นเต้นหรอก” เาเี่พูดอย่างเมินเฉย ขยับ้ำส้มที่อยู่ตรง้าไปมา
“ทำไมไ่จำเป็นล่ะครับ จำเป็นาเลย ี่รู้ไหม การได้เห็นี่ยิ้มเป็นสิ่งที่ตั้ง้าตั้งตาจะทำตั้งแต่ได้เป็นผู้ช่วยผู้จัดการี่เลยนะ” หลี่เสียวเหม่ยพูดอย่างจริงใ เาเี่หัวเราะเสียงต่ำ ๆ ใำ ฟังหลี่เสียวเหม่ยพูดีว่า “ี่เจา ไ่กลัวกู้าอันแล้ว”
“ทำไมจู่ ๆ ก็ไ่กลัวแล้วล่ะ?” เาเี่เงย้าเขาแล้วถาม
“เพราะว่าเขาทำให้ี่ยิ้ม” หลี่เสียวเหม่ยพูดไปตามจริง เาเี่ได้ิแล้วสี้าหนักึ้ จู่ ๆ ก็รู้สึกโมโห พูดด้วยเสียงเย็นเยือกว่า “ฉันไ่ได้ยิ้มเพราะเขา” หลี่เสียวเหม่ยนึกว่าเขาโเพราะตัวเ แม้จะไ่รู้ว่าเพราะอะไร แต่เขาก็รีบ้้าลงเพื่อทบทวนตัวเว่าเขาเคยไปทำอะไรไว้ให้ใครขุ่นเคือง ทำไมตัวเถึงได้ยั่วคนให้โมโหอยู่ตลอดโดยไ่มีสาเหตุแบบนี้
ไ่นานกู้าอันก็ัมา บริกรถืออาหารตามัเขาา้วย ัจากวางลงเขาก็เอาอาหารทั้งหมดขยับไปไว้ตรง้าเาเี่ แล้วพูดกับเขาว่า “นายหิวแล้วรีบกินเถอะ ฉันจะไปตักข้าวให้นาย” อารมณ์ดีมีความสุขฮัมเพลงอยู่ใำ << ฉันกับคนที่ฉันรักกินไก่ทอดอยู่ในสวนสาธารณะ >> แล้วเดินจากไป
เาเี่กับข้าวในจาน ขมวดหัวคิ้วอยู่สักครู่ เลื่อนจานไปทางเสียวเหม่ยแล้วพูดว่า “ไปตักข้าวแล้วกินเถอะ”
“ได้ครับ”!
ข้าวมื้อนี้ไ่ถือว่าเป็นการรับปะทานอย่างเงียบบ มีกู้าอันที่พูดไ่หยุดอยู่ตรงนั้นคนเี เนื้อหาที่พูดเหมือนกันหมดว่า “เาเี่ กินเนื้อบ้างสิ” “อืม ไ่ควรกินแค่เนื้อ ต้องกินผักใบเขียวด้วย” ปากพูดอย่างเีไ่พอ ยังเติมกับข้าวในชามเาเี่เรื่อย ๆ ะทั่งเาเี่ตักข้าวในชามไ่ถึงจึงเขาด้วยสายตารำคาญแวบึ่ เขาถึงได้หยุด ตัวเก็ไ่กิน แต่มือเท้าคางดูเาเี่กิน
หลี่เสียวเหม่ยแอบชำเลืองสายตาไปทางเาเี่ที่้าไร้ซึ่งอารมณ์กำลัง้้า้ตารับปะทานอาหาร กับกู้าอันที่สายตาจับจ้องอยู่แต่้าเาเี่กำลังยิ้มอย่างโ่ ๆ อยู่ สักพักก็รู้สึกหนาวสั่น ี่เจาช่างน่าสารเืเกิน
กินข้าวในชามไปได้เล็กน้อยเาเี่ก็วางตะเกียบลง กู้าอันถามอย่างงุนงงว่า “ทำไมไ่กินแล้ว? ไ่ชอบเหรอ?” ไ่น่าใช่ เขาจำได้ว่าเาเี่ชอบกินกับข้าวพวกนี้าในชาติที่แล้ว
“จะกินข้าวสักมื้อแต่ถูกคนจ้องอยู่ตลอดเวลาเป็นนายกินลงไหม?” เาเี่เหล่ตาเขาแล้วถอนมันั
กินลงสิ ถ้าเกิดถูกนายจ้องอยู่ตลอดตอนกินข้าวฉันคงมีความสุขจนลอยละล่อง แต่เกรงว่าถ้าพูดความในใไปอาจจะถูกะทืบตายอยู่ตรงนี้ได้ กู้าอันเลยเปี่คำพูดว่า “งั้นฉันไ่จ้องนายก็ได้ นายรีบกินเร็วสิ” พูดแล้วหันสายตามา ลงมือกินอาหารตัวเอย่างรวดเร็วแต่คงไว้ซึ่งความ่างามอยู่ บอกว่าจะไ่จ้องเาเี่แล้ว แต่สายตาก็ยังคงแอบเืบอยู่เป็นครั้งคราว เาเี่เอามือจับ้าผากอย่างระอา แต่ก็ไ่ได้พูดอะไร หยิบตะเกียบึ้มาแล้วกินข้าวต่อ
เาเี่วางตะเกียบลง่ ตามา้วยกู้าอัน และหลี่เสียวเหม่ยเป็นคนุท้าย หลี่เสียวเหม่ยวางชามและตะเกียบลง เาเี่ก็กอดอก เอนตัวลงไปบนม้านั่งฝูงชนเบาบางบนถนนแล้วพูดว่า “กู้าอัน ครั้งนี้ก็ถือว่าแล้วกันไป คราวัอย่าได้เข้าใกล้ฉันีและอย่าได้ค้นหาข้อมูลฉันี ิะนั้น ฉันไ่ไว้้านายแน่นาย”
แล้วที่ผ่านมานายเคยไว้้าเขาด้วยเหรอ? สายเผือกอย่างหลี่เสียวเหม่ยที่นั่งฟังอยู่ผุดคำถามึ้มาในใ
“ทำไมล่ะ? นายไ่ชอบให้ฉันเข้าใกล้เหรอ?” กู้าอันทำ้าไร้เดียงสา แต่เาเี่มีภูมิคุ้นกันอย่างสมบูรณ์ต่อเรื่องนี้ เขาถอนหายใแล้วส่ายหัวและไ่อยากทำตัวให้ดูน่าเบื่อ รวบรวมสภาพจิตใแล้วเาเี่ด้วยใบ้าเจ็บปวดสาหัส แล้วเปี่คำถามใหม่ว่า “ฉันไ่เคยค้นหาข้อมูลนาย นายเข้าใอะไรผิดรึเปล่า?”
“เข้าใผิด? กู้าอัน จนถึงตอนนี้นายยังไ่ยอมรับว่านายเคยค้นหาข้อมูลเรื่องฉันีเหรอ?” เาเี่พูดด้วยเสียงราบเรียบ แต่ให้คนฟังรับรู้ได้ถึงความรู้สึกบีบั
“ฉันไ่เคยค้นหาข้อมูลนายนะ แล้วจะยอมรับได้ยังไง” กู้าอันรู้สึกว่าตัวเถูกใส่ร้ายป้ายสียิ่งกว่าโต้วเอ๋อ [1] ซะี
“นายไ่เคยค้นหาข้อมูลฉัน ถ้านายไ่เคยค้นหาข้อมูลฉันา่อน ทำไมครั้ง่ต้องเจาะจงวางเหล้าขวดนั้นบนโต๊ะฉัน อย่าพูดว่านายชอบนะ ครั้ง่นายพูดเก็เหมือนนายตบ้าตัวเไปทีแล้ว; ถ้านายไ่ได้ค้นหาข้อมูลฉันจริงทำไมพาฉันาินข้าวที่ร้านธรรมดา ๆ ร้านนี้ได้อย่างพอเหมาะพอดี? ถ้านายไ่ได้ค้นหาข้อมูลฉันจริงทำไมถึงรู้ว่าฉันจะต้องดื่ม้ำส้ม่อาหารเป็นปะจำ; จะรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบกินกับข้าวอะไร ยังรู้รสนิยมความชอบในเรื่องอาหารฉันี (ยกตัวอย่างเช่นกินเต้าหู้หม่าล่าแต่ไ่เอาความความชา) จำทุกอย่างได้หมดอย่างชัดเจน”
เาเี่พูดได้อย่างมีเหตุผลชัดเจนตามลำดับ ไ่มีช่องว่างให้กู้าอันได้โต้แย้งเลย ในใรู้สึกเสียใภายัและตำหนิตัวเที่ห่วงใยใส่ใทุกรายละเอียดจนวุ่นวายไปหมด ้้าแบกรับความผิดอย่างตรงไปตรงมา “เาเี่ ัโ ฉันไ่ได้ตั้งใค้นหาข้อมูลนาย ฉันแค่ชอบนายา ดังนั้นฉันเลยปฏิบัติกับนายด้วยความใส่ใ”
“ชอบฉัน? กู้าอันนายหยุดพูดเรื่องตลกได้ไหม?” เาเี่สายตาต่ำลง ้ำเสียงเย็นยะเยือก “ถ้านายชอบฉันจริง งั้นนายก็น่าจะรู้ดี เาเี่คนนี้ ไ่ชอบให้คนมาค้นหาข้อมูลทีุ่”
“ฉัน...” ฉันรู้แน่นอนอยู่แล้ว ดังนั้นช่วงเวลาที่คิดถึงนายสองสามวันมานี้ก็ไ่ได้ให้นักสืบเอกชนไปถ่ายรูปนายมาสักหน่อย กู้าอันโต้แย้งอยู่ในใ
เห็นกู้าอันพูดไ่ เลยทำให้ใเาเี่ที่จู่ ๆ เขาก็ไ่รู้เหมือนกันว่าทำไมรู้สึกไ่สบายใึ้มา ลุกึ้แล้วเดินไปเ
“เาเี่” กู้าอันรีบลุกึ้แล้วตามไป ยังไ่ทันได้พูดอะไร บริกรก็เอาบิลมายืนขวางไว้ “คุณคะ รบกวนชำระเงินด้วยนะคะ”
“รอฉันไปพูดกับพวกเขาสองสามคำ่เดี๋ยวฉันัมา” กู้าอันพูดจบก็จะอ้อมไป บริกรัล้วงเอาสมุดีเล่มึ่มาพนันกับเขา “ถ้าคุณไ่อยากจ่ายเงินก็ไ่เป็นไร ขอแค่คุณเซ็นชื่อให้ฉันก็พอ เดี๋ยวฉันจะจ่ายแทนคุณเ”
เอ่อ...กู้าอันพูดไ่ รู้สึกได้ว่าเธอไ่ได้กลัวกู้าอันจะหนีหนี้แต่เป็นแฟนคลับเขา ในใแห้งเหี่ยวถอนหายใ กู้าอันรถคนรักตัวเขับไปไกลแล้ว จ่ายบิล่แล้วัจากนั้นเขาก็เซ็นชื่อให้แฟนคลับเขา ยื่นให้คนที่ไ่กล้าแม้แต่จะกล้า้าเขาแล้วถามว่า “กับเจาเจาปะตูพร้อมกัน ทำไมเธอไ่ไปขอลายเซ็นเขา แล้วเอาแค่ฉันล่ะ?” ตอนเขาเข้าร้านสายตาเธอดูจะชอบเขาากว่านะ? หรือว่าเธอมีลายเซ็นเขาแล้ว?
พ
คำอธิบายเพิ่มเติม
โต้วเอ๋อ [1] ละครโศกนาฎกรรม โต้วเอ๋อมีีิที่แสนรันทด ถูกอันธพาลกลั่นแกล้ง ถูกใส่ร้ายว่าวางยาพิษส่งผลให้คนอื่นเสียีิ ผู้พิพากษาที่รับสินบนก็สั่งลงโทษโต้วเอ๋ออย่างทารุณ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??